Ο Μίτσελ πήρε ρίσκο και ο Ολυμπιακός δεν είχε plan b

Στη μεγάλη εικόνα ο φετινός Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έχει αλλάξει τρεις προπονητές - μια ομάδα που έχει νέο προπονητή εδώ και 15 ημέρες. Συνεπώς είναι μια ομάδα που δεν έχει καταφέρει μέχρι εδώ να γίνει ομάδα διότι αλλάζει διαρκώς - προπονητές και ποδοσφαιριστές. Άρα κάθε συζήτηση για την ανάλυση αυτού που του συνέβη στο ματς με την Καραμπάγκ, που έχει προπονητή θητείας 14 ετών πρέπει να έχει αυτή την εισαγωγή.

Ο Μίτσελ, ένας προπονητής που είχε μάθει να κάνει καλά πράγματα με τον Ολυμπιακό στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις προετοίμασε αυτό το ματς επηρεασμένος από το παρελθόν του αλλά και από τη σκέψη ότι αυτό το ματς αποτελούσε την τελευταία ευκαιρία της ομάδας του για να δημιουργήσει ρεαλιστικές ελπίδες να συνεχίσει στην επόμενη φάση του Europa League. Ζύγισε την αντίπαλό του, προφανώς ανέλυσε την στρατηγική που αυτή ακολουθεί στα ευρωπαϊκά παιχνίδια και εκτίμησε ότι έπρεπε να χαράξει την στρατηγική της επιθετικής νοοτροπίας στο α’ ημίχρονο. Λογικά ο Ισπανός προπονητής έκανε την προεκτίμηση ότι ήταν πιο συμφέρουσα αυτή η επιλογή από εκείνη του υπομονετικού παιχνιδιού. Στόχευσε στο προβάδισμα στο σκορ, για να το διαχειριστεί έπειτα χωρίς να ξοδέψει όλες του τις δυνάμεις.

Ότι κι αν σχεδίασε ο Μίτσελ δεν βγήκε. Για την ακρίβεια στο τερέν βγήκαν όλα τα ρίσκα που είχε η στρατηγική που επέλεξε. Κι αυτό είναι μέρος της φύσης του ποδοσφαίρου. Όταν ζυγίζεις τις επιλογές, πάντοτε σκέφτεσαι τα “υπέρ” και τα “κατά”. Το βράδυ της Πέμπτης ο προπονητής του Ολυμπιακού είδε στο τερέν - στην αρχή και στο τελευταίο ημίωρο - όλα τα “κατά”.

Στο πρώτο διάστημα του παιχνιδιού ο Εμβιλά έλειπε από την μεσαία γραμμή γιατί επελέγη για την αμυντική γραμμή. Μαζί με τον Εμβιλά έλειπε και η πίεση στον αντίπαλο κάτοχο της μπάλας προκειμένου να μη δεχθεί ο Ολυμπιακός μπαλιές στην πλάτη της αμυντικής του γραμμής, η οποία ήταν τοποθετημένη ψηλά. Ο Ολυμπιακός υπέφερε αλλά δεν το πλήρωσε, ο Μίτσελ το είδε, χαμήλωσε τα μέτρα στα οποία έστηνε την ομάδα του και μάζεψε τις αποστάσεις στις γραμμές του και ο Ολυμπιακός δημιούργησε το καλύτερο διάστημά του στο παιχνίδι. Για να το δημιουργήσει χρειάστηκε να ανεβάσει όσο περισσότερο μπορούσε την ένταση στην συμπεριφορά του. Και αυτή η επιλογή είχε ένα κόστος: την εικόνα της ομάδας του στο δεύτερο ημίχρονο.

Απέναντι σε μια ομάδα που έπαιζε συντηρητικά στο μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου ημχρόνου, ο Ολυμπιακός ξόδεψε πολλή ενέργεια χωρίς να πετύχει γκολ. Και στο β’ ημίχρονο, όταν η Καραμπάγκ ανέβασε την έντασή της ο Ολυμπιακός δεν είχε τον τρόπο να “ματσάρει” αυτή την ένταση. Άρχισε να κουράζεται και μαζί άρχισε να γίνεται λιγότερο απειλητικός, την ίδια ώρα που άρχισε να κάνει λάθη. Η Καραμπάγκ είχε την υπομονή να τα περιμένει, έβαζε την πίεση για να τα προκαλεί, και είχε την ετοιμότητα για να τα τιμωρήσει.

Όλο αυτό πιθανόν να μην είχε συμβεί ακόμη και αν δεν του έβγαινε του Μίτσελ το πλάνο που είχε ετοιμάσει. Σε ποια περίπτωση; Στην περίπτωση που ο Ολυμπιακός είχε μια “πεπατημένη”, ώστε να έχει ο προπονητής την επιλογή να στραφεί σε αυτή προκειμένου να δώσει στους ποδοσφαιριστές του το αίσθημα ασφάλειας. Ο Ολυμπιακός δεν είχε πεπατημένη αφενός επειδή είχε αλλάξει δύο προπονητές προηγουμένως και αφετέρου επειδή ο δεύτερος προπονητής της σεζόν, ο Κάρλος Κορμπεράν δεν επέμεινε να δουλεύει ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό μοντέλο. Ο Κορμπεράν χάθηκε, δεν έμεινε στις αρχές του, και οι αρχές του χάθηκαν - τελικά δεν δημιουργήθηκαν κι έτσι δεν έμειναν ως παρακαταθήκη στον Ολυμπιακό.

Μου έχει τύχει να συζητήσω με προπονητές που ανέλαβαν μια ομάδα, ξεκίνησαν δοκιμές και κάθε φορά που έβλεπαν ότι αυτές δεν απέδιδαν εκείνοι επέστρεφαν, στο πρώτο διάστημα της νέας τους θητείας, στις “ρυθμίσεις” του προηγούμενου προπονητή ώστε να νιώσουν οι ποδοσφαιριστές πιο οικεία και να “βρεθούν” στο τερέν. Ο Μίτσελ δεν την είχε αυτή την επιλογή στο β’ ημίχρονο με την Καραμπάγκ.

Ένας άλλος προπονητής στη θέση του Μίτσελ μπορεί να είχε μια πιο συντηρητική επιλογή σε σχέση με την στρατηγική. Πιθανόν να ξεκινούσε σε χαμηλότερα μέτρα, πιθανόν να μην έβαζε την ομάδα του σε φουλ ένταση για 30’ αγωνιστικά λεπτά στο πρώτο ημίχρονο, πιθανόν να περίμενε το 75’ ή το 80’ για να επιτεθεί με ρίσκο σχετικά με τη διατήρηση της ισορροπίας της ομάδας του στις δύο φάσεις παιχνιδιού. Ο Μίτσελ επέλεξε αυτή τη στρατηγική για να νικήσει διότι την αντιλήφθηκε ως την καλύτερη για την ομάδα του. Οποία επιλογή και αν είχε κάνει πάντως, η πραγματικότητα θα ήταν μία: ο σημερινός Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έχει αλλάξει τρεις προπονητές και πολλούς ποδοσφαιριστές στην διάρκεια του τελευταίου τριμήνου και η σημερινή Καραμπάγκ είναι μια ομάδα που έχει τον ίδιο προπονητή εδώ και 14 χρόνια. Με άλλα λόγια ένα σύνολο με πολύ καλούς παίκτες έπαιζε με μια δουλεμένη ομάδα πολλών ετών. Επειδή το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό, συχνά η ατομική ποιότητα δεν μπορεί να νικήσει την ομαδική.