Κρίστιαν Στράιχ: Ο απλός τύπος που δεν ήταν ποτέ απλά ένας προπονητής

• «Χωρίς τον Στράιχ, η Φράιμπουργκ δεν θα ήταν η Φράιμπουργκ»
• Το στυμμένο λεμόνι του Στράιχ
• Η στήριξη στους πρόσφυγες και τα «βέλη» στην κοινωνία του «σήμερα»

«Δεν είμαι το ιδανικό προϊόν για το μάρκετίνγκ σας. Είμαι ένας απλός τύπος, χωρίς τατουάζ, χωρίς σκουλαρίκια», ανέφερε χαρακτηριστικά σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις του ως προπονητής της Φράιμπουργκ, κάνοντας τους πάντες να καταλάβουν άμεσα πως όχι, δεν πρόκειται για έναν απλό τύπο. Από τότε πέρασαν 12 χρόνια και ο Κρίστιαν Στράιχ δεν σταμάτησε να κάθεται στην άκρη του πάγκου της ομάδας του τόπου του, της ομάδας που ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει ξανά στους ομίλους του Europa League.

Και σε όλο αυτό το διάστημα, ο 58χρονος δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει πως δεν είναι ο απλός τύπος που πιστεύει πως είναι, αλλά κάτι παραπάνω. Όχι τόσο για τα όσα – σπουδαία – κάνει η ομάδα του εντός των τεσσάρων γραμμών, αλλά κυρίως για τα όσα – σπουδαιότερα – ο ίδιος κηρύττει εκτός αυτών. Συνεντεύξεις Τύπου που μακραίνουν, ξεφεύγουν από το παιχνίδι, θυμίζουν διαλέξεις, αγγίζουν θέματα στα οποία πολιτικοί ή οικονομολόγοι συχνά δεν βρίσκουν το θάρρος να αναφερθούν κι ένας άνθρωπος που δεν φοβήθηκε ποτέ να μιλήσει για όσα θεωρεί πιο σημαντικά . Ο Κρίστιαν Στράιχ έχει μπει πλέον στην 29η χρονιά του στις τάξεις τις αγαπημένης του Φράιμπουργκ και από τότε μέχρι σήμερα ήταν πάντα εκεί, πάντα ο ίδιος. Σίγουρα όχι ένας απλός τύπος, σίγουρα όχι ένας απλός προπονητής. Μάλλον ένας φιλόσοφος που βρήκε τον εαυτό του χωμένο σε μια προπονητική φόρμα.

«Χωρίς τον Στράιχ, η Φράιμπουργκ δεν θα ήταν η Φράιμπουργκ»

«Schwarzwaldmilch» έγραφε μέχρι λίγα χρόνια πριν στο κέντρο της η φανέλα της Φράιμπουργκ. Η ομάδα της νοτιοδυτικής Γερμανίας περήφανα είχε για χορηγό την τοπική γαλακτομική της εταιρεία, το «Γάλα του Μέλανος Δρυμού» κι όμως κατάφερνε να βρίσκεται στα ίδια ύψη με ομάδες που για χορηγό είχαν τη... Redbull! Η διαρκής άνοδος της Φράιμπουργκ ωστόσο, το σκαρφάλωμά της στη γερμανική ελίτ δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τον Κρίστιαν Στράιχ, που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτόν τον σύλλογο.

Στην καλύτερη μέτριος - και χτυπημένος από τραυματισμούς - ως ποδοσφαιριστής, όμως από το 1995 μέχρι και σήμερα εκεί, στην ομάδα της καρδιάς του ως προπονητής. Αρχικά στην Κ19, μετά βοηθός τους άνδρες και έπειτα από... σπόντα πρώτος κόουτς. Από το 2011 και συνεχίζει ακάθεκτος, να τα ζει και κυρίως να τα δίνει όλα για τη Φράιμπουργκ. Μαζί της έπαιξε στην Bundesliga για τέσσερις σεζόν, υποβιβάστηκε και την ανέβασε στα καπάκια και από τότε δεν κοίταξε ξανά πίσω του.

Ανάμεσα στα «τέρατα» του σύγχρονου ποδοσφαίρου η Φράιμπουργκ, που η ακριβότερη αγορά στην ιστορία της δεν ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια ευρώ (!), είναι εκεί και ανταγωνίζεται, κοιτάει τους πάντες στα μάτια με εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα με διαδοχικές ευρωπαϊκές προκρίσεις, με πορείες μέχρι και τον τελικό του Κυπέλλου. Σε τεράστιο ποσοστό, επειδή έχει τον Στράιχ, που ξέρει πως να κάνει τους παίκτες, όπλα στη μηχανή του.

Ένας από τους «αστέρες» της ομάδας, ο Βιντσέντσο Γκρίφο, έχει δηλώσει πως χωρίς εκείνον δεν θα ήταν ο ίδιος άνθρωπος ή ο ίδιος παίκτης. Ωστόσο, ίσως τα πιο εύστοχα λόγια για τον 58χρονο να έχουν βγει από τα χείλη του Νιλς Πέτερσεν, ο οποίος τον ζει κάθε μέρα τα τελευταία οκτώ χρόνια: «Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δεν θα είναι πια εδώ. Χωρίς τον Στράιχ, η Φράιμπουργκ, κατά κάποιο τρόπο, δεν θα είναι η Φράιμπουργκ».

Το στυμμένο λεμόνι του Στράιχ

Ο Στράιχ θα μπορούσε να αφήσει το ποδόσφαιρο, την επιτυχία της ολοδικής του ομάδας να μιλήσουν για εκείνον, να εμφανίζεται συνεχώς χαρούμενος και περήφανος. Μα δεν το κάνει, γιατί ο ίδιος, συνήθως δεν θέλει να μιλά ακριβώς για ποδόσφαιρο, ή μάλλον προτιμά να μη χρησιμοποιεί το βήμα του σε αυτό.

