Μου άρεσε ο Κριστιάνο, δεν μου άρεσε ο Μπαπέ

Πάει και η φάση ομίλων του Euro2020. Ξέρω, είναι δύσκολο να αντέξετε δύο ημέρες χωρίς καθόλου μπάλα, αλλά οπλιστείτε με υπομονή, γιατί τώρα έρχονται τα (πολύ) ωραία με τα νοκ άουτ παιχνίδια, όπου κάθε 90λεπτο (ενίοτε και 120λεπτο) είναι ένας μικρός «τελικός», στον δρόμο για τον μεγάλο, αυτόν της 11ης Ιουλίου στο «Γουέμπλεϊ».

Πίσω μας αφήσαμε 36 παιχνίδια (τα περισσότερα πολύ ενδιαφέροντα, αλλά και μερικά… βαριά και ασήκωτα), 94 γκολ, ήτοι 25 περισσότερα από την φάση ομίλων του Euro2016 (με 2,61 ανά αγώνα), οκτώ (!) αυτογκόλ, έξι χαμένα πέναλτι και δύο κόκκινες κάρτες.

Πίσω, όμως, μένουν κυρίως πρόσωπα και εικόνες που σημάδεψαν το πρώτο μέρος ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος – βήμα προς την ελευθερία από τον κορονοϊό, με τον κόσμο να δίνει και πάλι ξεχωριστό χρώμα στις εξέδρες.

Μου άρεσε το απίστευτο τείχος προστασίας, αγάπης και φιλίας που έχτισαν οι παίκτες της Εθνικής Δανίας γύρω από τον Κρίστιαν Έρικσεν, όταν ο μέσος της Ίντερ κατέρρευσε στον αγωνιστικό χώρο του «Πάρκεν». Μαθήματα ψυχραιμίας και αλληλεγγύης από τους Δανούς, με πρώτο και καλύτερο τον αρχηγό τους, Σιμόν Κιάερ. Εύγε.

Δεν μου άρεσε η αγωνία που ζήσαμε όσοι είδαμε ζωντανά, είτε από κοντά είτε από την τηλεόραση, την περιπέτεια του Έρικσεν. Την αχαρακτήριστη συμπεριφορά όσων αγωνιούσαν για το τι θα απογίνουν τα πονταρίσματά τους στον συγκεκριμένο αγώνα (και όμως…), αλλά και το γεγονός ότι ένας 29χρονος άνθρωπος φλέρταρε τόσο έντονα με τον θάνατο. Και, βεβαίως, το γεγονός ότι ο αγώνας της Δανίας με την Φινλανδία επανάρχισε, μόλις λίγες ώρες μετά το (παραλίγο) τραγικό συμβάν. Κύριοι της UEFA, όχι, το «the show must go on» δεν ισχύει πάντα.

Μου άρεσε το πάθος του Κριστιάνο Ρονάλντο ο οποίος, στα 36 του χρόνια και χωρίς να έχει τίποτα να αποδείξει, τρέχει για κάθε μπαλιά, σκυλιάζει για να βοηθήσει την εθνική του ομάδα και διαλύει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, όντας πλέον ένα γκολ μακριά από το να γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών ΚΑΙ στις εθνικές ομάδες. Αχόρταγος, ασύλληπτος, ασυναγώνιστος…

Δεν μου άρεσε η εικόνα βεντετισμού που βγάζει πλέον ο Κιλιάν Μπαπέ. Παικταράς, ναι, ο πιο πιθανός διάδοχος των Κριστιάνο Ρονάλντο – Λιονέλ Μέσι στην κυριαρχία του ποδοσφαίρου την επόμενη δεκαετία. Αλλά το γεγονός ότι «στράβωσε» για δηλώσεις του Ολιβιέ Ζιρού που τον «φωτογράφιζαν» ότι συχνά πυκνά είναι ατομιστής, με ξενέρωσε. Και οι… βουτιές στον αγώνα με την Πορτογαλία, σε μια εκ των οποίων «τσίμπησαν» ο Ματέου Λαόθ, αλλά και το VAR, επίσης με ενόχλησαν. Κιλιάν, η συνύπαρξη με τον Νεϊμάρ μου φαίνεται ότι δεν σου κάνει καλό.

