Οι πικροί αποκλεισμοί έγιναν η καλοκαιρινή του συνήθεια

Το τελευταίο αποδεικνύεται μέσα από τις διαδοχικές επαναλήψεις ενός έργου που παρακολουθεί ο Άρης κάθε καλοκαίρι, όμοιο με αυτό που παίχθηκε χθες στο Βουκουρέστι. Είναι σαδιστικό, διαβολικά συμπτωματικό γιατί δεν διαφέρει η πλοκή του παρά αλλάζουν αποκλειστικά οι πρωταγωνιστές. Χαμένα πέναλτι και ευρωπαϊκό αποκλεισμό είχα δει και με την Κατοβίτσε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν μια ευφάνταστη αλλαγή δεν βγήκε και οι καλύτεροι παίκτες του γηπέδου αστόχησαν από τα έντεκα βήματα. Η διαδικασία των πέναλτι είναι επώδυνη αλλά και συνέπεια αυτού που δεν κατάφερες στην κανονική διάρκεια. Και ο Άρης δεν πέτυχε παρότι ήταν καλύτερος από τη Ντινάμο Κιέβου στο συντριπτικό μέρος από τα (περίπου) 210 αγωνιστικά λεπτά που έπαιξε μαζί της.

Πριν από μια εβδομάδα, φεύγοντας από το «Κλ.Βικελίδης», συζητώντας με συναδέλφους, ο αποχαιρετισμός συνδυάστηκε με την ελπίδα ότι εκείνες οι χαμένες ευκαιρίες στον πρώτο αγώνα δεν θα μας (ξανά) απασχολήσουν, τελικώς όμως ήταν η κάβα της συζήτησης που ακολούθησε μετά τις αντίστοιχες χθεσινές. Πριν μια βδομάδα, ο Άρης δεν αποτελείωσε τη Ντινάμο όταν τη βρήκε μπόσικη στο χορτάρι του θρυλικού Χαριλάου αλλά την κράτησε ζωντανή στο παιχνίδι της πρόκρισης, το ίδιο έκανε και χθες μαζί με τις αμυντικές επιπολαιότητες που κάθισαν σαν το κερασάκι στην τούρτα ενός αποκλεισμού που δεν άξιζε, αλλά φτάνει πια μ’ αυτές τις κουβέντες.

Οι χαμένες ευκαιρίες οδηγούν σε οδυνηρούς αποκλεισμούς σαν αυτούς που προηγήθηκαν τα περασμένα καλοκαίρια από τη Μόλντε, την Αστάνα και τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και τους οποίους διαδέχθηκαν οι ενοχλητικές (πλέον) υποθετικές συζητήσεις. Στο ποδόσφαιρο και γενικώς στον αθλητισμό κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία αλλά διάβολε, δεν γίνεται να συμβαίνει το ίδιο πράγμα κάθε καλοκαίρι. Κάτι δεν κάνεις σωστά ως οργανισμός, δεν σου βγαίνει το σχέδιο δημιουργίας από μηδενική βάση, μήτε η πληθώρα των αγωνιστικών στοιχημάτων. Και δεν χάνεις μόνο αγωνιστική λάμψη, δεν είναι η πίκρα αυτών που έχουν αναπτύξει βρετανική σχέση με την ομάδα καθώς ακολουθούν πιστά δίχως να εισπράττουν μια χαρά κι έχουν (σχεδόν) συμβιβαστεί μ’ αυτό, αλλά η απώλεια εκατομμυρίων που οδηγεί στη διατήρηση του ίδιου οικονομικού status εμποδίζοντας παράλληλα την πρόοδο που οφείλει να έχει ένα club.

