Αν αυτή είναι η Ρόμα του μέλλοντος προτιμώ το παρελθόν!

Σκεφτόμουν από ένα σημείο και μετά καθώς έβλεπα τον τελικό της ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λίγκ ότι ίσως να ήταν καλύτερα για μένα και κυρίως για την ψυχική μου ηρεμία να αποσυρθώ και να διαβάσω ένα από τα τρία βιβλία που έχω τον τελευταίο καιρό ξεκινήσει. Έχασες και την ταινία , μου έλεγε και μου ξαναέλεγε μια φωνή από αυτές που ξεφυτρώνουν ανεξέλεγκτα μέσα μας όταν οι προσδοκίες για ένα θέαμα αρχίζουν να γκριζάρουν!

Όντως! Την ταινία “Η Παγίδα” του Σέρβου σκηνοθέτη Σρνταν Γκολούμποβιτς κυνηγάω να την δω από το 2007 και την Τετάρτη είχε προγραμματιστεί η προβολή της στην διοργάνωση του Ταινιοράματος στον κινηματογράφο Άστυ! Δεν ήθελα να την κατεβάσω για να την δω στον υπολογιστή όπως κάλλιστα θα μπορούσα . Ήθελα και αποζητούσα εδώ και καιρό να την απολαύσω στα σκοτάδια μιας κινηματογραφικής αίθουσας βουλιάζοντας αμέριμνος στο κάθισμα μου. Τελικά την έχασα και καλά να πάθω αφού προτίμησα να συνθηκολογήσω με την ιδέα ενός τελικού, που λίγο πολύ ήξερα τι με περιμένει!

Όταν συνθηκολογείς στην ζωή αυτά παθαίνεις. Όπως επίσης όταν παραδίδεις την αγωγή της ψυχής σου σε ένα θέαμα κι αυτό στην επιστρέφει σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με το θέαμα κάτι σίγουρα έχεις υπερεκτιμήσει!

• Ρόμα: Επίθεση οπαδών στον διαιτητή του τελικού στο αεροδρόμιο (vids)

   

Όλα μου φταίγανε και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής η δυσαρέσκεια μου δεν είχε να κάνει τόσο με την συνολική εικόνα του τελικού , η Σεβίλλη ότι μπορούσε έκανε και με το παραπάνω όσο με την απόδοση της Ρόμα πιο συγκεκριμένα με την παντελή έλλειψη ποιότητας στο παιχνίδι της , για μια ακόμη φορά, σε ένα ακόμη τελικό! Παρακολουθώ την Ρόμα ανελλιπώς από τις αρχές της δεκαετίας του 80! Είναι η ομάδα μου στην Ιταλία η ομάδα της πόλης με την οποία δέθηκα καθ’ όλη την διάρκεια της σχεδόν δεκαετούς εκεί παραμονής μου! Έζησα δια ζώσης την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1982-83, τότε που η Αιώνια Πόλη για μια ολόκληρη εβδομάδα πήρε φωτιά κι έλεγες πως τα πανηγύρια δεν θα τελειώσουν ποτέ!

Στο Σούπερ Άλμπουμ της Πανίνι με τις φιγούρες των ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν στο Καμπιονάτο από το 1960 έως το 2000 στην σελίδα αφιέρωμα στην Ρόμα την θριαμβευτική αγωνιστική περίοδο 82-83 δεσπόζει η ιδιόχειρη υπογραφή – αφιέρωση του αξέχαστου Άλντο Μαλντέρα τον οποίο είχα την τύχη να συναντήσω στο σύντομο πέρασμα του από την Ελλάδα.

Τα βράδια που τον συντρόφευα για φαγητό μου είχε διηγηθεί το πως κατέληξε σχεδόν στην δύση της καριέρας του από την Μίλαν στην Ρόμα , πως ο μεγάλος και αξεπέραστος αυτός κόουτς ο Λίντχολμ τον έπεισε για αυτό χτίζοντας μια από τις ωραιότερες ομάδες όχι μόνο στο Καμπιονάτο αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το πόσο δέθηκε με αυτή την ομάδα, με τον χαρακτήρα της , την φιλοσοφία της , δέσιμο που τον οδήγησε στην απόφαση να ζήσει στην Ρώμη το υπόλοιπο της – δυστυχώς – σύντομης ζωής του! Ήμουν παρών στις κερκίδες του Ολίμπικο , μια βραδιά που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, στον μεγάλο τελικό με αντίπαλο την Λίβερπουλ που κρίθηκε στα πέναλτι!

Η Ρόμα του Τανκρέτι , του τόσο μπροστά για την εποχή του Ντιμπαρτολομέι , του Νέλα, του Αντσελότι , του μάγου Φαλκάο, του μεγάλου σκόρερ Προύτσο, του Μαλντέρα, του μουστακαλή Νάπι, του Βιέρκοχουντ, του Προχάσκα , του αξεπέραστου Κόντι , του Ιόριο, του Κιέρικο.

