Αν τον βλέπεις βελτιωμένο δεν μιλάς για τον Ολυμπιακό

Παίζει ο Ολυμπιακός και χάνει (ξανά) στην έδρα του. Από την Καραμπάγκ. Όχι από “κάποια Καραμπάγκ” όπως γράφουν κάποιοι τραχανοπλαγιάδες που τη μπάλα τη διαβάζουν ανάλογα με το ΑΕΠ κάθε χώρας (αφήστε που και εκεί έχουμε πλέον θέμα σε σχέση και με το Αζερμπαϊτζάν) αλλά από αυτή που έμεινε στο τσακ εκτός ομίλων Champions League από τη Βικτόρια Πλζεν. Εκεί όπου ο Ολυμπιακός ούτε καν πλησίασε στην αντίστοιχη δικιά του προσπάθεια. Αυτό για να ξέρουμε για τι μιλάμε και πως βλέπουμε κάθε φορά την κλήρωση σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση, όταν (πριν παίξουμε) μετράμε νίκες...μέσα έξω με τις “Καραμπάγκ”. Γιατί όπως πολύ σοφά έγραψε και το Slo-gun μας εδώ στο Gazzetta: “Τρία στα τρία στους ομίλους η Κλαμπ Μπριζ και εδώ αν έπεφτε με ελληνική ομάδα θα γράφαμε...βατή κλήρωση”.

Οχι δεν εννοώ ότι είναι μεγαθήρια οι Αζέροι. Ούτε και η Φράϊμπουργκ και η Ναντ. Σοβαροί να είμαστε. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί αν θέλουμε να πούμε αυτό που όλοι βλέπουμε και σκεφτόμαστε, είναι πως για τα θηρία (φέτος) είναι ο Ολυμπιακός. Τελεία και παύλα. Στην Ευρώπη. Γιατί οι αποστάσεις της Ελλάδας με την υπόλοιπη ποδοσφαιρική Ευρώπη είναι τόσο μεγάλες που τείνει να χαθεί η ορατότητα. Σκεφτείτε μόνο ότι η “επιτυχημένη” μας ομάδα αυτή τη σεζόν είναι ο Ολυμπιακός γιατί κατάφερε να βρεθεί στους ομίλους του Europa, όπου και ταλαιπωρείται. Οι υπόλοιποι πήγαν σπίτι τους με κοντομάνικα. Αν βέβαια θέλετε να τρώγεστε για το ποιος κατουράει πιο μακριά, εντός των συνόρων, καλό είναι να κάνετε μια εξέταση προστάτη για την ομάδα σας καθότι “μέσα στο σπίτι” δεν είναι και μεγάλη η απόσταση που έχεις να διανύσεις για να θεωρηθείς...ηγέτης!

Από την άλλη αυτό έχουμε, ένα έρμο πρωτάθλημα και με αυτό τελικά θα ασχοληθούν όλοι. Γιατί στην πορεία μπορεί και να ξεχαστούν και τα δύσκολα βράδια της Ευρώπης και ότι ο Μαρσέλο δεν μπορούσε να τρέξει την πρώτη φορά που πάτησε χορτάρι με τη φανέλα του Ολυμπιακού και ότι ο Μίτσελ έκανε αλλαγές σα να έβλεπε όνειρα μετά από νυχτερινό τσιμπούσι. Μπορεί όμως! Δεν το πιστεύω και πολύ και το λέω καθαρά. Γιατί, αυτός ο Ολυμπιακός, είναι σαφές ότι έχει θέματα που τον καθιστούν ολοένα και πιο αφερέγγυο. Αρκετοί βλέπετε βελτίωση. Χαίρομαι για την αισιοδοξία σας και μακάρι να την έχετε σε όλη σας τη ζωή. Εγώ ο άμπαλος, αφού επισημάνω ότι μιλάμε για τον Ολυμπιακό, σε αυτή τη φάση βλέπω τα εξής:

