Το θαύμα του υπέροχου κύριου Μεντιλίμπαρ

• Έκανε τη δουλειά, αλλά τώρα...κόβει και εισιτήρια
• Όλοι οι άλλοι ήταν εκεί ήδη...
• Όταν άντεξε και στις “στραβές”

Μπορεί να μη συμβαίνει μόνο σε εμένα, αλλά αναφέρω ότι έχω τεράστια απέχθεια στους ανθρώπους που κουβαλάνε “ψώνιο”. Στον αθλητισμό αυτό το “ψώνιο” το συναντάμε πολύ. Και από ανθρώπους που μπορούν να δικαιολογήσουν αυτή την “αποσκευή” και από άλλους (ίσως και περισσότερους) που θεωρούν πως έχουν δικαίωμα να είναι “ψώνια” για λόγους που υπάρχουν μόνο στο μυαλό τους (ναι και στη δημοσιογραφία τα ίδια και χειρότερα έχουμε πλέον).

Το “ψώνιο” δεν αναιρεί την επιτυχία κάποιου. Θα έλεγα, κιόλας, πως αποδέχομαι αυτούς που την έχουν ψωνίσει επειδή πραγματικά έχουν καταφέρει αξιοθαύμαστα πράγματα. Δεν θα τους έκανα παρέα, αλλά αυτοί που πετυχαίνουν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους δεν το κάνουν για να...έχουνε παρέα έξω από αυτούς. Το κάνουν γιατί...έτσι γουστάρουν, γιατί είναι πεπεισμένοι πως έχουν γεννηθεί για μεγάλα πράγματα και είναι παιδιά ενός ανώτερου θεού, καθώς το επιτρέπει το ταλέντο τους. Μαγκιά τους λοιπόν, όσο και αν μας σπάνε τα νεύρα με συμπεριφορές βεντέτας. Δεν είναι πολλοί. Περισσότεροι είναι (και γύρω μας) οι “χωρίς λόγο”. Υπάρχουν όμως και αυτοί που θα μπορούσαν να είναι “ψώνια” αλλά...δεν. Δεν το σηκώνει ο οργανισμός τους και προφανώς ο τρόπος που μεγάλωσαν.

Έκανε τη δουλειά, αλλά τώρα...κόβει και εισιτήρια

Σε μια ερώτηση που του έγινε on camera, ενώ ήταν ακόμα μέσα στο χορτάρι τις πρώτες στιγμές των πανηγυρισμών σε αυτή την μοναδική ερυθρόλευκη βραδιά, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ κλήθηκε να απαντήσει για την back to back ευρωπαϊκή του επιτυχία, πέρυσι με τη Σεβίλη στο Europa και φέτος με τον Ολυμπιακό στο Conference. Ο Βάσκος τεχνικός με το γνωστό πλέον μειλίχιο χαμόγελο του “κοίταξε” προς τα πίσω, στην προπονητική του πορεία και είπε απλά: “Μέχρι πρόσφατα στην καριέρα μου είτε έσωζα ομάδες από υποβιβασμό ή τις ανέβαζα κατηγορία. Δεν είχα συνηθίσει να παίρνω ευρωπαϊκούς τίτλους, να έχω τέτοιες επιτυχίες. Γίνεται τώρα που η καριέρα μου πλησιάζει προς το τέλος της. Είναι πολύ ωραίο και μακάρι να συνεχιστεί”.

Μέσα στις πολλές φορές που στάθηκε απέναντι στην κάμερα και αγόγγυστα απάντησε ξανά και ξανά -ευγενικά- σε ότι του ζητήθηκε και στο τέλος έσφιξε θερμά το χέρι του ρεπόρτερ που του έκανε τις ερωτήσεις, ίσως αυτά τα λόγια χάθηκαν. Είναι όμως αυτά που δείχνουν την ποιότητα ενός ανθρώπου που περπάτησε σε μια διαδρομή που είχε μεν επιτυχίες, αλλά όχι χρυσές σελίδες. Ήταν ο άνθρωπος που κάνει τη δουλειά καλά, αλλά όχι αυτός που θα...κόψει εισιτήρια. Γιατί προφανώς δεν είχε αυτή την ευκαιρία. Ήταν όμως και αυτός που όταν καθόταν απέναντι στον καθρέφτη του έβλεπε ακριβώς αυτό που ήταν και όχι ένα πλάσμα της φαντασίας του. Και ίσως τελικά ακριβώς αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας του στον Ολυμπιακό.

