Ο θαυμάσιος ΠΑΟΚ και οι άλλοι

• Το μαγικό καλοκαίρι του Ραζβάν
• Ο Μαρτίνεθ γυρίζει το «κουμπί»
• Ασφαλώς και ήταν ευκαιρία, αλλά….

Ομολογουμένως, παρουσία τεσσάρων ελληνικών ομάδων σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων λίγοι το περίμεναν. Μεταξύ αυτών και η αφεντιά μου. Το μόνο καλύτερο θα ήταν το 5/5 και μια (έστω ομάδα) σε όμιλο Champions League. Αλλά σε ένα (κατά τα λοιπά) άθλιο ψυχολογικά ελληνικό καλοκαίρι, η προσπάθεια και το αποτέλεσμα των εκπροσώπων μας έφτιαξαν έναν εξαιρετικό μέσο όρο, ευρωπαϊκής επιτυχίας. Όχι ότι αυτό σβήνει τα υπόλοιπα δεινά μας, αλλά τι να κάνουμε που αυτό σχολιάζουμε (κατά βάση) από αυτή εδώ τη γωνιά. Οπότε το κρατάμε και προχωράμε με ικανοποίηση.

Σε αυτή την ευρωπαϊκή σοδειά ασφαλώς ο καθένας είχε τον δικό του βαθμό συμμετοχής και αξίζει να τονιστεί αυτή (η συμμετοχή) τόσο όσον αφορά την εικόνα κάθε ομάδας, αλλά και την συνεισφορά της στην μάχη της βαθμολογίας της UEFA. Την οποία κανένας δεν σκέφτεται βέβαια όταν αγωνίζεται, αλλά είναι και η ελπίδα των ομάδων για περισσότερα χρήματα και πρεστίζ και η δικιά μας για να ξεφύγουμε από την εγχώρια ποδοσφαιρική χαβούζα. Ουδεμία υπερβολή στον ορισμό. Εκτός αν έχετε αλλεργίες και επηρεάζουν την όσφρησή της οπότε δικαιολογείστε. Αλλά ας μείνουμε στα θετικά, αυτή την εποχή που έχουμε τη χαρά να τα ζούμε. Σε κανά μήνα το πολύ θα αρχίσει ο χαμός από τα «εξαπτέρυγα», όταν μπούμε βαθιά στη μάχη του πρωταθλήματος. Πάμε να δούμε το «λιθαράκι» κάθε εκπροσώπου, πριν καν την κλήρωση των ομίλων, αφού εκεί θα μιλήσει το γήπεδο, από εδώ και πέρα.

Το μαγικό καλοκαίρι του Ραζβάν

Ναι, ασφαλώς και βάζω την κορυφή της λίστα τον ΠΑΟΚ. Ακόμα και με χειρότερες ομάδες από αυτές που αντιμετώπισε να έπαιζε -και να τα κατάφερνε- και πάλι τρεις προκρίσεις στην ζόρικη καλοκαιρινή διαδικασία, όταν καλείσαι να χτίσεις ομάδα, με …ασαφή οικοδομικά υλικά σε ανεβάζουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου παίρνεις το χρυσό μετάλλιο στην άτυπη αυτή κούρσα και σου λένε και «ευχαριστώ» οι υπόλοιποι, για αυτά που προσφέρεις στη βαθμολογία, που χτίζεται για το μέλλον. Η απόσταση Αθήνα-Θεσσαλονίκη και το παραδοσιακό «κόλλημα» με τις ομάδες της πρωτεύουσας δεν έχει ρίξει τα φώτα όσο θα έπρεπε στην ουσία της πορείας του Δικέφαλου. Γιατί το να καταφέρνεις να φτάνεις στους ομίλους αήττητος, 4 νίκες, δύο ισοπαλίες και απολογισμό 13-2 γκολ είναι σίγουρα εντυπωσιακό. Αλλά αυτό που το κάτι παραπάνω από αυτό είναι το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ το πέτυχε με ένα ρόστερ υπό ανακαίνιση, αποχαιρετώντας πάνω από δέκα παίκτες, εκ των οποίων τουλάχιστον έξι ήταν σημαντικοί στη λειτουργία του και υποδεχόμενος άλλους επτά, που δεν κατάφεραν στην πλειοψηφία τους να δώσουν κάτι -σε συνέχεια- σε αυτή τη διαδικασία, καθώς (και λογικά) δεν έχουν βρει τα πατήματα τους. Ακριβώς λοιπόν γι αυτό ο τίτλος στην αναφορά για τον ΠΑΟΚ αφορά τον Λουτσέσκου. Και ποιόν άλλον θα μπορούσε αφού η κατάσταση, κάπου στις αρχές Ιουλίου έδειχνε Ραζβάν=Λεωνίδας και… «πάμε να κρατήσουμε τις Θερμοπύλες, μήπως και προκύψει από κάπου βοήθεια». Και τα κατάφερε με το παραπάνω.

