Δίψα για κανονικότητα αλλά ο Μεντιλίμπαρ ξέρει τα ζόρια

Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ μπορεί να είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα όταν έρχεσαι σε μια ομάδα με τις παθογένειες του Ολυμπιακού, των δύο τελευταίων ετών. Άλλωστε οι Ερυθρόλευκοι δεν θέλουν τον καλύτερο προπονητή του κόσμου, αλλά τον ιδανικό για την περίσταση στην οποία έχουν βρεθεί. Δεν προσθέτω και «τον ιδανικό για αυτό που θέλουν να φτιάξουν» καθότι ουδείς γνωρίζει τι θέλουν να φτιάξουν πέρα από το προφανές, που είναι ομάδα για να παίρνει το πρωτάθλημα. Κρατάω μόνο το «ομάδα» σε πρώτη φάση. Αυτό είναι ότι μπορεί να ζητήσει κάποιος από τον Βάσκο τεχνικό.

Είναι σαφές πως υπάρχει τέτοια δίψα για κανονικότητα στον Ολυμπιακό, ώστε τα απλά και προφανή πράγματα που έκανε ο Μεντιλίμπαρ απέναντι στην Φερεντσβάρος, σχεδόν αποθεώθηκαν. Ακόμα και αν φαντάζει υπερβολικό είναι απόλυτα λογικό. Όχι γιατί ο κάθε προπονητής οφείλει να ακολουθεί τις επιταγές και «υποδείξεις» ημών των «απ’ έξω» που… τα ξέρουμε όλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσοι πέρασαν αυτή τη σεζόν από την «πασαρέλα» τεχνικών στου Ρέντη, μας έδωσαν (σταδιακά) περισσότερο την εικόνα του ναυαγού μετά από τρικυμία, παρά του επαγγελματία που μπορεί να διαχειριστεί μια ζόρικη κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά να θυμίσω, ότι για τον καθένα από αυτούς στον πρώτο-δεύτερο αγώνα που βρέθηκαν στον πάγκο, ειπώθηκαν και γράφτηκαν αρκετά, αν όχι κολακευτικά, σίγουρα αρκετά ενθαρρυντικά σχόλια για το πως παρουσίασαν την ομάδα.

Με αυτή την οπτική το τι έγινε το βράδυ της Πέμπτης στο Καραϊσκάκης έχει αξία μόνο μέχρι το βράδυ της Κυριακής και μετά αυτό της ερχόμενης Πέμπτης. Ας μην ξεχνάμε πως τουλάχιστον στον πρώτο αγώνα του σε νέα ομάδα, ειδικά μεσούσης της σεζόν, κάθε προπονητής έχει ένα σημαντικό μαξιλαράκι ασφαλείας. Ότι η ομάδα δεν είναι «δικιά» του. Αν χθες έχανε ο Ολυμπιακός, ασφαλώς δεν θα ήταν ευχάριστο για κανέναν στην ομάδα, αλλά το «ανάθεμα» θα πήγαινε όλο επάνω στους παίκτες. Με τη νίκη και την αρκετά μεστή (στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα) εμφάνιση ο Μεντιλίμπαρ παίρνει τους πρώτους του πόντους. Επαναλαμβάνω ότι έχει συμβεί και με άλλους και ο πρώτος που το ξέρει αυτό καλύτερα είναι ο νέος τεχνικός των Ερυθρολεύκων. Όπως γνωρίζει καλά (και πρέπει να το ξέρουμε και όλοι οι υπόλοιποι) πως ένας παίκτης μπορεί να παίξει καλά έως και εξαιρετικά στο πρώτο ματς του νέου κόουτς και μετά σιγά-σιγά να επιστρέψει στην… ραστώνη των προηγούμενων εμφανίσεών του. Το γράφω αυτό γιατί βλέπω ότι «ανακαλύφθηκε» σήμερα η αξία κάποιων παικτών που μέχρι τώρα πατούσαν το χορτάρι και περισσότερο πρόσεχαν να… μην ενοχλήσουν παρά να προσφέρουν στην ομάδα τους.

