Η διπλή μαγκιά του ΠΑΟΚ

• Παίζε, μόνταρε, κέρδιζε…
• Παίζουν και οι τερματοφύλακες

Στο τέλος της δεύτερης βραδιάς των ευρωπαϊκών ομίλων ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης στέκεται ειδικά στον «ελκυστικό» ΠΑΟΚ και το απαιτητικό έργο που έχει ο Λουτσέσκου, θυμίζει ότι στο ποδόσφαιρο παίζουν και οι… τερματοφύλακες και επισημαίνει ότι, στην Ευρώπη οι «τεσσάρες» δεν έρχονται εύκολα, αν η άμυνα δεν δουλεύει.

Πραγματικά χαμένος της δεύτερης ευρωπαϊκής βραδιάς (ομίλων) για τις ελληνικές ομάδες ήταν μόνο ο Ολυμπιακός, αλλά ακόμα και για αυτόν το θέμα της συνέχειας στην Ευρώπη είναι ορθάνοιχτο. Άλλα είναι τα προβλήματα του. Πραγματικά κερδισμένος όμως ήταν ο ΠΑΟΚ. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το «τυπικό» σκέλος της βαθμολογικής συγκομιδής και το 100% στα δύο πρώτα ματς. Έχει να κάνει περισσότερο με την εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο, σε μια ζόρικη συγκυρία για τον Λουτσέσκου και τα πλάνα του.

Όπως έχει τονιστεί πολλάκις ο Ρουμάνος και να «χτίζει» ξέρει και να κοουτσάρει. Δεν περιμένει άλλωστε εμάς να το παραδεχθούμε αυτό. Είναι το προφίλ του, χρόνια τώρα, που δείχνει ότι το γνωρίζει καλά. Ενδεχομένως κάποιες φορές και περισσότερο απ’ όσο απαιτείται. Δεν θα κάτσουμε τώρα να λύσουμε γιατί μπορεί να πλακώνεται μετά από κάθε ματς. Αν δεν κουράζεται ο ίδιος, εμάς δεν μας αφορά. Ειδικά από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ, βγάζει και υγεία και προοπτική στο σκέλος που είναι και το σημαντικό. Το αγωνιστικό.

Ομολογώ πως έχοντας να επιλέξω ανάμεσα στα δύο ματς του βραδινού προγράμματος την Πέμπτη φάνηκε από πολύ νωρίς στο «ζάπινγκ» ότι αυτό της Τούμπας έχει μεγαλύτερη προοπτική να δώσει ενδιαφέροντα πράγματα. Ο ΠΑΟΚ ήταν φανερά «απαιτητικός» και ήθελε να είναι αφεντικό της αναμέτρησης, απέναντι σε μια ομάδα που δεν διανύει και τις καλύτερες μέρες της παραγωγικά, αλλά (πέρα από το ποιο πρωτάθλημα έρχεται) δεν χάνει και εύκολα. Τα κατάφερε, όχι χωρίς να απειληθεί και παίρνοντας εξαιρετικό παιχνίδι, από όλους τους παίκτες του αλλά περισσότερο, από τον Μεϊτέ και τον Οζντόεφ. Οι οποίοι έχουν πάρει βέβαια και πάλι φανέλα βασικού είτε ως δίδυμο στα χαφ, είτε ξεχωριστά ο καθένας (κυρίως ο δεύτερος). Αυτή τη φορά έδωσαν περισσότερα από κάθε άλλη και ειδικά όσον αφορά τον Γάλλο ήταν και βαρόμετρο για την ομάδα του, αφού από τη στιγμή που άρχισε να εμφανίζει σημάδια κόπωσης, μέχρι τη στιγμή που βγήκε στο 77’ για να πάρει τη θέση του ο Τσιγγάρας η υποχώρηση του φάνηκε συνολικά στην απόδοση του ΠΑΟΚ.

Παίζε, μόνταρε, κέρδιζε…

Στέκομαι ειδικότερα σε δύο παίκτες που είναι φρέσκοι στον ΠΑΟΚ και δεν ήταν από την αρχή της προετοιμασίας στο γκρουπ, γιατί αυτή ακριβώς είναι η συνθήκη πάνω στην οποία καλείται ο Λουτσέσκου να ανοικοδομήσει την ομάδα του, μετά από πολλές αποχωρήσεις και αντίστοιχες προσθήκες. Μέσα από συνεχόμενα ματς και απαίτηση για βαθμούς. Και είναι απόλυτα λογικά να λέει ότι περιμένει να δει αυτά που θέλει τον Ιανουάριο. Ειδικά αν υπολογίσει κάποιος και τις διακοπές (και απουσίες λόγω αυτών) που υπήρξαν/υπάρχουν στο πρόγραμμα μέσα στη διαδικασία μονταρίσματος της ομάδας. Το να καταφέρνεις λοιπόν να παίρνεις και αποτελέσματα, ώστε να κρατάς το βαθμολογικό αλλά και το… ψυχολογικό ισοζύγιο θετικό σε αυτή τη φάση, είναι κομβικό. Και για την ομάδα, αλλά και για τη σχέση της με τον κόσμο.

