Το γκράντε φαβορί Γαλλία και οι υπόλοιποι…
Ηταν έτσι κι’ αλλιώς φαβορί λόγω ρόστερ, αλλά και λόγω του Ντιντιέ Ντεσάν που κάθεται στον πάγκο της. Δεν είναι εύκολο να βρεις στις Εθνικές ομάδες, προπονητή τόσο υψηλών προδιαγραφών και η Γαλλία εδώ και χρόνια έχει καταφέρει να έχει τέτοιον στον πάγκο της.
Ο Ντεσάν κάνει ότι πρέπει να κάνει κάθε ομοσπονδιακός τεχνικός. Πρώτα διαλέγει τους καλύτερους και μετά ανάλογα με τα προσόντα τους, δεν παίζει αυτό που του αρέσει, αλλά αυτό που βολεύει τους… καλύτερους παίκτες του. Το όχι και τόσο συνηθισμένο 4-3-1-2, το οποίο δεν παίζει καμία ομάδα στο υψηλό επίπεδο, είναι όντως αυτό που ταιριάζει καλύτερα σε αυτό το ρόστερ της Εθνικής Γαλλίας. Με τον Μπενζεμά να είναι ξανά στην ομάδα, ο Ντεσάν έπρεπε να βρει τον σχηματισμό που εξυπηρετεί καλύτερα την τριάδα των επιθετικών κλάσης που διαθέτει. Εμπαπέ, Γκριζμάν, Μπενζεμά έπρεπε να χωρέσουν στο αρχικό σχήμα. Οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι είναι εύκολο με 4-3-3 ή έστω με 4-2-3-1, κανένα από τα δύο όμως κλασικά συστήματα δεν θα βόλευε αυτούς τους τρεις επιθετικούς. Ο Γκριζμάν δεν είναι εξτρέμ, αλλά παίκτης που αποδίδει μακράν καλύτερα πίσω από τον φορ. Ο Εμπαπέ και ο Μπενζεμά μπορούν κατά συνθήκη να παίζουν στα άκρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι σέντερ φορ, οι οποίοι θέλουν ελευθερία στις κινήσεις τους, παίζοντας στην κορυφή.
Ο Ντεσάν λοιπόν φρόντισε για το καλό της ομάδας του, να τους έχει όλους χαρούμενους και κυρίως να τους έχει στη θέση που αποδίδουν όλοι καλύτερα, έστω κι’ αν αυτό δημιουργεί προβλήματα, τα οποία πρέπει να λυθούν με την ομαδική προσπάθεια. Με τον Γκριζμαν λοιπόν στον άξονα, πίσω από δύο φορ, επί της ουσίας η Γαλλία παίζει χωρίς εξτρέμ και οι δύο ακραίοι μπακ της, είναι λογικό να αισθάνονται αρκετή πίεση. Σε φάση άμυνας λοιπόν οι τρεις επιθετικοί προσπαθούν να καλύψουν τα φτερά, αλλά κυρίως το κάνουν τα τρία κεντρικά χαφ και ο ασταμάτητος Καντέ, ο οποίος σε μία ακόμη ομάδα παίζει τον ρόλο «είμαι παντού…». Με αυτό το τρικ οι Γάλλοι απέδειξαν στο ντέρμπι της πρεμιέρας με τη Γερμανία, ότι μπορούν να είναι και απολύτως λειτουργικοί. Δεν έφαγαν σοβαρές φάσεις στο Μόναχο από τη Γερμανία και φυσικά δεν δέχτηκαν γκολ. Ενώ από σύμπτωση πέτυχαν μόνο ένα… Αν ο τρίτος κεντρικός χαφ ήταν κάποιος ανώτερος του Ραμπιό ή του Τολισό, θα έγραφα ότι αυτή εδώ η ομάδα είναι ασυναγώνιστη…
Η Γερμανία δεν είναι τόσο κακή όσο φάνηκε σε αυτό το ματς. Εχει έναν τελικό να παίξει με τους Πορτογάλους, οι οποίοι παρά το 3-0 κόντρα στους Ούγγρους μας έδειξαν ότι έχουν ζητήματα. Τα δύο τεράστια σε μέγεθος κεντρικά χαφ του Σάντος, ο Γουίλιαμ Καρβάλιο και ο Ντανίλο, ούτε θωράκισαν την ομάδα στην φάση άμυνας και επιπλέον της δημιούργησαν μία δυσλειτουργία όσον αφορά τη δημιουργία, από τη στιγμή που οι Ούγγροι έβγαλαν από το ματς τον Μπρούνο Φερνάντες.
