Ας απαγγείλουμε λίγο... Μόντριτς!
Οταν ο Σαλβαδόρ Νταλί ζητούσε με κυνισμό από τους κοινούς θνητούς να παραμείνουν θνητοί, δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα ερχόταν μία μέρα που ένας κοντός, άσχημος, καχεκτικός και ταπεινός τύπος θα ακύρωνε την προτροπή του. Εκείνη η περίφημη ατάκα του «Μη φοβάστε την τελειότητα. Δεν θα την πετύχετε ποτέ», είχε πάψει άλλωστε και νωρίτερα, από άλλους, να υφίσταται στο ποδόσφαιρο. Μόνο που τούτη την εποχή, αυτός που παραμένει τολμηρός, γενναίος, σταθερός, απλός, φυσικός, που δεν βιάζεται και που πλησιάζει την τελειότητα, ακόμα και τώρα που οδεύει προς τα 36 χρόνια ζωής, είναι ο Λούκα Μόντριτς.
Η αλήθεια είναι ότι για να περιγράψεις τον δικό του τρόπο, οι λέξεις πρέπει να είναι απλές. Μόνο που στην περίπτωσή του δεν είναι εύκολο να βρεθούν οι κατάλληλες, δίχως να χρειαστεί να τις ντύσεις με μεγαλομανία, αλλά και χωρίς να εκφέρουν υπερβολή. Ισως παραφράζοντας τον Τσαρλς Μπουκόφσκι, να μπορούσαμε να του αποδώσουμε ότι: «Ιδιοφυΐα είναι η δυνατότητα να κάνεις κάτι πολύ βαθυστόχαστο με απλό τρόπο». Μήπως Τσαρλς, όπως αυτό το εξωτερικό φαλτσαριστό του το βράδυ της Τρίτης κόντρα στην Τσεχία;
Δεν έχει νόημα στην περίπτωσή του να αναλύσεις περισσότερα. Ειδικά μετά την απίθανη εμφάνισή του, χάρη στην οποία όχι απλά έστειλε τη χώρα του στους “16” του Euro 2020, αλλά δάμασε και τον χρόνο, χαρίζοντάς στον εαυτό του ένα δίκαιο Man of the match. Και τι να κάνεις δηλαδή; Να τον αποκαλέσεις πολυθεσίτη-πολυεργαλείο που καλύπτει τα πάντα; Να πεις ότι του αρέσει να παίρνει την πρώτη μπάλα από την άμυνα μέχρι και το να μοιράζει κάθετες ή να σκοράρει κάποιες φορές με σπάνιους τρόπους; Πως διαθέτει εκπληκτική αίσθηση του χώρου, τέλειο κοντρόλ και τα δύο πόδια; Οχι, στην περίπτωσή του απλά αυτά δεν θα πρόσθεταν έξτρα credits.
Η αλήθεια είναι ότι η δική του δουλειά δεν φωνάζει. Είναι ταπεινή, χαμηλού προφίλ, μα τόσο σημαντική στο λάδωμα του πιο πολύτιμου γραναζιού. Η εικόνα θυμίζει ντροπαλό, άτολμο παιδάκι που δεχόταν bullying στο σχολείο. Αντιεμπορικός, αντιτουριστικός, αντί, σε όλα του, να μην ταιριάζει με τίποτα σε ένα τόσο φανταχτερό πάνελ. Δεν σηκώνει εύκολα τα μάτια από χαμηλά, γελάει λίγο και περισσότερο αμήχανα και όταν ανοίγει το στόμα, τα λέει μάλλον από μέσα του.
Στην κουβέντα για τον Μόντριτς μπορεί να μπει μόνο η αίσθηση που σου αφήνει όταν τον βλέπεις. Για την ακρίβεια είναι η αίσθηση όταν έχει ήδη ολοκληρωθεί ο αγώνας. Οταν συνειδητοποιείς ότι κυριάρχησε στο παιχνίδι παντού, πάντα, δίχως να το έχεις καταλάβει. Στο κλασικό “δειξε μου το κεντρο σου να σου πω τι ομαδα εχεις”, με τον Μόντριτς οι Κροάτες παίρνουν άπειρα κανονάκια συμπάθειας, εύρυθμης λειτουργίας και ελπίδας για μία ακόμα τρέλα. Ισως όχι ένας τελικός όπως το 2018 στη Ρωσία, αλλά αποκλείοντας κάποιο μεγάλο όνομα πριν την ώρα του.
Και η τόσο ξεχωριστή αυτή περσόνα, συνεχώς βρίσκει τον τρόπο της αυτοβελτίωσης. Γίνεται λατρεία και έχει καταστήσει την κάθε εμφάνιση, μία διάλεξη για το πώς πρέπει να ασκείται το επάγγελμά του. Το πιο εντυπωσιακό όμως σε όλο αυτό που στήνει, είναι ότι ενώ δεν του το έχεις, σε κάθε σκηνή κάνει αυτό το πέταγμα στα τρία πρώτα μέτρα του σπριντ του και μοιάζει πιο αεικίνητος απ' ότι, τον έχεις στο μυαλό σου. Κι αυτό είναι που σε τρελαίνει ακόμα περισσότερο...
Follow me: @jorgekaraman
Instagram: Jorge_Karaman
