Ο… δίκαιος τελικός και ο… άδικος MVP
Για να αποφύγουμε τις… παρεξηγήσεις, δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος που πιστεύει ότι ήταν πέναλτι, αυτό με το οποίο κέρδισε η Αγγλία στην παράταση την Δανία πλην του Στέρλινγκ. Δεν υπάρχει παράβαση, όποιο ριπλέι και να δεις και βεβαίως έπρεπε να διακοπεί και το ματς για τις δύο μπάλες αφού η μία από την άλλη απέχουν εκατοστά, όταν ξεκινά την επέλαση ο Στέρλινγκ. Είναι ασφαλώς ένα σοβαρό λάθος του διαιτητή, το οποίο στην εποχή του VAR, μοιάζει ασυγχώρητο.
Συμβαίνουν όμως αυτά και η αλήθεια είναι ότι στο εφετινό Euro είχαμε πραγματικά ελάχιστες αφορμές για να ασχοληθούμε με την διαιτησία. Αν δούμε τη συνολική εικόνα των ομάδων, νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε όλοι, ότι οι δύο καλύτερες και πιο σταθερές ομάδες μέσα στο τουρνουά είναι τελικά αυτές που φτάνουν στον τελικό και ακόμη περισσότερο θα τονίσω εγώ, οι τέσσερις καλύτερες και πιο σταθερές ομάδες του τουρνουά έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια άλλη που της άξιζε πραγματικά να είναι στους τέσσερις με βάση την εικόνα και την απόδοσή της και δεν έφτασε… Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα δίκαιο, όσο υπάρχει τέτοιος χαρακτηρισμός στο ποδόσφαιρο, τουρνουά, σε σχέση με τις ομάδες που προχώρησαν.
Οι Ισπανοί ήταν η ομάδα που όσο περνούσαν τα ματς βελτίωναν την εικόνα τους. Οσο έπαιζαν γίνονταν καλύτεροι και αυτό είναι και φυσιολογικό, λόγω του τρόπου παιχνιδιού της. Αυτό το στυλ παιχνιδιού των Ισπανών απαιτεί χρόνο, ομοιογένεια, καλή χημεία μεταξύ των παικτών και ήταν μάλλον φυσιολογικό όσο περισσότερο έπαιζαν, τόσο καλύτερα να αποδίδουν.
Ο αποκλεισμός στα πέναλτι είναι πάντα σκληρός και φυσικά το ίδιο δίκαιο θα ήταν να είχαν προκριθεί αυτοί, αντί των Ιταλών. Αυτό που δεν θα είναι δίκαιο στα μάτια μου στο τέλος του τουρνουά είναι ο MVP του. Εκτιμώ ότι δεν θα είναι ο Πέδρι και επίσης εκτιμώ ότι αυτός ήταν ο παίκτης του τουρνουά. Ένα παιδί που δεν έχει καν κλείσει τα 19 του, που έχει μόλις ένα χρόνο υψηλού επιπέδου στα πόδια του, έγινε ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε μία ομάδα μεγάλων απαιτήσεων. Το να γίνεις ο μαέστρος της Ισπανίας του επιβλητικού passing game, το να πάρεις το κουμάντο του παιχνιδιού στα πόδια σου σε μία ομάδα που δεν τις παίρνεις τη μπάλα από τα πόδια με τίποτα, το να βγάλεις τόση ενέργεια και τέτοια ακρίβεια στις μεταβιβάσεις σου, κόντρα σε ομάδες όπως η Ιταλία, που το πρέσινγκ της διέλυσε άλλους και άλλους, πριν καν κλείσεις τα 19 σου χρόνια, είναι εντυπωσιακό. Ο Πέδρι δεν έβαλε τα πολλά γκολ ή δεν έδωσε τις πολλές ασίστ για να ξεχωρίσει με ευκολία στο μάτι, αλλά η παρουσία του σε αυτό το τουρνουά γέννησε ένα μεγάλο αστέρι, που μας έδειξε ότι είναι ήδη έτοιμος για να κουμαντάρει το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα την επόμενη σεζόν.
