Ολυμπιακός: Το κόκκινο πανό στο Ντέλε Άλπι

«Έχουμε μάχη. Μάχη και γιορτή», τού είπε λίγες ώρες πριν τον τελικό. «Πήγαινε εσύ, θα μείνω πίσω, δεν βαστάει η καρδιά μου». Φοβήθηκε. Όχι τα μελλούμενα, όχι το παιχνίδι. Όχι το ενδεχόμενο της ήττας. Μα μήπως η καρδιά του τον προδώσει καθώς βιώνει μέσα σε λιγες μόνο ώρες ολάκερη την οπαδική του ζωή.

Σε κατάσταση ηρεμίας, λένε, οι καρδιακοί παλμοί κυμαίνονται από 60 ως 90. Σε κατάσταση άγχους, υπέρμετρης χαράς ή οργής, η καρδιά συστέλλεται γρήγορα. Οι παλμοί ανεβαίνουν και νιώθεις ότι θα βγει από τη θέση της. Θα σπάσει η γαμημ...η.

Πήγαινε εσύ. Και πάρτους μαζί σου όλους. Είναι μεγάλη η ευθύνη που κουβαλάς... Που κουβαλάτε όλοι οσοι θα είστε παρόντες στο ραντεβού με την Ιστορία. Πάρε μαζί σου τον κυρ Μανώλη, που έφτιαχνε καδράκια με τους αδερφούς Ανδριανόπουλους και τον Έφηβο κι ανάγκαζε την κυρά Ευγενία να τα κρεμάει στους τοίχους του σπιτιού. Κουβαλά μαζί σου τους πατεράδες που αγάπησαν τον Ολυμπιακό στα πέτρινά του χρόνια. Εκείνους τους τρελούς που μεγάλωσαν με το πύρωμα στην καρδιά. Τον ανεκπλήρωτο πόθο. Τον τύπο εκείνο που καθόταν μόνος του στη θύρα 24 κάτω - κάτω και κοιτούσε σα χαμένος το γήπεδο, κι όταν μπήκε η παρέα του και τον ρώτησε: τι κάνεις εδώ ρε μόνος σου, σαν να' χεις πέσει σε κατάθλιψη; Τους απάντησε λίγο ενοχλημένος: ποια κατάθλιψη ρε, κοιτάζω το τοπίο, θα μπορούσα να κάθομαι εδώ μέρες. Και απλώς χάζευε το «Καραϊσκάκης», ώρες πριν την σέντρα στο παιχνίδι με τη Φενέρ.

Επανάφερε στη μνήμη σου, όσα έζησες. Όσα άκουσες, όσα σου διηγήθηκαν. Βάστα το βάρος κάθε πληγής μέχρις ότου αντέχουν τα πόδια σου. Παίξε στο μυαλό σου τις νότες που συνόδεψαν την παιδική σου ηλικία. Την πρώτη σου φορά στο γήπεδο, την πρώτη ριγωτή που ακούμπησε τη σάρκα σου. Το πρώτο κλάμα που τη «λεκιασε». Θυμίσου εκείνους που «καταπίνουν» χιλιόμετρα για να είναι δίπλα του. Εκείνους τους φτωχοδιάβολους, που φωλιάζουν στη μεγάλη του οικογένεια. Πήγαινε μια βόλτα, νοητή, στους τόπους που γεννήθηκε, στους δρόμους που αγαπήθηκε. Εκεί που θέριεψε. Στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, στα Μανιάτικα, στη Νίκαια, τη Δραπετσώνα.

«Έχουμε μάχη και γιορτή». Είναι ιερό σου καθήκον να έχεις στο μυαλό σου όσους δεν πρόλαβαν. Όσοι στη βόλτα τους απ' τη ζωή, πόθησαν όσο τίποτα άλλο να δουν τον «Θρύλο μας στον τελικό». Όσους φύγαν ποτίζοντας με αίμα την δοξασμένη ερυθρόλευκη. Εκείνους που σκαρφίστηκαν στο γυρισμό απ' το Τορίνο το πιο όμορφο σύνθημα που γράφτηκε ποτέ για μια ήττα!

