Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ: Οταν φτάνεις ένα βήμα από τους «8», η διαφορά με τη Superleague είναι χαώδης...

Δεν ήταν μια... διασκεδαστική Τσικνοπέμπτη η αποψινή για τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Ηταν καταστροφική για τους Ερυθρόλευκους, κακή για τον ΠΑΟΚ. Κακή, όχι όμως και «καταδικαστική» για τον Δικέφαλο. Ομως αμφότεροι κατάλαβαν για τα καλά - ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στις ρεβάνς - την τεράστια διαφορά μεταξύ της... άνεσης στα περισσότερα ματς της regular season της Superleague και των πραγματικών αναγκών στο επίπεδο του ενός βήματος από τον προημιτελικό μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ακόμα κι αν αυτή είναι η τρίτη τη τάξει.

Η αλήθεια είναι ότι στο «Γ. Καραϊσκάκης» αγωνίστηκε μια ομάδα ενός μηνός εναντίον μιας ομάδας δουλεμένης από την εκκίνηση της σεζόν. Ουδείς γνωρίζει αν οι παίκτες του Ολυμπιακού θεώρησαν ότι η Μακάμπι ήταν «επιπέδου Φερεντσβάρος» ή έστω λίγο ανώτερη. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι από τη μέση και μπροστά η ισραηλινή ομάδα ήταν από... άλλο ανέκδοτο. Με ταχύτητα, με αυτοματισμούς, με συνεργασίες, με τρομερή ταχύτητα. Και με απίστευτο αέρα αυτοπεποίθησης! Φούσκωσαν τα πανιά της με το γκολ στο 3'. Ολα έγιναν πιο εύκολα για εκείνη και το «κλειδί» ήταν ότι δεν αρκέστηκε σ' αυτό. Δεν σταμάτησε, δεν έβαλε φρένο. Συνέχισε να πιέζει τον Ολυμπιακό με κάθετες, από τη δεξιά πλευρά του, με δεύτερες μπάλες, με πολλές μεθόδους. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς πολλά - πολλά, χωρίς «περιττά» πράγματα.

Οι χαφ της έδειχναν πιο γρήγοροι και αποφασιστικοί, Πέρετζ, Μίλσον (κυρίως αυτοί οι δύο!) και Ζάχαβι (θα πάρει όλα τα φώτα λόγω των γκολ του – έξι γκολ σε τρία ματς εναντίον του Ολυμπιακού!) έπαιζαν με κλειστά μάτια, ο Ολυμπιακός έδειχνε ανήμπορος αμυντικά να αντεπεξέλθει. Και αυτό πλήρωσε τελικά! Οχι μόνο διότι ο Ελ Καμπί μείωσε νωρίς και οι Ερυθρόλευκοι πήραν τα πάνω τους. Αλλά και διότι στο πρώτο ημίχρονο ήταν σε τόσο τραγική κατάσταση οι Εσε – Τσικίνιο – Ροντινέι, Ορτέγα, που η Μακάμπι θα μπορούσε να πάει στα αποδυτήρια και με τέσσερα και με πέντε γκολ.

Στο β΄ ημίχρονο ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να πάει στη Σερβία με ελπίδες πρόκρισης. Λιγοστές μεν, αλλά θα ήταν... ελπίδες. Το ρεζερβουάρ της Μακάμπι στέρεψε, οι Ερυθρόλευκοι είχαν τον έλεγχο του αγώνα, αλλά όχι μόνο δεν βρήκαν το δρόμο προς τα δίχτυα, δέχθηκαν και το 1-4! Παρότι ήταν πιο φρέσκιοι από τους αντιπάλους τους, παρότι είχαν τα ηνία του αγώνα, παρότι βρήκαν το σθένος να προσπαθήσουν να «γυρίσουν» το ματς.

Είναι μεγάλο αυτό το πισωγύρισμα για τον Ολυμπιακό διότι σαφώς το ρόστερ του δεν είναι υποδεέστερο των Ισραηλινών. Για να προκριθεί θα απαιτηθεί μπόλικη τύχη εκτός από τρομερή και ιστορική εμφάνιση. Διότι για να κρατήσεις στο «μηδέν» αυτή τη Μακάμπι, χρειάζεσαι... τόνους τύχης. Αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν 1-3 ή 2-4 (δοκάρι ο Καρβάλιο στο 88'), η ρεβάνς θα ήταν διαφορετική: κάνεις το 0-1 και προχωράς... Τώρα, με διαφορά τριών γκολ, η πρόκριση είναι απίθανη για να μην πούμε ότι ανήκει στη σφαίρα της ποδοσφαιρικής φαντασίας. Κρίμα για τον Ολυμπιακό, διότι η τύχη του χαμογέλασε στην κλήρωση, δεν τον έστειλε στον Αγιαξ, την Αστον Βίλα, τη Λιλ... Αλλά εκείνος την πέταξε στα σκουπίδια. Θα μπορούσε να κάνει αυτό το βήμα στους «8» του Conference League και να περιμένει με... τόλμη και γοητεία την επόμενη κλήρωση.

