Αντζουλάς στο Gazzetta: «Πήρα τηλέφωνο και είπα "δεν με νοιάζει να ζήσω κάτι άλλο στο ποδόσφαιρο, αυτό μου φτάνει"»

• «Το είδα σαν μία ευκαιρία ζωής»
• «Στο ποδόσφαιρο δεν είναι όλα στο δικό σου χέρι, το μέλλον επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες»
• «Στον Πιόλι θύμιζα τον εαυτό του, ο Μοντέλα δεν με έβλεπε»
• «Αδιανόητο ότι δεν στηρίζεται η προσπάθεια, όταν ήμουν παιδάκι παρακαλούσα»
• «Πιστεύω στον Θεό, γιατί σκέφτομαι πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο»

Από τον Αστέρα Τρίπολης, έκανε το άλμα στην Πριμαβέρα της Φιορεντίνα. Ευλογία, θα σκεφτεί κανείς και έτσι είναι. Ο Γιώργος Αντζουλάς έχει προλάβει στα 24 του να ζήσει στιγμές που ονειρεύονται τόσα και τόσα παιδιά για την καριέρα τους.

Στο σταυροδρόμι της καριέρας του, που βρέθηκε το περασμένο καλοκαίρι, ακολούθησε την ταμπέλα που έγραφε «Ελσίνκι». Και ως τώρα, για αυτήν του την επιλογή, φαίνεται πως δικαιώνεται. Μαθαίνει στην πίεση του πρωταθλητισμού, ενώ ζει και από μέσα τον μαγικό κόσμο του Conference League.

Το Gazzetta συνάντησε τον νεαρό ποδοσφαιριστή στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας και εκείνος μίλησε για κάθε του βήμα ως τώρα στο ποδόσφαιρο. Από τα παιδικά του χρόνια, όταν παρακαλούσε να παίξει η Παναχαϊκή αγώνα Κυπέλλου για να δει από κοντά ομάδα της Superleague, ως την αστραφτερή περιπέτεια στη Φλωρεντία και την εμπειρία στην Ουγγαρία.

Φυσικά, αναφέρθηκε στο πρώτο του διάστημα στην Ελσίνκι, στην πίστη του στον Θεό και στο πόσο αυτή επηρεάζει την καθημερινότητά του, ενώ περιέγραψε και τον εαυτό του εκτός γηπέδου.

«Το είδα σαν μία ευκαιρία ζωής»

Ξεκινώντας, ποιες είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις, έχοντας τον Γιώργο Κανελλόπουλο στο πλευρό σου στην προσπάθειά σου να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον;

Πριν έρθω, μίλησα μαζί του. Είμαστε μαζί από 14 χρονών, από τις ακαδημίες του Αστέρα. Από όταν ξεκινήσαμε, ως την πρώτη ομάδα, ανεβήκαμε μαζί. Τον ρώτησα πως είναι και πήρα ένα feedback. Είναι η πρώτη φορά που πάω σε μία ξένη χώρα και στην οποία έχω Έλληνα συμπαίκτη. Γίνονται όλα πιο απλά, από τα πρώτα βήματα, που να πάω να φάω, που είναι ωραία να περπατήσω ή και που να βρω σπίτι. Από εκεί και πέρα, όλοι στην ομάδα είναι πολύ δοτικοί και με υποδέχθηκαν πολύ όμορφα. Πιστεύω, βέβαια, ότι και για εκείνον είναι αλλιώς να έχει έναν Έλληνα στα αποδυτήρια. Έτσι και για μένα, είναι πολύ σημαντικό να έχω κάποιον να αλληλοεπιδρώ καθημερινά.

