Ολυμπιακός: Βγάζει το παντεσπάνι του πριν από το... ψωμί του

• Όταν “γλεντάς” την καφρίλα
• Τι να πει και ο Καρτάλ;

Ειπώθηκαν, γράφτηκαν πολλά θα ακολουθήσουν και άλλα. Σε δύο παραδοχές μπορούμε να σταθούμε, μετά την τεράστια πρόκριση του Ολυμπιακού στην Πόλη επί της Φενέρ. Η μία είναι πως υπάρχει ελπίδα για πολλά πράγματα στη ζωή, όταν μια τόσο ταλαιπωρημένη από λάθος αποφάσεις και κινήσεις -τουλάχιστον αυτή τη σεζόν- ομάδα καταφέρνει και φτάνει στα ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης και παράλληλα δεν έχει απωλέσει τις ελπίδες της για τον τίτλο εντός των συνόρων (ακόμα και αν σίγουρα δεν είναι φαβορί).

Η άλλη πως -ευτυχώς- υπάρχουν ακόμα σε ετούτη την -μίζερη και σε μεγάλο βαθμό τοξική πατρίδα αρκετοί άνθρωποι που χαίρονται με τη χαρά του άλλου, εκτιμάνε την πραγματική επιτυχία στο “πεδίο” ακόμα και αν η -παραδοσιακή- επιλογή “στρατοπέδου” τους έχει φέρει σε μια άλλη οπαδική πλευρά.

Πέρα από αυτό-καθαυτό το σκέλος της πρόκρισης, για ακόμα μια φορά όπως μου αρέσει να το κάνω, θα πω ένα “ευχαριστώ” σε τύπους σαν τον Τζολάκη, και τον Μεντιλίμπαρ που ξεχείλιζαν από ατόφια χαρά μιλώντας, με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, μετά το τέλος του αγώνα. Και αυτό το “ευχαριστώ” έχει να κάνει ακριβώς με την...μεταδιδόμενη ευτυχία που έστω για κάποιες ώρες σε κάνει και εσένα να νιώθεις καλύτερα.

Πέρα από χρώματα, φανέλες, ομάδες. Να πεις -βρε αδερφέ- ότι δεν πάνε και όλα άσχημα σε τούτο τον τόπο. Οκ, θα προτιμούσα να ισχύει αυτό για κάτι πιο κομβικό (στη ζωή μας) από το ποδόσφαιρο αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες.
Όπως όλα όσα “καταθέτω” κάθε φορά και τα παραπάνω είναι απόλυτα (και σαφέστατα) υποκειμενικά. Ουδεμία πρόθεση έχω να υποδείξω σε κάποιον που και πόσο θα χαίρεται. Είναι σίγουρο ότι το οπαδικό... firewall είναι σε πολύ κόσμο 100% ενεργοποιημένο, οπότε και κατάρες και “καρκίνους” θα είχαμε, αλλά εγώ κρατάω αυτούς που ξεπερνάνε την συναισθηματική τους αναπηρία. Δόξα τον Ύψιστο το έχω νιώσει για πολλές ομάδες, σε πολλά αθλήματα και αν είναι να καταθέσω κάποια πράγματα σε ψυχολόγο δεν θα αφορούν τη σχέση μου με τον αθλητισμό.

Όταν “γλεντάς” την καφρίλα

Σας έπρηξα, επί προσωπικού αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι “προσωπικό” για κανέναν. Δύο ημέρες μετά τον ακατανόητο, σκατόψυχο και απόλυτα “ελληνούτσικο” (το “ελληνικός” είναι στην πραγματικότητα κάτι πολύ σοβαρό για να το διασύρουμε) διασυρμό του Ιωαννίδη, ο Κωνσταντής Τζολάκης πέρασε από το ανάθεμα δεκάδων ηλίθιων μετά το γκολ που δέχθηκε στην αποθέωση (των ιδίων) μετά τα τρία πέναλτι που έσβησε. Αν τον απασχολεί; Προφανώς όχι και μακάρι να συνεχίσει να πορεύεται με το κεφάλι ψηλά. Θα πω ίσως “και μακριά από εδώ” για λόγους που έχουν να κάνουν με την ψυχική του υγεία, σε βάθος χρόνου. Και δεν ήταν μόνο αυτός.
Πολλά, όχι καλά, για πολλούς ειπώθηκαν. Και για τον μειλίχιο Μεντιλίμπαρ που δεν αρνήθηκε ποτέ να αναλάβει -πρώτος- την ευθύνη που του αναλογεί και να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση.

Δεν ξέρω πόσο καλός προπονητής είναι ο Βάσκος. Μιλήστε με τους ειδικούς που έχουν φυτρώσει παντού. Αυτά που έχει πετύχει σε μια ομάδα που ήταν σαν ζαλισμένο κοτόπουλο όταν την ανέλαβε, προφανώς δίνουν την απάντηση. Στον Ολυμπιακό όπως και σε κάθε ελληνική ομάδα θα κρίνεται -σχεδόν- κάθε μέρα με μικρή πίστωση χρόνου μετά από όποιο κακό αποτέλεσμα. Αλλά δεν μιλάμε τώρα για αυτό. Η κουβέντα έχει να κάνει με την αποδοχή ή όχι, με τον τρόπο που “μετράμε” του ανθρώπους που προσπαθούν, καταθέτουν μεράκι και ιδρώτα και πετυχαίνουν ή δεν τα καταφέρνουν αλλά δεν παύουν να παλεύουν. Στιγμές όπως αυτές τις Πέμπτης
στην Πόλη θα είναι λιγότερες από τις μέτριες ή στραβές για αυτή την κατηγορία ανθρώπων, όποιο σήμα ομάδας και αν υπηρετούν. Άρα έχουν μεγάλο, ιδιαίτερο και όμορφο βάρος στην καριέρα, αλλά και τη ζωή τους.

