Το γιατρικό για την Ιταλία είναι η Εθνική της
Το Νοέμβριο του 2017 η Ιταλία βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το 0-0 με την Σουηδία στο Σαν Σίρο σήμαινε ότι η «Σκουάντρα Ατζούρα» δεν θα αγωνιζόταν σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά το 1958. Η μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία της χώρας μόλις είχε ολοκληρωθεί. Ποιος δεν θυμάται τον αρχηγό εκείνης της ομάδας, τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν, να προσπαθεί με δάκρυα στα μάτια να ζητάει συγνώμη από όλους τους Ιταλούς φιλάθλους.
Η Ιταλία μόλις είχε πιάσει πάτο. Το Euro του 2016 και ο αποκλεισμός από την τότε Παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία στα πέναλτι αποτέλεσε το καλύτερο παραμύθι και λειτούργησε ως το χαλάκι που κάλυψε όλα τα προβλήματα που βασανίζουν το ιταλικό ποδόσφαιρο διαχρονικά.
Το καλό είναι ότι ζούμε σε εποχές συνειδητοποίησης της πραγματικότητας και η αποτυχία του 2017 έδωσε την ευκαιρία στην Ρώμη να δούνε την δυσάρεστη πραγματικότητα κατάματα. Και η αλήθεια είναι ότι έστω και αργά - τουλάχιστον σε επίπεδο εθνικής – γιατί σε συλλογικό επίπεδο η ανικανότητα παραμένει, το έκαναν. Οι άνθρωποι της ιταλικής ομοσπονδίας κατάλαβαν καλά ότι η «Σκουάντρα Ατζούρα» είχε πιάσει πάτο. Οι γείτονες αποφάσισαν να κάνουν την αυτοκριτική για τις ευθύνες που τους αναλογούν και να μην κολλάνε σε βολικά ψέμματα. Να τολμάνε και να φτάνουνε σε άβολες αλήθειες ακόμα και αν δεν τους αρέσει, αφού πάνω απ' όλα αυτό που μετρούσε ήταν η εθνική Ιταλίας.
Το ποδόσφαιρο για την Ιταλία είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Διαχρονικά έχει οδηγήσει στις σπουδαιότερες επιτυχίες του ιταλικού έθνους, και με τον τρόπο του συμβάλει ώστε να ξεπεραστούν έστω και για λίγες ημέρες οι όποιες ιδιομορφίες που έχουν ορίσει την χώρα από την ημέρα ίδρυσης της και καταφέρνει να ενώσει τον ιταλικό λαό.
Italianità: Το ιταλικό πνεύμα, ο χαρακτήρας, η ουσία η αλλιώς η ιταλικότητα. Για πολλούς Ιταλούς όμως αυτή η ιταλικότητα μόνο ξεκάθαρη δεν είναι. Και αυτό μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχουν μια ισχυρή σχέση όχι με την χώρα τους, αλλά με την πόλη τους και την περιοχή τους. Αυτή η αίσθηση της ταυτότητας είναι εμφανής στον τρόπο που οι Ιταλοί περιγράφουν τον εαυτό τους. Συχνά θα ακούσετε «sono toscano» (είμαι Τοσκανός), ή «sono veneziana» (είμαι Βενετσιάνα), και όχι «sono italiano». Και η εθνική Ιταλίας έρχεται για να γεμίσει αυτό το κενό εθνικής ταυτότητας. Είναι κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών της ποδοσφαιρικής εθνικής ομάδας που οι Ιταλοί στρέφουν την πλάτη τους στον τοπικισμό τους, και γίνονται ξανά «Ιταλοί».
Το ποδόσφαιρο είναι γενναιόδωρο που πάντοτε σου χαρίζει στιγμές χαράς, στις οποίες όμως μπορείς να φτάσεις πιο εύκολα και να τις χαρείς με την ψυχή σου αν η επιτυχία αυτή βασίζεται πάνω σε γερά θεμέλια και ένα σοβαρό πλάνο. Και στην Ιταλία αποφάσισαν ότι τα πράγματα θα πρέπει αυτή την φορά να γίνουν σωστά και όχι γρήγορα, ακόμα και αν το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το επιθυμητό. Αρκούσε το όποιο πλάνο να είναι ακριβής χωρίς καμία βιασύνη ώστε στο τέλος να είναι όλοι υπερήφανοι για τους παίκτες, τον προπονητή, τους διοικούντες και τους οπαδούς.
Και αυτό που έχει καταφέρει η Ιταλία εδώ και τρία χρόνια είναι το αποτέλεσμα αυτού του πλάνου. Με έναν προπονητή προσωπικότητα που βγάζει τον απαιτούμενο σεβασμό και μπορεί να επιβληθεί σε όλους τους ποδοσφαιριστές, που κατάφερε να σβήσει όλες τις απογοητεύσεις της προηγούμενης δεκαετίας. Με μια ομάδα που βελτιώνεται συνεχώς, χτίζει αυτοπεποίθηση και παίζει το ίδιο όμορφα τόσο στο επιθετικό κομμάτι όσο και στο αμυντικό, που έχει βρει την τέλεια ισορροπία.
Μια ισορροπία που υπάρχει σε όλο το γκρουπ παικτών οι οποίοι χαίρονται που βρίσκονται στην εθνική, που έχουν αφήσει τον όποιο προσωπικό εγωισμό για το κοινό καλό της ομάδας. Από τον αρχηγό Κιελίνι που στα 36 του καταπίνει επιθετικούς όπως ο Λουκάκου, τους Μπαρέλα και Ζορζίνιο που λύνουν και δένουν στην μεσαία γραμμή μέχρι τον Ινσίνιε που επιτέλους δείχνει γιατί είναι ο αρχηγός της Νάπολι.
Η ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι είναι πλέον δύο ματς μακριά από το Άγιο Δισκοπότηρο και το αν θα το κατακτήσει είναι και θέμα τύχης. Γιατί αυτό που έχει καταφέρει αυτή την στιγμή η «Σκουάντρα Ατζούρα» είναι να επαναφέρει ξανά το χαμόγελο στους απανταχού Ιταλούς, να τους δώσει πίσω τις χαρές που τόσα χρόνια έλειπαν. Και αυτό που έχει σημασία είναι ότι η όποια επιτυχία θα είναι αποτέλεσμα του ιδρώτα και της δουλειάς όλων. Και αυτό από μόνο του είναι το απόλυτο respect.