Δεν είναι κρυφό ότι ο Ρουμάνος τεχνικός μπορεί πολλές φορές να είναι υπέρμετρα τοξικός στην εξωστρέφεια του. Και να το αρνηθεί ο ίδιος δεν αλλάζει το αποτέλεσμα που είναι η εικόνα που βγάζει όταν είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα «ιερά και τα όσια» του συλλόγου. Άλλωστε είναι σαφές πως από τη στιγμή της (τουλάχιστον) επικοινωνιακής υποχώρησης του Ιβάν Σαββίδη ο Λουτσέσκου σε μεγάλο βαθμό προσωποποιεί τα «θέλω», «πρέπει» και τη φωνή του ΠΑΟΚ. Βάσει σχεδίου ή απλά επειδή προέκυψε, αυτό είναι. Αλλά κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσήλωση στον στόχο, όπως και την εξαιρετική του προπονητική προσέγγιση σε αυτό που είναι το «παιδί» του. Και στα άσχημα (όπως τα πλεϊ οφ της προηγούμενης σεζόν) και στα καλά (αυτού του καλοκαιριού) ο Ρουμάνος είναι εκεί και τραβάει το κάρο. Όχι μόνος του αλλά βάζοντας στη διαδικασία όλο και περισσότερο νέο ελληνικό αίμα. Κάτι που κάνει ακόμα πιο σημαντική αυτή την προσπάθεια, προς όφελος συνολικά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ακόμα και αν αυτό προέκυψε από (οικονομική) ανάγκη είναι αυτό που έπρεπε να γίνει για έναν σύλλογο που έχει τόση ποιότητα και οργάνωση στις ακαδημίες του. Και σε αυτό τον τομέα, ο ΠΑΟΚ δείχνει να είναι μπροστά και από τον Ολυμπιακό που παλεύει κάπως για την μεγαλύτερη «ελληνοποίηση του», αλλά κυρίως από τον Παναθηναϊκό και (πολύ περισσότερο) την ΑΕΚ. Σημαντική υποθήκη για το μέλλον, ακόμα και αν συνοδευτεί από τις (αναπόιφευκτες κάποια στιγμή)

Ότι και να λέει ο καθένας λοιπόν για τον Λουτσέσκου, όσο και αν ο βλακώδης οπαδισμός τυφλώνει,, η αλήθεια βρίσκεται στο γήπεδο και δικαιολογεί και ευφορία και αισιοδοξία για τον ΠΑΟΚ. Μέχρι που θα πάει αυτό, σε μια μακρά και δύσκολη σεζόν, θα φανεί. Υπάρχουν αρκετοί παίκτες να ενσωματωθούν και πιθανότατα κάποιες κινήσεις ακόμα. Ο Δικέφαλος δεν θα έχει ίσως το βάθος των (εγχώριων) ανταγωνιστών του, αλλά είναι σαφές ότι θα το παλέψει ίσως και καλύτερα πέρυσι. Για να κερδίζει την ηρεμία του εκτός αλλά (και πολύ) εντός των τειχών.