Κατόπιν ενός αποκλεισμού πολλά μπορούν να ειπωθούν, η ατμόσφαιρα «βρέχει» ευθύνες επί δικαίων και αδίκων, φταίνε οι πάντες και τα πάντα. Διατηρώ επιφυλάξεις για την επιλογή του Τόλη Τερζή στην τεχνική ηγεσία, από την άλλη πλευρά όμως η τακτική προσέγγιση των αγώνων (στα δικά μου μάτια) ήταν κατάλληλη, προσαρμοσμένη στο επίπεδο επιπέδου αγωνιστικής ετοιμότητας στο οποίο διέκρινε ότι βρίσκεται η ομάδα του. Αυτή η τακτική θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε σκορ πρόκρισης από το πρώτο παιχνίδι και σε μια μορφή ποδοσφαιρικού… τουρισμού στο δεύτερο. Δεν έγινε όμως, ακόμη και σε αυτό στο Βουκουρέστι – μετά το, αντικειμενικά, κάκιστο πρώτο 25λεπτο όπου δίχως λόγο η ομάδα κλειδώθηκε στο δωμάτιο του πανικού ψάχνοντας τις μεγάλες μπάλες για να αποφύγει την πίεση λες κι έπαιζε με τη Μάντσεστερ Σίτι – είχε και πάλι τις στιγμές της.

Τακτικά, ο Άρης πράγματι πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε διαβάζοντας αυτό του αντιπάλου αλλά αυτό το πλάνο προδόθηκε από ατομικές επιδόσεις συγκεκριμένων παικτών συν την αδυναμίας παρουσίας παικτών στην περιοχή του αντιπάλου που επίσης αποτελεί το διαχρονικό πρόβλημα αυτής της ομάδας. Αντιλαμβάνομαι τον λόγο της «ατάκας» αλλά διαφωνώ με την άποψη του προπονητή του Άρη βάσει της οποίας «μια λάθος κάλυψη δεν διαγράφει την προσπάθεια» γιατί εκεί (επίσης) κρίθηκε το παιχνίδι. Ενώ διάβασε εξαιρετικά τη σκέψη του Μιρτσέα Λουτσέσκου κι έριξε στο παιχνίδι δεύτερο αριστερό μπακ (σ. σ. Ματαρίτα) για να «κλειδώσει» την πτέρυγα καθώς ο Φεράρι ήταν συνεχώς στο κατόπι του Γιαρμολένκο, ο Κοσταρικανός έχασε τον παίκτη του κι ενώ είχε να κάνει αυτή τη δουλειά. Στο τελευταίο 15λεπτο, ο προπονητής του Άρη προσπάθησε να «σβήσει» το παιχνίδι με αλλαγές και με την είσοδο παικτών για την παροχή τρεξιμάτων και καλύψεων, η αλήθεια είναι όμως ότι προδόθηκε από αυτές, σαν αυτή του Τζόναταν Μενέντες ο οποίος μέχρι στιγμής δείχνει ότι το επίπεδό του δεν είναι όμοιο με αυτό των συμπαικτών του. Ο Πάβιτσιτς διέγραψε το αγωνιστικό ανέβασμα του με την επιπολαιότητά του, ο Λούκας Ρουπ δεν είναι καλά και ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος μάλλον ήταν η εξαίρεση μαζί με τον άπειρο Θαμόρα από τον οποίον δεν είχα την παραμικρή απαίτηση.

Συνολικά όμως, όταν κάθε καλοκαίρι βιώνεις το ίδιο αποτέλεσμα, η ενδοσκόπηση είναι το ελάχιστο που οφείλεις να κάνεις για τον εντοπισμό των λαθών σου. Για παράδειγμα, καθώς στην ιεράρχηση στόχων η συμμετοχή στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης είναι σε κυρίαρχη θέση, δεν γίνεται η ομάδα να κατεβαίνει στο γήπεδο μ’ έναν στόπερ και σε διάστημα ενός μήνα να μην έχεις καλύψει την απουσία του Γιάκουμπ Μπράμπετς με μια κίνηση την οποία ούτως ή άλλως είσαι υποχρεωμένος να κάνεις. Ο Μόζες Οντουμπάτζο έκανε κυριολεκτικά τίμια προσπάθεια αλλά το παιχνίδι θα μπορούσε να είχε σβήσει και με την προσθήκη κεντρικού αμυντικού. Όπως δεν γίνεται να έρχονται 14 και να φεύγουν 20+1 ποδοσφαιριστές κι ενώ όλα θα κριθούν μέχρι τα τέλη του Αυγούστου. Οι ευρωπαϊκές προκρίσεις του καλοκαιριού κερδίζονται μέσα από την ομοιογένεια κι αυτή δεν αποκτάται με την εφαρμογή σχεδίου ριζοσπαστικών αλλαγών…