Η Μάγχη… βγάζει τον βασιλιά του φετινού EURO
Ήταν, πέραν πάσης αμφιβολίας, μια από τις εικόνες που περισσότερο μας έμεινε από το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Της πιο ωραίας ποδοσφαιρική διοργάνωσης εθνικών ομάδων που ο ταπεινός υπογράφων έχει παρακολουθήσει, πιθανόν επειδή οι παίκτες ήταν πολύ πιο ξεκούραστοι και φρέσκοι, αφού διεξήχθη στην μέση της σεζόν.
Στο αντάμωμα Αγγλίας και Γαλλίας στα προημιτελικά, οι Τρικολόρ προηγούνταν 2-1 των Λιονταριών όταν, στο 84’, ο Χάρι Κέιν είχε ευκαιρία να σκοράρει με δεύτερο πέναλτι, μετά από αυτό με το οποίο είχε ισοφαρίσει προσωρινά το αρχικό τέρμα του Ορελιέν Τσουαμενί, προτού ο Ολιβιέ Ζιρού βάλει ξανά μπροστά την ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάν.
Παρότι σπεσιαλίστας από την άσπρη βούλα, ο ακόμα γκολτζής της Τότεναμ τότε έστειλε την μπάλα πάνω από την εστία του συμπαίκτη του στα Σπιρούνια, Ουγκό Γιορίς, και στα σκουπίδια τα (ρεαλιστικά) όνειρα της Αγγλίας για πρόκριση στα ημιτελικά.
Ο τηλεοπτικός και φωτογραφικός φακός στρέφεται αυτόματα στον Κιλιάν Μπαπέ ο οποίος, εντελώς αυθόρμητα, σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο χαράς και ανακούφισης, σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε να φανεί έως και περιπαικτικό για τον απογοητευμένο Άγγλο συνάδελφό του.
Παρόμοια, αποκαρδιωτική έκφραση είχε το πρόσωπο του Γάλλου οκτώ ημέρες αργότερα όταν, παρότι σημείωσε το δεύτερο χατ – τρικ σε τελικό Μουντιάλ μετά από αυτό του… Άγγλου Τζεφ Χαρστ το 1966, η Γαλλία λύγισε από την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι στα πέναλτι, χάνοντας στις λεπτομέρειες την ευκαιρία να γίνει η πρώτη ομάδα, μετά την Βραζιλία του Πελέ το 1962, που θα έκανε back to back σε παγκόσμιες στέψεις.
Πρώτα η Γαλλία, μετά όλες οι άλλες
Παρά την ήττα από τους Αλμπισελέστε, η ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάν είναι η κορυφαία στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία. Έχουμε και λέμε: Φιναλίστ στο Euro του 2016, όπου έχασε στο σπίτι της στην παράταση και από γκολ του… Έντερ (του ποιου;), παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2018 και φιναλίστ του Μουντιάλ το 2022.
Στα γερμανικά γήπεδα του 17ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, η Γαλλία δεν έχει τον Πολ Πογκμπά, ο Ενγκολό Καντέ με τα τρία πνευμόνια είναι πλέον πιο προχωρημένος ηλικιακά, αλλά η ομάδα βρίθει σε όλες τις γραμμές ταλέντου και παικτών που αποδίδουν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.
Παρότι αυτό το Euro μοιάζει ανοιχτό σε πολλές και διαφορετικές προβλέψεις, η Γαλλία μου φαίνεται πως είναι ένα κλικ πιο πάνω από τις υπόλοιπες ομάδες και την θεωρώ πρώτο φαβορί για να πάρει το ευρωπαϊκό στέμμα που της αντιστέκεται από το 2000 και το «χρυσό» γκολ του Νταβίντ Τρεζεγκέ. Εκτός και εάν…
Μήπως θα έρθει (επιτέλους) σπίτι;
Η Αγγλία στις μεγάλες διοργανώσεις έχει καταντήσει ανέκδοτο γιατί, κάθε φορά, βρίσκει διαφορετικό τρόπο για να χύσει την καρδάρα με το γάλα. Η πιο συνηθισμένη… τακτική της, βεβαίως, είναι τα πέναλτι.