Ο ΠΑΟΚ ως δυναμική ήταν πάντα μια ενδιαφέρουσα περίπτωση και έγινε ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που μπήκε και τυπικά στο γκρουπ των σταθερών διεκδικητών τίτλων. Μέχρι εκεί που φτάνει να τους διεκδικεί. Αφήνοντας στην άκρη την μανία καταδιώξεως, η οποία μάλιστα είναι πλέον γνώρισμα (κατά περιόδους) και των άλλων «μεγάλων» (άλλες φορές αστείο, άλλες κουραστικό) η προσπάθεια που έχει μέσα και από την ανάδειξη παικτών από τα σπλάχνα της ομάδας είναι πραγματικά ελκυστική. Θα πω για ακόμα μια φορά ότι δεν είναι σαφές μέχρι που μπορεί να φτάσει, καθώς υπάρχουν ενδοιασμοί για το βάθος του ρόστερ. Σε αυτό θα προσθέσω και την πνευματική υγεία του γκρουπ. Το οποίο ελέγχει (όπως πρέπει ούτως ή άλλως) απόλυτα ο Λουτσέσκου. Με ότι θετικό ή αρνητικό συνεπάγεται αυτό με βάση τις εκρήξεις του. Αλλά (επαναλαμβάνω) στο αγωνιστικό σκέλος η δουλειά είναι και πολλή και καλή. Το να έχεις πατήσει με το ενάμιση πόδι στην επόμενη φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης από τις δύο πρώτες αγωνιστικές, δεν είναι μικρή υπόθεση. Όπως και το να βγάζεις «ήρωες» από τα σπλάχνα σου, όπως ο Κουλιεράκης με ότι τραγικό και επικό είχε η ιστορία του το βράδυ της Πέμπτης. Κάπως έτσι σφυρηλατείται και το μέταλλο που απαιτείται για να γίνεις μεγάλος παίκτης.

Παίζουν και οι τερματοφύλακες

Κατά τα λοιπά η μη ήττα της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού μας επιτρέπουν να έχουμε ορθάνοιχτα τα ευρωπαϊκά μας πανιά. Σε ματς με διαφορετική εικόνα και προσέγγιση για τους δύο εκπροσώπους μας, που ισορρόπησαν και οι δύο στο χείλος της ήττας μέχρι να φύγουν από το γήπεδο, με το ελάχιστον μεν αλλά σημαντικό κέρδος. Η εικόνα το έβγαλε αυτό(της οριακής ισορροπίας) περισσότερο για τους Πράσινους, αφού όταν έχεις MVP τον τερματοφύλακα σου προκύπτει ότι χρειάστηκε η έσχατη γραμμή άμυνας για να μη χάσεις, αλλά…γι αυτό παίζει και αυτός. Η κούραση πάντως χαλάει και το μυαλό και το ανησυχητικό για τον Παναθηναϊκό έρχεται από τα πολλά λάθη, καθώς η προσπάθεια συνεχίζεται με πολλές απαιτήσεις.

Από την άλλη η ΑΕΚ με την εικόνα της στο δεύτερο μέρος, με τη μάχη του Αλμέϊδα στη σκακιέρα με τις αλλαγές, τον έλεγχο του ρυθμού και τη ισοφάριση έβγαλε –εντέλει- και εικόνα κυρίαρχου στο ματς. Το οποίο όμως μέχρι κάποια στιγμή χρειάστηκε και αυτή τον τερματοφύλακα της για να μην το «αποχαιρετήσει» οριστικά. Αλλά και εδώ δεν υπάρχει τίποτα περίεργο. Η Ένωση έχει απουσίες και παίκτες εκτός ρυθμού, ο Άγιαξ δεν θα είναι πάντα χάλια, όπως ξεκίνησε τη σεζόν, έχει φανέλα που μετράει στην Ευρώπη (φανερά και για τον κωμικό διαιτητή που σφύριζε το ματς) και οι παίκτες του εγωισμό ειδικά σε τέτοιες έδρες. Επίσης ο πάγκος παίζει πάντα στα ματς και ο Αλμέϊδα έχει αποδείξει ότι ξέρει να το κάνει καλά. Η ΑΕΚ έχει (και αυτή) την ευκαιρία να φτιάχνει το μυαλό της με την ευρωπαϊκή της προσπάθεια και να βάζει το τρένο στις ράγες, μετά από εσωτερικές απώλειες. Είναι και το κίνητρο μεγάλο, ειδικά σε τέτοιο όμιλο.

Για τον Ολυμπιακό, όταν τίθεται το θέμα της άμυνας έρχονται…μπινελίκια, οπότε τι να σας πω; Αν κρίνονται όλα από τις τεσσάρες και τις τριάρες στην Super League πάω πάσο. Αλλά στην Ευρώπη αποδεικνύεται ότι τα δύο γκολ δεν φτάνουν για να πάρεις ματς και τα τρία-τέσσερα εκεί δεν είναι εύκολο να τα βάλεις, για να πάρεις ένα τρίποντο. Ο Μαρτίνεθ σαφέστατα δουλεύει και βελτιώνει μια ομάδα η οποία όμως –εκεί που είχε φτάσει- τίποτα άλλο εκτός από βελτίωση δεν μπορούσε να περιμένει, αλλά το έλλειμμα στην άμυνα δεν οφείλεται μόνο στη συνολική λειτουργία αλλά και στα συνεχόμενα ατομικά λάθη. Υπερβολική ή όχι η αποβολή του Ντόι είναι ακόμα μια για τους Ερυθρόλευκους αυτή τη σεζόν. Πιθανότατα κάπως θα βρει τη λύση ο Ισπανός ώστε να υποστηρίζεται και στα μετόπισθεν η δημιουργία μπροστά. Αν και εκεί παρουσιάζεται (σταθερά) ανισορροπία όταν βγαίνουν ο Φορτούνης και ο Ποντένσε. Κανείς βέβαια δεν είπε ότι θα ήταν εύκολο για τον Μαρτίνεθ και θα συνεχίσει να έχει σκαμπανεβάσματα η προσπάθεια.