Μια ομάδα που χαιρόσουν να την βλέπεις , να την απολαμβάνεις να ξεδιπλώνει την φαντασία της και τις εμπνεύσεις της στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Μια ομάδα που λάτρευε το επιθετικό ποδόσφαιρο, που λάτρευε να βρίσκει τρόπους να σε εντυπωσιάσει με την απόδοση της ανεξάρτητα αν κέρδιζε ή έχανε το παιχνίδι!

Αυτή ήταν πάντα η Ρόμα στην σύγχρονη ιστορία της! Μια ιταλική ομάδα, πολύ κομψή , πολύ ντελικάτη, πολύ άνετη και εξωστρεφής στο παιχνίδι της μια ομάδα που ξεχώριζε με το αγωνιστικό της ύφος γιατί ήταν κατά γενική ομολογία λιγότερο ...ιταλική από αυτές του Μιλάνου ή του Τορίνου. Μια ομάδα που εξέφραζε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο μέσα από το αγωνιστικό της πρόσωπο τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της Αιώνιας Πόλης.

Ήταν η ομάδα που είχε πάντα ένα παίκτη σημαία με ένα “δεκάρι” αρτίστα – καλλιτέχνη στην σύνθεση της, φανερό όπως ο Φαλκάο, ή κρυφό όπως ο Ντιμπαρτολομέι, και μετέπειτα όπως ο Πρίγκιπας Τζιανίνι – άλλος παικταράς- ή ο μύθος Τότι!

Ήταν πάντα ο σύγχρονος εκφραστής του επιθετικού ποδοσφαίρου στον πυρήνα του ποδόσφαιρο που άλλαζε με γρήγορους ρυθμούς για να καταλήξει δύστροπο και εσωστρεφές.

Αυτή ήταν η Ρόμα όταν κατέκτησε και πάλι το Σκουντέτο το 2001με με παίκτες να βγάζουν την ομάδα κατά κύματα μπροστά. Ομάδα που αρνιόταν να παίξει πίσω από την μπάλα! Πρόσω ολοταχώς! Ποιόν να πρωτοθυμηθώ; Τον Καφού , τον Αλνταίρ, τον Ζεμπινά. τον Καντελά, τον Τομάζι – ένα κέντρο μόνος του – τον Έμερσον , τον Ζανέτι , τον Μοντέλα το αεροπλανάκι, τον “φονιά” Ντελβέκιο, τον Τότι, τον Μπατιστούτα , τον Μπάλμπο; Ποιους; Ρόμα που μοσχοβολούσε επίθεση , φαντασία και δημιουργία κι εκείνη επί εποχής Σπαλέτι. Μπορεί να μην κατέκτησε πρωτάθλημα , ούτε να κατάφερε να φτάσει ψηλά στην Ευρώπη αλλά ήταν ομάδα που χαιρόσουν να την βλέπεις χαιρόσουν να παρατηρείς αυτήν την αποθέωση των σχημάτων , της ποδοσφαιρικής τριγωνομετρίας μέσα στο γήπεδο.

Χαιρόσουν να απολαμβάνεις τις εμπνεύσεις του Πιζάρο, την τρέλα του Ακουιλάνι, την εφευρετικότητα του Ταντέι που είχε έρθει από την Σιένα, την μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα του Περότα, την ορμή του Ντε Ρόσι , τους χίλιους τρόπους να σκοράρει του Βούτσινιτς , τα ανάποδα ψαλίδια και τις κεφαλιές ψαράκι του Μοντέλα , την μαγεία του Τότι! Τώρα τι; Μια θλίψη. Μια ομάδα λοβοτομημένη στα χέρια του σύγχρονου Φραγκεστάιν που ακούει στο όνομα Μουρίνιο!

Συγνώμη αλλά αυτή η Ρόμα δεν βλέπεται. Όσο περισσότερο Ρόμα έχει δει και απολαύσει κάποιος στην ζωή του τόσο λιγότερο θέλει να την βλέπει. Τα ίδια που ζήσαμε και πέρσι στον τελικό του Κόνφερενς με την Ρόμα να πουλά την ψυχή της στον διάβολο μόνο για να κατακτήσει επιτέλους ένα Ευρωπαϊκό τίτλο, τα ίδια και φέτος! Το κατάφερε πέρσι αλλά δεν βλεπόταν. Το κατάφερε με εκείνο το μισό μηδέν που αποκλείεται να κάτσεις να το ξαναδείς αν είσαι πραγματικά φίλος της Ρόμα! Το θυμάμαι σαν τώρα ! Περίμενα μόνο να τελειώσει το παιχνίδι και μαζί του το βασανιστήριο αυτό με όλους τους παίκτες πίσω και πιο πίσω κι όλα πιο πίσω να κρατήσουν το μηδέν , περίμενα μόνο για να δω την ομάδα να πανηγυρίζει να έχω κάτι να θυμάμαι. Τίποτα άλλο.