Γιατί, πριν από το χαμένο πέναλτι του Κέιν στο Μουντιάλ του ’22, λίγους μήνες νωρίτερα είχε χάσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μέσα στο σπίτι της από τρία χαμένα πέναλτι των Μάρκους Ράσφορντ, Τζέιντον Σάντσο και Μπουκάγιο Σάκα.
Από τους τρεις προαναφερθέντες, μόνο ο (εξαιρετικός φέτος) μεσοεπιθετικός της Άρσεναλ βρίσκεται στην αποστολή των Τριών Λιονταριών στο Euro όπου θα προσπαθήσουν να καταφέρουν ό, τι έχουν κάνει ήδη εθνικές ομάδες δεύτερης ταχύτητας όπως η Τσεχία, η Δανία και, βεβαίως, η Ελλάδα (και μπράβο μας!): Να κατακτήσουν ένα EURO.
Μπορούν; Αναμφίβολα. Ταλέντο δεν λείπει, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ τόλμησε να αφήσει εκτός αποστολής «βαριά ονόματα» που ήταν άνετοιμα (Χάρι Μαγκουάιρ) ή είχαν μέτρια έως κακή σεζόν (Ράσφορντ, Τζακ Γκρίλις και Τζόρνταν Χέντερσον) και ξέρει πως, αν η ομάδα του είναι σταθερή στα μετόπισθεν, μπροστά η ποιότητα φτάνει και περισσεύει για να προχωράει προς τον τελικό της 14ης Ιουλίου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου.
Εκτός του Σάκα, έχουμε και λέμε: Τζουντ Μπέλινγχαμ (oh my God, what a player!), Φιλ Φόντεν (συγκλονιστική σεζόν), Κόουλ Πάλμερ (Πεπ Γκουαρδιόλα, σίγουρα δεν χωρούσε στην Μάντσεστερ Σίτι;) και, βεβαίως, Χάρι Κέιν.
Το «χρυσό παπούτσι» φέτος στην Ευρώπη, ένας χαρισματικός γκολτζής που, μετά από μια ακόμα σεζόν χωρίς τίτλο (και προσοχή, στην Μπάγερν Μονάχου, όχι στην Τότεναμ!), έχει ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο για την ιστορική υπέρβαση, με βάση βεβαίως το παρελθόν της Αγγλίας στις μεγάλες διοργανώσεις.
Η Μάγχη, λοιπόν, έχει όλα τα φόντα για να «βγάλει» την διάδοχο της κατόχου Ιταλίας, η οποία δεν με πείθει ότι μπορεί να κάνει το back to back που στην ιστορία της διοργάνωσης έχει πετύχει μόνο η Ισπανία, την τετραετία 2008-2012.
Οι Φούριας Ρόχας του απίθανου Λαμίν Γιαμάλ (σοβαρά, ο τύπος είναι μόνο 16 ετών;), η Γερμανία στον τελευταίο χορό του Τόνι Κρόος, η Πορτογαλία του «φαταούλα των ρεκόρ» Κριστιάνο Ρονάλντο, η Κροατία του μικρού γίγαντα Λούκα Μόντριτς, η Ολλανδία που άλλαξε γκολ με κυνισμό και το Βέλγιο του δίδύμου Κέβιν Ντε Μπρόινε – Ρομελού Λουκάκου θα είναι ψηλά, αλλά ίσως όχι αρκετά με τις δύο εθνικές ομάδες που χωρίζονται από την Μάγχη.
Υ.Γ.: Παικταράς ο Κβίχα Κβαρατσχέλια, αλλά η 20ή επέτειος του θαύματος της Πορτογαλίας έπρεπε να εορταστεί με την επιστροφή της Ελλάδας στις μεγάλες διοργανώσεις. Και έπρεπε με βάση την αντίπαλο στον τελικό των μπαράζ (Γεωργία) και το άξιζαν ως ελάχιστο φόρο τιμής αυτά τα παιδιά που, τέτοιες ημέρες πριν από δύο δεκαετίες, μας χάρισαν το πιο απίστευτο ποδοσφαιρικό καλοκαίρι της ζωής μας…
