Η… Μικρά Αγγλία έγινε θεριό στη Ρώμη και πάει σπίτι για να το πάρει

Όσο εκκωφαντικά κι αν ήταν τα επιφωνήματα του ενθουσιασμού, για τη νίκη που ξόρκισε τον κακό γερμανικό δαίμονα, όσο κι αν το «it’s coming home» είχε επανέλθει στα trends του twitter, του καλτ και της… καζούρας, η ελάχιστη δόση αμφιβολίας έμενε πάντα εκεί. Στο πίσω μέρος του μυαλού ή στο εμπρός της γλώσσας. Έτοιμη να μεταφραστεί σε γκρίνια, σε «ναι μεν, αλλά», παράγοντας που δεν άφηνε να την πιστέψεις στο 100%. Πράγμα λογικό, δεδομένων των «στραπάτσων» που έχει υποστεί η εθνική Αγγλίας στο παρελθόν. Όταν άπαντες βιάζονταν να τη χρίσουν φαβορί προτού καλά-καλά το (απο)δείξει στο χορτάρι, όταν μια πρόκριση από τον όμιλο σήμαινε τόσο εύκολα και ανεξήγητα οιωνό επιτυχίας.

Φέτος, τα Τρία Λιοντάρια πήραν και πάλι την ίδια ρότα. Πρωτιά στο γκρουπ, σκόπελος των νοκ-άουτ, με την ειδοποιό διαφορά μιας νίκης που την απάλλαξε από το περιττό βάρος της ιστορικής ταμπέλας του «loser» κόντρα στη Γερμανία. Ναι, οι λόγοι να αισθανθεί κανείς πιο σίγουρος μετά από αυτή την πρόκριση πλήθυναν, όμως, χρειαζόταν και λίγη ακόμη μαγιά για να δέσει το μείγμα της βεβαιότητας, πως η Αγγλία (πραγματικά) έχει επιτέλους τα φόντα, πέρα από το ρόστερ, τη διαφήμιση και την κουλτούρα για να το σηκώσει. Κι όλα όσα έψαχνε και ψάχναμε όλοι μας για να βεβαιωθούμε για την προοπτική της, τα κατέθεσε σαν να το σκόπευε, στη μοναδική της εξόρμηση μακριά από το σπίτι της. Εκεί που πλέον επιστρέφει, ως μία άλλη Αγγλία.

Η Αγγλία (ναι, η Αγγλία!) κέρασε τεσσάρα σε νοκ-άουτ μεγάλης διοργάνωσης. Τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι τέτοιο ήταν το σημαδιακό 1966 και στο τέλος της διαδρομής είχε προσθέσει το μοναδικό της ασημικό. Αυτή τη φορά, ήταν τεσσάρα πρόκρισης στα ημιτελικά, για δεύτερη σερί μεγάλη διοργάνωση μετά το Μουντιάλ του ’18. Ζευγάρι διαδοχικών «ημι-φιναλίστ» που δεν είχε πετύχει ποτέ ξανά στην ιστορία της.

Back-to-back semi-finals.

A Gareth Southgate appreciation post pic.twitter.com/teqTsXLRx5

— England (@England) July 3, 2021

Μία Αγγλία που απέδειξε ότι το μηδέν στα μετόπισθεν δεν είναι σύμπτωση, όταν συμβαίνει για πέντε συναπτά ματς τελικής φάσης, για πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο μετά από 31 χρόνια (Ιταλία, Μουντιάλ ’90). Μια Αγγλία που είχε όλες τις μονάδες της σε σύμπνοια αυτοπεποίθησης, χαρακτήρα, ουσίας, προσφέροντας και το απαραίτητο αγγλικό θέαμα για όσους δυσκόλευε να θέλξει, να διασκεδάσει στα προηγούμενα ραντεβού της.

