20 χρόνια από το έπος της Πορτογαλίας - Ζαγοράκης: «Το νου σας, μ@λ@κες…»!

Πώς περνάει ο ρημαδοκαιρός. Πότε ήταν 4 Ιουλίου 2004 που όλη η Ελλάδα ήταν στο... πόδι για τον τελικό; Πότε πήγε 4/7/2005 και γιορτάσαμε ένα χρόνο από το έπος της Πορτογαλίας; Πότε φτάσαμε στην 4η μέρα του Ιούλη του 2024 για να πούμε «ρε πότε πέρασαν 20 χρόνια από εκείνον τον μαγικό μήνα;». Ναι καλά διαβάσατε. 20 χρόνια. Ολογράφως ΕΙΚΟΣΙ. Δυο δεκαετίες.

Το χτυποκάρδι όμως παραμένει το ίδιο όταν ο Χαριστέας «καρφώνει» τη μπάλα στα δίχτυα, όταν ο Μερκ σφυρίζει για τελευταία φορά, όταν ο Ζαγοράκης σηκώνει την κούπα στον 7ο ουρανό. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Εκείνες οι χιλιάδες γαλανόλευκες εικόνες είναι καλά φυλαγμένες στις μνήμες όλων μας... Και θα είναι για όσα χρόνια θα πατάμε πάνω σε αυτή τη γη.

Αυτό φυσικά ισχύει και για τον εμβληματικό αρχηγό. Τον αρχηγό των αρχηγών. Τον MVP του 2004!

Με τη... μηχανή του χρόνου ταξιδεύει. Γυρίζει το φιλμ της ζωής του 20 χρόνια πίσω και ξαναθυμάται. Θυμάται μοναδικές στιγμές, αλλά δεν σταματά στιγμή να προτρέπει τους συμπαίκτες του. «Κοιτάξτε τώρα που θα πάμε εκεί, να μην ξεφτιλιστούμε! Το νου σας, μ@λ@κες…»!

Κυρίες και κύριοι. Ο Θοδωρης Ζαγοράκης. Τότε και τώρα. Τώρα και τότε. Τι σημασία έχει ο χρόνος. Η μνήμη παραμένει και ζωντανή και δυνατή!

«Aν σε βάλω να διηγηθείς ξανά όλη την περιπέτεια «των 11 σύγχρονων Ελλήνων θεών», όπως έγραφε το λεωφορείο που σας έδωσαν οι διοργανωτές, θα θυμηθείς πολλές στιγμές. Πολλά πράγματα θα σου συμβούν στα επόμενα 20 χρόνια, αλλά αυτό που ζεις τώρα είναι ίσως οι καλύτερες στιγμές της ζωής σου.

Θυμάσαι κάθε στιγμή, κάθε παιχνίδι, κάθε νίκη σαν να ήταν χθες. Εάν είστε 20 χρόνων ή νεότεροι, μπορεί να νομίζετε ότι οι λέξεις «Ελλάδα» και «πρωταθλήτρια Ευρώπης» τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά στην ίδια φράση το 2004, χάρη στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Δεν πρέπει να τους αδικείς. Έτσι είναι η ζωή.

Περιστατικά. Συναισθήματα. Θα ήθελες να πας, τώρα, μια βόλτα στη Λισαβόνα ή στο Πόρτο ή και στο Φάρο, για να δεις το ξενοδοχείο όπου έμενες μαζί με τα άλλα παιδιά, τη γωνία απ’ την οποία έστριβε το λεωφορείο για να πάτε στην προπόνηση στη «Vila do Conde» ή στη Σίντρα.. Να πατήσεις ξανά το χορτάρι του «DaLuz» και ναι, γιατί όχι, να συγκινηθείς. Θα ακούς να σου λένε «πού πάμε με τους παππούδες», όλοι θα φοβούνται πως θα ξαναζήσουμε σε επανάληψη «ημέρες Αμερικής», θα ξυπνήσει ο εφιάλτης του… «4-4- 2» και κάτι τέτοια. Ιστορίες…

«Κοιτάξτε τώρα που θα πάμε εκεί, να μην ξεφτιλιστούμε! Το νου σας, μαλάκες…», όπως θα λες διαρκώς από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα. Μεγαλύτερη σημασία, άλλωστε, έχει η πίστη. Η βεβαιότητα. Και εσύ έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη στην ομάδα. Ότι θα μπορέσουμε να σταθούμε με αξιοπρέπεια στη φάση των ομίλων. Το μυαλό σου δεν θα μπορεί να πάει πιο πέρα. Κι ας έρθει ο Στέλιος που σου λέει ότι θα το πάρουμε… Θα το θυμάσαι με τους συμπαίκτες σου και θα γελάτε. Όπως εκείνο το βράδυ στο Αϊντχόφεν. Την παραμονή του φιλικού με την Ολλανδία.

