Ολυμπιακός: Το κάρμα, ο Κάρμο και το never give up που δικαιώνεται

Του «έκατσε» του Ολυμπιακού ίσως στην πιο... άκυρη σεζόν του επί Βαγγέλη Μαρινάκη! Σε μια σεζόν όπου – μην τα αναλύουμε και τα ξαναλέμε – όλα έδειχναν στραβά και ανάποδα για τον Ολυμπιακό. Εχει καμία σχέση η εφετινή σεζόν του με εκείνη του άδικου και άδοξου αποκλεισμού από τη Γουλβς; Από τη σεζόν του Βαλβέρδε με το απίστευτο black out και το νοκ άουτ από τη Μέταλιστ;

Η «μαγιά» ήταν εκεί. Οι ελλείψεις στη μεσαία γραμμή καλύφθηκαν, κι ας ήταν λειψός από αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις εκεί ο Ολυμπιακός. Το επιθετικό του ταλέντο, αναμφισβήτητο από την εκκίνηση της σεζόν. Πίσω όμως; Πίσω... πρόβλημα. Μεγάλο. Τεράστιο. Οποιοι κι αν έπαιζαν. Γι΄ αυτό και η πιο σημαντική, η πιο πολύτιμη μεταγραφή του Ολυμπιακού τον Ιανουάριο είναι αυτή του Κάρμο. Γρήγορος, δυνατός, έξυπνος. Ενας στόπερ επιπέδου... 18 εκατ. Ευρώ. Οσο είναι η ρήτρα του από την Πόρτο. Στα 25 του, μπορεί να τον δούμε σε πολύ μεγαλύτερη ομάδα μελλοντικά. Προς το παρόν, όμως, είναι ο βράχος του Ολυμπιακού. Αυτός στον οποίο βασίστηκε ο Μεντιλίμπαρ μαζί με τον αεικίνητο και πανέξυπνο Τσικίνιο, ώστε να μεταμορφώσει τον Ολυμπιακό.

Το έχουμε σημειώσει αρκετές φορές: δεν έχει εμφανιστεί ακόμη η ελληνική ομάδα – και πιθανότατα δεν θα εμφανιστεί ποτέ – η ελληνική ομάδα που θα φτάσει πάρα πολύ ψηλά στην Ευρώπη λόγω των επιθετικών χαρισμάτων της. Ο Ολυμπιακός τη Μακάμπι την απέκλεισε με το θάρρος του, τον αέρα του, τον Ποντένσε, τον Φορτούνη και τον Ελ Καμπί του. Ομως για να πάει παρακάτω, για να κάνει τις υπερβάσεις, για να φτάσει εκεί όπου δεν είχε φτάσει ποτέ, έστω σε έναν ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, χρειάστηκε όλο το μυαλό, όλο το ρεαλισμό, όλη την τακτική καθοδήγηση και την πνευματική προετοιμασία του προπονητή του για να «τακτοποιηθεί» αμυντικά.

Στο Φάληρο «πάτησε» τη Φενέρ και βρέθηκε με αμφιβολίες από ένα αχρείαστο πέναλτι του Ρέτσου που γύρισε όλη την ψυχολογία των παικτών και της κερκίδας: στην Τουρκία «έφαγε» μία σοβαρή φάση σε όλο το ματς! Στην Αγγλία, ναι, είχε και την τύχη μαζί του με το χέρι – πέναλτι, 2-3 τη στιγμή που η Αστον Βίλα είχε επιστρέψει για τα καλά. Μετά όμως; Ποιος «πάγωσε» το ματς; Και πώς το πάγωσε; Πόση προετοιμασία χρειάζεται μια ελληνική ομάδα για να «παγώσει» την τέταρτη της Premier League και πολύ περισσότερο για να της επιτρέψει δύο φάσεις της προκοπής στη ρεβάνς, στην οποία εκείνη ήταν που χρειαζόταν τρία και τέσσερα γκολ;

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Ολυμπιακός στον τελικό. Μπορεί να το σηκώσει, δεν είναι δα και κάποιο μεγαθήριο η Φιορεντίνα που παρακολουθήσαμε στα δυο ματς με τη Μπριζ. Μπορεί και να πνιγεί στο άγχος του, να του «στραβώσει» το παιχνίδι, να κάνει μαζεμένα όσα λάθη δεν έκανε στα τρία τελευταία καταπληκτικά ευρωπαϊκά παιχνίδια του. Ναι, είναι μια ολόχρυση ευκαιρία να καταστεί η πρώτη ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα που θα σηκώσει ευρωπαϊκή κούπα «αντρικής» ομάδας, όμως το σημαντικότερο μήνυμα που στο δικό μου μυαλό περνά είναι το «never give up».