«Παράσταση» Στέρλινγκ-Σο

Η εμφάνιση της Αγγλίας ενσαρκώθηκε από τον κύριο Ραχίμ Στέρλινγκ. Εκείνον που ήταν μια επίθεση μόνος του στα δύο πρώτα παιχνίδια, αλλά ακόμη και μετά το γκολ επί της Γερμανίας, αρκετοί του στερούσαν κάτι από όλο το credit που δικαιούται. Αυτή τη φορά, ο εξτρέμ της Σίτι δεν σκόραρε. Έκανε, όμως, την κορυφαία του εμφάνιση στο φετινό Euro. Ήταν ασταμάτητος, συναρπαστικός στο πρώτο 45λεπτο που ο καμβάς ήταν ακόμη λευκός. Η δική του διορατικότητα έδωσε στον Κέιν την ευκαιρία να τον λερώσει με λίγο κόκκινο (1-0 μόλις στο 5’), στην 6^η του ασίστ για τον στράικερ της Τότεναμ με το εθνόσημο, αριθμός που συνοψίζει την κορυφαία συνεργασία στην εθνική Αγγλίας τον 21^ο αιώνα!

Κάθε του κίνηση από τα αριστερά κι ένα «ρήγμα», κάθε του έμπνευση να δημιουργήσει άμεσα ή σε δεύτερο χρόνο επέφερε και μια επικίνδυνη στιγμή. Μαζί του σε αυτό το έργο, ο συνεπιβάτης του στο «εξπρές» της αριστερής πτέρυγας, Λουκ Σο.

Από κοινού έκαναν άνω-κάτω όποτε ήθελαν την ουκρανική άμυνα και φώτιζαν τα κενά της. Κι όπως ο Στέρλινγκ σέρβιρε το 1-0, ο Σο το έκανε εις διπλούν για τους δύο Χάρι: Μαγκουάιρ στο 46, Κέιν στο 50’, δύο ιδανικές σέντρες στο κεφάλι τους (11 γκολ με κεφαλιά στο Μουντιάλ του 18’ και το φετινό Euro, καμία άλλη ομάδα δεν έχει πάνω από 4), δύο ασίστ σε 03:51 (περισσότερες απ' όσες ο Ζινεντίν Ζιντάν σε 14 συμμετοχές!) και μια συνολικά άριστη εμφάνιση που μάλλον θα… αρρώστησε τον νεοφερμένο στη Ρώμη, Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος όπου σταθεί κι όπου βρεθεί πίσω από ένα μικρόφωνο θα στάξει και λίγο «φαρμάκι» για τον άλλοτε παίκτη του στη Γιουνάιτεντ.

Με τον Κέιν MVP, με τον… πρωτάρη Χέντερσον

Η κραυγή λύτρωσης μετά το 2-0 επί της Γερμανίας, το πρώτο γκολ ever σε τελική φάση Euro, ήταν από τα highlights. Ο Χάρι Κέιν άκουσε πολλά και είτε ευσταθούσαν είτε όχι, τα διέγραψε μέσα σε δύο παιχνίδια. Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός «killer», που έχει μυαλό καθαρό και ένστικτο «φονικό», που εκτελεί χωρίς αμφιβολία, αυτή που είχε προσβάλει το mindset του τον τελευταίο καιρό.

Στις δύο κλασικές ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν, ο 28χρονος σταρ ανταποκρίθηκε, ανακηρύχθηκε MVP, επιβεβαίωσε ότι είναι και πάλι εδώ, να σκοράρει εκεί που τα γκολ μετρούν διπλά κι όχι απλά να προσθέτει διακοσμητικά νούμερα σε ματς ομίλων. Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε ο πρώτος Άγγλος που σκοράρει δύο γκολ σε ματς νοκ-άουτ. Και μπροστά του βλέπει το ρεκόρ του Γκάρι Λίνεκερ με 10 γκολ σε μεγάλες διοργανώσεις, αφού έπιασε τον Άλαν Σίρερ με 9, το οποίο μπορεί να το ισοφαρίσει ή και να το καταρρίψει σε γεμάτο «Γουέμπλεϊ», στο ματς-ορόσημο πριν από τον μεγάλο τελικό.

