Ολυμπιακός-Ευρώπη: Από τη Λούντογκορετς στην Αταλάντα μέσω της Άιντραχτ και τα 1-0 στην Ελλάδα

Η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται: το καλοκαίρι της φετινής σεζόν ήταν το μοναδικό επί Μαρτίνς (κι ακόμη πιο πίσω) στο οποίο ο Ολυμπιακός απέτυχε στην κύρια αποστολή του στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, να περάσει στα πλέι οφς του Τσάμπιονς Λιγκ, κόντρα στην πρωταθλήτρια Βουλγαρίας Λούντογκορετς.

Στα τρία προηγούμενα καλοκαίρια με τον Πέδρο στον πάγκο ο Ολυμπιακός είχε μόνο προκρίσεις (έξι τον αριθμό). Όπως είχε στις τρεις προηγούμενες σεζόν έκανε πάντοτε μίνιμουμ μία υπέρβαση: είχε αποκλείσει τον πρώτο χρόνο τη Μίλαν, το δεύτερο την Άρσεναλ και τον τρίτο την PSV. Φέτος, υπέρβαση δεν είχε μετά τον αποκλεισμό από την Αταλάντα. Είχε μία αξιοπρεπή παρουσία στη φάση των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ, με τις τρεις νίκες απέναντι στη Φενέρμπαχτσε και την Άντβερπ, αλλά και την αδυναμία να πάρει την πρώτη θέση (που θα τον έστελνε απευθείας στη φάση των 16) με τις δύο ήττες από την Άιντραχτ.

Εν τέλει, μένει πιο πολύ η πικρή γεύση από τις τέσσερις ήττες και τα πέντε γκολ που δέχθηκε ο Ολυμπιακός από τις δύο πιο δυνατές αντιπάλους που βρήκε μπροστά του, την Άϊντραχτ (1-3, 1-2) και την Αταλάντα (1-2, 0-3), απέναντι στις οποίες στάθηκε ανταγωνιστικός μόνο στα μισά παιχνίδια, ένα με τους Γερμανούς εντός έδρας (με ήττα στο 91’) κι ένα με τους Ιταλούς εκτός έδρας (με ήττα στο β΄ ημίχρονο κι ενώ είχε προηγηθεί επί της Αταλάντα στο α΄, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με την Άιντραχτ στο α΄).

Σα μία γενική κουβέντα, μπορεί κάποιος να πει ότι με τέτοια άμυνα (τρία γκολ παθητικό κι από τη Λούντογκορετς, 1-1 και 2-2), πρακτικά ήταν αδύνατο να κάνει κάτι παραπάνω ο Ολυμπιακός, ειδικά όταν είχε μέσο όρο σε αυτά τα πιο κρίσιμα έξι παιχνίδια του ένα γκολ ενεργητικό στο καθένα.

Κοιτάξτε, για την παρτίδα με την Αταλάντα εγώ είχα εκφράσει ξεκάθαρα άποψη από το πρωί της ημέρας του πρώτου αγώνα, στο Μπέργκαμο. Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας ήμουν κατηγορηματικός ως προς το ότι, «μόνος τρόπος πρόκρισης για τον Ολυμπιακό, να πάρει απόψε αποτέλεσμα!». Ατυχώς ήταν μία σωστή, αλλά εύκολη, πρόβλεψη. Δεν είναι ο Ολυμπιακός ομάδα που χάνει στο πρώτο ματς και ανατρέπει το σκορ στο β’.

Και το τι είχε γίνει τότε, το έχουμε αναλύσει. Για το χθεσινό, πρέπει να σταθούμε σε ορισμένα κομβικά σημεία, στις λεπτομέρειες του αγώνα…

Πρώτον, την ατυχία στο φαρμακερό σουτ του Μαντί (που το πάλεψε αρκετά χθες) μόλις στο 7’, μετά από ένα έξοχο κλέψιμο της μπάλας από τον Λαλά. Η μπάλα πήγαινε μέσα, το σουτ ήταν άπιαστο και στο τέλος παίρνει λίγα φάλτσα και φεύγει ελάχιστα άουτ. Με ένα γρήγορο 1-0 για τον Ολυμπιακό θα βλέπαμε άλλο παιχνίδι. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα περνούσε, όμως σίγουρα θα διεκδικούσε την πρόκριση και τέλος πάντων δεν θα έχανε με τέτοιο ταπεινωτικό σκορ.

