Και όμως, η Μπαρτσελόνα μπορεί να κατακτήσει το Europa League

Αν ανατρέξετε στις σελίδες αναζήτησης και ψάξετε φωτογραφίες του Πεπ Γκουαρδιόλα και του Ερνέστο Βαλβέρδε όταν ανέλαβαν την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα και όταν την αποχαιρέτησαν, θα διαπιστώσετε πόσο τους γέρασε (χωρίς εισαγωγικά) αυτή η διαδικασία.

Όταν ο Πεπ πήρε στα χέρια του τα ηνία της Μπάρτσα, το 2008, είχε μαλλιά, έστω και λίγα. Όταν έφυγε από το «Καμπ Νόου», το 2012, ήταν φαλακρός και, παρ’ ότι μόλις είχε πατήσει τα δεύτερα -άντα (40), οι πρώτες ρυτίδες είχαν κάνει την εμφάνισή τους στο πρόσωπο.

Όταν ο Ερνέστο είπε το «ναι» στους Μπλαουγκράνα το 2017, ύστερα από δύο «όχι», είχε σχεδόν κατάμαυρα μαλλιά, παρ’ ότι ήταν αισίως στα 53 του. Τρία χρόνια αργότερα, οι άσπρες τρίχες και η μόνιμη έκφραση (πνευματικής) κόπωσης είχαν κάνει έντονη την εμφάνισή τους στον άλλοτε τεχνικό του Ολυμπιακού.

«Προπονώ εδώ και εκατό ημέρες την Μπάρτσα, αλλά μου φαίνεται σαν να πέρασαν εκατό χρόνια» ήταν η αφοπλιστικά ειλικρινής ατάκα του Τσάβι, ο οποίος πέρασε με αρκετά καλό βαθμό το πρώτο, ενδεικτικό δοκιμαστικό των αρετών και της προσωπικότητας του να εργαστεί ως πρώτος προπονητής σε υψηλό επίπεδο.

Υπό τις οδηγίες του άλλοτε αρχηγού της, η Μπάρτσα κοίταξε στα μάτια την (σαφώς ανώτερη) Ρεάλ στον ημιτελικό του Σούπερ Καπ Ισπανίας, αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες στο Κύπελλο από την Αθλέτικ Μπιλμπάο και δεν κατάφερε, μετά από 21 χρόνια, να προκριθεί στα νοκ άουτ του Champions League.

Την ίδια ώρα, όμως, άφησε πίσω της την όγδοη και ένατη θέση της La Liga επί Ρόναλντ Κούμαν και, μέσα σε μόλις δέκα παιχνίδια, ανέβηκε στην πρώτη τετράδα, δείχνοντας ικανή να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος της σεζόν, για να εξασφαλίσει το λιγότερο απαιτητό για έναν σύλλογο του μεγέθους της: Την έξοδο στο Champions League.

Ο Τσάβι πίστεψε πραγματικά στα νεαρά ταλέντα της ομάδας (Γκάβι, Νίκο, Αμπντέ), αλλάζει τη νοοτροπία της και της ζητάει να έχει αυτή την μπάλα, να επιβάλει τον ρυθμό της και να μην περιμένει από τον αντίπαλο να «κάνει παιχνίδι». Να πιέζει ψηλά (με όσο ρίσκο συνεπάγεται αυτή η επιλογή), να παίζει ανοιχτά με τα εξτρέμ, να γουστάρει ο κόσμος να την βλέπει και όχι να αλλάζει κανάλι, όπως έκανε πολύ συχνά επί εποχής Κούμαν.

Αυτή η νέα, ενισχυμένη με Φεράν Τόρες, Ανταμά Τραορέ και Πιέρ - Εμερίκ Ομπάμεγιάνγκ Μπαρτσελόνα, με πείθει ότι είναι σε θέση να διεκδικήσει και να κατακτήσει το Europa League, προκειμένου να γίνει η έκτη ομάδα με την τριπλή κορώνα (Κύπελλο Πρωταθλητριών/Champions League - Κύπελλο Κυπελλούχων - Κύπελλο UEFA/Europa League) μετά τους Άγιαξ, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν Μονάχου και Τσέλσι.

Σύμφωνοι, η άμυνά της είναι εξαιρετικά προβληματική και ο Μαρκ - Αντρέ Τερ Στέγκεν δεν είναι ο κέρβερος περασμένων ετών, Συν τοις άλλοις, με το «καλημέρα», αντιμετωπίζει μια ομάδα με ποιοτική επίθεση (Νάπολι), η οποία διεκδικεί με αξιώσεις το πρωτάθλημα στην Ιταλία και σαφώς έχει τα φόντα για να την αποκλείσει.

Η τωρινή Μπαρτσελόνα, όμως, δεν έχει καμία σχέση με αυτή όταν την είχε πρωτοαναλάβει ο Τσάβι και δεν είχε καταφέρει να νικήσει την Μπενφίκα (παρ’ ότι το δικαιούταν), με αποτέλεσμα να μείνει εκτός 16άδας του Champions League.

Ο Τσάβι δίνει πνοή και κίνητρο στην ανανεωμένη ομάδα του η οποία, εφόσον αποκλείσει τη Νάπολι, δεν έχει κάποια ομάδα που πραγματικά να τη φοβίζει στη συνέχεια, όπως συνέβαινε ξεκάθαρα στο πρόσφατο παρελθόν με την Μπάγερν Μονάχου στα σαλόνια του Champions League.

Η Μπορούσια Ντόρτμουντ διαθέτει τον (αρκετά ευπαθή εσχάτως) Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ, αλλά η άμυνά της είναι χειρότερη και από αυτή της Μπαρτσελόνα. Η Αταλάντα έχει χάσει τον καλύτερό της σκόρερ (Ντουβάν Ζαπάτα), τον πιο επιδραστικό μπακ - χαφ της (Ρόμπιν Γκόσενς) και τον ποιοτικότερο δημιουργό - εκτελεστή της (Γιόζιπ Ίλιτσιτς), με αποτέλεσμα να σκοράρει με μεγαλύτερη δυσκολία (Πέντρο Μαρτίνς, ακούς;).

Πόρτο, Λάτσιο, Λειψία, Ρεάλ Σοσιεδάδ και Μπέτις είναι ενδεχομένως ομάδες του επιπέδου της τωρινής Μπαρτσελόνα (και όμως…), αλλά σε καμία περίπτωση δεν τη τρομάζουν. Η Σεβίλλη των έξι Europa League θα ήταν ενδεχομένως το πιο υπολογίσιμο αντίπαλο δέος για τους Μπλαουγκράνα, αφού εκτός των άλλων έχει και τον τελικό στο σπίτι της.

Το καταραμένο για την Μπάρτσα «Σάντσεθ Πιχθουάν», όπου τον Μάιο του 1986 έχασε ένα από τα πιο σίγουρα (στα χαρτιά) Κύπελλα Πρωταθλητριών της ιστορίας, γνωρίζοντας πικρή ήττα στα πέναλτι από την απίθανη Στεάουα Βουκουρεστίου του ανίκητου Χέλμουτ Ντουκαντάμ.

Μέχρι τότε, όμως, έχουμε πολύ δρόμο. Ας μην προτρέχουμε (ξέρω, το συνηθίζω) και ας απολαύσουμε τα νοκ άουτ του Europa League που δεν είναι επιπέδου Champions League, αλλά δεδομένα μπορούν να προσφέρουν πολλές συγκινήσεις και, γιατί όχι, εκπλήξεις…