Ο ΠΑΟΚ, αντιθέτως, δικαιούται να ελπίζει! Οχι, δεν ήταν καλύτερος της Ντινάμο στο Ζάγκρεμπ. Θα μπορούσε να ηττηθεί με μεγαλύτερο σκορ, θα μπορούσε να είχε σκοράρει. Πολλές φάσεις δεν δημιούργησε, η Ντινάμο ήταν μια ομάδα πολύ πιο σκληρή πνευματικά και ποδοσφαιρικά συγκριτικά μ' εκείνη την οποία είχε αντιμετωπίσει το καλοκαίρι η ΑΕΚ. Κι ας πούλησε τέσσερις βασικούς παίκτες της από τότε...

Δικαιούται να ελπίζει, αλλά τα μαντάτα δεν είναι καλά. Ιστορικά έχει αποδειχθεί τα τελευταία δέκα χρόνια ότι ειδικά σε νοκ άουτ ματς (αλλά και στη φάση των ομίλων) είναι καλύτερα τα αποτελέσματά του εκτός έδρας, παρά στην Τούμπα. Μακάρι να αποδείξει το αντίθετο ο ΠΑΟΚ την Πέμπτη, αν και η Ντινάμο με τις αντεπιθέσεις και τον σούπερ Πέτκοβιτς δύσκολα θα μείνει στο μηδέν. Ναι, «πληρώνει» ο ΠΑΟΚ ότι δεν διαθέτει φορ κλάσης (δυο φάσεις – δυο γκολ ο Πέτκοβιτς), αλλά ασφαλώς δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος της ήττας στο Ζάγκρεμπ. Το επίπεδο, όταν πια φτάνεις στους «16» και στους «8» απέχει... έτη φωτός από τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Λιγότερα τα σφυρίγματα των διαιτητών, πολύ περισσότερος ο καθαρός χρόνος αγώνα, πολύ μεγαλύτερες οι ανάγκες για τρέξιμο και πίεση, μεγαλύτερος δυναμισμός, πιο σκληρά τα μαρκαρίσματα: όλα αυτά εκτινάσσουν τον βαθμό δυσκολίας.

Εκεί «έξω» φαίνονται περισσότερο οι αδυναμίες: στο κέντρο της άμυνας, στον φορ, στον Οζντόεφ, παντού. Ειδικά όταν φτάνεις στα νοκ άουτ, όπου όλοι τα δίνουν όλα! Και ειδικά η Ντινάμο Ζάγκρεμπ αντιμετώπισε χθες τον ΠΑΟΚ ως «υποδεέστερη». Ως αουτσάιντερ. Ως «κατώτερη». Kι ας είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι από τα προκριματικά του Champions League. Κι ας έχει δεκάδες ευρωπαϊκά ματς τα τελευταία χρόνια. Και τελικά επέτρεψε στον Δικέφαλο να δημιουργήσει μόλις τρεις (!) φάσεις σε όλο το ματς (κεφαλιά Ζίφκοβιτς, δύο του Μουργκ στην τελική φάση του αγώνα, όταν ο πιο «φρέσκος» ΠΑΟΚ μπορούσε τουλάχιστον να μειώσει). Η αλήθεια είναι ότι η Ντινάμο το πάλεψε περισσότερο, έδειξε να το θέλει πιο πολύ, παρότι το πιο «δίκαιο» τελικό να ήταν το 2-1.

Η Ντινάμο δεν είναι τόσο όμορφη στο μάτι όσο το καλοκαίρι εναντίον της ΑΕΚ – είναι πιο συμπαγής, πιο μαχητική, πιο πειθαρχημένη, πιο συγκεντρωμένη στο αμυντικό πλάνο της. Και στην Ευρώπη συνήθως στα νοκ άουτ, όταν οι αντίπαλοι είναι πάνω – κάτω ισοδύναμοι, προκρίνονται αυτοί που «τρώνε» τα λιγότερα. Οχι εκείνοι που βάζουν τα πιο πολλά...