Ο Κουέστα του έδωσε δεύτερη ευκαιρία

• Για κανέναν δεν πήγε καλά το παιχνίδι
• Οι Ισραηλινοί έδειξαν πιο μπαρουτοκαπνισμένοι
• Δεν έπεσαν ακόμη οι τίτλοι τέλους

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και στην προκειμένη περίπτωση το εύρος των λέξεων δεν είναι αρκετό για να περιγράψει την εικόνα του Άρη στο Bloomfield Stadium. Με κριτήριο την εικόνα, προφανώς είδαμε το χειρότερο δυνατό σενάριο, απλώς η λυπητερή ήταν περιορισμένης έκτασης λόγω της κυριαρχικής παρουσίας του Χουλιάν Κουέστα. Ο Ισπανός τακτοποίησε ένα απλήρωτο γραμμάτιο και εξιλεώθηκε για τα σοβαρά λάθη στα οποία είχε υποπέσει στις ευρωπαϊκές συναντήσεις των περασμένων ετών. Κι αν ο Άρης κράτησε ένα κομμάτι από την πίτα των πιθανοτήτων για πρόκριση στα Playoffs του Conference League το οφείλει αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτόν.

Μερίδιο θα μπορούσε να πάρει και ο Ράφαελ Καμάτσο ο οποίος θύμισε κάτι από τον μακαρίτη τον Ντούσαν Μιτόσεβιτς σ’ εκείνη την ιστορικής αξίας χαμένη φάση μετά από την πιρουέτα του Βασίλη Χατζηπαναγή. Αν ο Πορτογάλος επιθετικός ήταν στοιχειωδώς αποτελεσματικός ο Άρης θα έπαιρνε πολλά περισσότερα από αυτά που πραγματικά άξιζε στο Τελ Αβίβ. Βέβαια η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου έχει τους δικούς της κανόνες. Αν για τον Άρη υπάρχει το τίμημα μιας αποκαρδιωτικής εμφάνισης, για τη Μακάμπι μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν εισέπραξε αυτό που παρήγαγε στο γήπεδο. Θα μπορούσε να είχε «καθαρίσει» την πρόκριση από χθες με εμφατική νίκη.

Για κανέναν δεν πήγε καλά το παιχνίδι

Επί ημερών Μπούργος, δεν θυμάμαι τόσο αποσυντονισμένη ομάδα. Είναι στις συνήθειες του Αργεντίνου η αποφυγή τακτικών αναλύσεων και η καταγραφή λεπτομερειών, οπότε δεν προκάλεσαν εντύπωση οι λακωνικές τοποθετήσεις μετά την ήττα. Και δεν θα μπορούσε να πει περισσότερα. Το… φαγητό παραμένει στη φωτιά (ενόψει του δεύτερου αγώνα), οφείλει να το δοκιμάσει και να διαπιστώσει γιατί δεν τρώγεται. Για κανέναν δεν πήγε καλά το παιχνίδι. Ξεκινώντας από το κομμάτι της τακτικής προσέγγισης όπου το αγωνιστικό πλάνο του Βλάνταν Ίβιτς αποδείχθηκε πιο λειτουργικό και έξυπνα σχεδιασμένο, μέχρι το ρεσιτάλ προσωπικών λαθών τα οποία ήταν δυσκολοχώνευτα. Ακόμη και οι στιβαρές δυνάμεις του Άρη αποδείχθηκαν εύθραυστες.

Η τακτική της Μακάμπι επιβεβαίωσε ότι το σύστημα δεν καταδεικνύει τη λογική μιας ομάδας, αλλά οι κινήσεις των ποδοσφαιριστών στο γήπεδο. Αυτό το 5-4-1 που επέλεξε ο Βλάνταν Ίβιτς στη θεωρία έμοιαζε αμυντικογενές αλλά στην πράξη ήταν φουλ επιθετικό. Γιατί οι πλάγιοι μπακ-χαφ ξεχαρβάλωσαν τις πλευρές του Άρη και στον άξονα η τριπλέτα έστησε το δικό της πάρτι απέναντι στην αργή μεσαία γραμμή της ελληνικής ομάδας. Το σχέδιο του τρίτου κεντρικού χαφ (Ματέο Γκαρσία) απέτυχε γιατί ο Αργεντίνος (ως συνήθως) δεν ανταποκρίθηκε κι άρχισε να παράγει από τη στιγμή που μπήκε στο παιχνίδι ο Μάνου Γκαρθία.

