Η βραδιά που όλοι (ξανα)γίναμε Δανία…

Η Δανία πάντα είχε συμπάθειες. Στα δικά μου μάτια ήταν μονίμως σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν παιδί, η ομάδα που ήθελα να βλέπω. Άλλοτε για το πάθος της, άλλοτε για το ποδόσφαιρό της και τους ταλαντούχους παίκτες της και φυσικά πάντα για την κερκίδα της και τους Δανούς στις εξέδρες. Οι περίφημοι «ρόλιγκανς» είναι σε κάθε μεγάλη διοργάνωση κάτι σαν ατραξιόν του τουρνουά και το πάθος τους παραπέμπει πάντα σε μεσογειακό ταπεραμέντο.

Τούτη εδώ η έκδοση της Δανίας λοιπόν ήταν για εμένα κάτι που περίμενα να δω με ανυπομονησία. Πριν αρχίσει το Euro άλλωστε, έγραφα εδώ στο gazzetta, ότι είναι μία από τις δύο τρεις χώρες αουτσάιντερ, που δεν θα μου έκανε εντύπωση αν την έβλεπα να παίζει ακόμη και ημιτελικό. Κάτι σαν την Ουαλία του προηγούμενου Euro δηλαδή...

Η Δανία λοιπόν που πάντα είχε συμπάθειες κατέβηκε στην πρεμιέρα της να αντιμετωπίσει την Φινλανδία και σε εκείνο το ματς συνέβη το περιστατικό που σόκαρε τον πλανήτη με τον Κρίστιαν Ερικσεν. Ο τρόπος αντίδρασης της ομάδας στο κακό που την βρήκε, έγινε το απόλυτο παράδειγμα για το πώς πρέπει να λειτουργεί μία ομάδα και ξαφνικά παίκτες που τους γνώριζαν μόνο οι ποδοσφαιρόφιλοι έγιναν παγκόσμια πρότυπα, όπως ο Κιάερ. Η έκρηξη της δημοφιλίας της Δανίας λοιπόν ήρθε, αλλά στην πραγματικότητα το περιστατικό με τον Ερικσεν ήρθε για να επιβεβαιώσει πόσο αγαπησιάρικη ομάδα είναι η Δανία…

Καταρχάς, την έκανε τέτοια, η φανέλα με τις ριγέ γραμμές με τα βελάκια, η οποία ήταν πάντα η ατραξιόν των εμφανίσεων στις μεγάλες διοργανώσεις. Μετά την έκανε τέτοια ο Ελκιερ, αυτός ο υπέροχος σέντερ φορ που τέλειωνε το ματς και πήγαινε για δηλώσεις στους ρεπόρτερ ξεκινώντας με τη φράση «φέρε ένα τσιγάρο αν θες να σου μιλήσω…». Άναβε το τσιγάρο από την τράκα στον ρεπόρτερ και ξεκινούσε να μιλάει… Αλλα δεν ήταν μόνος του, είχε και συμπαραστάτες. Τον Μόρτεν Ολσεν για παράδειγμα που αργότερα έγινε και προπονητής τους, ή τους αδερφούς Λάουντρουπ, με τον μικρό, τον λιγότερο καλό να σηκώνει και το Euro του 1992 όταν μαζεύτηκαν από τις παραλίες για να πάρουν τη θέση της Γιουγκοσλαβίας στην τελική φάση και στο τέλος να πάρουν και το τρόπαιο.

Η Δανία ήταν σπανίως η πρώτη ομάδα κάποιου στα Μουντιάλ και τα Euro (όλοι είχαν μία Βραζιλία, μία Αργεντινή, μία Γερμανία, μία Αγγλία, μία Ιταλία να υποστηρίζουν, κάποιοι άλλοι είχαμε μία Ολλανδία), αλλά όλοι είχαν να πουν μία καλή κουβέντα για τους Δανούς.

Ολο αυτό τα τελευταία χρόνια είχε για κάποιο λόγο χαθεί, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ ότι συνέβαινε. Μέχρι που ήρθε εκείνο το βράδυ, της ευτυχώς όχι μοιραίας πτώσης του Κρίστιαν Ερικσεν, για να σταθούν ξανά όλοι με σεβασμό απέναντι στους Δανούς. Και μετά ήρθε αυτή η καταιγιστική εμφάνιση και το 4-1 κόντρα στους Ρώσους. Εκεί που όλοι θυμηθήκαμε (ή πρωτογνώρισαν αν είναι μικρότεροι σε ηλικία) το αλέγκρο, επιθετικό, παθιασμένο ποδόσφαιρο των Δανών. Που όλοι είδαμε ξανά το πάθος, τον ενθουσιασμό, το κέφι, την αλεγρία των Δανών στην κερκίδα, που αφήσαμε στην άκρη το «κρίμα είναι αυτό που τους συνέβη με τον Ερικσεν, μακάρι να πάνε καλά…» και πιάσαμε το «τι ωραία μπάλα παίζουν οι Δανοί ρε…» ή ακόμη καλύτερα το «τι παικτάρα είναι ο Μέλε, ή αυτός ο Ντάμσγκάαρντ»,

Το βράδυ που οι Δανοί έβαλαν τέσσερα στους Ρώσους ήταν το βράδυ που όλοι γίναμε ξανά Δανία και να δεις που στο ματς με τους Ουαλούς θα φωνάξουμε για αυτούς και θα πανηγυρίσουμε τα γκολ τους. Γιατί οι Δανοί ανέκαθεν έδειχναν στο ποδόσφαιρο τον σεβασμό που αρμόζει σε ένα παιχνίδι και πάντα το αντιμετώπιζαν ως τέτοιο…