Το EURO γύρισε στο (ισπανικό) σπίτι του!
Το «it’s coming home» έγινε, δικαίως, «vuelve a casa». Γιατί το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα επέστρεψε όντως σπίτι του, ήτοι στην αγκαλιά της μοναδικής ομάδας που έχει πλέον τέσσερα στέμματα στην συλλογή της.
Το ποδόσφαιρο ήταν απόλυτα δίκαιο και έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, η μοναδική με επτά νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια και με την καλύτερη επίθεση (15 γκολ). Την ομάδα που, για να φτάσει στην κούπα, νίκησε τέσσερις (ούτε μια, ούτε δύο) παγκόσμιες πρωταθλήτριες (Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία). Τέσσερις, όσα και τα τρόπαια των Φούριας Ρόχας, τρία εκ των οποίων στα τελευταία πέντε χρόνια.
Σημειολογικά, το πρώτο γκολ ήρθε από συνδυασμό των δύο πιο απολαυστικών παικτών της ομάδας του Λουίς Ντε λα Φουέντε, με τον 17χρονο Λαμίν Γιαμάλ να σερβίρει τον 22χρονο Νίκο Γουίλιαμς, οι οποίοι γιόρτασαν με ιδανικό συνδυασμό για το 1-0 τα γενέθλιά τους, Σάββατο και Παρασκευή αντίστοιχα.
Σημειολογικό, όμως, και ότι το γκολ της νίκης σημειώθηκε από σέντρα του καλύτερου αριστερού μπακ της διοργάνωσης, ο οποίος τα άκουγε άδικα από τους Γερμανούς για το χέρι στον προημιτελικό, και προβολή του Μίκελ Ογιαρθάμπαλ. Ένα από τα παιδιά του Ντε λα Φουέντε, δηλαδή, στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με την Κ21 το 2019.
Πέντε χρόνια αργότερα, ένας προπονητής χωρίς την λάμψη, την καριέρα ή το πρεστίζ των προσφάτων προκατόχων του Λουίς Αραγονές και Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, πήρε από το χεράκι μια ομάδα γεμάτη ταλέντο, την έκανε να λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένη μηχανή και, ακόμα και χωρίς τον MVP Ρόδρι, την οδήγησε στην κορυφή.
Όσο για την Αγγλία; Το πρώτο ημίχρονο πήγε όπως το είχε σχεδιάσει ο προπονητής της, μετά το 1-0 γλίτωσε σε τρεις περιπτώσεις το 2-0, κατάφερε να ισοφαρίσει κόντρα στην ροή του αγώνα αλλά, όταν το μομέντουμ ήταν ξεκάθαρα μαζί της, επέλεξε να γυρίσει και να κλειστεί πίσω, κάτι που πλήρωσε λίγο πριν από το φινάλε.
Το πετυχημένο σχέδιο του Σάουθγκεϊτ
Το πρώτο ημίχρονο, λοιπόν, εξελίχθηκε ακριβώς όπως ακριβώς το είχε σχεδιάσει ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Η Ισπανία είχε συντριπτικά την κατοχή της μπάλας (60%), αλλά απείλησε από ελάχιστα έως καθόλου την εστία του Τζόρνταν Πίκφορντ, ο οποίος δεν χρειάστηκε να κάνει ούτε μια επέμβαση.
Ο Κάιλ Γουόκερ, παρά την διαφορά ηλικίας με τον Νίκο Γουίλιαμς, κέρδιζε τον εξτρέμ της Αθλέτικ Μπιιλμπάο ακόμα και στα σπριντ, ενώ ο Λουκ Σο δικαιολογούσε απόλυτα την επιλογή του προπονητή του να τον πάρει μαζί του στην αποστολή παρότι ήταν τραυματίας, αφού έμοιαζε να τον προετοιμάζει για τον τελικό και την αντιμετώπιση του Λαμίν Γιαμάλ.