Ο Μαρτίνεθ γυρίζει το «κουμπί»

Μετά τη ρεβάνς με την Γκενκ και το ματς με τον Πανσερραϊκό, ασφαλώς και δεν θα πίστευα όποιον μου έλεγε πως η εικόνα του Ολυμπιακού θα άλλαζε τόσο γρήγορα και δραστικά στα τρία επόμενα ματς. Άλλωστε τα γραπτά μένουν και έγραψα τον προβληματισμό του μετά την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο οποίος δεν αφορούσε τόσο την προοπτική βελτίωσης μια ομάδα που ξαναχτίζεται από την αρχή (θα είναι παράλογο να εκφράσει κάποιος σαφή άποψη για παίκτες που έχει δει λίγο ή καθόλου μέχρι τώρα) αλλά για τον εμμονικά αντίθετο με τα «θέλω» του προπονητή τους, τρόπο παιχνιδιού των παικτών του Μαρτίνεθ και την έλλειψη ενέργειας και καθαρού μυαλού. Άρα δεν αμφισβητούσα το τι θέλει ο Ισπανός, αλλά το όσο το έχουν καταλάβει οι παίκτες του. Μάλιστα η ιδιαιτερότητα, σε εκείνο το χρονικό σημείο, ήταν πως είχε επιλέξει (για την αρχική ενδεκάδα) παίκτες που ήταν μαζί του από την αρχή την προετοιμασίας, άρα (λογικά) πολύ πιο εξοικειωμένοι με αυτά που απαιτεί από την ομάδα του. Αυτά δηλαδή που είδαμε στα δύο ματς με την Τσουκαρίτσκι και αυτό με τον Ατρόμητο.

Ασφαλώς και το προφίλ των αντιπάλων παίζει ρόλο. Σίγουρα οι Σέρβοι δεν είναι τίποτα το φοβερό, σίγουρα ο Ατρόμητος δεν είχε επίσημα ματς στα πόδια του. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως ο Ολυμπιακός, έχοντας οχυρώσει πρώτα την άμυνα του σε σημαντικό (αλλά όχι απόλυτο) βαθμό όταν μπορέσει να βγάλει μπροστά τους αυτοματισμούς που θέλει ο προπονητής του, όταν η μπάλα κινείται με την ταχύτητα που δικαιολογεί η ποιότητα των μεσοεπιθετικών (αλλά και των μπάκ του) και φτάνει στην «απειλή» με την ακρίβεια που είδαμε στα τρία τελευταία παιχνίδια του, μπορεί να εκφοβίσει απόλυτα τον αντίπαλό του. Όλα αυτά ενώ υπάρχουν ακόμα αρκετοί και σημαντικοί παίκτες να μπουν στη μηχανή του. Με το στοίχημα που πρέπει πάντα να κερδίζει ένα προπονητής με βαθύ ρόστερ να τους έχει όλους ζεστούς.

Είναι δεδομένο ότι θα έχει και ζόρια η διαδικασία. Αν ο Ισπανός μας έδινε το 100% του Ολυμπιακού που επιθυμεί στις αρχές Σεπτεμβρίου θα έπαιρνε το Όσκαρ ειδικών εφέ και μοντάζ. Αλλά είναι προφανές ότι το κλίμα είναι καλό (αυτό κάνουν πάντα οι νίκες) και σε σχέση με το σκορποχώρι της προηγούμενης σεζόν τα πράγματα θυμίζουν και πάλι «Ολυμπιακό». Με δεδομένο ότι οι αντίπαλοί τους θα έχουν μέχρι (τουλάχιστον) τον Δεκέμβριο τις ίδιες υποχρεώσεις με τους ανταγωνιστές τους, τους κάνει να νιώθουν πολύ καλά με το ρόστερ τους και την προοπτική τους. Και κάτι ακόμα…

Ο Μαρτίνεθ και σε επίπεδο ατομικής βελτίωσης παίρνει το πρώτο παράσημο. Κυρίως με τον Ρέτσο. Είναι ευχής έργον (για τον ίδιο πρώτα απ’ όλα) να φαίνεται πως αναγεννάται εντυπωσιακά μια ταλαιπωρημένη καριέρα. Αλλά και η πίστη σε Μπιέλ, Καμαρά και (τον μονίμως…κρινόμενο) Μασούρα χαρίζει στον Ολυμπιακό δύο σημαντικά γρανάζια, που τα είχε ανάγκη και θα τα έχει και σε όλη τη σεζόν. Οπότε οι πρώτες (σημαντικές) απαντήσεις στις απορίες πολλών (εμού συμπεριλαμβανομένου) δίνονται εμφατικά από τον τεχνικό των Ερυθρολεύκων, αφού κατάφερε να αποφύγει στο τσακ τις ξέρες με Γκενκ και Πανσερραϊκό. Και πιστεύω πως έχουν σημειωθεί και με το παραπάνω και από τους αντιπάλους του.

