Ένας Ολυμπιακός πολεμιστής, με χαρακτήρα και με Τσιμίκα Νο 2!

Μπορεί αυτός ο Ολυμπιακός να μην βγάζει, τουλάχιστον ακόμη, την ποιότητα που θα θέλαμε, πιθανότατα γιατί δεν έχουν προσαρμοστεί μέχρι στιγμής οι περισσότεροι καινούργιοι παίκτες του, αλλά αν μη τι άλλο βγάζει καλή νοοτροπία. Είναι πολεμιστής, καταθέτει χαρακτήρα, καρδιά και προσωπικότητα. Και δικαιώνεται από το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Φαντάζομαι ότι έχετε αντιληφθεί τι πήγε να γίνει χθες το βράδυ, στην προτελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ. Εάν ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε στο 90’ και η Άντβερπ κρατούσε το υπέρ της 2-1 στην Φρανκφούρτη (η Άιντραχτ ισοφάρισε στο 94’), τότε η βαθμολογία θα ήταν ‘Αιντραχτ 10, Ολυμπιακός 7, Φενέρμπαχτσε 6 κι Άντβερπ 4. Δηλαδή, η Άιντραχτ θα είχε περάσει 100% ως πρώτη και μαθηματικά κι ο Ολυμπιακός θα κινδύνευε να έμενε εκτός Ευρώπης, εάν έχανε από την Άντβερπ στο Βέλγιο (θα κρίνονταν η τρίτη θέση στην ισοβαθμία και στη διαφορά τερμάτων) και εάν κέρδιζε η Φενέρ στην Πόλη την αδιάφορη βαθμολογικά Άιντραχτ-έτσι οι Τούρκοι θα έρχονταν δεύτεροι και θα συνέχιζαν στο Γιουρόπα…

Ο Ολυμπιακός, όμως, αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα ακόμη κι όταν μέσα σε ένα πεντάλεπτο, από το 74’ έως το 79’, έχασε τις δύο καθαρές ευκαιρίες για γκολ με τον Ελ Αραμπί και τον Λαλά, συνέχιζε να επιτίθεται, ο προπονητής του έδωσε νέα ώθηση στην ομάδα αλλάζοντας στο 80’ σέντερ φορ, ψάχνοντας στο πρόσωπο του Τικίνιο ένα νέο...Χασάν και πράγματι ήρθε η λύτρωση της τελευταίας στιγμής από τον Βραζιλιάνο, που μπαίνοντας με την καλή ψυχολογία από τη ματσάρα που είχε κάνει στο 3-0 στην Τουρκία (ένα γκολ δικό του και συμμετοχή και στα άλλα δύο) μπήκε κι έκανε τη διαφορά με ένα φανταστικό γύρισμα για το μοναδικό γκολ στο 90’, όπως πέρυσι ο Αιγύπτιος στο 1-0 με τη Μαρσέιγ και στο 1-2 στην PSV.

Κι αν η Άιντραχτ δεν έκανε το απίστευτο να σώσει κι άλλο ματς στις καθυστερήσεις (στο 91’ είχε κερδίσει και στο Καραϊσκάκη και στο Βέλγιο, ενώ στο 92’ είχε χάσει το πέναλτι ο Πέλκας μέσα στην Φρανκφούρτη με το σκορ 1-1 !!!), τότε ο Ολυμπιακός θα είχε ακόμη πιο πολλές πιθανότητες στη μάχη της διεκδίκησης της πρώτης θέσης, διότι αν αυτός κέρδιζε στο Βέλγιο τελευταία αγωνιστική, θα έπρεπε να κέρδιζαν και οι Γερμανοί στην Πόλη για να κρατούσαν την κορυφή, δεν θα τους αρκούσε η ισοπαλία. Και επιπλέον θα είχαν βαθμολογικό ενδιαφέρον τόσο η Άντβερπ, όσο και η Φενέρ, γιατί θα έπαιζαν την τρίτη θέση. Ενώ τώρα ο Ολυμπιακός δεν θέλει μόνο δικό του διπλό, αλλά και ήττα της Άιντραχτ, με Βέλγους και Τούρκους βαθμολογικά αδιάφορους.

Τέλος πάντων, ας κρατήσουμε ότι ο Ολυμπιακός συνεχίζει και φέτος, όπως σχεδόν πάντα εδώ και πάνω από 15 χρόνια (!) την ευρωπαϊκή του περιπέτεια και μετά τις γιορτές και δη σε ένα επίπεδο όπως το νέο Γιουρόπα Λιγκ, παλεύοντας για το θαύμα της πρώτης θέσης κι ελπίζοντας σε μία επιτέλους καλή κλήρωση εφόσον, όπως φαίνεται, παίξει Φλεβάρη με αντίπαλο ένα τρίτο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Χθες ο πρωταθλητής Ελλάδας είχε ένα ισορροπημένο με τη Φενέρ α΄ ημίχρονο. Οι Τούρκοι είχαν καλή εικόνα στα πρώτα 45 λεπτά, αλλά απείλησαν πραγματικά μόνο σε ένα διάστημα μικρότερο των δύο λεπτών, από το 17.30 έως το 19.10 (!), με τα δύο σουτ, το ένα ξαφνικό-έμπνευση του Καφχετσί στο δοκάρι (με τον Βατσλίκ πλήρως αιφνιδιαζόμενο) και το άλλο του Μπερίσα λίγο άουτ (με τον Εμβιλά να έχει χαρίσει με κακή πάσα την επίθεση στους Τούρκους). Ο Ολυμπιακός απείλησε, αλλά όχι ανάλογα, δύο φορές με τον Ελ Αραμπί και ναι μεν δεν υποδείχθηκε οφσάιντ στο 4’, εκεί που ο Αγκιμπού απέτυχε στην εξ επαφής προβολής από τη σέντρα του Μασούρα, αλλά και να σκόραρε το γκολ θα ακυρώνονταν ως οφσάιντ μέσω VAR.