Εδώ δεν είναι Ελλάδα, δεν είναι Ιταλία, δεν είναι Ουγγαρία. Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο σε μία χώρα της βόρειας Ευρώπης;

Ήμουν τυχερός, γιατί ήρθα μέσα στο καλοκαίρι, οπότε η μετάβαση έγινε πολύ ομαλά. Δεν είχε πολύ κρύο, δεν ήταν ακραίες οι καιρικές συνθήκες. Έφυγα από τη ζέστη της Ελλάδας και ήρθα σε μία πιο νορμάλ θερμοκρασία. Αυτό που με δυσκόλεψε, ήταν το πλαστικό γήπεδο. Είχα να αγωνιστώ σε πλαστικό γήπεδο, από όταν αγωνιζόμουν στην Κ19. Ακόμα και τότε παίζαμε κάποια ματς στο φυσικό χορτάρι. Είχα πρόβλημα μέχρι και με τα παπούτσια, με χτυπούσαν. Η ζέστη στο πλαστικό είναι αφόρητη. Παρά το γεγονός ότι το βρέχουν, μετά από δέκα λεπτά, βράζει. Ήξερα, όμως, ότι ερχόμουν στην μεγαλύτερη ομάδα της Φινλανδίας και ότι θα παίξω στα προκριματικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Πώς είναι οι άνθρωποι που συνάντησες στη Φινλανδία;

Πριν έρθω, είχα επικοινωνία και με τον προπονητή και με τον CEO της ομάδας. Από την πρώτη στιγμή που ήρθα, μου έδειξαν πόσο πολύ με θέλουν. Η προσέγγισή τους, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να έρθω. Ήταν όλοι δίπλα μου στο να βρω σπίτι, να κάνω τα πρώτα μου βήματα στη χώρα. Επιπλέον, μπορεί να υπάρχει πίεση, αλλά μου έδωσαν χώρο να βρω τα πατήματά μου. Γενικά, θεωρώ ότι είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί στο ποδόσφαιρο.

Όταν το καλοκαίρι, πριν ρωτήσεις τον Κανελλόπουλο, άκουσες για πρώτη φορά για την Ελσίνκι, ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις;

Μπορώ να πω ότι στην αρχή δεν ήμουν τόσο θετικός. Δεν ξέρουμε πολλά πράγματα στην Ελλάδα, για τη χώρα και το ποδόσφαιρό της. Αυτό που μου έχει δείξει, όμως, το ποδόσφαιρο, είναι ότι δεν πρέπει να κλείνεις καμία πόρτα, γιατί δεν ξέρεις από την μία μέρα στην άλλη, που μπορεί να βρεθείς. Έτσι, ρώτησα κι έμαθα και το βρήκα ως κίνητρο το ότι θα ερχόμουν για πρώτη φορά σε μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Είχα την τύχη και στην Ουγγαρία να βρεθώ σε μεγάλη ομάδα, όμως η Ούιπεστ, δεν είναι στα καλύτερά της τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, ήξερα πως είναι να υπάρχει πίεση από τον κόσμο. Στην Ουγγαρία και όσο πιο νότια είσαι στην Ευρώπη, οι άνθρωποι το ζουν περισσότερο. Εδώ όποια πίεση υπάρχει, είναι μόνο μέσα στο γήπεδο. Έξω από αυτό, μπορείς να κινηθείς όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Δεν σου συμπεριφέρεται κανείς όμορφα ή άσχημα, επειδή κέρδισες ή έχασες. Επιπλέον, σκέφτηκα και ότι θα έχω την ευκαιρία να παίξω σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, κάτι που δεν ήξερα αν και πότε θα μπορέσω να κάνω ξανά. Είμαι 24 χρονών, μπορεί τα πράγματα να πάνε πολύ καλά, μπορεί, όμως και όχι. Το είδα σαν μία ευκαιρία ζωής.