Το 17χρονο παιδί – θαύμα των Ισπανών αδυνατούσε να ξεπεράσει τον μπακ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, προσπαθούσε μάταια να απειλήσει από τον άξονα και, γενικά, η Ισπανία δεν έδειξε στο πρώτο 45λεπτο την φρεσκάδα και το καθαρό μυαλό των προηγούμενων αγώνων, την ώρα που η Αγγλία έκανε το παιχνίδι της και έδινε την αίσθηση μεγαλύτερου κινδύνου όταν πλησίαζε την εστία του Ουνάι Σιμόν.
Ούτε τα Τρία Λιοντάρια, όμως, δεν απείλησαν πραγματικά, αφού ένα σουτ του Χάρι Κέιν σταμάτησε πάνω στην άμυνα και ένα κοντινή σουτ του Φιλ Φόντεν μπλοκαρίστηκε με διπλή προσπάθεια από τον Βάσκο τερματοφύλακα.
Αυτή που το ήθελε, το πήρε!
Στο δεύτερο ημίχρονο, η Ισπανία υποχρεώθηκε να παίξει χωρίς τον MVP (και με την βούλα) Ρόδρι, ο οποίος τραυματίστηκε από σύγκρουσή του με τον… Αϊμερίκ Λαπόρτ (!). Η απουσία του κορυφαίου μέσου στον κόσμο, όμως, φαίνεται πως είχε ευεργετικές συνέπειες για την ομάδα του.
Γιαμάλ και Γουίλιαμς άρχισαν τα… δικά τους. Και, ενώ κάποιος θα περίμενε αντίδραση των Άγγλων, οι Ισπανοί κυριάρχησαν και έχασαν τρεις κλασικές ευκαιρίες για να κάνουν το 2-0, το οποίο πιθανότατα θα έβαζε πρόωρο τέλος στο ματς.
Κόντρα στην ροή του αγώνα η Αγγλία που τουλάχιστον έδειξε ατσάλινο χαρακτήρα σε αυτή την διοργάνωση, κατάφερε να ισοφαρίσει με το γκολ ενός ποδοσφαιριστή (Κόουλ Πάλμερ) που δείχνει συνεχώς ότι αξίζει καλύτερης αντιμετώπισης.
Το 1-1 έδινε φτερά στους Άγγλους, οι οποίοι έπαιζαν ουσιαστικά εντός έδρας με σαράντα χιλιάδες φιλάθλους στο πλευρό τους. Ακόμα και έτσι, όμως, ο Σάουθγκεϊτ θυμήθηκε ξανά τον κακό, συντηρητικό εαυτό του. Η Αγγλία γύρισε πίσω, έδωσε την μπάλα στην Ισπανία και αυτή την τιμώρησε με τον τρόπο που ξέρει: Με ποδόσφαιρο.
Ένα ποδόσφαιρο που όχι μόνο έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Ισπανία, αλλά αφήνει πολλές υποσχέσεις ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2026 όταν, μεταξύ άλλων, Γιαμάλ, Γουίλιαμς και Ντάνι Όλμο θα είναι ακόμα πιο ώριμοι και καθιερωμένοι. Ραντεβού σε δύο χρόνια λοιπόν!
Δεν κλαίει, βεβαίως, όλο το Νησί. Στην Σκωτία ζητούσαν από την Ισπανία να νικήσουν τους Άγγλους και το πανηγύρισαν με την ψυχή τους, υπενθυμίζοντας ότι η εθνική τους ομάδα ήταν η μοναδική που λύγισε στους Φούριας Ρόχας, στον δρόμος τους προς την κούπα. Αμ πως!
Υ.Γ.: Και όμως, εμμέσως αυτή η κούπα είχε… άρωμα Ελλάδας. Ο Λουίς Ντε λα Φουέντε είχε την «ευλογία» του προπονητή του Ολυμπιακού, Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, με τον οποίο ήταν συμπαίκτες στην δεύτερη ομάδα της Αθλέτικ Μπιλμπάο, με προπονητή τον… Ινιάκι Σάεθ, ο οποίος το 2004 καθόταν στον πάγκο της Ισπανίας, στο έπος της Ελλάδας στο Euro της Πορτογαλίας!
