Παναθηναϊκός: Οι βασικές ευθύνες Αλόνσο - παικτών και Αλαφούζου - Παπαδημητρίου

Hταν όλα στρωμένα στα πόδια του. Επαιζε εναντίον ομάδας επιπέδου 6ης-10ης θέσης του ελληνικού πρωταθλήματος. Σε μια έδρα χλιαρή και μισοάδεια. Με 1-0 από το 10’ ως προϊόν καταπληκτικού συνδυασμού και υπέροχης εκτέλεσης του Τάσου Μπακασέτα. Το τέμπο του ματς ήταν χαμηλό, οι παίκτες της Μπόρατς δεν ήταν «σκληροί», ο Παναθηναϊκός είχε το ματς στα χέρια του, αλλά από το 12’, όταν ο Αντρατζ Σπόραρ ξόδεψε την ευκαιρία για το 0-2, μέχρι το 65’, όταν άρχισαν οι αλλαγές με Τετέ και Ουναϊ, ο Παναθηναϊκός άφηνε λίγο – λίγο, λεπτό – λεπτό, το ματς να του φεύγει από τα χέρια. Και τελικά το έχασε το τρίποντο, μαζί και μια υπέροχη ευκαιρία για ένα αναζωογονητικό 0-3 ή 1-4 που θα τόνωνε το ηθικό όλων.

Στη Βουλγαρία με τη Μπότεφ το ματς είχε ακριβώς την ίδια εκκίνηση. Πρώτη φάση – πρώτο γκολ, στο 6’ με τον Τζούρισιτς. Το ημίχρονο είχε κλείσει στο 0-3. Χθες, στη Βοσνία, μετά το 15’ ο Παναθηναϊκός φάνηκε επικίνδυνος μόνο μία φορά μέχρι το 45’. Χαλάρωσε. Δεν έβαλε τα πόδια του στη φωτιά. Δεν πίεσε για το 0-2. Αφηνε τη Μπόρατς να παίζει. Με κάποια ακίνδυνα σουτ εκτός περιοχής, με κάποια φάουλ, με αναξιοποίητα κόρνερ…

Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε από το 20’ έως το 45’. Δεν κυνηγούσε το δεύτερο γκολ. Να ήταν η ανασφάλειά του; Να ήταν η σιγουριά του εναντίον μιας σαφώς κατώτερης ομάδας; Πάντως σίγουρα σ’ αυτή την περίσταση δεν υπήρχε το «δεν μπορώ»! Υπήρχε το «δεν προσπαθώ»! Και μετά, φυσιολογικά… έτρεχε. Φάση σαν το 1-1 με την κεφαλιά του Ντεσπότοβιτς μπορεί να σου συμβεί σε κάθε ματς. Είναι αποδεκτό να δεχθείς γκολ από στατική φάση. Αυτό που δεν είναι αποδεκτό είναι να αφήνεις ένα ματς στην τύχη του για ένα μισάωρο. Λες και είσαι η… Σίτι κι έχεις βαρεθείς να νικάς. Λες και είσαι η Μπάγερν κι έχεις βαρεθεί να ρίχνεις πενταρο-εξάρες...

Ο Ντιέγκο Αλόνσο καλείται να βρει τι συνέβη σ’ αυτό το ημίωρο, μετά το 15’ και μέχρι το τέλος του ημιχρόνου. Τι συνέβη και έπεσαν τα φώτα, ενώ στο πρώτο τέταρτο του αγώνα ο Παναθηναϊκός έπαιζε τη Μπόρατς σχεδόν στο μισό γήπεδο, κάτι που σπανίως έχει συμβεί εφέτος. Αυτή τη φορά οι παίκτες δεν χρειάζονται «χάιδεμα»!

Αν ο κόουτς σταθεί στους ωραίους συνδυασμούς που όντως κατέθεσε στο συγκεκριμένο ματς ο Παναθηναϊκός, στα δυο πεταμένα τετ α τετ του Σπόραρ που ουδείς μπορεί να καταλάβει πώς τον… θυμήθηκε μετά από πέντε εβδομάδες (τελευταία συμμετοχή στο 2-2 με την Αthens Kallithea ως αλλαγή), στις ευκαιρίες του Μαξίμοβιτς, του Μλαντένοβιτς, του Ιωαννίδη, άκρη δεν θα βγάλει. Αν αρκεστεί στο ότι "το ποδόσφαιρο μας αδίκησε" (ενώ με τη Λανς και την Athens Kallithea ο… ποδοσφαιρικός δικαστής ήταν... μέλος της Θύρας 13), στις εύηχες ατάκες που προσφέρουν ωραίους τίτλους του στυλ «η πίεση είναι φίλη μου» και στα υποστηρικτικά λόγια με την κασέτα «πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στους παίκτες», εκείνος θα χάσει σύντομα τη θέση του λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης και οι παίκτες θα συνεχίσουν να παίρνουν τις υπερβολικές γι’ αυτό που παρουσιάζουν αμοιβές τους, πλην λίγων εξαιρέσεων.

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού φαίνεται πως δεν έχουν καταλάβει την όλη… φάση. Δεν έχουν καταλάβει ότι έτσι όπως βαδίζει ο Παναθηναϊκός πάει ολοταχώς για… 5-8 μπας και βγει στην Ευρώπη. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι αν συνεχίσουν με ανεπιτυχή αποτελέσματα θα παίξουν το 90% των αγώνων μπροστά σε 5-6.000 θεατές στο ΟΑΚΑ. Και ευθύνη γι’ αυτή την «ευκολία» τους αναντίρρητα φέρνουν και ο Γιάννης Αλαφούζος και ο Γιάννης Παπαδημητρίου.

Μέσα σε όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός δεν πάει… χαμένος από χέρι στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ισα – ίσα, που μερικές φορές τέτοιου είδους ντέρμπι συσπειρώνουν πρόσκαιρα περισσότερο εκείνους που βρίσκονται υπό πίεση και τους ωθούν να παρουσιάσουν καλύτερο πρόσωπο για τα συγκεκριμένα παιχνίδια. Όμως σε κάθε περίπτωση, όταν το «εξάρι» σου παίρνει τη μπάλα από τη μικρή περιοχή για να κάνει τον… Μίμη Δομάζο στα 70’s εναντίον μιας χαμηλού επιπέδου ομάδας που δεν πιέζει ψηλά, δεν σε πιέζει σοβαρά στη μεσαία γραμμή και κάθε φορά που καταφέρνεις να βάζεις τη μπάλα στην περιοχή της δημιουργείς φάση, η μοίρα του προπονητή φαίνεται προδιαγεγραμμένη.

Κι απομένει να απαντηθεί μόνο το «πότε» θα σπάσει το ήδη ραγισμένο γυαλί.