Πώς ήταν η εμπειρία σου στην Ουγγαρία;

Ούτε για την Ουγγαρία ήξερα πολλά, πριν πάρω την απόφαση να πάω. Όσο άγνωστο μου ήταν το φινλανδικό ποδόσφαιρο, άλλο τόσο μου ήταν και το ουγγρικό. Παρ’ όλα αυτά, εντυπωσιάστηκα από τις συνθήκες εργασίας. Δέκα από τις δώδεκα ομάδες της πρώτης κατηγορίας, έχουν καινούργιο γήπεδο. Το αντίκτυπο αυτής της ανάπτυξης, το βλέπει κανείς και στην εθνική Ουγγαρίας. Τα τελευταία χρόνια κάνουν συνεχώς βήματα προς τα εμπρός. Έχουν βγάλει ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο. Έφτιαξαν καινούργιο γήπεδο για την εθνική τους και αυτό γεμίζει σε κάθε ματς. Εμείς έπρεπε να κερδίσουμε την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ, για να γεμίσει σε ένα παιχνίδι το ΟΑΚΑ. Εκείνοι πάνε 70.000 κόσμος σε κάθε αγώνα και μένουν έξω άλλοι 40.000, που δεν καταφέρνουν να βρουν εισιτήριο.

Αγαπούν λίγο παραπάνω την εθνική τους σε σχέση με εμάς;

Ναι. Πρέπει ο κόσμος να στηρίζει την Εθνική και να την αγαπάει. Σίγουρα, ο καθένας θέλει να κερδίζει η ομάδα του, όμως, πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη στους παίκτες. Οι παίκτες δίνουν πάντα τον καλύτερό τους εαυτό για την Εθνική. Είναι τεράστια τιμή να παίζεις για την Εθνική. Έχω παίξει στην Ελπίδων και μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να παίξω και στην Ανδρών. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει ποδοσφαιριστής της Εθνικής που παίζει και δεν δίνει το 100%.

«Στο ποδόσφαιρο δεν είναι όλα στο δικό σου χέρι, το μέλλον επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες»

Όταν έφευγες για πρώτη φορά από την Ελλάδα, για να πας αρχικά στην Ιταλία, φανταζόσουν ότι στα 24 σου θα έχεις παίξει ποδόσφαιρο σε τρεις διαφορετικές χώρες;

Σε καμία των περιπτώσεων. Όταν έφυγα στα 18 μου για την Φιορεντίνα, ζώντας το όνειρο, πηγαίνοντας σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες, δεν φανταζόμουν τίποτα από όσα έγιναν. Έτσι είναι, όμως, το ποδόσφαιρο. Από την μία στιγμή στην άλλη, μπορεί να βρεθείς από το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, στο βορειότερο. Πέρσι είχα έναν τραυματισμό, ο οποίος ναι μεν με κράτησε έναν μήνα εκτός γηπέδων, αλλά, συνέχισα να έχω πόνους και στο υπόλοιπο της χρονιάς. Πλέον, παρακαλώ μόνο να έχω την υγεία μου και από εκεί και πέρα, δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και ό,τι προκύψει. Δεν κάνω σχέδια, γιατί στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να σχεδιάσεις τίποτα. Από την μία στιγμή, στην άλλη, αλλάζουν πολλά. Είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο.

Έχει υπάρξει στιγμή που το ποδόσφαιρο να σε έχει απογοητεύσει;

Σίγουρα, πάρα πολλές φορές. Αλλά, το ποδόσφαιρο μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι αυτό που ήθελα να κάνω από μικρός, ακόμα και αν δεν είναι όπως το φαντάζεσαι μικρός. Θεωρώ ότι όλος ο επαγγελματισμός αθλητισμός, δεν είναι όπως τον φανταζόμαστε μικροί. Υπάρχουν καταστάσεις που, δυστυχώς, αλλάζουν και δεν αφορούν την δική σου προσπάθεια. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός να μου λένε να προσπαθήσω και θα ανταμειφθώ. Ή να μου λένε ότι αν δουλέψω, θα κερδίσω αυτό που αξίζω. Πλέον, δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Το μέλλον μας επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Υπάρχουν αποφάσεις που θα πάρει ένας προπονητής, ένας τεχνικός διευθυντής. Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αγωνίζεσαι και να δουλεύεις, για να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Όμως, στο ποδόσφαιρο δεν είναι όλα στο δικό σου χέρι. Πιο μικρός, απογοητευόμουν όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως θα ήθελα. Όμως, σταδιακά άρχισα να καταλαβαίνω πως δεν μπορώ να σχεδιάσω τίποτα. Έτσι, είμαι πιο χαλαρός να δουλεύω, να αγωνίζομαι στο 100%, να προσπαθώ να το απολαμβάνω και από εκεί και έπειτα ό,τι είναι ας προκύψει.

