Ολυμπιακός: Και ο Τικίνιο πάει καλά και δεν ισχύει ότι ο Μαρτίνς δεν βάζει τον Αραμπί

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όπου όλα φαίνονται να είναι πιο πολύπλοκα, έχει μεγάλη σημασία να είσαι καλά διαβασμένος πριν από κάθε αγώνα σου. Ο Ολυμπιακός σε πολλά πράγματα ήταν καλά διαβασμένος στο Μπέργκαμο.

Να σας θυμίσω τι έγραφα το πρωί της Πέμπτης, κάμποσες ώρες πριν τον αγώνα του με την Αταλάντα, για μία αδυναμία της ιταλικής ομάδας στα ευρωπαϊκά παιχνίδια της: «Μπορούμε να προσέξουμε ότι αιφνιδιάζεται σχετικά εύκολα μέσα στο σπίτι της: η Βιγιαρεάλ της προηγήθηκε με 3-0 (!) με το 1-0 μόλις στο 3’…Ο Άγιαξ της προηγήθηκε 2-0 με το 1-0 στο 30’… Η Μίντιλαντ σκόραρε στο 13’…Η Λίβερπουλ στο 16’…Η Μάντσεστερ Σίτι στο 7’…Ίσως είναι κι ο μοναδικός (που λέει ο λόγος) τρόπος να της πάρεις αποτέλεσμα-να την αιφνιδιάσεις».

Κι ο Ολυμπιακός μπήκε στο παιχνίδι με αυτή την στόχευση, να την αιφνιδιάσει. Και το κατάφερε με το γκολ στο 16’…

Έγραφα, όμως, στο ίδιο άρθρο, πάντοτε πριν το ματς, και κάτι άλλο: «Να έχουμε υπόψιν μας ότι η ομάδα του Γκασπερίνι, όταν αναφερόμαστε στους εντός έδρας ευρωπαϊκούς αγώνες της, βάζει διπλάσια γκολ στα β΄ ημίχρονα της, σε σχέση με τα α΄…Το μυστικό για να της βάλεις δύσκολα είναι να σκοράρεις στο α΄ ημίχρονο, εκεί που συνήθως την βρίσκεις πιο μπόσικη».

Ατυχώς κι αυτή η διαπίστωση μου επιβεβαιώθηκε μέσα στο παιχνίδι, η Αταλάντα μπορεί να έμεινε στο μηδέν στο α΄ ημίχρονο, αλλά στο β΄ σκόραρε δύο φορές, βγάζοντας μία μεγάλη επιθετικότητα στο α΄ μισό του β΄ μέρους. Εκεί ακριβώς έγινε και το λάθος από πλευράς του Ολυμπιακού, με τον Μαρτίνς να μην ρίχνει έγκαιρα φρέσκα πόδια στην ενδεκάδα του, προκειμένου να βοηθούσε στην ανακοπή η, έστω τον περιορισμό αυτής ακριβώς της μεγάλης επιθετικότητας των γηπεδούχων.

Απ΄ όποια πλευρά κι αν το πάρεις, πλέον στο ποδόσφαιρο σχεδόν τα πάντα κρίνονται από τις λεπτομέρειες. Θυμηθείτε πολύ απλά πώς ήρθε το κόρνερ για το δεύτερο γκολ της Αταλάντα. Διότι έχει σημασία να βλέπουμε μόνο πώς αμύνεται η ομάδα στα κόρνερ, αλλά και αν παραχωρεί υπερβολικά εύκολα κόρνερ σε ένα τέτοιο επίπεδο.

Μόλις λοιπόν έχουν ισοφαρίσει οι Ιταλοί και αυτό που κάνουν είναι μία βαθιά μέσα, από έξω από την άμυνα τους, προς τον μέσα δεξιά τους, τον οποίο κάλυπτε ο Σισέ. Και τι γίνεται εκεί; Γίνεται ότι δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν ο Σισέ με τον Βατσλίκ κι έτσι ούτε ο γκολκίπερ βγήκε για να μαζέψει την μπάλα, ούτε ο αμυντικός έδιωξε την μπάλα πλάγια άουτ-με συνέπεια ο επιθετικός να την τσιμπήσει κι αυτή να βρει το πόδι του Σισέ και να βγει σε κόρνερ…

