Το… σιωπητήριο του Ραζβάν!

Το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο. Ένα ενενηντάλεπτο, ίσως όχι. Αλλά σε σειρά τεσσάρων αγώνων, δύσκολα γίνεται να στρεβλωθεί η πραγματικότητα. Η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου έδωσε στον ΠΑΟΚ την πρόκριση.

Το ποδόσφαιρο είναι για να το απολαμβάνει κανείς σε όλες τις (διαφορετικές) εκδοχές του. Να απολαμβάνεις την ίδια την, εδώ κι εκεί, διαφορετικότητα. Την ποικιλία. Δίχως καμία προκατάληψη. Δίχως αφορισμούς, απαξίωση και ισοπέδωση των πάντων.

Στο λεξικό του ποδοσφαίρου έχουν μπει νέες έννοιες, νέες λέξεις, νέες πρακτικές, το βλέπουμε στην καθημερινότητα, ωστόσο ξέρουμε ότι όλα αυτά (και πολλά περισσότερα…) πάνε περίπατο μετά από κάθε νίκη. Τι σου κάνει μια νίκη! Και τι νίκη. Πρόκριση. Με «διπλό» στην Κροατία. Ούτε παράταση, ούτε πέναλτι. Για μια ομάδα που στο μεταξύ είχε ξεχάσει πως είναι να κερδίζει μακριά από το σπίτι της, φλέρταρε με το χειρότερο ρεκόρ της ευρωπαϊκής ιστορίας της, αλλά σε μια δύσκολη περίοδο παρουσιάστηκε πνευματικά έτοιμη για να παίξει μια παρτίδα «όλα ή τίποτα», αδιαφορώντας για τάιμιγκ, τακτ και λοιπές λεπτομέρειες.

Στο διάστημα που ακολούθησε της τελευταίας εκτός έδρας νίκης, με Λουτσέσκου και πάλι στον πάγκο, τον Σεπτέμβριο του 2018 στο μακρινό Μπορίσοφ της Λευκορωσίας (ΜΠΑΤΕ-ΠΑΟΚ 1-4), οι «ασπρόμαυροι» μέτρησαν επτά ήττες (Βίντι – ΠΑΟΚ 1-0, Τσέλσι – ΠΑΟΚ 4-0, Άγιαξ – ΠΑΟΚ 3-2, Σλόβαν – ΠΑΟΚ 1-0, Κρασνοντάρ – ΠΑΟΚ 2-1, PSV – ΠΑΟΚ 3-2, Ομόνοια – ΠΑΟΚ 2-1) και μόλις μία ισοπαλία (Γρανάδα – ΠΑΟΚ 0-0) στο αντίο του Αμπέλ Φερέιρα.

Οι δύο από τις επτά ήττες, από Βίντι και Σλόβαν, έγιναν μαζί με εκείνη απ' την Εστερσουντ, «σημαία» στα χείλη των αντιπάλων οπαδών, σημείο αναφοράς κάθε φορά που η κουβέντα αφορούσε τις «ασπρόμαυρες» ευρωπαϊκές βραδιές. Ειδικά από οπαδούς που σχολιάζουν στα social media και κάτω από τα κείμενα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που «κλείνουν τα μάτια» με υκολία, σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στο πραγματικό γεγονός και στην ουσία του πράγματος που λέει ότι ο «Δικέφαλος» τα δώδεκα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί εννιά φορές στη φάση ευρωπαϊκών ομίλων.

Σήμερα, ο κόσμος έχει γίνει πολύ πιο άγριος. Κι οι άνθρωποι, πολύ πιο αγριεμένοι για να καταπίνουν αμάσητες τις χονδροειδείς σαχλαμάρες που τους σερβίρουν, αλλά ας κρατηθεί «ενός λεπτού σιγή», για όλους όσοι, μετά τη χθεσινή πρόκριση στους ομίλους του Europa Conference League, «εξαφανίστηκαν» από τα social media. Πάντα μετά από νίκες ή επιτυχίες συμβαίνει αυτό. Μόνο τότε η απαξίωση δεν βρίσκει χώρο για να εκφραστεί στα «ντουβάρια» και στα σχόλια.