Αντίθετα η δεύτερη ομάδα που εντυπωσίασε από τα φαβορί είναι η Ιταλία. Καμία εντύπωση ασφαλώς. Οι Ιταλοί εδώ και αρκετούς μήνες βγάζουν στο χόρτο πολύ ωραία πράγματα, είναι μία ομάδα γεμάτη ενέργεια, πάθος, διάθεση, καλή ψυχολογία. Είναι φανερό ότι στην Ιταλία περνάνε καλά, με το ποδόσφαιρό τους, με τη χημεία τους, με την παρέα που έχουν δημιουργήσει και αυτό όχι απλώς βγαίνει στο χόρτο, αλλά μας κάνει και εμάς να περνάμε καλά μαζί τους. Τα κεντρικά χαφ κάνουν σπουδαία δουλειά και η Σασουόλο είναι άτυχη που βγάζει τόσο σπουδαίο παίκτη στην εποχή της πανδημίας. Ο Λοκατέλι θα έφερνε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία της (60-70 τουλάχιστον) σε ένα άλλο καλοκαίρι. Ο Ζορζίνιο είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση και άρα παίζει με ακρίβεια κομπιούτερ και ο Μπαρέλα είναι το δυναμό που συμπληρώνει την τριάδα. Ο Τσίρο όπως και να είναι τα βάζει, και οι παλιές καραβάνες στην άμυνα Μπονούτσι και Κιελίνι, καταθέτουν την εμπειρία, την ποιότητα και τον χαρακτήρα του ηγέτη στο χόρτο. Μαζί τους ο τούρμπο Σπινατσόλα και πολλοί ακόμη καλοί παίκτες που δεν έχουν το μεγάλο όνομα, αλλά έχουν την διάθεση για διάκριση.
Οι Ισπανοί ήταν η αλήθεια ακριβώς αυτό που περίμενα να είναι, αφού ταλέντο υπάρχει, στυλ (έστω κι’ αν το τίκι τάκα δεν αρέσει σε αρκετούς) υπάρχει, αλλά λείπει ο ηγέτης, αυτός που θα τους τραβήξει μπροστά. Οι Ιταλοί αυτοί την έλλειψη την έχουν κρύψει με τη θαυμάσια ομαδική δουλειά, οι Ισπανοί δεν δείχνουν να μπορούν.
Οι Αγγλοι ήταν καλοί κόντρα στους Κροάτες, αλλά νομίζω ότι ο Σάουθγκειτ μάλλον πρέπει να ξανασκεφτεί κάποια πράγματα. Οι Αγγλοι είναι η ομάδα που μέσα στο τουρνουά μπορεί να αλλάξουν αρκετά σε πρόσωπα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ματς τους, κάτι που δεν θα γίνει με τα υπόλοιπα φαβορί σε τέτοιο βαθμό. Ο Κάλβιν Φίλιπς δείχνει σε όσους δεν είναι φαν της Πρέμιερ Λιγκ και δεν τον γνωρίζουν από τη Λιντς, πόσο σπουδαίος παίκτης είναι. Ωρα να το δείξει και ο Γκρίλις, μίστερ Σαουθγκέιτ…
Οι Ολλανδοί παρά το γεγονός ότι απέφυγαν το κάζο στο τέλος από τους Ουκρανούς, μάλλον καλύτεροι ήταν από αυτό που περίμενα, ενώ οι Βέλγοι θα κριθούν καλύτερα με έναν πιο ισχυρό αντίπαλο…