Μου άρεσε η εικόνα φρεσκάδας που έβγαλε η Ιταλία. Ξεχάστε την Σκουάντρα Ατζούρα του κατενάτσιο, του «μισού μηδέν» και της καταστροφής του παιχνιδιού του αντιπάλου ως κύριο μέλημα. Η Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι παίζει πολύ ωραία μπάλα, έχει εξαιρετικό transition άμυνας – επίθεσης, δέχεται ελάχιστες φάσεις – γκολ (τα καλά δεν ξεχνιούνται…) και σκοράρει με μεγάλη συνέπεια. Για να την δούμε, βεβαίως, και στα νοκ άουτ.

Δεν μου άρεσε το γύρω γύρω όλοι της Ισπανίας, χωρίς κάθετο παιχνίδι, χωρίς ταχύτητα στην κυκλοφορία της μπάλας, με εξαίρεση βεβαίως τη νίκη – πρόκριση επί της Σλοβακίας. Οι Φούριας Ρόχας καθιέρωσαν έναν τρόπο παιχνιδιού που τους εκτόξευσε στην κορυφή πριν από μια δεκαετία, αλλά αν θέλουν να προχωρήσουν πρέπει να το εξελίξουν. Γιατί τώρα δεν υπάρχουν Τσάβι και Αντρές Ινιέστα, μεταξύ (πολλών) άλλων…

Μου άρεσε η μεταμόρφωση του Γκάρεθ Μπέιλ όταν φοράει την φανέλα της Εθνικής Ουαλίας. Ο πρώτος ποδοσφαιριστής, η μεταγραφή του οποίου ξεπέρασε τα εκατό εκατομμύρια ευρώ, μας υπενθύμισε ότι παραμένει παίκτης πρώτης γραμμής, οδηγώντας τους Δράκους και πάλι στα νοκ άουτ. Ποιος ξέρει, ίσως τώρα αναθεωρήσει και δεν αποφασίσει να αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση, όπως σκέφτεται (σοβαρά) εδώ και μήνες. Γκάρεθ, η μπάλα σου ταιριάζει εσένα, όχι το γκολφ.

Δεν μου άρεσε η ταλαιπωρία που «τραβάει» ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι με μια εθνική ομάδα που δεν είναι του επιπέδου του. Στο πρώτο παιχνίδι δεν στάθηκε στο ύψος του, αλλά στη συνέχεια λίγο έλειψε να πάει μόνος του την Πολωνία στους «16». Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι ομαδικό άθλημα και τα τρία γκολ του «Λέβα» δεν αποδείχθηκαν αρκετά. Φανταστείτε μόνο να είχε γύρω του μια ομάδα όπως η Γαλλία ή η Ιταλία ή την Γερμανία με τον Λεβαντόφσκι στην κορυφή της επίθεσης της.

Μου άρεσε το πάθος της Ουγγαρίας, της πιθανότατα λιγότερο ταλαντούχας ομάδας της φετινής διοργάνωσης, η οποία είχε και την ατυχία να πέσει στον όμιλο του θανάτου. Χωρίς το μεγάλο τους αστέρι (Ντόμινικ Σομποσλάι), αλλά με την απίστευτη στήριξη των φιλάθλων τους, οι Ούγγροι κοίταξαν στα μάτια για 84 λεπτά τους πρωταθλητές Ευρώπης Πορτογάλους υποχρέωσαν σε «γκέλα» τους παγκόσμιους πρωταθλητές Γάλλους και άγγιξαν την μυθική πρόκριση εις βάρος των πάντα ισχυρών Γερμανών. Με διαφορά, η πιο αξιοπρεπής αποκλεισμένη από τις 16, με δεύτερη την πρωτάρα Φινλανδία.