Ντουκουρέ και Νταμπό έχουν δύναμη, όχι όμως την ποδοσφαιρική τσατίλα, την ενέργεια και τα τρεξίματα που απαιτούνται απέναντι σε πιο γρήγορους μέσους. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν μακριά από τον χώρο ευθύνης τους. Το ξαναγράφουμε για τελευταία φορά. Ο Άρης δεν έχει καλύψει τα στοιχεία που έχασε με την αποχώρηση του Λούκας Σάσα. Μην ξεγελιόμαστε. Ούτε του Χαβιέρ Ματίγια ο οποίος δεν είχε ταχύτητα αλλά είχε κράτημα μπάλας και ηρεμία στο παιχνίδι του.

Τα παραπάνω, λίγο πολύ, θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί και αποφευχθεί γιατί τα τόσα πολλά μέτρα στο γήπεδο πάντα ευνοούν τον γρηγορότερο και πιο εκρηκτικό οπότε από αυτή της άποψης το ρίσκο ήταν μεγάλο. Το στοιχείο που εξέπληξε ήταν η σωρεία λαθών και του κεντρικού αμυντικού διδύμου τους οποίους εξέθεσε τόσο ο Γιοβάνοβιτς όσο και ο Ζάχαβι. Συν τοις άλλοις, δεν υπήρχε ανθεκτικότητα και αντίδραση. Όπως και καμία απασχόληση των ακραίων από τους αντίστοιχους του Άρη αφού κανείς από τους επιθετικούς πλάγιους χαφ δεν προσέφερε βοήθειες σε συμπαίκτη τη στιγμή που τους έβλεπαν να πελαγοδρομούν. Πρώτα ισορροπείς και μετά επιτίθεσαι.

Οι Ισραηλινοί έδειξαν πιο μπαρουτοκαπνισμένοι

Λίγο πολύ, τα πρώτα λεπτά ενός αγώνα προϊδεάζουν γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Δεν ξέρω αν οι Ισραηλινοί ένιωθαν ασφάλεια με τον Ολλανδό διαιτητή ο οποίος ξέχασε τις κάρτες στο τσεπάκι στα διαδοχικά σκληρά μαρκαρίσματα, αλλά μέσω αυτών έδειξαν νοοτροπία αλλά και υψηλό επίπεδο προετοιμασίας. Ειδικά στα πρώτα 15-16 λεπτά η κλωτσιά πήγε σύννεφο, κυρίως στον Χουάν Ιτούρμπε. Ο Άρης δεν μάτσαρε αυτή τη δύναμη, παρέμεινε νωχελικός, λειτούργησε σαν ψηλομύτης κι έφαγε πολύ ξύλο. Σε άθλημα επαφών, αν δεν έχεις τσαμπουκά δεν πας πουθενά. Αν σε κλωτσήσουν, θα κλωτσήσεις κι εσύ. Ο Άρης δεν το είχε κάνει ούτε στο φιλικό παιχνίδι με τον Άρη Λεμεσού αλλά εκεί υπήρχε η δικαιολογία ότι είχε αρκετά αμούστακα παιδιά. Για χθες, δεν έχει καμία.

Δεν έπεσαν ακόμη οι τίτλοι τέλους

Κι έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται με την προσδοκία ότι τούτη τη φορά θα έχουμε happy end. Αυτό που έκανε ο Άρης στο Τελ Αβίβ ήταν όμοιο με το πάθημα της Νορβηγίας απέναντι στη Μόλντε. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά από εκείνο το παιχνίδι ήταν οι χειρότερες δυνατές. Βαριά ήττα με 3-0 και αποβολή του Φραν Βέλεθ. Ο Άρης ισοφάρισε το σκορ του πρώτου αγώνα κι όλα κρίθηκαν στην παράταση από ένα δικό του λάθος. Το 2019 συνέβη κάτι αντίστοιχο με την Αστάνα όπου και πάλι ισοφαρίστηκε το σκορ της πρώτης αναμέτρησης (2-0) αλλά δεν ολοκληρώθηκε η ανατροπή στην παράταση. Την ερχόμενη εβδομάδα, ενδεχομένως, να έχουμε την 3η και φαρμακερή. Προφανώς ο Άρης θα πρέπει να παρουσιάσει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έδειξε στην ισραηλινή πρωτεύουσα. Η δε Μακάμπι είναι καλύτερη ομάδα από τις παραπάνω αλλά και στο «Κλ. Βικελίδης» ο Άρης έχει την τάση να αναγεννιέται…