Έκανα μια «βόλτα», αν και δεν το συνηθίζω είναι η αλήθεια, στην επίσημη σελίδα της ΠΑΕ ΠΑΟΚ στο Facebook. Ειλικρινά, δεν πίστευα στα μάτια μου, διαβάζοντας τα σχετικά λίγα, ήταν δεν ήταν 250 σχόλια (σε περίπτωση αποκλεισμού μπορεί να έφταναν και τα… 2.500) δύο ώρες μετά τη λήξη του αγώνα.

Αποθέωση των… παππούδων, που δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, έστω κι αν βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά πως αυτοί είναι που ξέρουν να παίζουν τέτοια παιχνίδια δίχως αύριο, αποθέωση του Μπίσεσβαρ, ο οποίος πριν μια εβδομάδα άκουγε και διάβαζε, ότι δεν μπορεί να παίζει στον ΠΑΟΚ. Αποθέωση, φυσικά, του Ελ Καντουρί. Ο περπατητής του χτες, έγινε μαέστρος του σήμερα, μέχρι και περαστικά του εύχονται, οι ίδιοι που είχαν φτάσει στο σημείο να τον αποκαλούν «άμπαλο».

Η δημοκρατία των social media και του διαδικτύου. Γενικώς μια αποθέωση. Τι σου είναι η νίκη. Σε μια γωνιά, πάντως, ο Λουτσέσκου και οι υπόλοιποι προπονητές που πέρασαν από την Τούμπα, στα χρόνια του Ομάρ, θα έβαζαν τα γέλια. Αυτοί, τουλάχιστον, γνωρίζουν πως «το ποδόσφαιρο δεν λειτουργεί έτσι».

Επειτα, απ’ την συνέχεια στην Ευρώπη, ξέρει πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Το χτικιό είναι για όποιον λειτουργεί υπό πίεσιν. Η αναταραχή θα ταλαιπωρεί πάντοτε το σπίτι εκείνου που κυνηγά. Στον ΠΑΟΚ άλλωστε, δεν τίθεται θέμα, μπορεί να έχει στο σπίτι του την αναταραχή ακόμη κι όταν είναι πρωταθλητής ή κυπελλούχος. Πάντα κάτι θα φταίει στα πέριξ του.

Γι’ αυτό και η ένταση της πίεσης πριν από τη ρεβάνς με τη Ριέκα ήταν έτοιμη να καταπνίξει τον ΠΑΟΚ και να τον καταδικάσει σε δι’ ασφυξίας θάνατο.

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ο Ραζβάν Λουτσέσκου δεν κορόιδεψε ποτέ κανέναν. Ο Ρουμάνος είναι ένα ανοιχτό βιβλίο. Προσωπική επιλογή του αφεντικού, εμπειρική, απ’ την προτέρα παρουσία του προπονητή στον σύλλογο, έκανε σαν μωρό παιδί στο τέλος του αγώνα. Η ικανοποίηση και το χαμόγελο του έλεγαν πολλά. Για την ηρεμία και την καλύτερη διαχείριση, που μπορεί να κάνει στο ξεκίνημα μιας άκρως απαιτητικής χρονιάς, η οποία μέχρι τώρα είχε πολύ έντονα σημάδια αρνητισμού, όπως παραδέχθηκε την παραμονή της πρόκρισης στους ομίλους του Europa Conference League.

Αδιαφορώντας, προφανώς, για τα εκατομμύρια που θα έρθουν από την UEFA στο ταμείο του συλλόγου, έδειχνε να ζει την στιγμή και με το εισιτήριο για την σημερινή κλήρωση των ομίλων στην τσέπη, δε δίστασε να το επαναλάβει, μπας και το καταλάβουν, κυρίως, στη Θεσσαλονίκη, όπου «υπάρχει μια διαφορετικού είδους ένταση γύρω από την ομάδα». Μέσα στην απόλυτη ευτυχία της πρόκρισης, δε δίστασε να βάλει στην ίδια ζυγαριά την κατάκτηση του Ασιατικού Champions League το 2019 με την Αλ Χιλάλ στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας, με τη νίκη-πρόκριση επί της Ριέκα!