• Υποτίθεται ότι ο πιο ταλαντούχος στόπερ σου είναι ο Σισέ. Σε ταινία θα έλεγες εύκολα ότι ο Σενεγαλέζος τα παίρνει γιατί μόνο έτσι μπορείς να αιτιολογήσεις τις γκέλες του. Εγώ λέω ότι την έχει δει παίκτης παγκοσμίου κλάσης και γι αυτό δείχνει τη φανέλα του στην εξέδρα που τον κράζει σε μια βραδιά που ήταν από τους καλύτερους παίκτες του αντιπάλου. Αυτό δεν μαζεύεται γιατί αφορά το μυαλό.
• Έχεις έναν έρμο Εμβιλά για το κέντρο και τον κάνεις στόπερ για να μαζέψει τα άπλυτα και μετά τον πας στο κέντρο πάλι και χάνεται η μπάλα. Που να τον πρωτοβάλεις;
• Έχεις τέσσερις επιθετικούς, τον (θεωρητικά) καλύτερο δεν τον έχει στην ευρωπαϊκή λίστα (Μπαγκαμπού), αλλά και αυτός ακόμα δεν ξέρεις αν περισσότερο χάνει ή βάζει. Άλλοι δύο Καμαρά, Ουι Τζο αναρωτιέσαι αν είναι επιθετικοί, οπότε κάνεις έναν γύρο και είσαι πάλι με τον 35χρονο Ελ Αραμπί που κάνεις το σταυρό σου να είναι καλά.
• Ο φαινομενικά πιο ταλαντούχος χάφ σου (Ιν Μπομ) πάει για σέρβις συχνά.
• Έχεις ένα σωρό εξτρέμ και χαφ είτε ξεχασμένα, είτε ξενερωμένα, είτε με ειδικές ανάγκες λόγω τραυματισμών που δεν έχουν όρεξη, κίνητρο και διάθεση να βγουν μπροστά.
• Έχεις έναν προπονητή που κατάφερε με μια κίνηση να εκθέσει εαυτόν και παίκτη που υποδέχθηκες ως Μεσσία και αποδομήθηκε σε ένα τέταρτο (Μαρσέλο). Προπονητή που τα έκανε όσο χάλια μπορούσε στις αλλαγές σε κομβικό ματς. Προπονητή που λογικά δεν μπορεί να τον αλλάξεις. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα, αφού μόλις τον πήρες.
• Παίρνεις τερματοφύλακα που ήθελες καιρό (Πασχαλάκη) αλλά δεν τον έκλεινες και το κάνεις μόλις τραυματίστηκε ο Βάτσλικ, αλλά δεν βάζεις αυτό με τη Καραμπάγκ. Προτιμάς τον άπειρο Τζολάκη γιατί δεν ξέρεις ποιον να...πρωτοκάψεις. Τον νεαρό ή τη μεταγραφή;

Σίγουρα θα ξεχνάω και πολλά άλλα. Επίσης πολλά από τα παραπάνω ή και όλα μπορείτε να τα “διαβάσετε” διαφορετικά. Γι αυτό δεν έχουμε όλοι την ίδια άποψη. Το θέμα όμως στα μάτια μου, μετά από όλα αυτά, είναι πως δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω ένας άνθρωπος στον οργανισμό του Ολυμπιακού που ξέρει πως μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το μπάχαλο που δημιουργήθηκε με τον (υποτιθέμενο) σχεδιασμό της περιόδου 2022-23.

Γιατί δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο Μίτσελ και γιατί πιστεύω πως ούτως ή άλλως δεν φτάνει ένας για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση σε μια ομάδα, η οποία παρότι έχει το όνομα, τη φανέλα και τον κόσμο που έχει ο Ολυμπιακός, οι περισσότεροι από τους παίκτες της -αυτή τη στιγμή- δεν πιστεύουν σε τίποτα και είναι πιθανό να θέλουν να φύγουν τρέχοντας, πριν αρχίσουν να πέφτουν τα χοντρά μπινελίκια (αν και ο κόσμος ήταν εντυπωσιακά ψύχραιμος και την Πέμπτη το βράδυ στο Καραϊσκάκης).

Αυτό είναι και το πιο σοβαρό. Η ελπίδα υπάρχει όταν βρίσκεται και κάποιος που μπορεί να στη δώσει. Σε σχέση με τον Ολυμπιακό όμως εξακολουθούμε να διαβάζουμε ότι όσα αρνητικά συμβαίνουν είναι σε μεγάλο βαθμό (και) τυχαία! Ότι η ομάδα (λέει) έπαιξε καλά για 50-60 λεπτά, ότι έγινε μια γκέλα καθοριστική, ότι οριακά δεν μέτρησε ένα γκολ που μπορεί να άλλαζε τη ροή του αγώνα. “Αν” και “μπορεί” και “όταν”.

Η αλήθεια; Τελευταίος σταθμός “διακοπή Μουντιάλ”. Περίπου πανάκεια! Όλα (λέει πάλι) θα διορθωθούν τότε, θα μπουν σε μια τάξη και ο Ολυμπιακός θα απογειωθεί. Βέβαια αντίστοιχα προβλήματα υποτίθεται ότι θα λύσουν και άλλοι τότε (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) για να γίνουν καλύτεροι, αλλά οι καλοθελητές δεν τα μετράνε αυτά. Το ερώτημα όμως είναι αν ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να ζει με καλοθελητές ή με πραγματικό πλάνο. Συμφωνώ ότι οι καλοθελητές είναι πιο φτηνή επένδυση, αλλά το πραγματικό πλάνο φέρνει αποτελέσματα, πρόοδο και έσοδα. Δεν αποφασίζω εγώ όμως...