Μαζί του πάω και στον πόλεμο...

Ο ΠΑΟΚ ήξερε εκ των προτέρων ότι θα έπρεπε να υποφέρει για να προκριθεί στους «8» του Europa Conference League. Παράλληλα, γνώριζε ότι μπροστά του έχει μια ιστορική ευκαιρία.

Προκρίθηκε, γιατί προφανώς άντεξε στις «έμφυτες» αμυντικές κακοτεχνίες της. Κι ας ήταν κορυφαίος στο κακό διάστημα του ο Ίνγκασον, που είχε το νου του, πιο πολύ στις μάχες με τον Ντεπουάτρ ψηλά. Αντεξε την ευάλωτη αριστερή πλευρά του, με το δίδυμο Βιεϊρίνια-Μπίσεσβαρ, την οποία σημάδεψαν οι Βέλγοι, με αποτέλεσμα ο Σαμουϊζ να βαρεθεί να βγάζει σέντρες στην καρδιά της άμυνας του προκαλώντας αρρυθμίες.

Ο ΠΑΟΚ αντιστάθηκε στις μικρές-μικρές ήττες της, εδώ κι εκεί. Η ανάλυση από το Wyscout επιβεβαιώνει την κυριαρχία των Βέλγων στο πρώτο ημίχρονο.

Αντεξε, και τον αδύναμο κρίκο της. Τον Μουργκ.

Πώς τα άντεξε, όλ’ αυτά, ο ΠΑΟΚ; Με τον καλό, δοκιμασμένο τρόπο. «Ρισποσιμπίλιτι», «γουίλ» και «μεντάλιτι». Εργο Ραζβάν Λουτσέσκου, με άλλα λόγια. Ο ΠΑΟΚ νίκησε, γιατί είχε (έχει) δικό του τον Αντρέ Βιερϊνια. Τον καλύτερο, ανεξάρτητα από τίτλους, γκολ, συμμετοχές, διακρίσεις. Ένα παιδί, που βάλθηκε να ξαναγράψει απ’ την αρχή και να επανεκδώσει κάθε σελίδα της παλαιάς ιστορίας.

Ακούστε τον πως απευθύνετε προς τους συμπαίκτες του, πως τους εμψυχώνει, λίγο πριν πατήσουν το πόδι τους στο χορτάρι της Ghelmaco Arena.

Σε μια ηλικία, στην οποία δεν μπορεί πια να κάνει τα πράγματα που έκανε κάποτε, είτε εδώ στα μέρη μας, είτε στη Γερμανία με τη Βόλφσμπουργκ, παραμένει πάλι ένας ρυθμιστής της κυκλοφορίας και του ρυθμού, με κεφάλι γεμάτο μικροτσίπ. Και έξι ράμματα από χτες το βράδυ. Αυτό που το πάτε…

Στα 36 του, πια, ο «κάπτεν» του «Δικεφάλου» έχει αποδείξει πως η ηλικία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αριθμός. Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν σημαίνει κάτι, δεν είναι καθοριστική για να κάνεις πράγματα στην ζωή σου, ηλικία σε χρόνια είναι απλά η μαθηματική διαφορά ανάμεσα στο έτος που γεννηθήκαμε και στο έτος που είμαστε σήμερα στην ζωή.

Το βράδυ της Πέμπτης στη Γάνδη ο αρχηγός φόρεσε για 276η φορά την «ασπρόμαυρη» (που έγινε… κόκκινη από το αίμα του) φανέλα. Θέλει άλλη μία για να «πιάσει» τον Μλάντεν Φούρτουλα στη δεύτερη θέση των ξένων του συλλόγου κι άλλες δέκα για να πατήσει κορυφή φτάνοντας τις 287 συμμετοχές του Νέτο Γκουερίνο. Τον Ιανουάριο είχα γράψει πως «θα πρέπει να παίξει και την επόμενη χρονιά», αλλά έπεσα έξω, βλέπετε έτσι όπως πάνε τα πράγματα και με τον ΠΑΟΚ καθοδόν για τα Τίρανα, θα το κάνει από τη φετινή χρονιά το ρεκόρ.

Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από στιγμές. Οι στιγμές που καθορίζουν τους προπονητές. Τους ξεχωρίζουν, με κριτήριο το τι κάνουν μετά. Στο 58o λεπτό της αναμέτρησης, όταν ο Σίντκλεϊ στήθηκε στη γραμμή, έτοιμος να περάσει στον αγωνιστικό χώρο μπας και μπει ένα φρένο στο… πάρτι των Βέλγων, σκέφτηκα όπως όλοι όσοι παρακολουθούσαν το παιχνίδι με το σκορ στο 1-1.

Σκέφτηκα πως ο Λουτσέσκου θα κρατήσει τον Μπίσεσβαρ και θα βγάλει τον Βιεϊρίνια. Αλλά σκέφτηκα…συνηθισμένα. Ο Ραζβάν έμεινε στο πλάνο του. Δεν του το άλλαξε καμία στιγμή.

Καταλάβαμε, εκεί και τότε, ότι ο Λουτσέσκου δεν είναι ένας συνηθισμένος προπονητής. Ο Ρουμάνος είναι ένας σπουδαίος προπονητής. Την ίδια στιγμή, ο Βέλγος συνάδερφος του άρχισε να λειτουργεί συνηθισμένα. Εκανε από τον πάγκο αυτό που…θα σκεφτόμουν κι εγώ! Κάποια στιγμή σήκωσε τα χέρια ψηλά. Έβγαλε πακέτο Οφόε- Τισουντάλι, σα να έλεγε προς όλους: ως εδώ ήταν, πάει τελείωσε.

Βασικά, το γκολ του Αουγκούστο (με υπογραφή Κριστιάνο Μπάτσι….), σε μια από τις πολλές κομπίνες που ειχε ετοιμάσει ο Ιταλός προπονητής, τελείωσε τους Βέλγους. Αυτή τη φορά δεν είχαν τα ψυχικά αποθέματα να βγουν κατά κύματα, όπως μετά το 0-1 του Κρέσπο, στην επίθεση, να πιέσουν και να βάλουν δύσκολα για δεύτερη φορά. Κι εκεί ήταν που «μίλησε» η εμπειρία του αρχηγού. Με μπανταρισμένο το κεφάλι, είχε το καθαρό μυαλό, να κάνει το τρυκ που είχαν δοκιμάσει με τον Ιταλό συνεργάτη του Λουτσέσκου. Όταν ο Άκπομ κέρδισε ακόμη μία μονομαχία από τον Οκούμου, το μόνο που δεν έκανε ήταν να πανηγυρίσει λες και σκόραρε.

Ο Βιεϊρίνια έστησε το σώμα του έτσι ώστε οι αντίπαλοι να νομίζουν ότι ετοιμάζεται να βγάλει σέντρα. Σιγά μην έκανε σέντρα. Με τη Γάνδη να παίζει ζώνη. Μια τέτοια στιγμή έψαχνε ο ΠΑΟΚ. Η ποδοσφαιρική ευφυία του αρχηγού αποτυπώθηκε στην ασίστ που έβγαλε στον Αουγκούστο για το 2-1. Την έκανε με μπανταρισμένο το κεφάλι και με αίματα στο πρόσωπο, άλλωστε η έκφραση του προσώπου του αποτύπωνε το πάθος που είχε για την πρόκριση.