Τέτοια ήταν η πίεση πριν από την σέντρα. Έμοιαζε λες και ο ΠΑΟΚ έπαιζε στον τελικό του (ευρωπαϊκού) Champions League και όχι ένα ματς-πρόκρισης στους ομίλους του νεοσύστατου Conference League, ούτε καν Europa League.

Ο Λουτσέσκου που έζησα το καλοκαίρι στην Ολλανδία είναι σίγουρος για την επιτυχία του γκρουπ που χτίζει μέρα με τη μέρα. Και με την Ευρώπη «μέσα στο πρόγραμμα», όχι μ’ ένα παιχνίδι από Κυριακή σε Κυριακή, αλλά με παιχνίδια και μεσοβδόμαδα, για μια ομάδα που στηρίζεται στην εμπειρία της, στις προσωπικότητες της και σε λίγες μέρες δε θα είναι ίδια μ’ αυτή που πήρε την πρόκριση στην Κροατία. Θα έρθουν για να μπουν κι άλλοι παίκτες στην εξίσωση, οι δανεικοί Άκπομ, Σίντκλεϊ, Μιτρίτσα, ενδεχομένως κι ένας ακόμη μέχρι τις 31 του μήνα, θα επιστρέψουν οι Ινγκασον, Αουγκούστο και να ευχηθούμε η σημερινή μαγνητική να μη δείξει κάτι πολύ κακό (θλάση από θλάση έχει διαφορά) για τον Καντουρί. Ο ανταγωνισμός είναι ζωτικής σημασίας, στον πρωταθλητισμό κάτι που ο Ραζβάν το γνωρίζει καλά.

Ο ΠΑΟΚ επιβεβαίωσε ότι ήταν το φαβορί και ως τέτοιο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό έδωσε κάποια λίγα διαστήματα στη Ριέκα να παίξει, να φανεί στο γήπεδο. Πάντοτε, ή σχεδόν, το φαβορί θα σου δώσει το δικαίωμα να παίξεις. Δεν γίνεται, κατά κανόνα, ειδικά τέλη Αυγούστου να πηγαίνει 90 λεπτά με το γκάζι σανιδωμένο. Όμως, στο διάστημα της απόλυτης κυριαρχίας τους οι παίκτες του Λουτσέσκου ήξεραν, ακριβώς τι πρέπει να κάνουν με την μπάλα. Πώς να την κυκλοφορήσουν, να κινηθούν στους χώρους, ν’ αναπτυχθούν, να φτάσουν στην κατάσταση-γκολ. Εάν τα δοκάρια, που ακόμη θα κουνιούνται στο «Ρουγιεβίτσα», δεν τον σταματούσαν τρεις φορές, τότε το ταμπλό θα είχε γράψει πολλά. Και πάλι όμως, η νίκη επιβεβαίωσε την υπεροχή του «Δικεφάλου».

Μιας ομάδας γεμάτη ενέργεια, αισιοδοξία, πειθαρχία, τάξη, σοβαρότητα, αλληλεγγύη, συντροφικότητα. Ένα μπλοκ. Ένα γκρουπ που νικά. Γιατί, στις δαλματικές ακτές, δεν νίκησε ο Καντουρί, ο Σβαμπ, ο Βιεϊρίνια. Πρωτίστως, νίκησε το γκρουπ.

Και κάτι τελευταίο. Στις 26.08 ο ΠΑΟΚ δεν γίνεται να χάσει ή να μη προκριθεί. Το έκανε το 1997 στην Σλοβακία. Το επανέλαβε το 2010 μέσα στην Τουρκία, το ξανάκανε και το 2021 στην Κροατία, με τον ήρωα της… Άλωσης της Πόλης, Ζλάταν Μουσλίμοβιτς, να χαίρεται διπλά στις εξέδρες του «Ρουγιεβίτσα».