Αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση. For Christian. Όπως ακριβώς είναι το μότο των Δανών από την έναρξη του φετινού Euro. Από την πρώτη μέρα της διοργάνωσης έπρεπε ν' ανταπεξέλθουν σε μια από τις χειρότερες καταστάσεις που μπορούν να συμβούν στον αγωνιστικό χώρο.
Είδαν ένα παλικάρι, έναν φίλο τους, έναν συμπαίκτη τους να καταρρέει και... να «φεύγει» για λίγα δευτερόλεπτα. Κι όμως αφού εκείνος βγήκε νικητής, χαμογελάει και είναι κοντά τους, φροντίζουν να παίζουν για εκείνον. Γιατί έτσι το αποφάσισαν από την πρώτη στιγμή.
Αφού εκείνος τους ζήτησε να ξαναβγουν στο γήπεδο και ν' αγωνιστούν κόντρα στην Φινλανδία εκείνο το κακό Σάββατο του περιστατικού, τώρα θα βγαίνουν κάθε φορά και θα παίζουν για εκείνον.
Έτσι είναι η εθνική ομάδα της Δανίας. Και μπορεί αρκετές ομάδες ακόμα να βγάζουν τέτοια εικόνα και τέτοιο κλίμα, ωστόσο, η κατάσταση στο σύνολο του Χιούμλαντ ήταν τέτοια εξ αρχής που καλούσε άπαντες να είναι ο ένας δίπλα στον άλλον. Πιο πολύ από ποτέ. Με μπροστάρη τον υπέροχο Κιάερ, τον αρχηγό τους...
Αυτή η ομάδα, αυτοί οι ποδοσφαιριστές έπρεπε να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Να πάρουν και βοήθεια από ψυχολόγο έπειτα από το σκηνικό με τον Έρικσεν.
Να δώσουν όρκο ότι θα έκαναν τα πάντα για να χαρούν το ποδόσφαιρο και τις στιγμές τους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Κι όπως προστάτευσαν τον Έρικσεν από τις κάμερες και τις φωτογραφίες, όπως φρόντισαν για την σύζυγο του συμπαίκτη τους στα δύσκολα, έτσι προστατεύουν και παλεύουν ενώνοντας τις δυνάμεις τους...
Από το γκολ του Βελγίου που προκάλεσε πανηγυρισμούς στην κερκίδα των Δανών, στην ακύρωση του τέρματος του Λουκάκου από τον VAR και το πολύ αυστηρό πέναλτι που πήραν οι Ρώσοι στην Κοπεγχάγη. Το άθλημα έδειξε στην Δανία πόσα πράγματα μπορούν ν' αλλάξουν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, όμως και τότε στάθηκαν στο ύψος τους. Πείσμωσαν.
Ήθελαν να συνεχίσουν να παίζουν και να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις δίχως να περιμένουν μονάχα το ματς των «κόκκινων διαβόλων» κόντρα στους Φινλανδούς. Οι Δανοί είναι από τις ομάδες που σου προσφέρουν χαρά με το ποδόσφαιρό τους.
Κι αν η πρεμιέρα ήταν ιδιαίτερη λόγω του γνωστού περιστατικού, τότε το ματς με τους Βέλγους ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα – με την ομάδα του Χιούμλαντ να παίρνει και το προβάδισμα έπειτα από 99 δευτερόλεπτα – αλλά και να ζορίζει τους «κόκκινους διαβόλους». Όσο για το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τους Ρώσους... απόλαυση.
Οι οπαδοί που γεμίζουν τις κερκίδες του Parken, η συμπεριφορά τους, η φωνή τους που δίνει ώθηση στην εθνική ομάδα της πατρίδας τους... Όλα αυτά είχαν λείψει πάρα πολύ με τον κορονοϊό και το να βλέπει κανείς ένα γεμάτο γήπεδο – όπως συμβαίνει άλλωστε και με την Βουδαπέστη στη φετινή διοργάνωση – είναι κάτι που «δίνει» σε ένα ματς.
Είναι τρομερή η αίσθηση ν' ακους την εξέδρα ν' αλλάζει συναισθήματα, να σπρώχνει μια ομάδα, να ησυχάζει σε στιγμές άγχους και να πατάει γκάζι σε καταστάσεις επίθεσης. Οι Δανοί το αξίζουν μετά το κλάμα, τον φόβο και την αβεβαιότητα για τον Έρικσεν. Τώρα, είναι οι στιγμές τους.
Τώρα, θα το γιορτάσουν γιατί έτσι κατάλαβαν ότι πρέπει να γίνεται. Γιατί αυτές οι στιγμές θα πρέπει να μείνουν...
Είδατε τους πανηγυρισμούς του Γιουσούφ Πόουλσεν στο γκολ απέναντι στους Βέλγους; Είδατε τι συνέβαινε στα γκολ απέναντι στους Ρώσους; Είδατε πως έτρεξαν όλοι να χαρούν με τον Κρίστενσεν μετά τον «κεραυνό» του;
Μπορεί να ήταν απλά ένα γκολ που προστέθηκε στα υπόλοιπα μιας μεγάλης και σημαντικής νίκης, όμως, ξέσπασαν όλοι.
Έφυγαν από τον πάγκο, έτρεξαν στον σκόρερ, πήδηξαν πάνω του, αγκαλιάστηκαν, χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον. Όλοι μια αγκαλιά. Ένα σπριντ ανακούφισης και αντίληψης της εξασφάλισης της πρόκρισης.
Γι' αυτό το πάθος, αυτή τη φωνή και αυτό το συναίσθημα του φινάλε των δύσκολων στιγμών, οι Δανοί κάνουν τον κόσμο να τους στηρίξει στο υπόλοιπο κομμάτι του «ταξιδιού» τους.