Υπάρχει, όμως, κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που να σε άλλαξε ως άνθρωπο και να επηρέασε τον τρόπο σκέψης σου;

Αυτός ο τραυματισμός που είχε πέρσι, μπορεί να μην ήταν τόσο σοβαρός, όμως, επειδή πονούσα για μία χρονιά σερί, είχε χαλάσει πολύ το μυαλό μου. Έπαιζα και δεν το απολάμβανα, γιατί σκεφτόμουν πως θα γίνει να μην πονάω. Γι’ αυτό, πλέον, θέλω να απολαμβάνω την κάθε στιγμή.

«Στον Πιόλι θύμιζα τον εαυτό του, ο Μοντέλα δεν με έβλεπε»

Για ένα παιδί που μαθαίνει σε τόσο μικρή ηλικία πως υπάρχει ενδιαφέρον από ένα κλαμπ όπως η Φιορεντίνα, πόσο εύκολο είναι να πάρει το μυαλό του αέρα;
Είναι πολύ εύκολο. Και αν γίνει, είναι και απόλυτα φυσιολογικό. Στην αρχή εγώ δεν το πίστευα, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Και εκεί, φυσικά, υπήρχαν δυσκολίες στην αρχή. Παίζει, όμως, πολύ μεγάλο ρόλο η ανατροφή που έχεις από την οικογένειά σου. Το πόσο ταπεινός είσαι, για να πετύχεις. Η κάθε επιτυχία φέρνει διθυραμβικά σχόλια, το ζήτημα είναι πως εσύ τα διαχειρίζεσαι. Το πόσο τους δίνεις σημασία. Θεωρώ πως το να έχεις σταθερή προσωπικότητα και να μην επηρεάζεσαι από τις καταστάσεις, τόσο τις αρνητικές, όσο και τις θετικές, είναι αυτό που σε καθορίζει ως άνθρωπο. Θεωρώ ότι είναι πολύ εύκολο να πάρουν τα μυαλά σου αέρα, αλλά από την άλλη σκέφτεσαι ότι το να πας στα 18 σου στη Φιορεντίνα, δεν είναι τίποτα. Το να πας, να καθιερωθείς και να παίξεις, είναι το δύσκολο. Η εξέλιξη είναι που κάνει τη διαφορά. Όταν μένεις στάσιμος, θα λένε καλά πράγματα για σένα, αλλά θα είναι για μία ή για δύο εβδομάδες. Μετά, όλα ξεχνιούνται.

Τι θυμάσαι πιο έντονα από το διάστημα που πέρασες στην Φιορεντίνα;

