Βαθιά ανάσα πριν την ανηφόρα

• Δεν δικαιολογείται τόσο υψηλή πίεση
• Ο Φαμπιάνο χρειάζεται το ταίρι του

Στέκομαι στο τελευταίο γιατί καταμεσής του καλοκαιριού, με τον υδράργυρο στους +35ο Βαθμούς Κελσίου, την υγρασία να «κόβει» την ανάσα και με μια ομάδα που σαφέστατα δεν έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη οράματος, δεν είναι εύκολο να μαζευτεί (κοντά) είκοσι χιλιάδες κόσμου. Και δεν ήταν τόσο η συγκέντρωση πολλών ψυχών, όσο η μία που κατατέθηκε μέσα από τις κραυγές αφοσίωσης και διαρκούς υποστήριξης παρότι αυτό που έβλεπαν σίγουρα δεν λειτούργησε υποστηρικτικά για να ξοδέψει κανείς ό,τι φωνή του είχε απομείνει. Γιατί η κερκίδα πάντα εμπνέεται από την ίδια την ομάδα, από τις στιγμές που βγάζει ένα παιχνίδι και την προσδοκία της επόμενης φάσης. Στο τέλος της ημέρας, πάρτι (πρόκρισης) έγινε απλά κάποιοι ξέχασαν τα αλκοολούχα ποτά, άλλοι εμφανίστηκαν με άδεια χέρια και σίγουρα τα εδέσματα ήταν εξίσου περιορισμένα. Ας είναι.

Από τα τέσσερα ημίχρονα απέναντι στην Αραράτ, τα τρία ενίσχυσαν τον προβληματισμό ενώ το τέταρτο (… και τελευταίο) έβγαλε μια ελπίδα. Προσωπικά, διαφωνώ με την άποψη ότι ο χθεσινός Άρης δεν έβγαλε ποδοσφαιρικές σκέψεις, συμφωνώ αντιθέτως, στην αδυναμία εκτέλεσής τους γιατί οι κύριοι πρωταγωνιστές δεν υστέρησαν απλά, αλλά από ισχυροί πόλοι μετατράπηκαν σε αδύναμοι κρίκοι. Για παράδειγμα, σχέδιο δημιουργίας από τον άξονα υπήρξε αλλά ο Λούκας Ρουπ ήταν… μηδέν από μηδέν, μηδέν με συνέπεια να μην φανεί και φιλότιμη προσπάθεια του ανέτοιμου Λορέν Μορόν. Η Αραράτ διάβασε εξαιρετικά το παιχνίδι φορτώνοντας τον άξονα και ο (βαρύς) Γερμανός κουτουλούσε στο αρμένικο τοίχος με συνέπεια (όχι μόνο) την έλλειψη δημιουργίας (αλλά) και την απώλεια κατοχών που οδήγησε σε τρεις-τέσσερις φάσεις στην transition επίθεση για την Αραράτ. Κι έτσι ο Βλάντιμιρ Νταρίντα έπαιξε με σκούπα και φαράσι στο χέρι μαζεύοντας τα… υπολείμματα των συμπαικτών του και παράλληλα προσπαθούσε να καλύψει το ότι ο Νέβεν Τζούρασεκ δεν είναι αμυντικός χαφ. Κρίμα να χάνεται έτσι η ποιότητα του Τσέχου.

Σχέδιο απομόνωσης του Τζόναταν Μενέντες στη δεξιά πλευρά επίσης υπήρξε, αλλά ο βραχύσωμος winger το κατέστρεψε μέσα από την τσαπατσουλιά του. Δεν μέτρησε νίκη σε μάχη στο ένας εναντίον ενός, αντιθέτως, ήταν τουλάχιστον έξι οι φορές που έχασε και την μπάλα. Επιμένω ότι ο νεαρός Παναγίδης ήταν πιο χρήσιμος αγωνιζόμενος σε μια θέση η οποία δεν είναι η φυσική του. Η ύπαρξη αυτού του σχεδίου αποδείχθηκε στο δεύτερο ημίχρονο γιατί ο Κίκε Σαβέριο το εκτέλεσε εξαιρετικά δίνοντας πνοή στην επίθεση, κυρίως όμως πήρε από το χέρι και σήκωσε τον Σαλέμ Εμπακατά του οποίου η παρουσία (στο β’ ημίχρονο) δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη του πρώτου.