Στο 66ο λεπτό πάλι ο Οκούμου πρωταγωνιστεί στη φάση που άλλαξε τη ροή του αγώνα. Ήταν αυτός που «κατεδάφισε» τον αρχηγό του «Δικεφάλου» και του άφησε… ενθύμιο έξι ράμματα στο κεφάλι. Ο γιατρός της ομάδας, Γιάννης Ράλλης, ρώτησε τον Αντρέ αν ζαλίζεται κι αν μπορεί να συνεχίσει. Εκείνος, αν και ζαλιζόταν, δεν απαντούσε. Ούτε ναι, ούτε όχι. Απλά ζητούσε επίμονα από τον πάγκο μια δεύτερη φανέλα, να αντικαταστήσει τη ματωμένη και να επιστρέψει στον αγώνα. Πού να σκεφτεί να μείνει έξω…

Αμέσως σκέφτηκα τον τεράστιο Μπάνε Πρέλεβιτς. Επηρεασμένος από τα όσα είχα διαβάσει το πρωί πριν από το παιχνίδι στο εξαιρετικό άρθρο του Νίκου Παπαδογιάννη, για το παρκέ που ποτίστηκε με τα πικρά δάκρυα του Μπάνε στον τελικό της Ναντ.

Ξαναέφερα στο νου, χάζευα στο διαδίκτυο, το πιο δραματικό «κλικ» στην ιστορία ολόκληρου του ΠΑΟΚ. Ήταν 17 Μαρτίου του 1992. Τριάντα χρόνια πριν το κλάμα του Μπάνε στο παρκέ του «Μπολιέ» σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, στοίχειωνε επί χρόνια τους εφιάλτες στο «»ασπρόμαυρο» στρατόπεδο της Θεσσαλονίκης, αλλά κυρίως τον βοήθησε, δίχως να το καταλάβει, να αλλάξει οπτική και να βλέπει πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα. Για να μην πονάει.

Τριάντα χρόνια μετά, η 17η Μαρτίου του 2022 θα μείνει για πάντα χαραγμένη με χρυσά γράμματα στα βιβλία της «ασπρόμαυρης» ιστορίας. Κι όπως διάβασα σε μια «ασπρόμαυρη» γωνιά «πάντα κάποιες μέρες είναι πιο σημαντικές από τις άλλες, 17 Μαρτίου έμελλε να δούμε και μια άλλη εικόνα που θα μείνει στο πάνθεον της ασπρόμαυρης ιστορίας».

O Μιχάλης Τσόχος έγραψε στο πρωινό σημείωμα του: «Αυτή η εικόνα, αυτή η φωτογραφία θα είναι κεντρική στο άλμπουμ με τις φωτογραφίες της σύγχρονης ιστορίας του ΠΑΟΚ. Διότι αυτή η φωτογραφία είναι και όλη η ιστορία του ματς της Γάνδης, είναι όλη η ιστορία της πρόκρισης του ΠΑΟΚ».

Όντως, έτσι είναι, συμφωνώ μαζί του, η πρόκριση κρίθηκε την στιγμή που ο Βιεϊρίνια απογειώνεται για να κερδίσει μια κεφαλιά από τους κατά πολύ ψηλότερους παίκτες της Γάνδης και σωριάζεται στο έδαφος.

Εκείνη την στιγμή, τελείωσε η πρόκριση. Ως τότε παιζόταν…

Η μοναδική διαφορά μεταξύ Αντρέ και Μπάνε είναι ότι ο πρώτος έχει αποφασίσει να μην το δει χαλαρά. Να το πάει μέχρι τέλους. Το έλεγε στους συμπαίκτες του, το άκουσα να το λέει αποχωρώντας το βράδυ της Πέμπτης τελευταίος όλων από τα αποδυτήρια της Chelmaco Arena» κι αφού τη γλίτωσε ένας Βέλγος «σεκιουριτάς» που δεν αντιλήφθηκε ότι απέναντι του ήταν ο αρχηγός του ΠΑΟΚ, κι άρχισε να τον συμπεριφέρεται αγενέστατα. Πάλι καλά που δεν κατάλαβε γρι από τα «γαλλικά» του Αντρέ, που βγάζει ρε παιδάκι μου μια ωραία τρέλα για το κλαμπ που εκπροσωπεί, την ομάδα, τον απλό κόσμο.

Όπως του είπα στο δρόμο προς το λεωφορείο της αποστολής, αλλά του το έγραψα και σε μήνυμα:

Μαζί του πάω και στον πόλεμο!