Οι προκλητικοί αποκλεισμοί του Γκας Πογέτ
Στο blog της 7ης Ιουνίου 2023 είχα ταχθεί στο πλευρό του Γκουστάβο Πογέτ, όσον αφορά τις επιλογές του στην εθνική ομάδα. Τώρα, όμως, είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ένα τεράστιο λάθος.
«Το έργο του Πογέτ είναι πολύ πιο δύσκολο σε σχέση με τον Ρεχάγκελ. Κι ο ίδιος επέλεξε το δύσβατο μονοπάτι, αποφεύγοντας το «καλώ με βάση την κοινή γνώμη για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο».
Εάν πέσει, θα πέσει από τις δικές του επιλογές και μόνο. Εάν όχι, τότε θα είναι εκείνος ο «εκλεκτός» που θα επανεμφανίσει μια αξιόμαχη εθνική μετά από 9 χρόνια απόλυτης μετριότητας», έγραφα τότε, σχολιάζοντας τους αποκλεισμούς των Φορτούνη, Δουβίκα και την επιμονή στο πρόσωπο του Τζαβέλλα.
Τώρα, ενόψει των αναμετρήσεων με την Ολλανδία και το Γιβραλτάρ, η ιστορία επαναλήφθηκε όμως προστέθηκαν και άλλα «θύματα». Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας και ο Γιώργος Βαγιαννίδης είναι δύο ποδοσφαιριστές που εξελίσσονται ραγδαία και έχουν πετύχει κάτι σπάνιο (και πολύ δύσκολο ειδικά στην περίπτωση του «Βάγια»): είναι βασικοί σε ελληνική ομάδα! Είναι η εξαίρεση στον κανόνα της ξενομανίας που ταλανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο και έχει αρνητικό αντίκτυπο στην εθνική ομάδα, με τη σταθερά... αποτυχημένη πορεία από το 2014 και ένθεν. Αυτούς τους παίκτες ως Ελλάδα, ως ΕΠΟ, τους φροντίζεις, τους προστατεύεις, τους προσέχεις σαν φυλαχτό.
Φυσικά ο προπονητής (πρέπει να) έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις επιλογές. Όμως εδώ μιλάμε για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι για τον βραχυπρόθεσμο στόχο του Πογέτ που ίσως είναι να οδηγήσει μια παρέα 30ρηδων στην τελική φάση του EURO, να πιστωθεί την επιτυχία της επιστροφής της Ελλάδας σε μεγάλη διοργάνωση και μετά να αποχωρήσει, αφήνοντάς μας για άλλα δέκα χρόνια στον πάτο του βαρελιού. Γιατί αυτό θα συμβεί! Διότι αν όλα πάνε κατ΄ευχήν και η Ελλάδα προκριθεί στο EURO 2024, το καλοκαίρι εκείνο 30+ θα είναι ο Μπακασέτας, ο Κουρμπέλης, ο Σιώπης, ο Βλαχοδήμος, ο Πασχαλάκης, ο Μάνταλος, ο Μπουχαλάκης, ο Μπάλντοκ, ο Πέλκας, ο Μασούρας, ο Αθανασιάδης και ο Τζαβέλας. Και τότε θα ψάχνουμε με το... κιάλι τους αντικαταστάτες τους, όπως αναζητούμε εδώ και 20 χρόνια τους αντικαταστάτες του Ζαγοράκη, του Καραγκούνη, του Μπασινά και του Κατσουράνη.
Η μετάβαση στη νέα γενιά είναι πάντα σταδιακή και με πρόγραμμα. Δεν βάζεις ξαφνικά δέκα πιτσιρικάδες στην ομάδα, αλλά εντάσσεις αργά και σταθερά τους καλύτερους. Και οι καλύτεροι αυτή τη στιγμή είναι ο Κωνσταντέλιας, ο Βαγιαννίδης, αλλά και ο Δουβίκας και ο Μανδάς. Αλήθεια, όσον αφορά τον τελευταίο, ποιος ο λόγος να έχει τρεις 30ρηδες τερματοφύλακες μια οποιαδήποτε ομάδα, είτε μιλάμε για σύλλογο, είτε για εθνική;
Δεν έχει καμία σχέση το «κλειστό club» του Πογέτ με εκείνο του Ρεχάγκελ που μας οδήγησε στον θρίαμβο της Πορτογαλίας. Ο Ότο είχε ενσωματώσει στην ομάδα τους «μικρούς» της εποχής, δηλαδή τον Γιούρκα, τον Κατσουράνη, τον Παπαδόπουλο και τον Χαριστέα που ήταν κάτω των 24 ετών. Δεν υπήρχαν, τότε, άλλοι 20ρηδες ή 22ρηδες που «έβγαζαν μάτια» με τους συλλόγους τους, οι οποίοι ούτως ή άλλως έβριθαν από το ελληνικό στοιχείο. Ό,τι υπήρχε σε (σχετικά) νεαρή ηλικία, το είχε απορροφήσει η εθνική ομάδα. Αυτή τη στιγμή, στις τελευταίες κλήσεις, οι μοναδικοί κάτω των 24 ετών είναι ο Φώτης Ιωαννίδης και ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης.
Ο Ρεχάγκελ έκανε διακρίσεις σε παίκτες φτασμένους (Ζήκος, Στολτίδης, Ελευθερόπουλος, Λυμπερόπουλος). Δεν επηρέασε την καριέρα τους, έστω κι αν πλήγωσε τον εγωισμό τους. Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Άλλες ευρωπαϊκές ομάδες θέλουν τον «Ντέλια» όταν αγωνίζεται στην εθνική και άλλες –υποδεέστερες- όταν δεν βρίσκεται στις επιλογές του ομοσπονδιακού. Αλλιώς θα αντιμετωπίσουν τον Μανδά στη Ρώμη οι άνθρωποι της Λάτσιο εάν είναι στην τριάδα των τερματοφυλάκων της εθνικής μας, αλλιώς αν απέχει. Άρα είναι ένα πισωγύρισμα...
Σε μια δύσκολη εποχή για τους νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, ο ρόλος της ΕΠΟ και του εκλέκτορα της εθνικής θα έπρεπε να είναι επικουρικός και όχι να συμπράττει –άθελά του- με όλους εκείνους που σκάβουν ακόμα πιο βαθύ λάκκο για τα όνειρα των εγχώριων ταλέντων. Γιατί ο Πογέτ κάποτε θα φύγει από την εθνική και χρέος του είναι να έχει μεριμνήσει για την ομαλή μετάβαση στην επόμενη γενιά. Όχι να δημιουργήσει ομάδα «μίας χρήσης» για να συμμετάσχουμε σε μία μεγάλη διοργάνωση, αδιαφορώντας για το «μετά».
