EURO 2024: Περισσότερους Γκιουλέρ και Γιαμάλ και λιγότερους κάφρους και ηλίθιους
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ένας 16χρονος πρέπει να απολαμβάνει την πραγματική του ηλικία, να είναι συνεπής στα μαθήματα, αλλά και να βρίσκει χρόνο για να βγαίνει και να παίζει με τους φίλους του (έστω και αν οι παιχνιδομηχανές έχουν αιχμαλωτίσει το «παιχνίδι» ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και μπροστά σε μια οθόνη) και να ζει ως αυτό που είναι: Ένας έφηβος που οδεύει προς νέος και απέχει αρκετά ακόμα από το να θεωρείται άνδρας.
Ο Λαμίν Γιαμάλ είναι ένας έφηβος 16 ετών, που στις 13 Ιουλίου, μια ημέρα δηλαδή πριν από τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, θα γιορτάσει τα 17α γενέθλιά του. Βάσει ηλικίας, δηλαδή, δεν μπορεί ακόμα να οδηγεί (τουλάχιστον στις περισσότερες χώρες) και ούτε, βεβαίως, να αγοράζει αλκοόλ ή να παίζει στοίχημα.
Παρότι, όμως, εδώ και περίπου έναν χρόνο ζει ως ενήλικας, αφού παίζει στο υψηλότερο επίπεδο από τότε που τον ανέβασε και καθιέρωσε στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα ο Τσάβι, δεν κρύβω ότι απολαμβάνω να βλέπω αυτό το χαμογελαστό μαμούνι να προσπαθεί να εκθέτει με τις ντρίμπλες του πολύ μεγαλύτερους σε ηλικία αντιπάλους του.
«Όταν ξεφεύγω για πρώτη φορά από έναν αμυντικό, τον βλέπω ήδη φοβισμένο» δήλωσε τις προάλλες ο αθεόφοβος από την Γερμανία όπου βρίσκεται με την Εθνική Ισπανίας, με την οποία έγινε ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία των EURO και, μάλιστα, το γιόρτασε με ασίστ στον Ντάνι Καρβαχάλ, στο εμφατικό 3-0 των Φούριας Ρόχας επί της Κροατίας.
Όταν δεν φοράει την κόκκινη φανέλα με το αστέρι της παγκόσμιας πρωταθλήτριας του 2010 (τότε, δηλαδή, που ήταν μόλις τριών ετών!), ο Λαμίν βρίσκει χρόνο για να μιλήσει διαδικτυακά με τους γονείς και τους φίλους του, αλλά και να διαβάσει τα μαθήματά του ώστε να τελειώσει την τέταρτη τάξη του ισπανικού ESO (κατ’ αναλογία η τελευταία τάξη του δικού μας Λυκείου).
Η φρεσκάδα του Γιαμάλ είναι ένας από τους λόγους που απόλαυσα περισσότερο την πρώτη αγωνιστική του EURO2024, μαζί βεβαίως με τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες, σε ένα ηλικιακό φάσμα από τα 16 έως τα 21, οι οποίοι δείχνουν ότι η γενιά των Κριστιάνο Ρονάλντο – Λιονέλ Μέσι έχει άξιους διαδόχους και έχουν προσωπικότητα και ταλέντο για να μας απασχολούν θετικά τα επόμενα 15 χρόνια, και βάλε.
Ο 19χρονος Αρντά Γκιουλέρ, μετά από ένα δύσκολο ξεκίνημα στην Ρεάλ Μαδρίτης, όπου οι τραυματισμοί και η προνοητικότητα του Κάρλο Αντσελότι τον είχαν μεταξύ πάγκου και εξέδρας, έχει ξεκάθαρα λυθεί και το επιβεβαίωσε με μια φα-ντα-στι-κή γκολάρα στη νίκη της Τουρκίας επί της Γεωργίας, με αυτό το γάντι που έχει στο αριστερό του πόδι. Η ομάδα του Βίλι Σανιόλ, στο μεταξύ, τιμά την παρθενική της παρουσία και μας παρέχει μια μικρή παρηγοριά ότι η Ελλάδα δεν αποκλείστηκε από άμπαλους τσουρουκάδες…
Ο 20χρονος Τζουντ Μπέλινγκχαμ, μια κατηγορία μόνος του, μου βγάζει τα μάτια όποτε έχει μεγάλα κέφια. Κάνει τα πάντα και τα κάνει καλά: Δημιουργεί, σκοράρει, μαρκάρει (όποτε χρειάζεται), είναι ηγέτης, «καθαρίζει» διαρκώς ζόρικα ματς, όπως ήταν αυτό της Αγγλίας με την Σερβία.
