Το happy end στο Euro 2024 είναι πλέον εγγυημένο
Σε κάθε τουρνουά, από μικρό παιδί, ήθελα να βλέπω την ομάδα που παίζει καλύτερα, με όρους επιθετικούς και ψυχαγωγικούς, ή το μεγαλύτερο αουτσάιντερ να κατακτά το τρόπαιο. Διαχρονικά μου άρεσαν οι ωραίες ιστορίες και αυτές που δημιουργούν θετικό παράδειγμα για το ποδόσφαιρο και την κοινωνία.
Με όλα τα παραπάνω στο μυαλό μου, η Ισπανία και η Γερμανία ήταν οι ομάδες που ήθελα να δω να κατακτούν το τρόπαιο. Αφενός επειδή διέκρινα την δουλειά του προπονητή και στις δύο και αφετέρου επειδή μου άρεσε η αγωνιστική νοοτροπία τους: και οι δύο από την αρχή έπαιζαν για να επιτεθούν και να νικήσουν.
Όταν κατάλαβα, νωρίς, ότι η Αγγλία έχει σοβαρές πιθανότητες πορείας μέχρι τον τελικό δίχως να παίξει ποδόσφαιρο της προκοπής, δεν χάρηκα με την ιδέα διότι, όπως προείπα, θέλω να βλέπω καλές ομάδες ή αουτσάιντερ να πετυχαίνουν. Και η Αγγλία δεν ήταν τίποτα από τα δύο. Ή μάλλον, έτσι ήταν τα πράγματα στο μυαλό μου μέχρι να ζήσω τον ημιτελικό του Ντόρτμουντ. Σε αυτό το παιχνίδι η Αγγλία εμφανίστηκε κυριολεκτικά και μεταφορικά, δηλαδή έπαιξε καλά. Καλύτερα από την Ολλανδία. Επιτέθηκε περισσότερο, δημιούργησε μεγαλύτερης αξίας ευκαιρίες. Και κυρίως έδειχνε ότι δεν αρκείται στην ισοπαλία και ότι δεν παίζει για την παράταση και τα πέναλτι, σε αντίθεση με τους Ολλανδούς. Άρα, σκεφτόμουν, αν είναι να το σηκώσει την Κυριακή επειδή θα καταφέρει να παίξει καλύτερα από την Ισπανία, καλώς να το σηκώσει το τρόπαιο.
Ο δεύτερος λόγος για να χαρώ με την ιδέα ότι η Αγγλία θα κατακτήσει το Euro 2024 είναι η ευχαρίστηση να δεις τους Άγγλους οπαδούς να πανηγυρίζουν. Το it’s coming home είναι ένα soundtrack που έχει γίνει λόγος για να τους τρολάρεις, διαχρονικά, τους Αγγλους, αλλά είναι και ένα σύνθημα που βγαίνει από μέσα τους. Οι Άγγλοι ζουν για να το σηκώσουν και γι’ αυτό είμαι βέβαιος ότι θα το ζήσουν με υπερβολές αν τυχόν καταφέρουν να γίνουν Πρωταθλητές. Δεν λέω ότι οι Ισπανοί δεν θα γιορτάσουν, ή ότι δεν θα μας δώσουν ωραίες εικόνες ο μαθητής Γιαμάλ ή ο Νίκο Γουίλιαμς. Όμως είμαι βέβαιος ότι θα ψυχαγωγηθούμε περισσότερο με τους Άγγλους και τις συναισθηματικές υπερβολές τους.
Αν το κοιτάξω από την οπτική γωνία της διαδικασίας που ακολουθούν οι δύο ομάδες, ή πιο σωστά οι δύο ομοσπονδίες με την εθνική τους, θα πω ότι υπάρχουν καλοί λόγοι, για να χαρείς, σε όποιο αποτέλεσμα. Στην περίπτωση της Ισπανίας, επειδή θα έχει δικαιωθεί η εμπιστοσύνη σε έναν προπονητή που δεν είχε λαμπερό ονοματεπώνυμο και ανελίχθηκε μόνο χάρη στην καλή δουλειά που έκανε στις υποδομές του εθνικού ποδοσφαίρου της χώρας. Στην περίπτωση της Αγγλίας θα δικαιωθεί η υπομονή και η στήριξη μιας ομοσπονδίας προς έναν προπονητή που δεν είχε προηγούμενη εμπειρία ως εθνικός προπονητής στο κορυφαίο επίπεδο. Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ εκπόνησε ένα σχέδιο και η αγγλική ομοσπονδία το στήριξε για 8 χρόνια.
Ως “ουδέτερος” θέλω να δω τον καλύτερο της Κυριακής να σηκώνει στο τέλος το τρόπαιο. Και αν ο τελικός δικαιώσει τις προσδοκίες μας σε ψυχαγωγία και δράμα, τότε θα πω ότι τελικά δεν πήγε τόσο άσχημα αυτό το Euro.
Και θα κλείσω με αυτό: το βράδυ της περασμένης Τετάρτης στο Ντόρτμουντ, λίγα λεπτά πριν από την έναρξη του ημιτελικού του Euro 2024, όταν είδα στις γιγαντοοθόνες να προβάλεται ένα βίντεο που παρουσίαζε τους κατόχους του τροπαίου και είδα τους Έλληνες ποδοσφαιριστές ένιωσα υπέροχα. Ναι, περασμένα μεγαλεία, μόνο που δεν τα διηγούμαι με παράπονο. Μου αρκεί που τα έζησα. Και τα θυμάμαι με χαμόγελο.