Κι έτσι απέμειναν οι συνεργασίες στην αριστερή πλευρά οι οποίες βγήκαν μέσα από τη λογική επιλογή του Φράνκο Φεράρι στο αρχικό σχήμα. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι επιφυλάσσει το μέλλον αλλά αυτή τη στιγμή δεν γίνεται να μην είναι βασικός ο Αργεντίνος. Συνεργασίες υπήρξαν γιατί ο Λούις Πάλμα άφησε στην άκρη τους ατομισμούς, ήταν συμμετοχικός και γενικώς δεν έπαιξε για την πάρτη του αλλά για το σύνολο. Χθες, ο Τόλης Τερζής παραδέχθηκε το προφανές, δηλαδή, ότι ο Πάλμα είναι βαρόμετρο για την επιθετική λειτουργία της ομάδας. Σύμφωνοι, αλλά δεν γίνεται να στηρίζεται η επιθετική λειτουργία του συνόλου σ’ έναν ποδοσφαιριστή γιατί αυτό έγινε χθες.

Δεν δικαιολογείται τόσο υψηλή πίεση

Είναι η ερμηνεία που δόθηκε για το κακό πρώτο ημίχρονο. Ωστόσο, η ομάδα δεν παρατάχθηκε βασιζόμενη σε παιδαρέλια αλλά σε μπαρουτοκαπνισμένους ποδοσφαιριστές με ένσημα σε διασυλλογικές διοργανώσεις και Πρωταθλήματα εγνωσμένης αξίας. Ηλικιακά, ο Λούις Πάλμα ήταν ο μικρότερος όλων! Προσέξτε, δεν αμφισβητώ την ύπαρξη έντονης πίεσης, δεν δικαιολογείται όμως σε τέτοιο βαθμό. Η πίεση ενός ποδοσφαιρικού συνόλου δεν ενισχύεται μόνο από την ανάγκη μιας νίκης αλλά και από αυτό που αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι παίκτες. Νιώθοντας ότι η ομάδα πατάει γερά στα πόδια τους, δεν φοβούνται κανέναν και τίποτε. Όταν συμβαίνει το αντίθετο, αναπτύσσονται φοβίες. Έχω την αίσθηση ότι αυτό συμβαίνει στον Άρη. Ό,τι καλά λόγια κι αν πει ένας φύσει αισιόδοξος φίλαθλος ή ό,τι ανάποδα κι αν ξεστομίσει κάποιος άλλος, οι παίκτες έχουν τα δικά τους κριτήρια. Αντιλαμβάνονται ότι απέχουν αρκετά από το σημείο στο οποίο θα ήθελαν να βρίσκονται. Κι αυτή η αξιολόγηση οδηγεί στην απώλεια αυτοπεποίθησης.

Ο Φαμπιάνο χρειάζεται το ταίρι του

Εκτός απροόπτου, σήμερα (4/8) θα τελειώσει και τυπικά η μεταγραφή του Ισμαήλ Ανεμπά για τον ρόλο του τρίτου στόπερ, σημαντικότερη όλων είναι όμως η άμεση επιστροφή του Γιάκουμπ Μπράμπετς. Χθες για παράδειγμα, δεν λυτρώθηκε μόνο ο Άρης από το γκολ του Φαμπιάνο αλλά και ο ίδιος ο Βραζιλιάνος κεντρικός αμυντικός ο οποίος επί 80 λεπτά μάζευε τα ασυμμάζευτα στην άμυνα και παράλληλα προσπαθούσε να καλύψει το κενό αυθεντικού αμυντικού χαφ. Κι επειδή υπάρχει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, ήταν αυτός που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, μόλις για δεύτερη φορά στην καριέρα του σε επίπεδο διεθνούς διασυλλογικής διοργάνωσης.

Η πρώτη ήταν το 2017 όταν έπαιζε στη Σαπεκοένσε (απέναντι στην Πεναρόλ) για το Κόπα Λιμπερταδόρες. Ο Φαμπιάνο χρειάζεται το ταίρι του ομοίως και ο Άρης γιατί μόνο ο Μπράμπετς κερδίζει (ποσοστιαία) το 70%+ των προσωπικών μονομαχιών μεταξύ κέντρου και περιοχής της ομάδας του δημιουργώντας τις προϋποθέσεις επίθεσης. Ο Τσέχος κάνει τους συμπαίκτες του να νιώθουν ασφάλεια στα μετ’ όπισθεν.

Η συμμετοχή του είναι επιβεβλημένη στα παιχνίδια με τη Ντίναμο Κιέβου όπου ο βαθμός δυσκολίας δεν ανεβαίνει απλά, αλλά εκτοξεύεται. Έστω κι αν το συγκρότημα του Μιρτσέα Λουτσέσκου δεν θυμίζει σε πολλά την ομάδα με την αδιάλειπτη παρουσία στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στο ποδόσφαιρο, ποτέ δεν λες ποτέ, αλλά ο ισχυρισμός αυτού του δόγματος προϋποθέτει κι άλλα πράγματα. Για τον Άρη, η παρουσίαση συντριπτικά βελτιωμένης αγωνιστικής εικόνας σε σχέση με αυτή που εμφάνισε στα δύο παιχνίδια με την Αραράτ.