Όταν θα αποκαλύπτετε, ο ένας μετά τον άλλον, τα πιο τρελά σας όνειρα. Εξάλλου τα όνειρα είναι τσάμπα, δεν οφείλεις σε κανέναν, κάπως έτσι ο Δέλλας (θα) ζητήσει να του χαρίσουν «τον Λευκό Πύργο», ο Κατσουράνης (θα) θέλει να του δώσουν την ολοκαίνουργια «γέφυρα Ρίου-Αντίρριου», εσύ (θα) είσαι μια χαρά με το «Ελευθέριος Βενιζέλος», κι ο Ντέμης (θα) βολευτεί «με το ΟΑΚΑ και τις γύρω εγκαταστάσεις».

Γέλια, χαβαλές, σιγά μην κατακτήσετε το EURO…

Θα δεις μπροστά σου τον Θόδωρο Θεοδωρίδη να περνάει την πόρτα και να μπαίνει στο ξενοδοχείο της αποστολής στο Πόρτο, να σε παίρνει στη γωνία για να σου πει ότι «μη φοβάσαι, όλα καλά Ζαγόρ», θα παίξεις στο τουρνουά. Το απόγευμα της πρεμιέρας με την Πορτογαλία, όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου θα βλέπεις την πράσινη και κόκκινη σημαία, με το μεγάλο εθνόσημο στη μέση. Έξω από το γήπεδο, ένα ατελείωτο ποτάμι Πορτογάλων. Κατά διαστήματα θα βλέπεις και κάποιους δικούς μας, με τις ελληνικές σημαίες στην πλάτη και τις μπλε φανέλες, απομονωμένους, δυο δυο, τρεις τρεις, περνώντας σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητοι ανάμεσα στο πλήθος των Πορτογάλων. Λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν στα θαύματα.

Μη φοβάσαι. Το άγχος των Πορτογάλων θα τους καταπιεί, ο Πάουλο Φερέιρα, θα τρομάξει βλέποντας τον Κάρα και τον Στέλιο να ορμάνε πάνω του, στον πάγκο ο Ότο θα ωρύεται «μην πανηγυρίζετε, μην πανηγυρίζετε…»!

Τα γούρια, όμως, του Τοπαλίδη θα πιάσουν τόπο. Στον αγώνα με τη Ρωσία θα δεις τον Καραγκούνη να μπαίνει στο γήπεδο και σαν τρελός να (σας) φωνάζει «περάσαμε, περάσαμε» και θα σας προτρέπει να πανηγυρίσετε, ενώ εσύ δεν θα το έχεις συνειδητοποιήσει.

Ο προημιτελικός με τη Γαλλία του Ζιντάν είναι κάτι μεγαλύτερο από τον αγώνα που έχεις στο μυαλό σου. Είναι η απόδειξη ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Η ντρίπλα στον Λιζαραζού; Ναι εσύ θα την κάνεις Θοδωρή. Δεν θα είναι απλώς μια κίνηση στο γήπεδο, θα είναι ένα σύμβολο της τόλμης, της αποφασιστικότητας που χαρακτηρίζει όλη την ομάδα.

Η πίστη θα φέρει τη νίκη στην αναμέτρηση με την Τσεχία. Εδώ που φτάσαμε δεν το χάνεις. Η κατάκτηση του τροπαίου θα είναι η στιγμή που θα αλλάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο για πάντα. Μην γελάς. Θα γίνει. Κι ας ανοίγεις και κλείνεις τη βαλίτσα πριν από τα παιχνίδια.

Εσύ θα σηκώσεις το κύπελλο και μαζί εκατομμύρια Ελληνες στα ουράνια. Πλάι στη λέξη αρχηγός, το μυαλό όλων θα πηγαίνει σε σένα. Και που είσαι… Θέλω να ξέρεις ότι όλες οι θυσίες, οι προπονήσεις και οι προσπάθειες άξιζαν τον κόπο. Μην φοβάσαι να ονειρεύεσαι πολύ, γιατί τα μεγάλα όνειρα φέρνουν μεγάλες νίκες. Πάντα περήφανα...»