Ναι, η Γαλλία, αλλά και η Πορτογαλία
Μια από τις αρχές της ανάλυσης της απόδοσης στο ποδόσφαιρο λέει ότι προκειμένου να νιώσεις μια ασφάλεια ότι έχεις γνωρίσει την αγωνιστική ταυτότητα και έχεις αντιληφθεί το μέγεθος της σημερινής δυναμικής μιας ομάδας θα πρέπει να μελετήσεις τα 5 τελευταία παιχνίδια της. Με άλλα λόγια, αυτό που αποκομίσαμε από την πρώτη αγωνιστική του Euro 2020 δεν είναι κάτι παραπάνω από μια πρώτη εντύπωση, η οποία προφανώς δεν είναι αρκετή για να βγάλεις συμπέρασμα και να προεκτιμήσεις ποιος θα κατακτήσει την διοργάνωση.
Ωστόσο…
Η πρώτη εικόνα των ομάδων δεν αφήνει σημαντικά περιθώρια για “έκπληξη”, δηλαδή για επανάληψη αυτού που συνέβη το 1992 ή το 2004. Δεν εμφανίστηκε “Δανία” ή “Ελλάδα”. Δεν υπήρξε αναπάντεχο αποτέλεσμα. Ούτε εμφάνιση “μικρής” ή “μεσαίας” ομάδας που να ξάφνιασε τόσο ευχάριστα που να αναγκάσει την κοινωνία των αναλυτών να προβληματιστούν σχετικά με το αν γίνεται ή όχι να φτάσει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης.
Τι καταλάβαμε από τα φαβορί;
Ότι η Γαλλία έχει την ποιότητα και φαίνεται ότι είναι πιθανό να εμφανιστεί η προσδοκώμενη έως και προβλεπόμενη σύνθεση των στοιχείων των ποδοσφαιριστών. Δηλαδή, βλέπεις τον Πογκμπά να ψάχνει στον χώρο τον πύραυλο Εμπαπέ, κι ύστερα βλέπεις εκείνον να συνδυάζεται και να έχει καλή επικοινωνία με τον Μπενζεμά, και η φαντασία σου οργιάζει. Διότι τα στοιχεία που αναδύονται μέσα από τις συνεργασίες τους είναι τρομακτικά. Μπορεί να διαχειριστεί την ποιότητα και τα συναισθήματα ο Ντινιέ Ντεσάν; Αν ναι, η Γαλλία θα δημιουργήσει την δυναμική που προβλέπουν όσοι την έχουν χρίσει “άχαστο” φαβορί. Αν όχι, δεν είναι καθόλου δύσκολο να βιαστεί η Γαλλία να βγάλει τις πανηγυρικές σέλφι και να πάθει κάτι σαν αυτό που έπαθε η ομάδα του Ζιντάν το 2004: ένα “ατύχημα”.
Η κάτοχος Πορτογαλία έχει στα δικά μου μάτια το ίδιο μεγάλη δυναμική με τους Γάλλους. Αυτή την αίσθηση δημιούργησε στον παρατηρητή με το α’ ημίχρονο που έκανε απέναντι στους Ούγγρους. Αυτή η Πορτογαλία ήταν η πιο πιεστική ομάδα, ή πιο σωστά αυτή που το έκανε για το μεγαλύτερο διάστημα σε υψηλή ένταση, δεδομένου ότι το έκαναν και οι Ιταλοί αλλά όχι στην ίδια ένταση για 45’ λεπτά. Βέβαια η Πορτογαλία “έσκασε” στο β’ και λαχτάρησε, αλλά νομίζω ότι αυτό το πάθημα θα δείξει στον Φερνάντο Σάντος πώς να κάνει σοφότερη διαχείριση δυνάμεων προκειμένου αυτές να κατανεμηθούν καλύτερα στο 90’λεπτο. Απέναντι στους Ούγγρους η Πορτογαλία είχε ζητήματα στην ανάπτυξη των επιθέσεων και σε αυτό το κομμάτι έδειξε να υστερεί το δίδυμο Ντανίλο Περέιρα - Γουίλιαμ Καρβάλιο. Ο Σάντος όμως έχει παίκτες για να το αντιμετωπίσει αυτό. Συνεπώς θα πρέπει να κάνει κάποιο πολύ μεγάλο λάθος ο Πορτογάλος προπονητής, ή να σταθεί πολύ άτυχη η Πορτογαλία για να μη πάει μακριά, κι ας είναι στο γκρουπ του θανάτου.
Και φτάνω στην Γερμανία. Η πρώτη της εικόνα ήταν καλύτερη από αυτό για το οποίο μας είχε προϊδεάσει με την δυναμική που παρουσίαζε στη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Όμως σε αντίθεση με την γενική αίσθηση που είχε δημιουργήσει ότι είναι σημαντικό το πρόβλημά της στην φάση της άμυνας, φανέρωσε το πραγματικό της πρόβλημα: το γκολ. Χωρίς “ζεστό” κίλερ, η Γερμανία περίμενε από τον Μίλερ, που επέστρεψε μετά από καιρό στην Εθνική και από τον Χάβερτς, ένα παιδί που δεν είναι “δολοφόνος”, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Περίμενε γκολ από τον Γκνάμπρι, που δεν είναι σταθερός και αξιόπιστος εκτελεστής, κι ύστερα εναπόθεσε τις ελπίδες της στον Βέρνερ, ο οποίος έχει ψυχολογικό πρόβλημα όπως καλά έχουμε καταλάβει εδώ και μήνες. Στο γκολ η Γερμανία θα πρέπει να σταθεί πολύ τυχερή για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που της έβαλε ο όμιλος στον οποίο βρίσκεται. Φυσικά μπορεί να περάσει, αλλά είναι γεγονός ότι σήμερα μειονεκτεί έναντι της Γαλλίας και της Πορτογαλίας. Μετά την ήττα της, μοιάζει με φαβορί: για την 3η θέση, όχι για την πρόκριση. Πρέπει να κάνει υπέρβαση για να τα καταφέρει να τερματίσει στη δυάδα.
Για τις υπόλοιπες, την πρώτη μου εντύπωση την είχα αφήσει εδώ.