Δεύτερον, το χοντρό λάθος στο 0-1 του Λαλά, που ενώ είχε τόσο καλή επιστροφή και στον έλεγχο του την μπάλα, «κόλλησε»! Η ειρωνεία είναι ότι ο Γάλλος (ξεκάθαρα ένας από τους τρεις-τέσσερις καλύτερους του Ολυμπιακού χθες) είχε κάνει το ίδιο ακριβώς σφάλμα και νωρίτερα, στο 23’! Και τότε είχε κλέψει πολύ ωραία την μπάλα, και τότε σαν να του σταμάτησε το μυαλό την έχασε μέσα από τα πόδια του! Όταν δεν μπορείς να πάρεις απόφαση στα 30 σου σε τέτοιες φάσεις, να στείλεις την μπάλα στο διάολο, είναι τραγικό.

Τρίτον, την αδυναμία του Ολυμπιακού να ισοφαρίσει στην αντίδραση που έβγαλε για περίπου 25 λεπτά μετά το 0-1 και πριν το 0-2. Το σουτ του Εμβιλά κι η κεφαλιά του Τικίνιο, παρότι από καλές θέσεις λίγο απείλησαν, αλλά η χαμένη ευκαιρία (για άλλη μία φορά σε μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι) του Μασούρα στο 65’ (από την κεφαλιά πάσα του Τικίνιο, που έδωσε μάχες σαν λιοντάρι) ήταν τεράστια. Μην μπερδεύεστε που ο επόπτης υπέδειξε οφσάιντ-αν σκόραρε ο διεθνής κυνηγός, θα το ήλεγχε το VAR κι η φάση ήταν εντελώς οριακή, όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία. Γίνεται εκεί το 1-1 και μετά υπάρχουν 25-30 λεπτά για να γίνουν τα πάντα. Κι αντιθέτως, ένα λεπτό μετά γίνεται το 1-2…

Τέταρτον, στο αμυντικό μπλακ άουτ του Ολυμπιακού μέσα σε δύο λεπτά, που έφερε δύο γκολ στους Ιταλούς από αντεπιθέσεις, όπως είχε φέρει το αντίστοιχο μπλακ άουτ στο Μπέργκαμο δύο γκολ σε δύο λεπτά από κόρνερ! Δυστυχώς, παρά την παρουσία τόσων έμπειρων παικτών, όπως οι Βατσλίκ, Λαλά, Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, ο Ολυμπιακός πιάστηκε στον ύπνο ξανά. Με την ευθύνη να μην είναι μόνο δική τους, αλλά αμυντικοί αυτοί είναι. Μου έκανε εντύπωση όμως κι ότι ο Μασούρας, που ενώ είχε κάνει τη σωστή κίνηση κι είχε γυρίσει να βοηθήσει πίσω, και στα δύο γκολ μάρκαρε με τα μάτια τον Μαλινόφσκι, αντί να τον εμποδίσει πάνω στο σουτ.

Αν θέλουμε να αναλύσουμε παραπάνω τις φάσεις, θα διαπιστώσουμε ότι στο 2-0 χάνει ο Μαντί την μπάλα σε μία πάσα του Βαλμπουενά, ο Αγκιμπού είναι ανήμπορος έστω να κάνει φάουλ (!) πάνω στον Κόπμαϊνερς που είχε κλέψει (για να επιβεβαιωθεί ότι ασφαλώς παίζει ρόλο και το κορμί στις μονομαχίες) και στη συνέχεια οι Εμβιλά, Μανωλάς επικεντρώνονται, κακώς, και οι δύο στον Μπογκά κι αυτός δίνοντας έξυπνα πίσω στον Κόπμαϊνερς κι εκείνος στον Μαλινόφσκι για το γκολ, την ώρα που ο Παπασταθόπουλος απλά κοιτούσε αντί να πάει να μαρκάρει.

