Τρία «γιατί» και ένα «επιτέλους»

Θέλω να ξεκινήσω με τον ΠΑΟΚ. Όχι μόνο γιατί είναι η μοναδική ομάδα που έφτασε χθες στη νίκη, αλλά επειδή επιτέλους τον «σπρώχνει» ο κόσμος του. Έχω μεγαλώσει – όπως όλοι μας – ακούγοντας για την «κόλαση» της Τούμπας και τη δύναμη της συγκεκριμένης έδρας. Και πράγματι, μπορεί να μένω στην Αθήνα, όμως είχα την τύχη να βρεθώ ουκ ολίγες φορές στο συγκεκριμένο γήπεδο για δουλειά και να νιώσω αυτό το συναίσθημα. Όμως για έναν ανεξήγητο λόγο, ο «δικέφαλος του Βορρά» σχεδόν πάντα λύγιζε στο γήπεδό του, στα μεγάλα ραντεβού. Τι να πρωτοθυμηθώ; Άγιαξ, Σάλκε, Μπενφίκα, Ουντινέζε, Γκινγκάμπ και άλλες ομάδες που ενδεχομένως να μου διαφεύγουν. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Πλέον, ο ΠΑΟΚ δεν κοιτάζει απλά έναν μεγάλο αντίπαλο στα μάτια και χάνει στις λεπτομέρειες. Πλέον, η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου παίρνει και το αποτέλεσμα. Δε μένει στις θετικές εντυπώσεις, αλλά νικά μεγάλες ομάδες σαν την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης. Και ο κόσμος του δε χειροκροτεί στο τέλος την προσπάθεια, αλλά φεύγει χαρούμενος από το γήπεδο. Και αυτή είναι η πιο μεγάλη νίκη.

Αυτή τη δύναμη του κόσμου και την «αύρα» του νέου της γηπέδου εκμεταλλεύεται στο έπακρο η ΑΕΚ. Είχε ξεκινήσει από πέρσι αυτό, όμως φέτος δε νομίζω πως υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει ότι η «Ένωση» θα βρει ένα χρυσό γκολ, όσο το παιχνίδι πλησιάζει προς το τέλος του. Το έκανε – δις - με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, το έκανε με τον Πανσερραϊκό, το έκανε με την Άντβερπ (άσχετα αν δεν αρκούσε), το έκανε με τον Ατρόμητο, το έκανε τώρα και με τον Άγιαξ. Και επειδή «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση», η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα το κάνει εκείνη να συμβαίνει. Δεν είναι θέμα τύχης. Όπως έκανε πριν από λίγα χρόνια ο Ολυμπιακός του Σπανούλη στο μπάσκετ. Ήξερες πως όταν το παιχνίδι φτάνει στο τέλος, με κάποιο τρόπο θα νικήσουν οι Πειραιώτες. Ωστόσο, η ΑΕΚ χρειάζεται επειγόντως «καύσιμα». Μετά τα δύο παιχνίδια με Μπράιτον και Παναθηναϊκό, η ομάδα δείχνει εξαντλημένη και περιμένει πως και πως τη διακοπή των εθνικών ομάδων. Για την Ένωση θα είναι ένα πραγματικό βάλσαμο, μεγαλύτερο από κάθε άλλης ομάδας του Big-4.

Η χθεσινή ισοπαλία του Ολυμπιακού στη Σερβία δε διαφοροποιεί στα μάτια μου την εκτίμηση που έχω κάνει για αυτόν τον όμιλο. Θεωρώ πως η Γουέστ Χαμ και η Φράιμπουργκ έχουν τον πρώτο λόγο για την πρόκριση και ότι η ελληνική ομάδα θα κατακτήσει την τρίτη θέση και θα συνεχίσει το ευρωπαϊκό της ταξίδι στο Europa Conference League. Κάτι που εμμέσως παραδέχθηκε και ο Γιώργος Μασούρας. Εκτός από το δεδομένο πως η ομάδα του Μαρτίνεθ χρειάζεται έναν κεντρικό αμυντικό με εμπειρία και προσωπικότητα, σε στυλ Παπασταθόπουλου ή Μέλμπεργκ, αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι το γεγονός πως ο Ολυμπιακός εμφανίζει σημάδια χαλάρωσης, όταν νιώθει πως ένα ματς το έχει φέρει στα μέτρα του, ότι «το έχει». Όχι μόνο χθες, που το 0-2 έγινε 2-2, αλλά και στην πρώτη αγωνιστική. Κάθε φορά που ισοφάριζαν οι «ερυθρόλευκοι» και ένιωθαν ότι με τη δύναμη της έδρας θα έκαναν την ανατροπή, η Φράιμπουργκ έφτανε σε ένα ακόμη γκολ και στο τελικό 2-3. Ακόμα και με τον Άρη στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός πίστεψε ότι θα έφτανε σε μία άκοπη νίκη και τα... χρειάστηκε όταν ισοφάρισαν οι Θεσσαλονικείς, για τα φτάσει τελικά στο 4-1.

Ο Παναθηναϊκός πραγματικά πήρε την ισοπαλία στη Χάιφα, χάρις στις αποκρούσεις του Μπρινιόλι και κάποιες καίριες επεμβάσεις των αμυντικών του, όμως η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε να τα είχε καταφέρει χωρίς να περάσει τέτοια «πολιορκία». Στα μάτια μου, ακόμα και να πάρει το διπλό μπορούσε. Όσο κι αν «ο Ιβάν ξέρει», εκτιμώ πως ο Γιοβάνοβιτς καθυστέρησε χαρακτηριστικά να κάνει τις αλλαγές του στο ματς. Ειδικά η αριστερή πτέρυγα του «τριφυλλιού» ήταν... αεροδιάδρομος για τους γηπεδούχους. Σχεδόν όλες οι φάσεις των Ισραηλινών προήλθαν από εκείνη την πλευρά, με τον Χουάνκαρ να περνά ένα από τα πιο δύσκολα βράδια του με την πράσινη φανέλα. Νομίζω πως η είσοδος του Μλαντένοβιτς θα μπορούσε να γίνει πολύ νωρίτερα και όχι στο 87’. Γι’ αυτό άλλωστε φέτος στο ρόστερ υπάρχουν ισάξιοι ποδοσφαιριστές σε κάθε θέση. Ώστε να μην υπάρχουν ενδοιασμοί για να βγει ο «βασικός» και να μπει ο «αναπληρωματικός». Εντύπωση μου προκαλεί και το γεγονός ότι έμειναν σε όλο το 90λεπτο ο Βιλένα και ο Μπερνάρ, την ώρα που η ομάδα χρειαζόταν φρέσκα πόδια, καθαρό μυαλό και είχε ξεμείνει από δυνάμεις. Να φανταστώ ότι για την ώρα, δεν περνά από το μυαλό του Γιοβάνοβιτς η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση του Αράο και του Πέρεθ. Ποιος ξέρει, μπορεί αργότερα να γίνει...