Δεύτερη φορά όμως την ψυχή σου στον “έξω από εδώ” δεν την πουλάς. Μας το δίδαξε και ο Φάουστ. Στην δεύτερη παρουσία της σε τελικό η Ρόμα , η Ρόμα που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε για το στιλ της για την φαντασία της , για την δημιουργικότητα της , έχει να επιδείξει μόλις ΜΙΑ οργανωμένη κι ολοκληρωμένη επίθεση , αυτή του γκολ , σε 120 λεπτά παιχνιδιού!

Μόνο ΜΙΑ!!! Έλα Μουρίνιο με όλο τον σεβασμό στο πρόσωπο σου κάνε μας την χάρη να αποσυρθείς. Δεν έχεις να προσφέρεις κάτι άλλο στο ποδόσφαιρο! Ο άνθρωπος πήρε στο εργαστήριο του το DNA της ομάδας και αντί να το εξελίξει το εξαφάνισε.

Δυο χρόνια τώρα η Ρόμα παίζει ποδόσφαιρο στο Κομπιονάτο και στην Ευρώπη για να την λυπάσαι. Κάθε της παιχνίδι είναι και ένα μαρτύριο! Σε ένα πρωτάθλημα με την Γιουβέντους μετριότατη , με την Μίλαν επίσης, με την Ιντερ πότε με ήλιο και πότε με βροχή , με μόνο μια Νάπολι να ξεχωρίζει , η Ρόμα δεν καταφέρνει να αδράξει την ευκαιρία και να πρωταγωνιστήσει , δεν καταφέρνει να σκαρφαλώσει στα ρετιρέ.

Θα μου πείτε ότι ο Μουρίνιο δεν ήρθε μόνος του στην ομάδα κάποιοι του έδωσαν το τιμόνι. Αλήθεια είναι! Είναι οι άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα στην μετά Τότι εποχή με τις επιλογές τους έχουν καταστρέψει στην κυριολεξία το προφίλ της ομάδας. Ακόμα και αν έχουν να επιδείξουν ένα Ευρωπαϊκό τίτλο.

Θα τρίζουν τα κόκκαλο του μεγάλου προέδρου Φράνκο Σένσι με την εικόνα της ομάδας. Αν μπορούσε να αναστηθεί θα τους έπαιρνε στο κυνήγι πετώντας τους στα μούτρα το τρόπαιο.

Δεν είναι ότι λείπουν οι παίκτες. Υπάρχει ποιότητα στο ρόστερ της Ρόμα. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι ακόμα και επί εποχής Μαντσόνε ή Ζέμαν με λιγότερους παίκτες αξίας στο δυναμικό της οι τζιαλορόσι άφησαν πολλούς με το στόμα ανοιχτό με τις επιδόσεις της και τις εμφανίσεις της. Το θέμα είναι ότι η ομάδα σκότωσε τον χαρακτήρα της και το πέταξε στα σκουπίδια!

Η Ρόμα των τελευταίων χρόνων δεν έχει καμία σχέση με αυτή του παρελθόντος. Και του κοντινού , σίγουρα και του μακρινού. Αν είναι αυτή η Ρόμα του μέλλοντος συγνώμη αλλά προτιμώ να μείνω στο παρελθόν! Να έχω κάτι από τα πολλά ωραία να θυμάμαι!

Σε όλους τους τομείς χειροτερεύει. Στο διοικητικό , στο αγωνιστικό, στις υποδομές από τις καλύτερες για χρόνια στην Ιταλία. Ο εκσυγχρονισμός της ομάδας έχει τον ίδιο τίτλο με μια από τις πιο δημοφιλής σειρές του Ρέντζο Άρμπορε στην ιταλική τηλεόραση “Indietro Tutta”! Ελληνιστί “Όπισθεν Ολοταχώς”

Για όλα αυτά λοιπόν και με τον Μουρίνιο στον πάγκο αν κάτσει άλλος τελικός αποκλείεται να μπω στην διαδικασία να τον παρακολουθήσω. Ή θα κοιτάξω να ξεστραβωθώ τελειώνοντας τα βιβλία που έχω ξεκινήσει, ή θα πάω σινεμά να δω κάποια ταινία που χρόνια κυνηγώ ή θα βάλω στο You Tube να απολαύσω ένα παιχνίδι της Ρόμα από τα περασμένα χρόνια. Άλλα μαρτύρια δεν αντέχω! Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...