Δεν ξέρω αν, τον Φεβρουάριο αντί για τον Μεντιλίμπαρ ο Ολυμπιακός επέλεγε έναν άλλο τεχνικό, μια “φίρμα” με καλύτερο βιογραφικό, αλλά και φορτωμένο “εγώ” η συνταγή θα δούλευε. Σε μια ομάδα συνονθύλευμα, όπου κανένας δεν έδειχνε να πιστεύει σε κανέναν και τίποτα και η εικόνα φώναζε: “Αντε να τελειώνει η σεζόν να δούμε που θα πάει ο καθένας μας” αν έμπαινε στα αποδυτήρια ένας προπονητής που θα έβαζε πρώτα στην κουβέντα το “ξέρετε ποιος εγώ;” και “βαρέστε προσοχές” και όχι ποια είναι η ομάδα, μπορεί τα πράγματα να ήταν και χειρότερα. Είτε από συγκυρία, είτε από οξυδέρκεια, είτε τυχαία ο Ολυμπιακός έπεσε επάνω στον σωστό άνθρωπο και τον έπεισε να έρθει να δοκιμάσει. Θυμίζω πως ο Βάσκος συμφώνησε αρχικά μέχρι το τέλος της σεζόν και στην πορεία αφού είδε τη δυναμική του κανονικού Ολυμπιακού και πως οι παίκτες ανταποκρίνονται σε αυτά που θέλει, πήρε την απόφαση να ανανεώσει. Απόλυτα λογικό να είναι διστακτικός όταν ήρθε και φανερή η αμηχανία του στα πρώτα καλά αποτελέσματα όταν γνώριζε την αποθέωση, αλλά ο ίδιος γνώριζε πως απαιτείται υπομονή. Αλλά πως να καταλάβει σε όλη του τη διάσταση αυτό που ζούσαν από την αρχή της σεζόν οι φίλοι του Ολυμπιακού, μέχρι που είδαν να έρχεται κάποιος που επιχειρεί να κάνει τα λογικά και (με βάση το ρόστερ της ομάδας) αυτονόητα ώστε αυτή να αναπνεύσει;

Όλοι οι άλλοι ήταν εκεί ήδη...

Ναι έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία ο Βαγγέλης Μαρινάκης με την επιμονή του να πάει εντελώς το καράβι στα βράχια. Αφού του χρεώθηκαν (και γραπτώς) οι λάθος αποφάσεις, δεν θα του πιστωθούν οι σωστές; Ναι έγινε και άλλες (στελεχιακές) αλλαγές στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ναι έγιναν κομβικές μεταγραφές τον Ιανουάριο. Αλλά ο Κάρμο, ο Τσικίνιο, ο Όρτα ήταν ήδη έναν μήνα εκεί όταν έφτασε ο Μεντιλίμπαρ και δεν έδειχναν το τι θα γίνουν...μετά. Ναι υπήρχαν ήδη στου Ρέντη και όλοι οι υπόλοιποι που πετούσαν, στα σύννεφα το βράδυ της Τετάρτης. Υπήρχε ένας Ποντένσε που αν και με συμπατριώτη του προπονητή στον πάγκο, ήταν ο χειρότερος εαυτός του ever στον Ολυμπιακό. Υπήρχαν και οι Έλληνες που ήταν έτοιμοι να αποδεχθούν ότι πρώτους αυτούς θα στείλει ο κόσμος στην γκιλοτίνα. Μόνο ο Τζολάκης δεν ανησυχούσε γι αυτό γιατί ήταν κάπου στην άκρη του πάγκου να σκέφτεται (μάλλον) τον επόμενο σταθμό της καριέρας του μετά το τέλος του συμβολαίου του. Ήταν και ο Ιμπόρα που τον είχαμε (και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό για να είμαι έντιμος) στείλει στο γηροκομείο, παρέα με τον Κίνι.

Ναι ήταν όλοι αυτοί που μετά έγιναν βήμα-βήμα κάτι διαφορετικό, κάτι που σταδιακά απογειώθηκε. Ήταν εκεί στα ίδια μέρη, ξενερωμένοι χωρίς δεσμό μεταξύ τους, με το ανάθεμα που έβγαζε το: “Αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό”. Βάζω στοίχημα πως όσο και αν συμπάθησαν τον Μεντιλίμπαρ όταν μπήκε πρώτη φορά στα αποδυτήρια, όσο και αν τον πίστεψαν στους πρώτους αγώνες που τους καθοδήγησε, κανένας δεν θα έβαζε ούτε ένα ευρώ στοίχημα ότι στο τέλος Μαϊου θα ήταν αυτοί μέσα στην OPAP Arena θριαμβευτές και όχι θεατές από την τηλεόραση.