Θυμάμαι, σχεδόν, κάθε μέρα μου εκεί. Ήταν όλα πολύ όμορφα. Στην αρχή ήμουν μόνο με την Κ19 της ομάδας, πήγαμε για προετοιμασία σε ένα ορεινό μέρος της Ιταλίας. Μόλις επιστρέψαμε ξεκινούσε το πρωτάθλημα, στο οποίο συμμετείχε και η Πριμαβέρα της Φιορεντίνα. Και θυμάμαι ότι την εβδομάδα που θα ξεκινούσε το πρωτάθλημα, με κάλεσαν να προπονούμαι με την πρώτη ομάδα. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα, γύρισα σπίτι, πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου και τους είπα "δεν με νοιάζει να ζήσω κάτι άλλο στο ποδόσφαιρο, αυτό που είδα σήμερα μου φτάνει". Και ας ήμουν 19 χρονών. Σήμερα οι εγκαταστάσεις της Κ19, έχουν ανακαινιστεί. Κι εμένα τότε μου φαινόντουσαν όλα απίστευτα, ενώ ήταν τα παλιά τους. Οι παίκτες που συνάντησα εκεί, ήταν τρομεροί. Είχε συμβεί και το τραγικό γεγονός με τον θάνατο του Αστόρι, με θυμάμαι να μπαίνω στα αποδυτήρια και να βλέπω τη θέση του με την φανέλα της ομάδας και το περιβραχιόνιο. Να μην τα πειράζει κανείς. Ένας ποδοσφαιρικός πολιτισμός που μου έχει μείνει και θα κρατώ στο μυαλό μου για όλη μου τη ζωή.

Από τους παίκτες που συναναστράφηκες τότε, ποια ιστορία θυμάσαι περισσότερο;

Παρ’ όλο που ήταν πολύ σπουδαία ονόματα στο ποδόσφαιρο, δεν διέφεραν σε κάτι από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Οι περισσότεροι είναι απλοί άνθρωποι, που απλά κερδίζουν πάρα πολλά χρήματα, έχουν φήμη και υπάρχει κόσμος που τους θαυμάζει. Όλα αυτά, όμως, είναι μόνο μέσα στο γήπεδο. Θυμάμαι τον Κιέζα, που τότε ήταν το πιο hot όνομα στην ομάδα, όλοι μιλούσαν για αυτόν. Ερχόταν στο γήπεδο κάθε μέρα, με την ίδια φόρμα. Επειδή οι Ιταλοί φημίζονται για το στιλ τους και την ποιότητα των ρούχων που επιλέγουν, ακόμα και για να πάνε στο γήπεδο, τον πείραζαν. Μου έχει μείνει το πως πείραζαν το πρώτο όνομα στην ομάδα, επειδή ερχόταν με την ίδια φόρμα, κάθε μέρα στο γήπεδο.

Από τους δύο προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκες στη Φιορεντίνα, τον Στέφανο Πιόλι και τον Βιντσέντσο Μοντέλα, τι θυμάσαι;

Όσο ήταν ο Πιόλι, ήμουν κι εγώ περισσότερο στην πρώτη ομάδα. Τόσο από προσωπικές συνομιλίες που είχα μαζί του, όσο και από το feedback που έπαιρνα από τους προπονητές της Κ19, είχα καταλάβει ότι του άρεσα πολύ σαν παίκτης και ότι του θύμιζα πολύ τον εαυτό του. Επειδή έπαιζε στην ίδια θέση με μένα και ήταν καλός με την μπάλα, έβλεπε σε μένα μία νεότερη version του εαυτού του. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό. Ένα παιδί όταν ανεβαίνει στην πρώτη ομάδα από την ακαδημία, έχει πιο δεύτερο ρόλο, όμως, εγώ απολάμβανα ακόμα και το κορόιδο με τον Πιόλι. Μετά, με τον Μοντέλα, η ομάδα δεν πήγαινε τόσο καλά και συνέχισα να πηγαίνω για προπόνηση, αλλά καταλάβαινα ότι δεν με έβλεπε. Με τον Πιόλι πίστευα ότι κάποια στιγμή θα έρθει η ευκαιρία μου, ακόμα και να μπω ως αλλαγή σε ένα παιχνίδι. Μου το έδειχνε και ο προπονητής και το κλίμα. Για τον Μοντέλα, δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη, γιατί η ομάδα πέρασε ένα πολύ δύσκολο διάστημα. Από εκεί που τον Φλεβάρη πάλευε για να βγει στην Ευρώπη, έφτασε να σωθεί την τελευταία αγωνιστική. Οπότε και ο προπονητής δεν μπορούσε να ασχοληθεί με έναν τόσο νεαρό παίκτη. Προσπάθησε με 15 παίκτες να πάει να σώσει τη χρονιά.