Μα αν ο χαρακτήρας και το κλίμα που επικρατεί για τη φετινή Αγγλία μπορεί να παραφραστεί σε ένα όνομα, ή μια σκηνή, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα. Είναι η στιγμή που ο Τζόρνταν Χέντερσον, ο κάπτεν που επέστρεψε μετά από σοβαρό τραυματισμό για το Euro, σπάει το «ρόδι» του γκολ με το 62^ο καπελάκι της μεγάλης καριέρας του. Για το 4-0, τη σφραγίδα του θριάμβου, κάνοντας ακόμη και φίλους της Έβερτον στις εξέδρες του «Ολίμπικο» να χάνουν τον εαυτό τους για χάρη του Scouser των Τριών Λιονταριών. Πόσο καλύτερο, μα και πιο ουσιαστικό θα μπορούσε να γίνει το αφήγημα, ενόψει της επιστροφής στο σπίτι;

Με αφετηρία το ματς κόντρα στα Πάντσερ, η ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ πίστεψε προπαντός στον εαυτό της. Και στη Ρώμη γιγάντωσε ξανά το status της, πέρα από τα μεγέθη μιας παραδοσιακής δύναμης, σε μια άξια, ρεαλιστική διεκδικήτρια του τίτλου. Υπάρχει πλέον, κάποιος που θέλει να τα βάλει με τα Τρία Λιοντάρια, στο «Γουέμπλεϊ»; Σε δεύτερη ανάλυση, υπάρχει και κανείς που να είναι σίγουρος ότι μπορεί;

Η υπέροχη Δανία που ζει και γράφει για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους το δικό της παραμύθι, θα κληθεί να δώσει την απάντηση. Αν κι εκείνη δεν μπορεί να φοβηθεί κανέναν και καμία περίσταση πια. Κανένα «Γουέμπλεϊ» και καμιά αρνητική παράδοση. Ο τρόπος με τον οποίο αμύνθηκε και έφτασε στο «κυνικό» 2-1 επί της Τσεχίας, με την αδιανόητη «αποκάλυψη» που λέγεται Γιόακιμ Μέλε να συγκεντρώνει πόντους για MVP του τουρνουά στο ευκταίο σενάριο στέψης των Δανών, πιστοποίησε ότι το σύνολο του Κάσπερ Γιούλμαντ μπορεί να υπηρετήσει κάθε ρόλο για να φτάσει στο τέλος του δρόμου, ότι δεν πρόκειται απλά για μια ενθουσιώδη ομάδα, γεμάτη ενέργεια και έκρηξη στο επιθετικό κομμάτι.

Την πιο εφιαλτική περίσταση, άλλωστε, χάρη στη γενναιότητα του Κρίστιαν Έρικσεν, την ξεπέρασε υποδειγματικά. Δεν την άφησε απλά πίσω της, αλλά τη μετέτρεψε σε κινητήριο δύναμη για να εκτοξευτεί σε μέχρι πρότινος δυσθεώρητα επίπεδα.

Αγγλία και Δανία, λοιπόν, ετοιμάζονται να κοντραριστούν στον προθάλαμο του μεγάλου τελικού (7/7, 22:00), στην πιο «κτηνώδη» φάση τους. Στο peak της μέχρι τώρα πορείας τους, έχοντας λύσει σωστά κάθε δύσκολο ή εύκολο γρίφο που συνάντησαν στη διαδρομή. Όσο, όμως κι αν απελευθερώθηκε, η πρώτη από τα παραδοσιακά δεσμά της, δεν μπορεί να αποτινάξει ακόμα τη στάμπα του φαβορί. Και με αυτή στο μέτωπο καλείται να πορευθεί, για το μεγαλύτερο βήμα της σύγχρονης ιστορίας της, μέχρι το επόμενο και… οριστικό.