Κάθε χρονιά, μα κάθε χρονιά. Με τα καλά και τα στραβά. Με κακές διαιτησίες, με ατυχίες, με τεσσάρες, με πεντάρες, με σφαλιάρες, με αποδοκιμασίες, με, με, με... Βρήκε τον άνθρωπο που κατάφερε τα ακατόρθωτα σε τρεις μήνες (μην τα ξαναλέμε, με ισοπαλία στο 1-0 του Ελίασον και νίκη επί του Αρη θα ήταν και πάρα πολύ μεγάλο φαβορί για το πρωτάθλημα!), είχε παίκτες διψασμένους, τους μπόλιασε το μυαλό με το «μπορούμε» αφού πρωτίστως τους έπεισε ότι εκείνος όντως μπορεί (είναι αλάνθαστο το κριτήριο της πλειονότητας των παικτών), είχε και την τύχη μαζί του στο Μπέρμιγχαμ και την Πόλη, ετοιμάζεται για την πιο ιστορική στιγμή του συλλόγου. Και για να πω ειλικρινά το προαίσθημά μου, μοιάζει να είναι το κάρμα του εφέτος, να το πάει μέχρι τέλους. Και να το σηκώσει!

Y.Γ.1: «Ο Ολυμπιακός είναι η δεύτερη ομάδα μου» είπε ο Ερνέστο Βαλβέρδε όταν ρωτήθηκε για την επιτυχία του φίλου του, Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Οχι η Μπαρτσελόνα στην οποία αγωνίστηκε για δύο χρόνια. Οχι η Μπαρτσελόνα, στης οποία τον πάγκο έμεινε για τρεις σεζόν, όσες και στους Ερυθρόλευκους, κατακτώντας και πρωτάθλημα! Ο Ολυμπιακός. Μεγάλη τιμή για το κλαμπ. Και με πολλά νοήματα...

Υ.Γ. 2: Αν υπήρχε 1/100 πιθανότητες να «μεταφερθεί» ο τελικός του Conference League σε άλλη χώρα λόγω Ολυμπιακού και OPAP Arena, έσβησε χθες. Θα ήταν μεγάλη ντροπή για τη χώρα αν ο τελικός διεξαγόταν τελικά στην Πολωνία επί παραδείγματι. Στο δικό μου μυαλό όχι μεγαλύτερη από τις δολοφονίες του Μιχάλη Κατσούρη και του Γιώργου Λυγγερίδη. Τώρα πια, ισχύει αυτό που είπε ο Μαρινάκης: να εργαστούν όλοι για έναν ωραίο τελικό. Ολοι όμως!

Υ.Γ. 3: Ο Παναθηναϊκός τον είχε τον δικό του «Μεντιλίμπαρ». Καταλαβαινόμαστε. Μοιάζουν σχεδόν σε όλα εκτός από το... μαλλί. Ηλικία, νοοτροπία, ταπεινότητα, μεθοδικότητα, ρεαλισμό. Πρώτα πέτυχε και εν συνεχεία απέτυχε παταγωδώς στην Ευρώπη ο Ιβάν. Ο Αλαφούζος αποφάσισε μετά από 2.5 χρόνια και αφού τον είχε στηρίξει πολύ στα πρώτα δύσκολα (όπως ο Μαρινάκης τον Μεντιλίμπαρ μετά από την τριάρα του Ιωαννίδη στο Φάληρο και την τεσσάρα από τη Μακάμπι) να τον απολύσει. Θεμιτό, αλλά αποδείχθηκε λάθος. Κι αν δεν ήταν λάθος η απόλυση Γιοβάνοβιτς, ήταν λάθος η πρόσληψη Τερίμ. Ακόμα κι αν βγει δεύτερος και κατακτήσει το Κύπελλο με 3-4άρα επί του Αρη. Κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά... κουβέντα να γίνεται.