Ένα «ευχαριστώ» στον Μεντιλίμπαρ για το «μνημείο» του “Villa Park”

Το βράδυ της Πέμπτης, στην ανάπαυλα του ημιχρόνου του Αστον Βίλα - Ολυμπιακός, μιλούσαμε τηλεφωνικά με τον Μιχάλη Τσόχο και συμφωνούσαμε ότι η ερώτηση που έκρυβε μέσα της την απάντηση σχετικά με το αν είναι ή όχι ο Ολυμπιακός να ολοκληρώσει το μικρό θαύμα που επιτύγχανε μέχρι εκεί ήταν το να «αντέξει» στο τέμπο του πρώτου ημιχρόνου. Δυσκολευόμασταν να υποθέσουμε ότι θα «αντέξει», όχι μόνο επειδή τον είχαμε δει να μην αντέχει στο πρώτο παιχνίδι απέναντι στην Φενέρμπαχτσε, όταν άρχισε να «σβήνει» μετά το 60’, αλλά και επειδή καταλαβαίναμε αυτό που εκ των υστέρων επιβεβαιώνουν τα στοιχεία του Wyscout: στο “Villa Park” ο Ολυμπιακός έπαιξε σε υψηλότερο τέμπο συγκριτικά με αυτό που είχε και στα δύο παιχνίδια απέναντι στους Τούρκους.

Η ιστορία το βράδυ της Πέμπτης απέδειξε ότι ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είχε ετοιμάσει πολύ αποτελεσματικά την ομάδα του προκειμένου αυτή να καταφέρει να διαχειριστεί τις δυνάμεις της και να «αντέξει». Δεν ήταν όμως μόνο σε φυσικές δυνάμεις αυτή η «αντοχή». Ήταν και ψυχική και πνευματική. Διότι ο Ολυμπιακός είδε την Βίλα να τον ισοφαρίζει στο 52’ και μάλιστα με ένα γκολ του οποίου ο τρόπος θα μπορούσε να τον καταβάλει ψυχολογικά. Τέσσερα λεπτά αργότερα ο Ολυμπιακός είχε ξαναπάρει προβάδισμα. Αυτή του η αντίδραση, δηλαδή ότι ακολούθησε από το 52’ και μετά είναι μια καθαρή ένδειξη σχετικά με το τι μπορεί να πετύχει μια ομάδα όταν ο προπονητής της είναι ικανός να αλλάξει την αγωνιστική νοοτροπία του συνόλου.

Στο τακτικό κομμάτι υπήρξαν πάρα πολλά για να θαυμάσει κανείς το βράδυ της Πέμπτης. Ο τρόπος της λειτουργίας του Ολυμπιακού στην φάση άμυνας, με αυτά τα δύο μπλοκ που έστηνε, τα οποία κατάφερναν να συρρικνώνουν τον χώρο ανάμεσά τους και γι’ αυτό να μη δίνουν στην Βίλα την δυνατότητα να γίνει απειλητική ακόμη και όταν έσπαγε το πρώτο πρέσινγκ. Ο τρόπος που λειτουργούσε ο Τσικίνιο ως προωθημένος κεντρικός μέσος, αλλά και οι συμπαραστάτες του, ο «76% επιτυχημένες ενέργειες» Ιμπόρα και ο Εσε, με το κερασάκι της εκτέλεσης από μια θέση/κατάσταση κατά την οποία ο εκτελεστής ευστοχεί 4 φορές στις 100. Η επιθετική μετάβαση και η ακρίβεια κατά την ανάπτυξη των γρήγορων επιθέσεων. Ο «70% επιτυχημένες ενέργειες» Παναγιώτης Ρέτσος, Και βέβαια ο «3 στις 3 εκτελέσεις» Αγιουμπ Ελ Καμπί.

Όλα τα παραπάνω ήταν παραπάνω από σημαντικά. Όμως δεν θα ήταν αρκετά αν ο Ολυμπιακός δεν είχε μπει στο γήπεδο με αυτή την πίστη ότι «μπορεί», και την αποφασιστικότητα που γεννούσε αυτή η πίστη. Ο Ολυμπιακός πήγε στο γήπεδο μιας ομάδας επιπέδου 4αδας της Premier League και κατάφερε να παίξει στον ρυθμό της και να της επιβληθεί με τον τρόπο του επειδή πίστευε ότι δεν υπολείπεται και ότι μπορεί να επιβληθεί. Πήγε σε ένα αγγλικό γήπεδο και επιβλήθηκε στο φυσικό παιχνίδι με συνέπεια να κερδίσει περισσότερες μονομαχίες. Πήγε εκεί και επιτέθηκε/αμύνθηκε με αγγλική ταχύτητα.

Όλα αυτά ο Ολυμπιακός τα έκανε επειδή οι ποδοσφαιριστές του έχουν την ποιότητα. Δεν θα τα έκανε όμως αν δεν υπήρχε ένας προπονητής που τους έπεισε ότι «μπορούν» και τους καθοδήγησε για να τη βγάλουν, την ποιότητά τους, με ένα σχέδιο πολύ αποτελεσματικό.

Προφανώς είναι ένα μνημείο αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός στο “Villa Park”, όποια και αν είναι η κατάληξη της προσπάθειάς του για την πρόκριση στον τελικό του Conference League. Είναι ένα μνημείο που πάντα θα αποδεικνύει τι μπορεί να κάνει μια ελληνική ομάδα αν καθοδηγείται από έναν προπονητή με αποτελεσματικές μεθόδους και νοοτροπία νικητή. Και για όλο αυτό πρέπει να πούμε ένα «ευχαριστώ» στον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ που μας το έδειξε.

Αν ήταν «Ελληνας», ο Μεντιλίμπαρ θα είχε «μασήσει» από το «κράξιμο» που έτρωγε μετά τον εντός έδρας αγώνα με την Φενέρμπαχτσε, θα είχε «μαζευτεί» και δεν θα μας χάριζε ποτέ την βραδιά του “Villa Park”. Ευτυχώς για εμάς, ο Βάσκος συνέχισε να κάνει αυτό που του έλεγε το κεφάλι του και οι ποδοσφαιριστές του συνέχισαν να εμπιστεύονται τις ιδέες του και να ακολουθούν το σχέδιό του.