Η Δανία από την άλλη, τώρα που ξέρουμε ότι ο Ερικσεν είναι απολύτως καλά και στο σπίτι του, μπορούμε να πούμε ότι ήταν η ατραξιόν της διοργάνωσης. Η ομάδα που όλοι αγαπήσαμε, που όλοι πανηγυρίσαμε τα γκολ της, η ομάδα που μας χάρισε τις πιο δυνατές εικόνες στη διοργάνωση, με όλα όσα συνέβησαν αμέσως μετά την κατάρρευση του Κρίστιαν Ερισκεν, η ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο αλέγκρο, χωρίς σκοπιμότητες και που μας εμφάνισε και ορισμένα νέα μεγάλα αστέρια στο κορυφαίο επίπεδο. Οι Δανοί ήταν το μπαχαρικό, το αλάτι και το πιπέρι σε ένα έτσι κι’ αλλιώς εξαιρετικά νόστιμο πιάτο αυτού του τουρνουά.
Οι Ιταλοί ήταν η ομάδα που με κέρδισαν από την αρχή ως το τέλος. Μάλλον πριν καν αρχίσει το τουρνουά με είχαν κερδίσει και το επιβεβαίωσαν και μέσα στη διοργάνωση. Μία καλοφτιαγμένη, μοντέρνα ομάδα, με όλα τα συστατικά να είναι υπέροχα, ένα σύνολο που είχε απαντήσεις σε όλα τα δύσκολα. Με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά (από τον Λοκατέλι και τον Σπινατσόλα, στον Μπεράρντι και τον Κιέζα), με σταθερή αξία τον Ζορζίνιο, ο οποίος ήδη έχει μπει στην κουβέντα για την χρυσή μπάλα και με ένα προπονητικό τιμ που έχει κάνει εδώ και μήνες τρομερή δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει καλύτερα δουλεμένη ομάδα από τους Ιταλούς σε αυτό το τουρνουά και αυτό τελικά είναι που τους έκανε και να ξεχωρίσουν.
Και άφησα για το τέλος τους Αγγλους. Με πρωταγωνιστές διαφορετικούς από αυτούς που φανταζόμασταν (εξαίρεση ο Κέιν) πριν την έναρξη του τουρνουά. Ο Στέρλινγκ και ο Κάλβιν Φιλιπς δεν έμοιαζε ως το πιο πιθανό να είναι οι κολώνες αυτής της ομάδας, ο Σακά δεν φαντάζονταν κανείς ότι θα είναι μονίμως βασικός και οι Φόντεν, Γκρίλις και Σάντσο παγκίτες πολυτελείας, αλλά ο Σαουθγκέιτ βρήκε τον τρόπο. Τον βρήκε χάρη στην καλή ανασταλτική λειτουργία των Αγγλων. Και σε αυτήν καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι δύο κεντρικοί χαφ, ο Φίλιπς και ο Ράις, οι οποίοι μπορεί να μην γεμίζουν το μάτι όσο ο Μάουντ ή ο Φόντεν ή ο Γκρίλις, αλλά είναι δύο υψηλότατου επιπέδου ποδοσφαιριστές, με τρομερά τρεξίματα και δυνάμεις και ξεκάθαρη διάθεση να βάζουν πάνω από όλα την ομάδα. Ο Σάουθγκειτ ακούει διάφορα. Και δεν υπάρχει η αμφιβολία ότι η Αγγλία έχει εκτός ενδεκάδας παίκτες υψηλότερης ποιότητας από αυτούς που είναι εντός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα και πιο θεαματικά. Αλλά το ζητούμενο για τον Σαουθγκέιτ δεν ήταν να πάρει τα εύσημα για την ομάδα που έφτιαξε και το ποδόσφαιρο που έπαιζε, όπως συνέβη στο Μουντιάλ της Ρωσίας πριν 3 χρόνια, το ζητούμενο για αυτόν ήταν να πάρει το τρόπαιο. Και με αυτή τη συνταγή και αυτόν τον τρόπο δέχτηκε σε ολόκληρο τουρνουά ένα γκολ, από μία φοβερή εκτέλεση φάουλ και έφτασε την Αγγλία εκεί που δεν είχε φτάσει ποτέ σε Euro. Στον τελικό…