Πέρα από τη σωστή διαχείριση του συγκεκριμένου αγώνα, την υποστήριξη της ομάδας με τις σωστές αλλαγές στο σημείο που τις χρειαζόταν και τις μετρημένες δηλώσεις του ο Μεντιλίμπαρ έδωσε εικόνα σοβαρού ανθρώπου συνολικά. Ακόμα και την στιγμή του γκολ που ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τον πολύπαθο (και) αυτή τη σεζόν, Ολυμπιακό δεν έκανε επίδειξη συναισθημάτων και κανένα σόου πανηγυρισμών. Το ότι είναι δέκα μέρες στην ομάδα δεν θα ήταν πρόβλημα, για κάποιον άλλον, να ακολουθήσει άλλο μονοπάτι. Αλλά ούτως ή άλλως τα διαπιστευτήρια της σοβαρότητας τον ακολουθούν. Είναι θέμα συνολικά του οργανισμού του Ολυμπιακού αν θα τον υποστηρίξει για να τα παρουσιάσει στην πράξη.

Όσον αφορά πάντως την υπόθεση πρόκριση με τη Φερεντσβάρος, δεν είναι μόνο το 1-0 που δίνει προβάδισμα, αλλά και η εικόνα του Ολυμπιακού από το πρώτο (αμήχανο) εικοσάλεπτο και μετά. Όταν το παιχνίδι του έγινε όλοι και πιο «σαφές», επιβλήθηκε σταδιακά και κέρδισε και την (αρχικά) ιδιαίτερα σιωπηλή εξέδρα. Χώρια που το γεγονός ότι δεν δέχονται γκολ σε ευρωπαϊκό αγώνα αυτή τη σεζόν, είναι από μόνο του… ευτυχές γεγονός για τους Ερυθρόλευκους !

ΥΓ: Αυτονόητη η τιμωρία για τους Τάϊσον και Μπακασέτα για τον καυγά στην Τούμπα. Θα έπρεπε να είναι επίσης αυτονόητο για οποιονδήποτε παίκτη να πληρώνει με κάποιο τρόπο και το «θέατρο» που έχει γίνει τεράστια πληγή και δυσφημεί το ποδόσφαιρο. Κατανοώ ότι όταν οι σφυγμοί είναι… 200 να πλακωθείς στις μπουνιές. Δεν είναι σωστό, αλλά αυτό μπορώ να το κατανοήσω. Το να είναι όμως η πρώτη-δεύτερη σκέψη του να κάνεις τον πυροβολημένο δεν δικαιολογείται από τους σφυγμούς. Μιλάμε για αστειότητα. Το έχω ξαναγράψει πολλάκις και το επαναλαμβάνω. Τέτοια συμπεριφορά κάνει ζημιά στο παιχνίδι και δεν έχει σημασία αν το έχουμε δει και από αρκετά μεγάλα ονόματα. Παραμένει αστείο!

ΥΓ2: Δεν ξέρω πόσο #einaigiorti το Final 8 στο Ηράκλειο (άλλα γήπεδα η Ελλάδα δεν έχει;). Μπορεί σίγουρα να είναι καλή ευκαιρία για εκδρομή και ρακές για αρκετό κόσμο (και καλά κάνουν!), αλλά στο αγώνα ΠΑΟ-ΑΕΚ ακούσαμε ότι είναι ευκαιρία για πολύ και χοντρό μπινελίκι των…μη οργανωμένων οπαδών που έβγαλαν πάλι την καφρίλα τους ανάμεσα και δίπλα σε παιδιά και οικογένειες. Ευτυχώς βέβαια που είχαν συμφωνήσει να… μην φέρουν διακριτικά των ομάδων. Έτσι δεν κινδυνεύουν και με τιμωρία, προφανώς. Δουλευόμαστε μεταξύ μας…

ΥΓ3: Μαγικός Τολιόπουλος, μαγική ανατροπή. Τα είχαμε πει με τον Νίκο Παπαδογιάννη στο Old School μετά και το διπλό του Άρη στο ΟΑΚΑ, επί του Παναθηναϊκού εξηγώντας γιατί «Είμαστε όλοι Άρης» αλλά το δικό μου το μαράζι είναι πως μπορεί μια τέτοια κατάσταση να γίνει κανονικότητα σε ένα περιβάλλον που οι δύο μεγάλοι «καταπίνουν» τους υπόλοιπους. Αυτοί την δουλειά τους κάνουν βέβαια. Το θέμα είναι το άθλημα τι κάνει. Εκτός από #einaigiorti.