Δεν είδαμε κάτι που δεν ξέραμε…

Όσο ευεργετική κι αν χαρακτηρίζεται από τους προπονητές η μία εβδομάδα επιπλέον προπονήσεων σ’ ένα στάδιο προετοιμασίας, κακά τα ψέματα, είναι αδύνατο να κρύψει τα κακώς κείμενα ή να εκτοξεύσει το επίπεδο συνοχής μιας ομάδας. Αυτό αποδείχθηκε στην Αρμενία όπου βάσει απόδοσης, αυτό το 1-1, μάλλον είναι κομψότατο για τον Άρη. Γιατί δεν άξιζε να πάρει κάτι περισσότερο από το να φέρει το παιχνίδι της πρόκρισης στο σπίτι του. Είναι πασιφανής η ανετοιμότητά του καθώς πέραν όλων των άλλων, πρόκειται για μια ομάδα η οποία (όχι μόνο) χτίστηκε από μηδενική βάση (αλλά) «απέφυγε» το αυτονόητο, τον προγραμματισμό επαρκούς αριθμού αγώνων προετοιμασίας. Και καθώς το έλλειμμα ομοιογένειας είναι αδύνατο να κρυφτεί, συνδυάστηκε και με το κακό απόγευμα μερικών από τις παλιοσειρές που συνήθως «κουβαλούν» τις ομάδες στα πρώτα επίσημα παιχνίδια αλλά και την απουσία του Γιάκουμπ Μπράμπετς η οποία «βάφτισε» στόπερ τον Μόζες Οντουμπάτζο αλλά και είχε ως συνέπεια αρκετές αμυντικές παλινωδίες.

Στις παλιοσειρές που υστέρησαν προφανώς δεν συμπεριλαμβάνεται αυτός ο τίμιος εργάτης, ο Βλάντιμιρ Νταρίντα, ο οποίος φρόντισε με την ποδοσφαιρική απλότητα που τον χαρακτηρίζει να κρατήσει τα προσχήματα καθώς στη φάση του γκολ ήταν τα πάντα. Παραγωγός, σκηνοθέτης και «ηθοποιός» μαζί, με την καλλιτεχνία στην πάσα… πάρε-βάλε στον Λούις Πάλμα. Όπως και τον Χουλιάν Κουέστα με μοναδικό ψεγάδι την τελευταία φάση του αγώνα όπου τα έκανε όλα λάθος, δίχως όμως τίμημα. Αν βγάλουμε από τη σχετική εξίσωση και το συγκινητικό δεύτερο ημίχρονο του Φαμπιάνο, έπειτα (και) από τη δική του κακή αντίδραση στο γκολ των Αρμένιων, εδώ τελειώνουν τα «συν» για τον Άρη κι αρχίζει η λίστα των απαιτήσεων.

Από την καλύτερη λειτουργία μεσοαμυντικά και μεσοεπιθετικά (και ειδικά στα άκρα), έως την ωριμότητα στη διαχείριση της κατοχής της μπάλας και φυσικά το υψηλότερο επίπεδο συνεργασιών όταν η μπάλα φτάνει στα όρια της περιοχής του αντιπάλου από μια σέντρα στο πουθενά. Μένοντας στο τελευταίο, κανείς από τους ποδοσφαιριστές της μεσοεπιθετικής γραμμής δεν έθελξε με την παρουσία του. Ο Λούις Πάλμα συνεχίζει να κατευθύνεται από προσωπικούς εγωισμούς και η απώλεια της κατοχής της μπάλας στο γκολ των Αρμένιων ήταν δικό του… δημιούργημα. Τζόναταν Μενέντες και Νταβίντ Κάρλσον δεν έκαναν αισθητή την παρουσία τους ενώ ο Πάβιτσιτς απλά έδωσε συνέχεια σ’ αυτό που έχει παρουσιάσει στα φιλικά παιχνίδια. Ο Λούκας Ρουπ ήταν εκτός ρυθμού κι αυτός που ξεκάθαρα αδικείται βάσει της εικόνας που παρουσίασε στα φιλικά παιχνίδια αλλά και της αντίστοιχης των υπολοίπων είναι ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος. Αντιθέτως, ο Λορέν Μορόν ήταν «συμπαθητικός» λειτουργώντας υπέρ του συνόλου. Υπήρξε φάση όπου ο Ισπανός έτρεξε να καλύψει την αριστερή πλευρά γιατί δεν το έκανε (συνεχώς) ο Πάλμα!

Επί της ουσίας όμως, δεν είδαμε κάτι που δεν ξέραμε. Ο Άρης έχει ν’ ανέβει ανηφόρα και μάλιστα μεγάλη δίχως τη δυνατότητα διαλειμμάτων για μερικές ανάσες. Ακόμη δηλαδή κι αν πράξει το αυτονόητο της πρόκρισης την ερχόμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορεί να παρουσιάσει αυτή την εικόνα απέναντι στην Ντινάμο Κιέβου. Εκεί τα παιδαριώδη ατομική λάθη, οι πάσες στο πουθενά και τα πουλήματα της μπάλας θα έχουν κόστος γιατί οι μπαρουτοκαπνισμένοι Ουκρανοί δεν είναι σαν τους ψαρωμένους Αρμένιους. Πρωτίστως βέβαια οφείλει να επικεντρώσει στον δεύτερο αγώνα με την Αραράτ συνυπολογίζοντας ότι η τελευταία ήταν καλύτερή του με βασικό πειστήριο τον αριθμό των τελικών προσπαθειών που έβγαλε, το υψηλότερο επίπεδο ομοιογένειας που επίσης παρουσίασε και γενικώς την καλύτερη λειτουργία που είχε στο χορτάρι κι ας θεωρείται υποδεέστερη ποιοτικά…

Αντί επιλόγου. Είναι τουλάχιστον προφανές ότι ο Άρης θα πρέπει να προσθέσει δύο αξιόλογους κεντρικούς αμυντικούς. Ο αποκλεισμός του Αντώνη Αηδόνη από την αποστολή κι ενώ δεν υπήρχε άλλος στόπερ υποδηλώνει μηδενική εμπιστοσύνη στο νεαρό. Ακόμη κι αν συντελεστεί «θαύμα» και επιστρέψει ο Μπράμπετς συντομότερα του αναμενόμενου, πώς θα πορευτεί η ομάδα; Κάνοντας τον σταυρό της πριν από κάθε παιχνίδι για να μην τραυματιστεί στόπερ;