Τι να πει και ο Καρτάλ;

Από την άλλη υπάρχουν και η άλλη κατηγορία, στην οποία ανήκει π.χ ο προπονητής της Φενέρ που είδε ότι η ομάδα του περίπου...ισοπέδωσε τον Ολυμπιακό και μόνο από ατυχία δεν προκρίθηκε. Αν η δήλωση του, μετά το πρώτο ματς, για “σίγουρη πρόκριση” ήταν κατανοητή στην προσπάθεια να “μπουστάρει” την ομάδα του, η ανάγνωση του χθεσινού αγώνα μετά το τέλος του δείχνει και τη λογική που ετοίμασε τους παίκτες του για αυτόν, με αποτέλεσμα όσο περνούσε η ώρα το άγχος να τους τρώει την ψυχή. Αλλά είναι μια προσέγγιση την οποία την έχουν οι Τούρκοι πολλές φορές στον αθλητισμό και μια εβδομάδα πριν το είχα επισημάνει σαν ένα στοιχείο που θα μετρήσει στην εξέλιξη της ρεβάνς .Ναι ο Ολυμπιακός δεν ήταν η ομάδα του 1-6 με τη Μακάμπι, ούτε αυτό των 70 λεπτών του πρώτου αγώνα.

Αλλά ο ψύχραιμος και στην εξέλιξη της αναμέτρησης, “ψυχρός” στη διαχείριση Ολυμπιακός έσβησε σταδιακά την Φενέρ, που είχε μεν την κατοχή της μπάλας αλλά θα μπορούσε να έχει αποκλειστεί στην κανονική διάρκεια, αφού τις κλασικές ευκαιρίες δεν τις είχε αυτή. Και ήταν αυτή η εξέλιξη που οδήγησε τον Καρτάλ τεχνικό να δίνει τις λάθος απαντήσεις από έναν εξαιρετικά “γκλαμουράτο” πάγκο, την ώρα που ο Μεντιλίμπαρ έβγαλε μέχρι και... Ιμπόρα από το καπέλο του.

Το πραγματικό κέρδος είναι ο Μεντιλίμπαρ

Αλλά για τον Ολυμπιακό δεν θα πω τίποτα παραπάνω από αυτό που έχω ήδη τονίσει. Καλή η Ευρώπη, το όνειρο παραμένει ζωντανό και πλησιάζει περισσότερο, οι αναμετρήσεις με την Άστον Βίλα είναι τεράστιο κίνητρο, αλλά στον πυρήνα της σεζόν του υπάρχει η διαπίστωση ότι (με κάποιον μαγικό τρόπο) έπεσε επάνω σε έναν άνθρωπο με τον οποίο “κούμπωσε” γρήγορα και αποτελεσματικά. Άρα σε μια ανατροπή των όσων λέγονται για το “ψωμί” και το “παντεσπάνι” ο Ολυμπιακός έχει πλησιάσει το παντεσπάνι του τώρα, αλλά το θέμα είναι από τη νέα σεζόν να μπορεί να διεκδικεί το ψωμί του, με βάση το βάρος της φανέλας του. Αυτό είναι πραγματικό
κέρδος!

Το κέρδος του θα το μετρήσει (γιατί υπάρχει) και ο ΠΑΟΚ όταν αναλύσει τις αναμετρήσεις με την Κλαμπ Μπριζ και φύγει η πίκρα του αποκλεισμού. Αυτός δεν ήρθε στις λεπτομέρειες και αυτό βοηθάει στην κατανόηση. Την προηγούμενη εβδομάδα ομολογώ πως οι ελπίδες μου ήταν μεγάλες για τη ρεβάνς, αλλά τελικά ο Δικέφαλος έπεσε θύμα αυτού που είχα τονίσει. Του θανατηφόρου επιθετικού transition μιας εξαιρετικής ομάδας. Δεν ανακάλυψα την Αμερική. Ήταν φανερό, αλλά παρ όλα αυτά ο ΠΑΟΚ, που κυνηγούσε στο σκορ, δεν είχε τρόπο να μην πληγωθεί από αυτό.

Το συγκεκριμένο ρόστερ, με πολλές αλλαγές από πέρυσι, έχει ταβάνι και απαιτούνται ποιοτικές προσθήκες. Το αν η Μπριζ είναι υπερόμαδα όπως παρουσιάστηκε δεν το ξέρω. Αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτή που ταίριαζε στον ΠΑΟΚ στην παρούσα φάση και τη στιγμή που βρήκε (έστω και στο τέλος της σεζόν) την δυναμική της.