Και εκείνος πήγε. Μαζί με μερικούς ακόμα ευλογημένους που πήραν θέση στις κερκίδες της «Αγιάς Σοφιάς». Μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους που σηκώθηκαν το πρωί της 29ης Μάη αναγνωρίζοντας τη μοναδικότητα της στιγμής και έζησαν ώρες απ' αυτές που ο Χρόνος παίζει μαζί σου περίεργα παιχνίδια και ουδείς φυσικά μπορεί να σε πιάσει παρηγορητικά απ' τον ώμο και να σου πει: μη σε νοιάζει, έχεις μπροστά σου την ομορφότερη μέρα της οπαδικής σου ζωής.

Μια μέρα που δεν έχει αρχή και τέλος. Αδύνατο να προσδιορίσεις πότε ακριβώς ξεκίνησε. Πότε ξύπνησες; Κοιμήθηκες άραγε καθόλου; Τι ώρα ήσουν στο ρολόι, στο Πασαλιμάνι. Περπάτησες από εκεί ως το ΣΕΦ; Έφαγες;

Δεν έδινε σήμα στον εγκέφαλο το στομάχι και η ζαλάδα από τις μπύρες προσέφερε μια γλυκιά παρηγοριά στην αγωνία σου. Να περάσουν οι ώρες να φτάσεις στο γήπεδο. Αυτο έχει σημασία. Το 90λεπτο του τελικού; Έμοιασε αιώνας και η παράταση αιωνιότητα. Είναι αδύνατο να περιγράψει άνθρωπος το ψηφιδωτό των συναισθημάτων εκείνες τις ώρες. Παρέες που μεγάλωσαν μαζί, σαν οικογένεια. Αδέρφια που βίωσαν μαζί τις χαρές, τις πίκρες, τις ντροπές, τις δόξες. Άνθρωποι που πίστευαν, κι είδαν τόσες και τόσες φορές την ελπίδα τους να τσακίζεται. Εκείνα τα βράδια που ποδοσφαιρικός Θεός και Διάβολος παίζανε ζάρια σε σκοτεινά στενά και γελούσανε μαζί τους.

Απόψε «έχουμε μάχη και γιορτή». Μια «μάχη στην άκρη της νύχτας»... Αυτή η φράση έπαιζε στο μυαλό του, όσο ο Έφηβος έδινε το μεγαλύτερο παιχνίδι της Ιστορίας του. Πόσα αντίρροπα συναισθήματα δημιουργεί από μόνη της αυτή η φράση; Πότε θα έρθει η λύτρωση;

Στο 116ο λεπτό!

Το 116ο λεπτό ενός αγώνα που ξεκίνησε στις 22:00, αυτή είναι η μόνη στιγμή στη μέρα που μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια από εκατομμύρια οπαδούς του Ολυμπιακού σε κάθε σημείο της γης την 29η Μάη. Τίποτα πριν και τίποτα μετά από εκείνο το λεπτό έχει σημασία. Μόνο αυτό, το 116ο λεπτό. Τα ασυντόνιστα γκοοοοολ που φτιάξαν την πιο μεθυστική μελωδία, το πύρωμα στην καρδιά που έδωσε εντολή να καεί η πόλη.

Ανέβηκε στο κάθισμα για να μπορεί να δει καλύτερα τις ερυθρόλευκες φιγούρες στο χορτάρι να πανηγυρίζουν. Έστρεψε το βλέμμα στον ερυθρόλευκο «χορό» στην κερκίδα, στα κασκόλ που ανέμιζαν στον αέρα και μετά πάνω, προς τον ουρανό. Για όσους δεν πρόλαβαν! Είδε λίγο αργότερα στα μάτριξ του γηπέδου να χαράσσεται το Olympiacos πάνω στο τρόπαιο. Μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι δεν ονειρεύεται. Έσπασε. Έκλαψε με λυγμούς. Λυτρώθηκε. Μάζεψε τα κομμάτια του, τα βάλε με τα γόνατά του που λύγιζαν από την κούραση. Κατέβηκε στον Πειραιά. Στην «καρδιά» της πόλης.

Δεν είχε ξαναδεί κόκκινο ουρανό. Ήταν αληθινά κατακόκκινος. Δεν είχε ξαναδεί τόση έκσταση, τόση χαρά, τόση συγκίνηση. Μα κάπου, σαν να πήρε το μάτι του το κόκκινο πανό στο Ντέλε Άλπι...