Στο δε 3-0 όλα ξεκινάνε από μία πάσα του Παπασταθόπουλου στον Βαλμπουενά, που και αυτή ήταν ρίσκο, καθώς οι Ιταλοί έβγαιναν πάντα πρώτοι στις μπάλες σε τέτοιες πάσες. Στη συνέχεια της αντεπίθεσης ο μοναδικός που έκανε παρέμβαση ήταν ο Αγκιμπού, κόβοντας την μπάλα, αρχικά. Οι υπόλοιποι, Μαντί-Παπασταθόπουλος-Μανωλάς, απλά κοιτούσαν, όπως στο τέλος κι ο Μασούρας.

Εξυπακούεται ότι έτσι δεν μπορείς να περάσεις την Νο 3 ομάδα της Ιταλίας τα τελευταία χρόνια.

Ο Ολυμπιακός ξεκάθαρα σεβάστηκε παραπάνω απ΄ όσο έπρεπε την Αταλάντα στο κρίσιμο α΄ ημίχρονο. Για το 3-4-3 και τις επιπτώσεις του σε μία ομάδα που δεν ξέρει επί της ουσίας να το παίζει, τα έχουμε πει καιρό τώρα. Και την (μη) προσφορά των μεταγραφών του καλοκαιριού την έχουν όλοι αντιληφθεί επίσης εδώ και καιρό-ο Ονιεκουρού, πάντως, δεν ήταν χθες για κράξιμο, αφού μπορεί να μη διακρίθηκε, αλλά το προσπάθησε, κέρδισε πολλά φάουλ, γύρισε πίσω και βοήθησε κλπ, αλλά προφανώς αποδοκιμάστηκε…συσσωρευτικά για τη μέχρι τώρα γενικότερη παρουσία του.

Πάνω απ΄ όλα, όμως, πρέπει να παραδεχθούμε κάτι: ο φετινός Ολυμπιακός που έχει κερδίσει στο ελληνικό πρωτάθλημα οριακά, με ένα γκολ διαφορά, δύο φορές τον Βόλο (2-1 στο 91’ κι 1-0 στο 81’), άλλες δύο τη Λαμία (2-1, 1-0), άλλες δύο τον Ιωνικό (1-0) και τον ΠΑΣ (2-1, με γκολ στο 84’), έχει φέρει δύο 0-0 με τους ουραγούς Απόλλωνα κι Ατρόμητο και είναι ο μοναδικός που δεν έχει σκοράρει καν επί του Παναθηναϊκού (0-0, 0-0), μάλλον δεν μπορεί να έχει σοβαρές αξιώσεις να περάσει την έστω όχι στην καλύτερη της κατάσταση Αταλάντα, όπως και την έστω όχι στην καλύτερη της κατάσταση Άιντραχτ…

Άσχετο: Δεν ξέρω αν εγώ είμαι λάθος, αλλά αδυνατώ να καταλάβω τα παράπονα που καταλάβαμε μέσα από την τηλεοπτική μετάδοση να έχουν οι Μανωλάς και Παπασταθόπουλος από το Βατσλίκ για το 2-0 και το 3-0. Προσωπικά δεν είδα ευθύνες του Τσέχου, που παρεμπιπτόντως έχει δώσει και δύο-τρία παιχνίδια στον Ολυμπιακό με τις σωτήριες αποκρούσεις του.

Παρεμπιπτόντως, ο Μανωλάς, από τους λίγους που είχαν χθες καλή εικόνα με αριθμό ρεκόρ επιτυχημένων τάκλιν ενίοτε και σε κρίσιμες στιγμές, έκανε κι αυτός τα λάθη του σε πάσες και διωξίματα, ενώ δεν μπόρεσε να αντιδράσει στα δύο γκολ, όπως δεν μπόρεσε κι ο Σωκράτης που είχε πραγματικά δύο-τρεις πολύ καλές επεμβάσεις, όμως δεν υπήρχε λόγος να επιμείνει στο β΄ ημίχρονο σε συρτές μπροστινές πάσες, την στιγμή που οι Ιταλοί έβγαιναν πάντοτε πρώτοι στην μπάλα. Το έκανε στο 57΄με τον Ονιεκουρού, το έκανε στο 64’ με τον Μασούρα, το έκανε και στο 66’ με τον Βαλμπουενά και στις τρεις περιπτώσεις χάθηκε η μπάλα! Μία, δυο, τρεις, στην τρίτη έγινε το 0-2 και γεια σας.