Όταν άντεξε και στις “στραβές”

Δεν ξέρω τι έκανε ο Βάσκος. Δεν ξέρω τη μεθοδό του, δεν ξέρω πως κατάφερε να συνεχίσουν να πιστεύουν οι παίκτες σε αυτόν, στους ίδιους και στον στόχο, όταν υπήρξα και οι “στραβές”. Και δεν ήταν λίγες. Μάλιστα ο Ολυμπιακός είχε αρκετά πάνω, κάτω μέχρι να σταντάρει τα κομμάτια του παιχνιδιού του που του επέτρεψαν να βρει ισορροπία. Αναταράξεις που θα μπορούσαν να είναι μοιραίες, αφού ήρθαν μετά το πρώτο διάστημα που όλοι εκθείαζαν τον Μεντιλίμπαρ. Αλλά με κάποιο τρόπο ο δεσμός δεν χάθηκε. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι περισσότερο, από απλή προπονητική αξία. Γιατί στη φάση αποσύνθεσης που ήταν η ομάδα μέχρι τον Φεβρούαριο δεν έφτανε μόνο αυτό για να γυρίσει το χαρτί.

Ακριβώς για όλα αυτά... Για το τεράστιο...μυστήριο αυτής της απίστευτης μεταμόρφωσης του Ολυμπιακού, που έφερε μετά τον βάλτο ένα απίστευτο τρίμηνο, στο οποίο οριακά (και λόγω κόπωσης) οι Ερυθρόλευκοι δεν διεκδίκησαν μέχρι τέλος και το πρωτάθλημα, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ με μονίμως ευγενικό μέχρι και ντροπαλό χαμόγελο, με την δημόσια παραδοχή των λαθών του όταν τα έκανε, μπαίνει στην κορυφή της πυραμίδας αυτής της επιτυχίας. Για την αφεντιά μου εννοείται, καθώς ο καθένας δικαιωματικά κάνει την δικά του κατάταξη. Διευκρινίζοντας ότι ναι μεν είναι ομαδικό του άθλημα, αλλά έχει αποδειχθεί ότι και το καλύτερο υλικό του κόσμου πάω στον κάδο των απορριμάτων αν δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα το διαχειριστεί σωστά. Ευχαριστούμε πολύ λοιπόν κύριε Μεντιλίμπαρ, γιατί πέτυχες κάτι μοναδικό αθλητικά (και όχι στενά οπαδικά) και δεν είσαι καθόλου “ψώνιο” για να μας πρήξεις με αυτό στην υπόλοιπη ζωή μας. Απλά χαμογέλασες ευτυχισμένος και περήφανος σα να έλεγες και εσύ: “Κοίτα ρε φίλε τι γίνεται στον κόσμο!”.

Υ.Γ1: Το έχω γράψει ξανά αλλά οφείλω να το αναφέρω πάλι, μετά την αυτοκρατορική εμφάνιση του Ρέτσου στον τελικό. Η διαχείριση του από τον Μεντιλίμπαρ σηκώνει ακόμα ένα βραβείο. Ο Ελληνας στόπερ ήταν μια δύσκολη υπόθεση. Εξαιρετικός σε πολλά ματς και στο 99% του αγώνα, αλλά θα έκανε κάτι “βαρύ” σε μια φάση που θα ήταν κομβική. Ο Βάσκος δεν νευρίασε, δεν τον εξαφάνισε. Επέμενε σε αυτόν βλέποντας αυτά που είχε να δώσει και περιμένοντας το 100%. Σίγουρα η έλευση του Κάρμο άλλαξε και τον Ρέτσο, αλλά μέχρι να φτάσουμε στην 29η Μαϊου ο Μεντιλίμπαρ ίσως και να ρίσκαρε. Αλλά δεν εγκατέλειψε τον Ρέτσο και στο φινάλε αυτός ανταπέδωσε μεγαλόπρεπα.

Υ.Γ2: Υπέροχοι οι “τα είχα πει εγώ” και μπράβο τους! Εγώ λοιπόν δεν τα είχα πει. Πέρα από το ότι φαινόταν να έχει έρθει ένας σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος στον Ολυμπιακό τίποτα άλλο δεν θα μπορούσα να πω με σιγουριά. Τώρα ξεφύτρωσαν πολλοί “τα είχα πει εγώ”. Πάαααρα πολλοί περισσότεροι από του 50 ανθρώπους που πήγαν στην Τόπολα σίγουρα.