Ο ΠΑΟΚ είναι κάτι άλλο...

Μπορεί να ακούγεται κάπως «κλισέ», ωστόσο είναι μια τεράστια αλήθεια. Απόψε στο «καμίνι» της Τούμπας, όπου το Gazzetta θα βρεθεί παρέα με τη Novibet, ο ΠΑΟΚ δίνει το πιο σημαντικό ματς της ιστορίας του. Μέχρι το επόμενο. Όπως, ακριβώς, το είπε ο Ραζβάν Λουτσέσκου.

«Οι καλές στιγμές, λίγες φορές εμφανίζονται στις ομάδες», ακούστηκε να λέει, «και εμείς τώρα είμαστε σε καλό φεγγάρι», συμπλήρωσε ο Ρουμάνος βγάζοντας μια μοναδική σιγουριά ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα την πάρει την πρόκριση. Δεν ξέρω πως, τι μπορεί να συμβεί, ποιος θα βάλει την μπάλα στα δίχτυα και τι θα σκαρώσει ο Σαμπαόλι, η σιγουριά που εμπνέει αυτή η ομάδα, δημιούργημα του προπονητής της, είναι το κάτι άλλο φέτος.

Αν λατρεύεις το κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν αποτέλεσμα, πηγαίνεις αλλού. Απόψε δεν πας στο γήπεδο. Στον ΠΑΟΚ, εφόσον τον επιλέγεις, εκ των προτέρων ξέρεις ότι θα δεις νίκες, θα δεις ήττες, θα δεις ισοπαλίες. Τα φυσιολογικά, δηλαδή, στο άθλημα των τριών αποτελεσμάτων. Αυτό είναι που πρέπει να έχει στο μυαλό του ο κάθε ένας από τους 29.000 τυχερούς, που θα βρεθεί σήμερα στα τσιμέντα της θρυλικής Τούμπας.

Ο ΠΑΟΚ είναι άλλο. Είναι το, δυο φορές το μήνα, τρεις και τέσσερις με το φετινό ταξίδι ως τους «8» της Ευρώπης, αυθόρμητο κι ανομολόγητο ραντεβού της απανταχού «ασπρόμαυρης» κοινωνίας. Εκείνη η εικόνα, με τον κόσμο έξω, να περπατά απ’ τους διαφορετικούς δρόμους της Άνω και της Κάτω Τούμπας, ταυτόχρονα προς την κοινή κατεύθυνση. Και να ξέρουν όλοι, ποια είναι η κατεύθυνση. Τον τόπο λατρείας του άσπρου και του μαύρου. Όπως τη νύχτα στην Ανάσταση, ένα πράγμα.

Και τους παίκτες, αυτούς που μπορεί η ομάδα εκάστοτε να διαθέτει, απλώς τους αγαπώ. Μου αρκεί ότι φοράνε τη φανέλα. Ανέκαθεν, ο ΠΑΟΚ δεν υπάρχει για να πάρει ένα πρωτάθλημα ή ένα κύπελλο ή πολύ περισσότερο για να παίξει ένα ευρωπαϊκό τελικό στο Κόνφερενς Λιγκ. Κι αυτά, όποτε δίνεται σαν πολυτέλεια η δυνατότητα, καλά είναι. Αλλά δεν είν’ αυτά, τα βασικά. Το βασικό είναι η κοινωνία. Το σφιχταγκάλιασμα του ΠΑΟΚ με την κοινωνία.

Ο ΠΑΟΚ είναι πτυχή της καθημερινότητας. Όπως πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο στην Άνω Τούμπα, όπως πηγαίνουν τα παιδιά αθλητισμό, όπως θα βγεις και θα στηρίξεις τα μαγαζιά της γειτονιάς, όπως θ’ ακολουθήσεις τον επιτάφιο και θα ‘ναι ο επιτάφιος της Αγίας Μαρίνας ή της Αγίας Βαρβάρας, που κάθε Μ. Παρασκευή κάνουν στάση έξω από το «ναό», τον «ασπρόμαυρο» ναό.

Ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη μια Τούμπα που ίσως δεν έχει ξανά υπάρξει. Οι παλιές καραβάνες της κερκίδας, θυμούνται τα ματς με την Μπαρτσελόνα του Κρόιφ και τη Νάπολι του Μαραντόνα, τότε που χώρεσαν «ο ένας πάνω στον άλλον», σχεδόν 50.000 κόσμου. Οι νεότεροι έχουν να θυμούνται τη φιέστα του αήττητου πρωταθλήματος πριν τρία χρόνια. Πέρα από τα όποια νούμερα και τις όποιες αναμνήσεις, οι πιστοί στρατιώτες του «Στρατηγού» Λουτσέσκου θέλουν δίπλα τους μια Τούμπα που δε θα τους αγχώσει, μια Τούμπα που θα στηρίξει το κάθε χαμένο κοντρόλ, την κάθε λάθος πάσα, την κάθε χαμένη ευκαιρία.

Το ματς δεν είναι εύκολο, καθόλου μα καθόλου εύκολο, αλλά έχω την εντύπωση πως βρίσκεται στα πόδια των «ασπρόμαυρων», υπό τον όρο ότι δεν θα επιδοθούν σε κάποιο χαρακίρι σαν εκείνο το οποίο στις 29 Αυγούστου του 2018 τους έκανε να φύγουν απέναντι στην Μπενφίκα, με τέσσερα γκολ στην πλάτη και με την ουρά στα σκέλια! Και τότε η Τούμπα έβαλε το πρώτο γκολ, αλλά μετά κάθε λάθος του Βαρέλα και του Πασχαλάκη, ήταν ασυγχώρητο για την ανεκπαίδευτη κερκίδα.

Ο ΠΑΟΚ απόψε θέλει δίπλα του έναν κόσμο που πρώτα απ’ όλα θα τιμήσει την ομάδα, θα σταθεί στο ύψος του, θέλει μια Τούμπα που θα ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης. Έναν κόσμο που θα θαυμάσει όλη η Ευρώπη, όπως ακριβώς είπε χτες ο προπονητής του απευθυνόμενος στους Γάλλους δημοσιογράφους.

Ψυχραιμία θέλει και υπομονή. Καθαρό μυαλό. Χωρίς ακρότητες. Μακριά από παγίδες που θα βάλουν σε μπελάδες το «αύριο» της ομάδας. Μπορεί «η αποτυχία να μην είναι επιλογή», όπως λένε και οι Αμερικανοί, αλλά τίποτα δεν τελειώνει απόψε το βράδυ στην Τούμπα. Υπάρχει συνέχεια. Υπάρχει αύριο.

Το σίγουρο είναι ότι ο ΠΑΟΚ δε θα πεθάνει απόψε, προς τέρψιν ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαιρικού έθνους που πέρα από (κόκκινες, κίτρινες παρωπίδες) χαίρεται με τις επιτυχίες του στην Ευρώπη και ποιος ξέρει, αργά το βράδυ μπορεί οι φίλοι του να συνεχίσουν να ονειρεύονται κάτι πολύ μεγάλο. Κάτι μοναδικό. Κάτι που οι λίγοι θα συνεχίσουν να το βλέπουν απ’ τον καναπέ τους...