Ο τηλεοπτικός φακός έπιασε τον Σισέ να γκρινιάζει στον Βατσλίκ γιατί δεν του μίλησε, γιατί δεν βγήκε, δεν μπορώ να ξέρω σίγουρα γιατί. Παρεμπιπτόντως, είχαμε δει και με την ΑΕΚ τέτοια φαινόμενα έλλειψης συνεννόησης του Βατσλίκ με το Μανωλά, σε δύο μάλιστα στιγμές. Είναι κάτι που χρήζει επίλυσης: μήπως είναι αργός ο Βατσλίκ και δεν βγαίνει γρήγορα σε κάποιες τέτοιες βαθιές πάσες; Μήπως λείπει ακόμη χημεία μεταξύ του γκολκίπερ και των στόπερ (με τον Σισέ, όμως, παίζουν μαζί από τον Αύγουστο); Όπως κι αν έχει, πρέπει να αξιολογηθεί το πρόβλημα κι αν είναι κουσούρι του γκολκίπερ να ληφθεί υπόψιν στην απόφαση για το μέλλον της συνεργασίας του Ολυμπιακού μαζί του. Αν, επαναλαμβάνω. Διότι, μπορεί η ευθύνη να είναι οι κακές αποφάσεις των στόπερ.

Δεν θα έχει νόημα να χρεώσει κάποιος στον Βατσλίκ την ήττα στο Μπέργκαμο: ουδεμία ευθύνη για τα δύο γκολ, ενώ είχε και τέσσερις θετικές επεμβάσεις, άλλη πιο δύσκολη κι άλλη λιγότερο δύσκολη. Αποτελεί, όμως, ένα θέμα ότι πολύ δύσκολα βγαίνει από την εστία του, ιδιαίτερα στις ψηλές μπάλες. Στα 13 κόρνερ της Αταλάντα βγήκε μία φορά κι έδιωξε με γροθιές.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να δούμε πρώτα τι έκαναν οι πέντε παίκτες που είχε μπροστά του ο Βατσλίκ.

Οι στόπερ ήταν ο ένας πιο…έτσι κι έτσι από τον άλλο, με πρώτο τον Μανωλά, που μάλιστα στο 89΄, με τον Ολυμπιακό να ψάχνει μία καλή επίθεση για το τέλος, έκανε φάουλ χωρίς λόγο και στο 90’ έβγαλε την μπάλα στο αράουτ σε μία πολύ κακή πάσα του. Τρεις-τέσσερις καλές επεμβάσεις ασφαλώς και δεν ήταν αρκετές, ιδίως όταν δεν υπήρξε καλή αντίδραση σε αρκετές περιπτώσεις.

Ο Σωκράτης, που συνήθως σε ρόλο κεντρικού στόπερ σε άμυνα τριών μας είχε συνηθίσει σε καλές παρουσίες, απλά δεν ήταν κακός κι είχε δύο αποτελεσματικά τάκλιν κι άλλη μία επέμβαση. Εξυπακούεται ότι ούτε αυτά ήταν αρκετά.

Ο Σισέ σαν γενικότερη εικόνα ήταν καλύτερος των τριών, με πιο έντονη παρουσία, πιο πολλές αποκρούσεις κλπ, αλλά και στις φάσεις των δύο γκολ από κόρνερ πήρε μηδέν στο χώρο ευθύνης του, το πρώτο δοκάρι. Κι ούτε…απαλλάσσεται επειδή ο Μουριέλ από ιδανική θέση για απευθείας εκτέλεση έστειλε την μπάλα στο τείχος στο φάουλ που έκανε ο Σενεγαλέζος χωρίς κανένα λόγο-από ίδιο ακριβώς φάουλ του Σισέ ο Ντεσπόντοφ είχε ανοίξει το σκορ στο Καραϊσκάκη με απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 1-1 με τη Λούντογκορετς.

Ο Λαλά, αμυντικά, πλαγιοκοπήθηκε δύο φορές στα πρώτα λεπτά, μετά βελτιώθηκε σε αυτό το κομμάτι και κράτησε σχετικά τη θέση του, δεν ήταν κακός, όμως όταν έγινε η καλή σέντρα από την άλλη πλευρά και πάλι έχασε τον παίκτη του-κι ευτυχώς που έφυγε άουτ η κεφαλιά του Πάσαλιτς. Το ίδιο είχε συμβεί σε παρόμοιες φάσεις και με τον Βέργο και με τον τσούμπερ στο ελληνικό πρωτάθλημα κι απλά ο Γάλλος δεξιός μπακ αποδεικνύεται τυχερός, μακάρι να συνεχίσει έτσι!

