Το επιθετικό σχέδιο πρόδωσε τον Ολυμπιακό

Η πίστη που μετέδιδε με τα λόγια του ο Πέδρο Μαρτίνς στην ιδέα της πρόκρισης επί της Αταλάντα βασιζόταν σε ένα σχέδιο που θα έχτιζε όλη τη ρεβάνς πάνω στο προβάδισμα στο σκορ. Αυτή ήταν η στρατηγική, όπως φάνηκε στο αρχικό 25’λεπτο του παιχνιδιού, κατά του οποίου τη διάρκεια ο Ολυμπιακός με 60%-40% κατοχή προσπαθούσε να γίνει απειλητικός την ίδια ώρα που δεν επέτρεπε στην Αταλάντα να τον απειλήσει. Το αμυντικό πλάνο του Πορτογάλου προπονητή, με αυτό το 3-5-2 στην φάση άμυνας, λειτουργούσε πολύ αποτελεσματικά. Χάρη στη συνοχή του, ο Ολυμπιακός δεν ανησυχούσε ούτε όταν ο Τζιανπιέρο Γκασπερίνι προσπαθούσε να διασπάσει τον αντίπαλο του τοποθετώντας ποδοσφαιριστές ανάμεσα στις γραμμές και ανάμεσα στους παίκτες, στα μεσοδιαστήματα. Στο αμυντικό του κομμάτι το σχέδιο λειτουργούσε μια χαρά. Όχι όμως και στο επιθετικό κομμάτι.

Στον σχεδιασμό του, ο Μαρτίνς βάσισε τις ελπίδες του στην ταχύτητα του Ονιεκούρου και του Αγκιμπού, που τοποθετήθηκαν στα άκρα και στην αποτελεσματικότητα του Τικίνιο στις μονομαχίες κάθε φορά που ο Ολυμπιακός θα επεδίωκε να επιτεθεί με άμεσο τρόπο. Το τέλος του ημιχρόνου βρήκε τον Ονιεκούρου με 10 επαφές με την μπάλα και μόλις 3 πάσες. Για ακόμη μια φορά ο Νιγηριανός ήταν τόσο απογοητευτικός, που “ανάγκασε” το Καραϊσκάκη να τον αποδοκιμάσει στο 60’ κατά την αντικατάστασή του. Με τον Ονιεκούρου εκτός ματς, τον Μαντί όσο “ήσυχο” τον δείχνουν οι 15 επαφές με την μπάλα (λιγότερες από τον Τικίνιο και τον Αγκιμπού) και τον Αγκιμπού Κάμαρα “ευνουχισμένο” στο πλάι, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να γίνει απειλητικός παρά μόνο σε μια στιγμή, στο 7’, με το σουτ του Μαντί Καμαρά. Κάπως έτσι “ξόδεψε” την ένταση και την ενεργεία που έβαλε στο πρώτο 25’λεπτο. Κι ύστερα, όταν μπήκε σε κατάσταση ηρεμίας για να πάρει δυνάμεις, ο Ολυμπιακός παρασύρθηκε από την τακτική της Αταλάντα, της οποίας οι ποδοσφαιριστές ανέβαζαν όσο γίνεται ψηλότερα τον Ολυμπιακό στο τερέν, όταν είχαν την μπάλα, με στόχο να σημαδέψουν στην πλάτη της άμυνάς του. Το πέτυχαν στο 29’, όταν υποδείχθηκε ο Μέλε σε θέση οφσάιντ, το ξαναπέτυχαν στο 38’ με την κίνηση του Πεσίνα στην πλάτη της άμυνας, όταν πρόλαβε ο Ρέαμπτσιουκ, και η τρίτη φορά ήταν φαρμακερή: Στο 40’ ο Ντε Ρουν εκμεταλλεύτηκε τον χώρο που του έδωσε η κούραση του Εμβιλά και πέρασε την κάθετη πάσα στον Μέλε. Ο κουρασμένος Λαλά “μπλόκαρε” και δεν απομάκρυνε την μπάλα, δίνοντας στον Δανό την ευκαιρία να εκτελέσει.

Στο τελευταίο 20’λεπτο του α’ ημιχρόνου ο Ολυμπιακός έκανε μόνο μια επίθεση - οι Ιταλοί έκαναν 7. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, του Ολυμπιακού δεν του βγήκε στο α’ ούτε η στρατηγική επιλογή να ξεκινήσει “στα κόκκινα”, ούτε η επιθετική τακτική. Διότι και “κουράστηκε” γρήγορα αλλά και δεν κατάφερε να γίνει απειλητικός όταν είχε ένταση.

Το πρώτο διάστημα του β’ ημιχρόνου ήταν μια σύντομη επανάληψη του πρώτου 45’λεπτου. Στο πρώτο 20’λεπτο ο Ολυμπιακός “στα κόκκινα”, πιο επιθετικός από την Αταλάντα (3-1 επιθέσεις , 1-0 τελικές). Και προτού καταλάβει αν μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα επιθετικά με την παρουσία του Μασούρα έχασε πάλι την ενέργεια, την ένταση και την συγκέντρωσή του στην φάση του 66’, όταν “έμεινε” στο φάουλ που δεν πήρε ο Μαντί από τον Κοπμάινερς. Οι παίκτες του Ολυμπιακού “έμειναν” εκεί και δεν έσπευσαν να οργανωθούν μαζικά στην άμυνα, σε αντίθεση με τον Κοπμάινερς που βρέθηκε μέχρι την αντίπαλη περιοχή, εκμεταλλευόμενος την αδράνεια του Αγκιμπού, για να πασάρει στον Μαλινόφσκι, ο οποίος “σκότωσε” την παρτίδα με το 0-2, προτού πετύχει την γκολάρα με την οποία έδωσε πανηγυρικό τόνο στην επιτυχία της ομάδας του.

Το κρίμα για τον Ολυμπιακό δεν είναι ότι δεν πέρασε - είναι που δεν κατάφερε ούτε να “το ζήσει” για λίγο παρέα με τον κόσμο του, δηλαδή δεν κατάφερε να προηγηθεί και να φτάσει κοντά τουλάχιστον στην ιδέα της παράτασης. Και αυτό δεν συνέβη επειδή απέναντί του είχε μια ομάδα πολύ υψηλού επιπέδου, αλλά και επειδή δεν “βγήκε”, δηλαδή δεν λειτούργησε, το επιθετικό πλάνο του προπονητή του. Όποια και αν ήταν η ιδέα του Μαρτίνς για την επιθετική ανάπτυξη, δεν την είδαμε ποτέ. Ο Πορτογάλος δεν βρήκε τον τρόπο για να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να γίνει απειλητικός απέναντι σε μια ομάδα με πολύ καλή αμυντική οργάνωση, ενεργητικότητα και ένταση όταν δεν είχε την μπάλα στα πόδια της. Του Μαρτίνς δεν του “βγήκε” ούτε η επιθετική τακτική, αλλά ούτε και η διαχείριση των δυνάμεων της ομάδας του.