«Αδιανόητο ότι δεν στηρίζεται η προσπάθεια, όταν ήμουν παιδάκι παρακαλούσα»

Ο Αστέρας πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει στην καριέρα σου;

Ο Αστέρας είναι μέσα στην καρδιά μου, ακόμα και αν θα ήθελα να έχω κερδίσει πολύ περισσότερα πράγματα. Από την άλλη, είμαι ευγνώμων στην ομάδα, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Είμαι ευγνώμων ακόμα και για τις όχι ευχάριστες στιγμές που έζησα εκεί, γιατί με έκαναν πιο ώριμο άνθρωπο και ποδοσφαιριστή. Θέλω να θυμάμαι μόνο τα θετικά από τον Αστέρα.

Γιατί πιστεύεις ότι η ομάδα δεν έχει τη στήριξη που θα έπρεπε από τον κόσμο της Τρίπολης;

Με βάση τα όσα έχει πετύχει ο Αστέρας, θα έπρεπε να έχει πολύ μεγαλύτερη στήριξη από τον κόσμο. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να μην έχει καταφέρει να βγει στην Ευρώπη, αλλά έχουν έρθει στο παρελθόν στην Τρίπολη, ομάδες όπως η Τότεναμ και η Σάλκε. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι κάθε χρόνο οι άνθρωποι που πηγαίνουν στο γήπεδο, είναι όλο και λιγότεροι. Αυτό με στενοχωρεί ως άνθρωπο που αγαπάω το ποδόσφαιρο. Πέρα από το ότι δίνει στους ποδοσφαιριστές ιδανικές συνθήκες εργασίας, δίνει και πάρα πολλά πράγματα στην πόλη της Τρίπολης και στον κόσμο της. Ανοίγουν, για παράδειγμα, νέες θέσεις εργασίας. Θεωρώ αδιανόητο ότι δεν στηρίζεται αυτή η προσπάθεια. Πολλοί έχουν παράπονα για τα εξωαγωνιστικά, αλλά οποιοδήποτε παράπονο και αν έχεις από τον Αστέρα, πρέπει να τον στηρίξεις αν μένεις στην Τρίπολη. Στο γήπεδο του Αστέρα την Κυριακή θα έπρεπε να έρχεται κόσμος από όλη την Πελοπόννησο. Ο γονιός γιατί να μην πάρει το παιδί του να πάει να δει, αν όχι τον Αστέρα, ένα παιχνίδι Superleague; Εγώ είμαι από την Πάτρα και η Παναχαϊκή λείπει πολλά χρόνια. Όταν ήμουν παιδάκι παρακαλούσα να έρθουν τα ματς του Κυπέλλου για να πάω να δω την ομάδα μου να παίζει απέναντι σε έναν σύλλογο από τη Superleague. Ελληνική πραγματικότητα είναι όλο αυτό!

«Πιστεύω στον Θεό, γιατί σκέφτομαι πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο»

Έχεις αναφέρει σε συνέντευξή σου στο παρελθόν ότι πιστεύεις στον Θεό. Πώς επηρεάζει αυτό την καθημερινότητά σου;

Πιστεύω πως ό,τι είναι να γίνει, είναι γραφτό από τον Θεό να γίνει. Εγώ προσπαθώ να δουλεύω καθημερινά, να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και αφήνω τον Θεό να αποφασίσει για τα υπόλοιπα. Σίγουρα, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, απογοητεύεσαι. Όμως, η πίστη μου, μου δίνει ηρεμία. Με κάνει να σκέφτομαι ότι πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ και ότι κάποια στιγμή θα ανταμειφθώ. Ή ότι ακόμα και αν δεν ανταμειφθώ στο ποδόσφαιρο, θα ανταμειφθώ στη ζωή μου. Πιστεύω στον Θεό γιατί σκέφτομαι πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο.