Ο Ρέαμπτσιουκ από τα αριστερά είχε πιο πολύ δουλειά, γενικά ανταποκρίθηκε σε σχετικά καλό βαθμό, αλλά από ένα ακραίο μπακ περιμένεις ειδικά στο 3-4-3 περιμένεις να σου κάνει κάτι και επιθετικά, πέραν μίας, να την πεις καλούτσικη, σέντρας που έβγαλε ο Μολδαβός-εδώ και καιρό είναι ξεκάθαρα από…ψιλοντεφορμέ έως ντεφορμέ, μην δικαιώνοντας την επιλογή για μη απόκτηση άλλου αριστερού μπακ το Γενάρη. Όχι ότι ο Λαλά ήταν τίποτα σπουδαίο επιθετικά, τουλάχιστον όμως πέρασε κάποιες πάσες κι είχε προωθήσεις, κερδίζοντας κι εκείνο το φάουλ στο 92’, που το εκτέλεσε σαν σε προπόνηση ο Λόπες…

Αν θέλουμε δε να το προχωρήσουμε περισσότερο, ο Ολυμπιακός γενικά έκανε μία καλή προσπάθεια ως ομάδα στο Μπέργκαμο, αλλά ιδιαιτέρως διακριθέντα με την ακριβή έννοια της λέξης δεν είχε! Κι αυτό ίσως, κατά βάθος, του κόστισε.

Ο Εμβιλά έδωσε μάχες, τόσο πίσω, όσο και, λιγότερο εκεί, μπροστά, αλλά μέχρι εκεί.

Ο Αγκιμπού ίσως ήταν ο πιο ζωντανός παίκτης της ομάδας σε διάρκεια, έκοψε-έκλεψε-πίεσε, συμμετείχε σε καλές επιθέσεις κι αντεπιθέσεις, ωστόσο όταν δύο φορές πήγε να τελειώσεις φάσεις, τη μία αστόχησε απελπιστικά και την άλλη απέτυχε έστω να σουτάρει από πολύ καλή θέση. Νομίζω ότι έπρεπε να βγει στο τελευταίο τέταρτο και να παίξει λίγο ο Βαλμπουενά.

Ο Μασούρας ήταν κι αυτός μάχιμος, βοήθησε στην ανάπτυξη επιθέσεων, αλλά και ανασταλτικά, προσπάθησε να βγάλει συνεργασίες με τον Τικίνιο, με τον οποίο βρίσκεται ολοένα και καλύτερα πλέον, αλλά πρώτον έχασε αρκετά εύκολα ου ολίγες φορές την μπάλα και δεύτερον δεν βρέθηκε αυτή τη φορά ποτέ σε θέση βολής για να τελειώσει μία φάση. Θεωρώ ότι έπρεπε να μείνει στο ματς λίγο παραπάνω κι όχι να βγει στο 64’. Με το σκορ ήδη 1-2 θα μπορούσε να περάσει ο Μαντί και να βγει ένας στόπερ, π.χ. ο Μανωλάς. Να έπαιζε η ομάδα 4-2-3-1 δηλαδή στο τελευταίο 30λεπτο.

Ο Τικίνιο όσο άντεξε ήταν μία θετική παρουσία-κι όχι μόνο λόγω του υπέροχου γκολ που έβαλε. Πήρε αρκετές κεφαλιές στην επίθεση, έσπασε κάποιες μπάλες παίζοντας το ρόλο του φορ-κολόνα, συνεργάστηκε και με Ονιεκουρού. Τα δύο…όμως: πρώτον, αμυντικά στις στατικές φάσεις απέτυχε να βοηθήσει, όταν ήταν αυτός στο πρώτο δοκάρι στο α΄ ημίχρονο…δεύτερον…έχασε αρκετές μπαλιές και δεν του πέρασαν παρά ελάχιστες πάσες…και τρίτον έπρεπε να γίνει αλλαγή και νωρίτερα από το 72, αφού φανερά τον είχαν εγκαταλείψει οι δυνάμεις του…