Τζαμάλ Μουσιάλα και Φλόριαν Βιρτς, 21 ετών έκαστοι, αποτελούν το παρόν και το μέλλον της Γερμανίας. Είναι μπαλαδόροι, έχουν προσωπικότητα, συνδυάζουν σκοράρισμα και εκτέλεση και, εφόσον ο εκάστοτε προπονητής φροντίσει να τους καλύπτει τις πλάτες σε άμυνα και μεσαία γραμμή, μπορούν να κάνουν θαύματα, όπως συνέβη και στην πρεμιέρα με την Σκωτία.
21 ετών είναι και ο Φρανσίσκο Κονσεϊσάο, ο τρίτος κατά σειρά γιος του Σέρτζιο, ο οποίος μεγάλωσε και μέσα στον ΠΑΟΚ, αγαπάει ιδιαιτέρως την Ελλάδα και ήταν ο ήρωας στη νίκη – θρίλερ της Πορτογαλίας επί της Τσεχίας, επισκιάζοντας ακόμα και τον ζωντανό θρύλο Κριστιάνο, την βραδιά όπου έγραψε ιστορία στα EURO, όπως άλλωστε και ο αειθαλής Πέπε.
Μέχρι εδώ τα πρόσωπα που κρατάω από την πρώτη αγωνιστική, μαζί βεβαίως με την φρεσκάδα – δίψα της Ρουμανίας στον θρίαμβο επί της Ουκρανίας, η οποία έχει και αυτή… ελληνικό άρωμα από σπόντα, αφού ο προπονητής Έντουαρντ Ιορντανέσκου είναι γιός του Άνγκελ, άλλοτε παίκτη του ΟΦΗ και ομοσπονδιακού τεχνικού της Ελλάδας, ο οποίος όταν ήταν πιτσιρικάς, στην ηλικία δηλαδή των Βιρτς, Μουσιάλα και Κονσεϊσάο, έπαιξε στον… Πανιώνιο!
Εν αναμονή των επόμενων μεγάλων αγώνων, των δραμάτων με προκρίσεις και αποκλεισμούς στο νήμα, επιφυλάσσομαι για έναν πιο «γεμάτο» θετικό απολογισμό μετά την δεύτερη αγωνιστική, όπου ελπίζω (μάταια μάλλον) να μην δούμε τις ασχήμιες των κάφρων και ηλίθιων οπαδών.
Δεν αναφέρομαι, βεβαίως, στο χρώμα που έχουν δώσει οι απίθανοι Σκωτσέζοι, στην πορτοκαλί θάλασσα των Ολλανδών ή στους υπόλοιπους ειρηνικούς φιλάθλους, οι οποίοι απλώς απολαμβάνουν τα ταξίδια και, παρεμπιπτόντως, βλέπουν και την εθνική τους ομάδα από κοντά.
Αλλά σε αυτούς που έσπασαν μαγαζιά, αυτοκίνητα και, κυρίως, κεφάλια, σε επεισόδια όπου πρωταγωνίστησαν Άγγλοι, Σέρβοι, Αλβανοί (αυτοί σε συνδυασμό και με εθνικιστικές κορώνες), Τούρκοι και Γεωργιανοί. Αυτοί οι «κύριοι» περισσεύουν από τον αθλητισμό. Το ξέρουμε, βεβαίως, από πρώτο χέρι, αφού εδώ στην Ελλάδα δεν είμαστε άξιοι να διαχειριστούμε και να φέρουμε σε πέρας τον τελικό του Κυπέλλου ως αυτό (που θα έπρεπε να) είναι: Μια γιορτή με γεμάτο γήπεδο. Οι χούλιγκαν είναι ανεπιθύμητοι παντού και πάντα, τέλος!