Το β΄ημίχρονο ήταν μία άλλη ιστορία, με πλήρη…αιχμαλωσία της Φενέρ από τον Ολυμπιακό, που έβγαλε άλλη ένταση στο παιχνίδι του χάρη και στα τέσσερα φρέσκα πόδια (Μπουχαλάκη, Λόπες) των αλλαγών του Μαρτίνς. Με τους Τούρκους να έχουν μόνο μία τελική (έστω από καλή θέση, με το άστοχο σουτ του Χακάν, σε φάση από κόντρες) και την ανωτερότητα-κυριαρχία του Ολυμπιακού να προκύπτει κι από τα στατιστικά (τελικές 16-6, κατοχή μπάλας 54-46) και να επισφραγίζεται από το γυριστό του Τικίνιο, που επέστρεψε στα γκολ μετά από 25 ημέρες, μάλλον την πιο κατάλληλη ώρα.

Ένα τρίποντο που είχε φαρδιά πλατιά την υπογραφή ενός παιδιού που δίνει σε κάθε παιχνίδι τεράστιες μάχες, παίζοντας συνεχώς εδώ και τρεις ολόκληρους μήνες ακατάπαυστα τρία 90λεπτα την εβδομάδα. Ο λόγος φυσικά για το «σκυλί του πολέμου όπως έχω αποκαλέσει τον Ρέαμπτσιουκ σε ένα άρθρο σε ανύποπτο χρόνο, τέλη Ιουλίου.

Ο Όλεγκ έκανε μία απίστευτη εμφάνιση, θυμίζοντας για πρώτη φορά Τσιμίκα στα καλά του! Όντας ανίκητος αμυντικά (με επεμβάσεις, αλλά και εντυπωσιακή νίκη σε προσωπική μονομαχία), αλλά και φοβερός επιθετικά με εννιά (!) σέντρες, από τις οποίες οι έξι έφεραν το πολύτιμο γκολ, αλλά και άλλες πέντε στιγμές για γκολ! Ένας αριστερός μπακ-τσακάλι, που κυνήγησε κάθε φάση, ακόμη και κάθε μία που φαίνονταν σκοτωμένη και που έβγαλε τέτοια ορμή κι ενθουσιασμό στο παιχνίδι του, που κάποια στιγμή δεν άφησε την μπάλα να πάει στον Ονιεκουρού, μπερδεύτηκε και την έχασε! Τέτοια άσβεστη διάθεση είχε να διακριθεί ο νεαρός Μολδαβός διεθνής. Και το ποδόσφαιρο, επειδή στο τέλος είναι, συνήθως, δίκαιο, τον αντάμειψε, αφού πρώτα είδε την ειρωνεία και τα δύο επικίνδυνα σουτ των Τούρκων στο α΄ ημίχρονο να γίνονται από τη δική του πλευρά, έστω χωρίς δική του άμεση ευθύνη.

Μία ονειρώδη εμφάνιση του Ρέαμπτσιουκ, που με την εικόνα του φέτος αποδεικνύει γιατί όλοι πρέπει να είμαστε πιο υπομονετικοί στις κρίσεις μας-ήρθε τα περασμένα Χριστούγεννα, αλλά κάνοντας και προετοιμασία φέτος έχει άλλη οντότητα το παιχνίδι του. Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, βλέπουμε ότι και οι δύο νίκες «τελευταίας στιγμής» στο Καραϊσκάκη έχουν έρθει από τα πόδια του: με το δικό του γκολ στο 87’ το 2-1 επί της Άντβερπ και με τη δική του σέντρα στο 90΄το 1-0 επί της Φενέρ. Διότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μετράνε πολύ και οι αντοχές κι οι δυνάμεις και το πάθος, κι ο Όλεγκ τα έχει όλα αυτά.

Παρεμπιπτόντως, η κάθετη του Εμβιλά προς τον Όλεγκ άλλον αποδέκτη είχε, τον Αγκιμπού, αλλά πέρασε κι έφτασε στο Ρέαμπτσιουκ, για να σεντράρει και να έρθει το γκολ. Είπαμε, το ποδόσφαιρο σου δίνει πίσω ό,τι του δίνεις. Και με τόσα που έδωσε χθες ο Όλεγκ, θα ήταν κρίμα να μην έπαιρνε το καλύτερο.

Άσχετο: ο Ματέου Λαόθ είναι παλιά καραβάνα κι έξυπνος διαιτητής. Στη φάση που έπρεπε, και δη με το που ξεκίνησε το ματς, την «προστάτευσε» τη Φενέρ, αφήνοντας το πάτημα πάνω στον Ονιεκουρού, που εύκολα δίνονταν πέναλτι. Και μετά έπαιζε 50-50. Δεν ήταν χαζός για να εκτεθεί. Άλλη φάση κρίσιμη, άλλωστε, δεν υπήρξε.