Δεν μου άρεσε η απογοητευτικά αναποτελεσματική Τουρκία, η οποία έφτανε σε αυτή την διοργάνωση με όνειρα χίλια. Μπήκε με το αριστερό (αυτογκόλ του Μερίχ Ντεμιράλ), κατέρρευσε στη συνέχεια και έκλεισε την συμμετοχή της χωρίς βαθμό, όπως και η πρωτάρα Βόρεια Μακεδονία, η οποία ήταν όμως πιο ανταγωνιστική στα παιχνίδια της. Ξεχωριστή κατηγορία… απογοήτευσης η Ρωσία.

Μου άρεσε η νέα ποδοσφαιρική παράσταση του Λούκα Μόντριτς. Στα 35 του χρόνια, ο ιδιοφυής Κροάτης εξακολουθεί να διδάσκει μπάλα στους αδαείς και να μας γεμίζει μελαγχολία, σκεπτόμενοι ότι το ποδοσφαιρικό του τέλος πλησιάζει. Το γκολ – ποίημα με το εξωτερικό του ποδιού στον αγώνα με την Σκωτία, με την άδεια της απίθανης λόμπας του Πάτρικ Σικ από το κέντρο, θεωρώ πως ήταν το πιο ωραίο γκολ στην φάση ομίλων του Euro2020.

Δεν μου άρεσε η παρατεταμένη… εξαφάνιση του Εντέν Αζάρ. Ο Βέλγος είναι, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στον κόσμο την τελευταία δεκαετία. Κέρδισε με το σπαθί του τον ρόλο του ηγέτη στους Κόκκινους Διαβόλους και την μεταγραφή 100+ εκατομμυρίων ευρώ στην Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά τα τελευταία δύο χρόνια, εξαιτίας τραυματισμών (και όχι μόνο) είναι φάντασμα του εαυτού του. Και στο Euro, προς το παρόν τουλάχιστον, έχει αφήσει μόνο ελάχιστα ψήγματα της (δεδομένα τεράστιας) κλάσης του.

Μου άρεσε το «μπαμ» κάποιων ποδοσφαιριστών που εκτοξεύουν τις «μετοχές» τους μέσω του Euro2020, όπως ο Ιταλός Μάνουελ Λοκατέλι, ο Δανός Μίκελ Ντάμσγκααρντ, ο Ολλανδός Ντένζελ Ντάμφρις ή ο Γερμανός Ρόμπιν Γκόζενς. Την εποχή της καταιγίδας πληροφοριών είναι αδύνατο να μην είχαν ήδη υποπέσει στην αντίληψή μας οι προαναφερθέντες ποδοσφαιριστές. Αλλά είναι πολύ όμορφο το γεγονός ότι, μετά από μια τόσο κουραστική (και δύσκολη λόγω Covid-19) σεζόν, βρίσκουν το κουράγιο και την διάθεση να λάμψουν στην πρώτη τους μεγάλη διοργάνωση σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Δεν μου άρεσε η τακτική «νίπτω τα χείρας μου» της UEFA στην υπόθεση με την ονομασία της Βορείου Μακεδονίας στα παιχνίδια της εθνικής της ομάδας. Και ενώ στην «υπόθεση ΛΟΑΤΚΙ» για τον αγώνα της Γερμανίας με την Ουγγαρία το… έσωσε κάπως, παρουσιάζοντας το έμβλημά της στα χρώματα του ουράνιου τόξου, σε αυτή την περίπτωση η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία εκτέθηκε. Και οι Έλληνες (πολιτικοί και όχι μόνο) απέμειναν να φωνάζουν στον βρόντο…

Photo Credits: APNews/UEFA.com