Ασφαλώς και ήταν ευκαιρία, αλλά….

Έχουν γραφτεί τόσο και (όλα) απόλυτα σωστά στο Gazzetta μας μετά τις ρεβάνς Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, δεν έχω τίποτα σημαντικό να προσθέσω. Πέρα από το ότι (ως θεατές) πρέπει να διαβάζουμε σωστά τα σημάδια, να μετράμε όπως πρέπει τους αντιπάλους και να αφήσουμε κάποια στιγμή τα «εύκολα», τα «τους έχουμε» και λοιπές… λεβεντιές. Το μέγεθος της δυσκολίας των ρεβάνς το είχα επισημάνει στα γραπτά μετά τον πρώτο αγώνα σε Πορτογαλία και Βέλγιο. Τα έπη με Μαρσέϊγ και Ντιναμό είχαν θολώσει αρκετά την εικόνα και αρκετοί βρέθηκαν προ εκπλήξεως. Η όποια πρόβλεψη για δυσκολία βέβαια δεν σημαίνει και βεβαιότητα για αποκλεισμό. Αλλά η εικόνα στο γήπεδο ήταν η αναμενόμενη και όταν μια ομάδα δεν την αντιστρέφει σημαίνει είτε ότι δεν την έχει διαβάσει καλά στην προετοιμασία της, είτε πως είναι κατώτερη αγωνιστικά ή πνευματικά. Αν όχι συνολικά, στο συγκεκριμένο ματς. Τις απόψεις «είμαστε καλύτεροι και στα δύο ματς» που είδα και άκουσα τις χαρακτηρίζω γραφικές. Γιατί, ακόμα και αν ήταν έτσι, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα. Δεν μπορείς δηλαδή να αποκλείσεις ομάδα από την οποία είσαι καλύτερος σε δύο αγώνες; Αλλά όχι, δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Αυτή λέει ότι τα βήματα προόδου, της τελευταίας διετίας για τον Παναθηναϊκός και τους έτους για την ΑΕΚ, δεν αρκούσαν. Βρέθηκαν κοντά, αλλά λίγο πιο μακριά απ’ όσο δείχνουν τα σκορ των δύο αγώνων. Αλλά μας αρέσει πάντα να μετράμε τις δικές μας ευκαιρίες και να τις χαρακτηρίζουμε μεγάλες. Λες και δεν υπάρχει άλλη ομάδα στο γήπεδο.

Η σημερινή κλήρωση των ομίλων του Europa League θα φέρει στα…ίσα τους και τις δύο ομάδες, αφού είναι σαφές ότι εξακολουθούν να έχουν πρόκληση και κίνητρο σε μια απαιτητική διοργάνωση. Και εδώ είναι που θα δούμε και κάτι άλλο. Το περίφημο «βάθος» του ρόστερ τους που τόσο υμνήθηκε κατά την προετοιμασία. Το θέμα είναι πως ναι μεν τα πράγματα εκεί είναι καλύτερα απ’ ότι την προηγούμενη σεζόν αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι όντως έτσι, με γεμάτες εβδομάδες μέχρι τον Δεκέμβριο. Και αυτό (στο μυαλό μου) αφορά περισσότερο την ΑΕΚ, όπου θα έπρεπε να έχουν γίνει τουλάχιστον ακόμα τρεις ποιοτικές κινήσεις για να νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια ο Αλμέϊδα. Συνυπολογίζοντας πάντα και τον υψηλό μέσο όρο ηλικίας.

Παρ όλα αυτά με τα «ναι μεν αλλά» και τους όποιους προβληματισμούς για το μέλλον ας μείνουμε στο…τέσσερις ομάδες σε ομίλους και ας πούμε (ειλικρινά) «καλό χειμώνα». Αυτό θα μας βοηθήσει να ξεχνάμε και την… μυρωδιά που λέγαμε εντός των συνόρων.