Ο Ονιεκουρού; Κατ΄ αρχάς να σας θυμίσω πως όταν όλοι τον κατηγορούσαν, εγώ μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ είχα γράψει μία καλή κουβέντα γι΄ αυτόν, όχι από…αντίδραση, αλλά γιατί «κάτι» (καλό) είχα δει στα τελευταία παιχνίδια του. Και μπορεί το σουτ που έκανε στο 34’, στη μεγάλη ευκαιρία για το 2-0 στο Μπέργκαμο, να ήταν αιτία…εκτόξευσης μαξιλαριού στην τηλεόραση, όμως αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να δεχθούμε ότι στο α΄ ημίχρονο ο Νιγηριανός ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού δημιουργικά-επιθετικά. Έπαιρνε ωραίες προσωπικές προσπάθειες, έβρισκε ωραία στην άλλη πλευρά τον Μασούρα (έτσι ξεκίνησε και το γκολ) και για ένα κλικ δεν του πέρασε και μία πάσα για φάση στο 17’ ενώ και ανασταλτικά το πάλεψε, έστω κι αν δεν σημαίνει ότι ήταν αποτελεσματικός.

Έχει, όμως, ο Ονιεκουρού ένα κακό χούι: όσο περνάει ο χρόνος ενός παιχνιδιού, τόσο και πέφτει, αλλά θεαματικά, η απόδοση του. Οπότε, όσο τον κρατάει μέσα ο προπονητής, είναι σαν να παίζει η ομάδα με 10 παίκτες. Έπρεπε να είχε γίνει αλλαγή όχι στο 84’, αλλά στο 64’, αφού ήταν εντελώς εκτός αγώνα. Στο β΄ ημίχρονο τον παρατηρήσαμε μόνο τις τρεις φορές που βγήκε οφσάιντ-την τελευταία δεν ήταν.

Από τις αλλαγές, πράγματι ο Μαντί έκανε τη διαφορά κι έδωσε άλλη ώθηση στον Ολυμπιακό σε ρόλο δεύτερου οκταριού, με τον Αγκιμπού να μεταφέρεται στα πλάγια της επίθεσης. Μακάρι ο Καμαρά να βοηθήσει έτσι και στη ρεβάνς και φυσικά αύριο στο Βόλο και να μην ήταν απλά μία έκλαμψη η εικόνα του προχθές.

Ο Μπουχαλάκης κι ο Λόπες έπαιξαν λίγο, μόλις εννιά λεπτά, αλλά όταν έχεις ευρωπαϊκό παιχνίδι και στα εννιά λεπτά πρέπει να κάνεις κάτι, νομίζω. Όπως κι ο Ελ Αραμπί έπρεπε να κάνει περισσότερα πράγματα στο δικό του 20λεπτο. Το καλό είναι ότι «μπήκε» στο παιχνίδι, το πάλεψε, όμως οι πιο πολλές ενέργειες του δεν ήταν θετικές.

Πάντως, επειδή πολλοί λένε γιατί αυτό τον καιρό ο Μαρτίνς βάζει βασικό τον Τικίνιο κι όχι τον Αραμπί, η άποψη μου είναι ότι ο προπονητής δικαιώνεται από την επιλογή του. Ο Τικίνιο δείχνει απλά σε καλύτερη κατάσταση-και δεν το λέω αυτό μόνο επειδή έχει κάνει έξι γκολ στα 11 τελευταία παιχνίδια η, επειδή ο Αραμπί στα δέκα τελευταία δικά του έχει μόλις ένα γκολ.

Ο Αραμπί είναι με πιο χαμηλές στροφές εδώ και κάμποσο καιρό. Δεν είναι ότι δεν έχει πάρει παιχνίδια. Μετά τις γιορτές ήταν βασικός με τον Απόλλωνα, τον ΠΑΣ, στα δύο παιχνίδια με τον Παναιτωλικό στο Καραϊσκάκη, ενώ έπαιξε από ένα ημίχρονο στο Αγρίνιο και στη Λεωφόρο και μπήκε αλλαγή και σε άλλα τέσσερα ματς.
Μπορεί να περνάει κακό φεγγάρι, μπορεί να έχει και γκίνια ο Μαροκινός, όμως δεν είναι ότι ο Μαρτίνς δεν τον βάζει να παίξει. Και να είστε σίγουροι ότι αν ο Αραμπί αρχίσει πάλι να ανεβάζει στροφές, σκοράρει κλπ, ο Πέδρο θα του δώσει τον χρόνο συμμετοχής που θα του αξίζει.

Άσχετο: ο Μαρτίνς είχε σκεφθεί πολύ σοβαρά την παραμονή του αγώνα με την Αταλάντα να βάλει βασικό τον Μπα στην τριάδα της άμυνας. Άλλαξε γνώμη ανήμερα του αγώνα.