Ε τώρα, ας το πάρει η Αγγλία!
Οι Άγγλοι δεν διεκδικούν την πατρότητα του ποδοσφαίρου γιατί, ιστορικά και αποδεδειγμένα, την έχουν. Νιώθουν, όμως, την ανάγκη να την επιβεβαιώνουν μέσω επιτυχιών που θα κάνουν και πάλι δυνατό το «football it’s coming home» (το ποδόσφαιρο επιστρέφει σπίτι).
Σε επίπεδο συλλόγων, η Αγγλία της πανίσχυρης Premier League χτίζει αυτή την κυριαρχία τα τελευταία χρόνια, όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι, στα τελευταία τρία χρόνια, τα δύο είχαν αγγλικό εμφύλιο τελικό στο Champions League.
Τι γίνεται, όμως, σε επίπεδο εθνικών ομάδων; Η τωρινή ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ έγινε μόλις η πρώτη Αγγλία, μετά την παγκόσμια πρωταθλήτρια του Σερ Αλφ Ράμσεϊ την διετία 1966-1968, που φτάνει δύο διαδοχικές φορές σε ημιτελικά μεγάλων διοργανώσεων.
Και, πλέον, τα Τρία Λιοντάρια απέχουν μόλις 90 λεπτά (ή 120) από μια ιστορική επιτυχία (νίκησαν τους Δανούς με 2-1 στην παράταση). Μια επιτυχία που ομολογώ πως θα μου άρεσε να γίνει πραγματικότητα, ακόμα και αν μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής αυτή η Ιταλία, με την φιλοσοφία της και τον τρόπο παιχνιδιού της. Εξαίρεση, βεβαίως, το τελευταίο μέρος του ημιτελικού με την Ισπανία, όπου θυμήθηκε τον ιστορικό εαυτό της και έβγαλε στο γήπεδο το DNA της.
Οι Αγγλοί ζουν το ποδόσφαιρο με μια μυσταγωγία που δεν έχω συναντήσει σε άλλον λαό. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη βραδιά στο «Άνφιλντ», όπου η Λίβερπουλ απέκλειε την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα στις λεπτομέρειες και οι φίλαθλοι των Κόκκινων παρηγορούσαν αυτούς της Μπάρτσα.
Η ατμόσφαιρα, βεβαίως, άλλο πράγμα. Τα τραγούδια, ο σεκιουριτάς με το κασκόλ της Λίβερπουλ κάτω από τα ρούχα εργασίας, η ασταμάτητη συμμετοχή στα πεπραγμένα του παιχνιδιού, κάθε στιγμή ήταν μοναδική.
Την Κυριακή (11/07), η Αγγλία θα ψάξει το πρώτο της Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Και νιώθω ότι αποτελεί ιστορική αδικία να μην έχει η «μαμά του ποδοσφαίρου» ένα τρόπαιο που, με κάθε σεβασμό, έχουν κατακτήσει η Δανία, η Τσεχοσλοβακία και, βεβαίως, η Ελλάδα.
Σύμφωνοι, όλες το πήραν με το σπαθί τους και έγραψαν δικαίως χρυσές, ξεχωριστές σελίδες. Τυχόν επιτυχία της Αγγλίας, όμως, θα αποκαταστήσει μια ποδοσφαιρική… στραβοτιμονιά, όπως αυτή που έκανε ο Ντάνι Μάκελι με την υπόδειξη του πέναλτι που έκρινε τον ημιτελικό με τους Δανούς.
Κατ’ εμέ (και δεν είμαι ο μοναδικός), δεν υπάρχει πέναλτι και ο Ραχίμ Στέρλινγκ… βουτάει για να κερδίσει την εσχάτη των ποινών, καταφέρνοντας να ξεγελάσει τον Ολλανδό διαιτητή, αλλά και το VAR, σε μια απόφαση που αδικεί την εξαιρετική πορεία της Δανίας, αλλά και την άψογη εικόνα των Άγγλων στην διοργάνωση.
Γιατί η ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ ήταν ανώτερη από αυτή του Κάσπερ Χιούλμαντ και, αν δεν ο καταπληκτικός Κάσπερ Σμάιχελ δεν έστηνε τοίχο μπροστά από την εστία του, πιθανότατα θα είχε πάρει την πρόκριση στον τελικό, χωρίς να χρειαστεί να φτάσει μέχρι την παράταση.
Το πέναλτι – εφεύρεση επέτρεψε στην Αγγλία να λυγίσει την Δανία και να πανηγυρίσει την πρόκριση στον τελικό, αλλά έριξε μια βαριά σκιά επάνω σε αυτή την επιτυχία. Έδωσε, δικαιολογημένα, τροφή στους συνωμοσιολόγους που υποστηρίζουν ότι η UEFA, με αυτόν τον τρόπο, επιστρέφει την… χάρη στον Μπόρις Τζόνσον και τις αγγλικές ομάδες, για την διάλυση, εν τη γενέσει της, της European Super League, η οποία απειλούσε να διαλύσει όλο το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας.
Με έναν αστερίσκο, όμως, επιτρέψτε μου να είμαι (ποδοσφαιρικά) ρομαντικός. Να διαπιστώνω ότι στον τελικό προκρίθηκαν οι δύο ομάδες που ήταν πιο σταθερές και αποτελεσματικές στην διάρκεια της διοργάνωσης, η οποία θεωρώ ότι μας αντάμειψε για την αναμονή ενός ολόκληρου χρόνου.
Τι θα γίνει στον τελικό; Η Αγγλία έχει υπέρ της τον παράγοντα έδρα, την ώθηση που αναμφίβολα της δίνει το «Γουέμπλεϊ» και ένας ολόκληρος λαός, αλλά εναντίον και την πίεση για να εκμεταλλευτεί αυτή την ιστορική επιτυχία, κόντρα μάλιστα σε μια ομάδα που, διαχρονικά, είναι μανούλα στον… ανταρτοπόλεμο.
Η Ιταλία, ως (τυπικά και ουσιαστικά) φιλοξενούμενη, δεν έχει τίποτα να χάσει. Λίγοι ήταν αυτοί που προέβλεπαν ότι θα μπορούσε να φτάσει τόσο μακριά στην διοργάνωση, απέδειξε κόντρα στην Ισπανία ότι μπορεί να περιμένει την ευκαιρία της στην κόντρα και φρονώ ότι κάτι τέτοιο θα κάνει και την Κυριακή (11/07).
Μόνο και μόνο για να δούμε τις στιγμές… παροξυσμού που θα προκύψουν σε ενδεχόμενη κατάκτηση του Euro από την Αγγλία, θα ήθελα να δω τον Χάρι Κέιν να παίρνει το τρόπαιο από τον Πρίγκιπα Γουίλιαμ (αυτός φαντάζομαι ότι θα κάνει την απονομή) και να το σηκώνει στον ουρανό του Λονδίνου.
Κοντός ψαλμός αλληλούια. Σε λίγα 24ωρα ολοκληρώνεται το πιο συναρπαστικό Eurο που έχουμε βιώσει (αυτό του 2004 είναι… άλλη ιστορία) και, ποιος ξέρει, ίσως δούμε μια εικόνα που η πλειοψηφία ημών (και υμών) δεν έχει ζήσει: Την Εθνική Αγγλίας να σηκώνει κούπα!
Photo Credits: UEFA.com
