Εθνική Ελλάδας: Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία και η κλασική ελληνική ανθρωποφαγία

• Η αγαπημένη ελληνική συνήθεια της ανθρωποφαγίας

Πίκρα. Δεν υπάρχουν πολλές λέξεις για να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα μετά τον αποκλεισμό από την Γεωργία. Η Εθνική μας ομάδα δεν θα βρίσκεται στο μεγάλο ραντεβού της Γερμανίας και αυτό συνιστά αποτυχία. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά η έκβαση αυτής της προσπάθειας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Η πρόκριση δεν έπρεπε να φτάσει να κριθεί στη διαδικασία των πέναλτι. Μετά από ένα πρώτο μέρος που οι Γεωργιανοί πατούσαν καλύτερα, η Εθνική ομάδα ισορρόπησε και θα μπορούσε είτε στο δεύτερο ημίχρονο, είτε στην παράταση να έχει βρει το γκολ και να έχει επικρατήσει. Από την στιγμή που το ματς έφτασε στη ρώσικη ρουλέτα, καθοριστικό ρόλο θα έπαιζε και η τύχη. Και αυτή δεν μας χαμογέλασε. Έτσι, είναι, όμως, το ποδόσφαιρο.

Η ουσία είναι πως το συγκρότημα του Γκουστάβο Πογέτ, αποκλείστηκε από μία κατώτερη ποιοτικά ομάδα. Δεν ξεδίπλωσε σπουδαίες ποδοσφαιρικές αρετές στο χορτάρι η Γεωργία, πάθος και δύναμη έβγαλε. Αυτά, όμως, ήταν τα στοιχεία εκείνα που εν τέλει της αρκούσαν. Και φυσικά, δεν τίθεται κανένα θέμα αμφισβήτησης του πάθους και της προσπάθειας που κατέβαλαν οι Έλληνες διεθνείς. Έδωσαν τα πάντα. Όμως, η διαδικασία των πέναλτι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ευνοεί την πιο αδύναμη ομάδα. Και χθες ήταν σαφές από ένα χρονικό σημείο και έπειτα, πως οι Γεωργιανοί ήταν αυτοί που έβλεπαν τα πέναλτι ως μέσο για να πάρουν την πρόκριση.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν και τον λόγο που άπαντες στο στρατόπεδο της Εθνικής αισθάνονται πως απώλεσαν μία τεράστια ευκαιρία να κάνουν ένα όνειρο τους πραγματικότητα. Να πετύχουν κάτι που θα άλλαζε τις ζωές τους. Θα τους πάρει καιρό να το ξεπεράσουν, δεν θα είναι εύκολο για κανέναν να αφήσει πίσω του αυτή την βραδιά. Τώρα, πλέον, ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε θα διαμορφωθούν ξανά ανάλογες (ή καλύτερες) συνθήκες προκειμένου να επιστρέψει η Ελλάδα στα μεγάλα τουρνουά.

Ακόμα και από άποψη ατμόσφαιρας να το δει κανείς, η εικόνα του γηπέδου δεν ήταν αυτή που «διαφήμιζαν» τις παραμονές του αγώνα οι Γεωργιανοί. Ναι, το γήπεδο ήταν γεμάτο. Όμως, πέραν κάποιων εξαιρέσεων, δεν μπορεί να πει κανείς πως «έβραζε». Με τους Έλληνες συναδέλφους φτάσαμε στο «Μπόρις Παϊχάτζε Ντιναμό Αρένα» τρεις περίπου ώρες πριν την πρώτη σέντρα. Τίποτα, δεν μας έκανε να αισθανθούμε πως «αν δεν χάσουμε, δεν φεύγουμε από εδώ».

Αντίστοιχη ήταν η αίσθηση και κατά την διάρκεια της αναμέτρησης. Ναι, ο κόσμος το ήθελε πολύ. Έβλεπες ανθρώπους σε κάθε πλάγιο άουτ, σε κάθε κόρνερ να σταυροκοπιούνται. Στο φινάλε όπου και αν γύριζες, αντίκρυζες μάτια βουρκωμένα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι ποδοσφαιριστές της ελληνικής ομάδας, δεδομένης της εμπειρίας που έχουν, λύγισαν από το κλίμα που επικρατούσε. Αν κάτι τους λύγισε, αυτό ήταν μόνο το βάρος του «πρέπει» και των όσων κρίνονταν σε αυτό το παιχνίδι.

Η αγαπημένη ελληνική συνήθεια της ανθρωποφαγίας

Είναι εντυπωσιακό, πάντως, πως πριν καλά – καλά καταλήξει η μπάλα στα δίχτυα στην τελευταία εκτέλεση πέναλτι των Γεωργιανών, τα πληκτρολόγια είχαν πάρει φωτιά. Ο κόσμος έσπευσε να επιρρίψει ευθύνες. Να αναλύσει τα «γιατί» του αποκλεισμού. Αναρωτιέστε ποιοι ήταν οι λόγοι; «Γιατί έπαιξε ο ένας;», «Γιατί χτύπησε πέναλτι ο άλλος;» και «γιατί δεν «χρησιμοποιήθηκε ο τρίτος;»

Αναρωτήθηκαν, άραγε όλοι εκείνοι που σχολίασαν πως θα αισθάνονταν αν όλα τα βέλη στρέφονταν εναντίον τους, μετά από μία κακή μέρα στην δουλειά; Ακόμα και αν αυτή η μέρα, ήταν πράγματι πολύ κρίσιμη. Αυτή η Εθνική έχει στις τάξεις της παιδιά που βγήκαν μπροστά, όταν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είχε φτάσει σε σημείο πλήρους απαξίωσης. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αυτούς τους παίκτες από ένα χαμένο πέναλτι ή από μία λάθος σέντρα.

Αυτά τα παιδιά είναι που οδήγησαν την Εθνική από νίκη σε νίκη, τα τελευταία δύο χρόνια. Που μας έκαναν όλους, συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος, να πιστέψουμε πως ήρθε η ώρα για την μεγάλη πρόκριση. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα. Αυτοί είναι και που στο φινάλε δεν τα κατάφεραν. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί την ανθρωποφαγία. Η Εθνική ομάδα πρέπει να στηριχθεί στα βήματα εξέλιξης που έγιναν και η στιγμή της δικαίωσης δεν θα αργήσει να έρθει.