Αισθάνεσαι, όμως, ότι οι άνθρωποι, από τη φύση μας, όταν κάτι δεν μας πηγαίνει καλά, ρίχνουμε κάπου αλλού την ευθύνη;

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, φταίει κάποιος άλλος και όταν πηγαίνουν καλά, είναι δική μας επιτυχία. Δεν είμαστε ρομπότ, είμαστε άνθρωποι, αλλά πρέπει να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για αυτό που έχουμε και όχι να παραπονιόμαστε για αυτό που μας λείπει. Είναι καλό να έχουμε φιλοδοξίες, αλλά πρέπει να επιζητάμε να γίνουμε εμείς καλύτεροι και όχι να πάρουμε κάτι από κάποιον άλλον.

Πώς είναι ο Γιώργος έξω από το γήπεδο;

Όσο πιο απλός γίνεται. Μου αρέσει πάρα πολύ να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Είχα μία εβδομάδα ρεπό, πήγα στην Ελλάδα, στο σπίτι μου και την περισσότερη ώρα την πέρασα στο τζάκι με την μητέρα μου και με την κοπέλα μου. Παίζαμε επιτραπέζια. Είμαι πολύ δεμένος με τους δικούς μου ανθρώπους, είμαι κλειστός χαρακτήρας και δύσκολα κάνω νέες σχέσεις. Παρ’ όλα αυτά, μου αρέσει να βγαίνω για ένα καλό φαγητό ή για έναν καφέ. Είμαι άνθρωπος της οικογένειας.

Εκτός γηπέδου, με τι σου αρέσει να ασχολείσαι;

Όσο είναι σε εξέλιξη η χρονιά και είμαι πολλές ώρες στο σπίτι, παίζω πολύ PlayStation. Είναι κάτι που με βοηθάει να αλληλεπιδρώ με τους φίλους μου. Θα πούμε τα νέα μας, θα κάνουμε πλάκα. Μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός, να παίζω μπάσκετ ή πάντελ. Παράλληλα, προσπαθώ να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα που, ενδεχομένως, θα μου δώσουν έξτρα προοπτικές όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο. Πέρσι ολοκλήρωσα ένα πτυχίο στο Sports Management. Μου αρέσει, επίσης, το σινεμά. Εδώ, στη Φινλανδία, όμως, δεν μπορώ να πηγαίνω.

Γιατί δεν έχει σινεμά στη Φινλανδία (γελώντας);

Δεν είναι το ίδιο στα αγγλικά!

Θα ήθελες να δεις τον εαυτό σου να παίζει ένα ελληνικό ντέρμπι;

Εννοείται πως θα ήθελα, όμως, δεν τον έχω φανταστεί. Σίγουρα, θα ήταν μεγάλη τιμή και μεγάλη ευκαιρία να παίξω σε μεγάλη ελληνική ομάδα. Έχω τεράστιο σεβασμό για όλους. Η πρώτη φορά που ένιωσα την ατμόσφαιρα ενός ντέρμπι, ήταν όταν ήμουν στην Ούιπεστ και παίξαμε απέναντι στην Φερεντσβάρος, με οπαδούς και των δύο συλλόγων. Η ατμόσφαιρα στα ντέρμπι, είναι κάτι που κάθε ποδοσφαιριστής πρέπει να ζήσει. Πολύ περισσότερο, όταν οι οπαδοί ξεχωρίζουν για το πάθος τους.

Κλείνοντας, με ποια λέξη θα περιέγραφες τον εαυτό σου;

Ανταγωνιστικός. Ακόμα και επιτραπέζιο με την κοπέλα μου να παίζω στο σπίτι, θέλω να κερδίζω.