Έτσι, συχνά μιλά για πράγματα που δεν είναι τόσο «κανονικά» για έναν επαγγελματία προπονητή. «Ο γιος μου φυσικά λατρεύει το ποδόσφαιρο και συνηθίζουμε να βλέπουμε μπάλα παρέα. Όμως με το που λήξει το ημίχρονο ή το 90λεπτο, κλείνω αμέσως την τηλεόραση. Προσπαθώ να παρακολουθούμε μόνο το παιχνίδι, όχι τις διαφημίσεις», έχει δηλώσει, εκφράζοντας την αντίθεσή του στη μεγαλύτερη πηγή εισοδημάτων του κλάδου στον οποίο εργάζεται!

«Κερδίζω, όλοι μας κερδίζουμε, χρήματα από καταστροφικές επιρροές. Το γνωρίζω», συνέχισε. «Υπάρχουν διαφημίσεις που είναι καταστροφικές για το άτομο και παίζουν αμέσως μετά από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι».

Οι ανησυχίες του, τα θέματα τα οποία τον απασχολούν και οι σκέψεις που θέλει να επικοινωνήσει φυσικά δεν θα μπορούσαν να μην αγγίζουν συνολικότερα την αγορά του ποδοσφαίρου που γιγαντώνεται, φουσκώνει με τρόπο επικίνδυνο.

«Ο θεός του χρήματος μεγαλώνει συνεχώς και στο τέλος θα καταβροχθίσει τα πάντα. Οι περισσότεροι όμως δεν θα το αντιληφθούν μέχρι να συμβεί αυτό», δήλωσε μετά την, ύψους 222 εκατομμυρίων, μεταγραφή του Νεϊμάρ στην Παρί Σεν Ζερμέν το 2017, ενώ ξεκάθαρα εξέφρασε την εναντίωσή του και στην εξαγορά της Νιουκάστλ από το σαουδαραβικό PIF. «Συμβαίνουν πράγματα στο ποδόσφαιρο που ξεπερνούν κάθε όριο, Οι αγοραστές της Νιουκάστλ εμπλέκονται σε μια σειρά ενεργειών που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και προσωπικά ανήκω σύνολο των ανθρώπων που έχουν μεγάλο πρόβλημα με αυτό». Το παράδειγμα του λεμονιού πάντως, είναι αυτό που αποτελεί την ίσως δημοφιλέστερη, μέχρι σήμερα, ρήση του.

«Για χρόνια το ποδόσφαιρο βρίσκεται στην κόψη ενός μαχαιριού. Είναι ένα προϊόν το οποίο μπορείς να το στύψεις σαν λεμόνι. Μπορείς να συνεχίσεις να το στύβεις και θα βγάζει χυμό. Και ακόμα έχει χυμό προς το παρόν, αλλά το ερώτημα είναι το εξής: Για πόσο καιρό οι άνθρωποι που το αγαπούν θέλουν να το βλέπουν να στύβεται βάρβαρα και να παραμορφώνεται;».

Μπορεί να θρέφεται από αυτό, μπορεί να βγάζει αρκετά χρήματα, αλλά δεν είδε ποτέ το ποδόσφαιρο ως αγορά, μόνο ως κουλτούρα, ενώ έχει χαρακτηρίσει «ντροπιαστική» την υπέρμετρη ανάπτυξή του. «Το παιχνίδι είναι μέρος της πραγματικότητας, όχι απόδραση από αυτή. Είναι σαν να τρως. Ως παιδί, έπαιζα μπάλα περισσότερο από όσο έτρωγα. Βλέπεις έναν φίλο, πηγαίνετε στο γήπεδο, χαίρεστε, λυπάστε. Είναι κουλτούρα, η πραγματικότητά σου, είναι κρίμα κάποιος να το αγοράζει αυτό».

Η στήριξη στους πρόσφυγες και τα «βέλη» στην κοινωνία του «σήμερα»

Είναι από μόνο του κάτι σαν νέα εμπειρία να δει κανείς τον Κρίστιαν Στράιχ να μιλά, να τον ακούσει και κάτι σαν... θέμα τύχης να τον πετύχει να αναφέρεται στο ποδόσφαιρο, ακόμα και ευρύτερα. Η επικαιρότητα, τα κοινωνικά ζητήματα βρίσκονται ψηλότερα στην ιεραρχεία του από συστήματα, αποτελέσματα, παίκτες.

Μιλάει ανοιχτά για τα ζητήματα που τον τρομάζουν και όχι αυτά δεν αφορούν τις ενδεχόμενες αποτυχίες της ομάδας του. Αφορούν την άνοδο της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας στον πλανήτη και τη Γερμανία. Για εκείνον οι πιο εύπορες χώρες θα πρέπει να βοηθούν τις πιο φτωχές, να τις στηρίζουν και όλες μαζί να διατηρούν ανοιχτή την αγκαλιά τους στους μετανάστες ή τους πρόσφυγες, να μην αφήνουν τον φόβο να κυριαρχεί.

«Πρέπει να το υπενθυμίζουμε αυτό στον κόσμο. Όλοι καταλήξαμε στον τόπο μας ξεκινώντας από κάπου αλλού εξαιτίας ενός πολέμου ή ενός λιμού, κάτι τέτοιο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με κάθε άλλον πρόσφυγα του "σήμερα". Όλοι είχαμε έναν τέτοιον πρόγονο», έχει πει, τονίζοντας πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη πίεση από αυτή που αφήνει την πατρίδα του, ψάχνοντας κάτι καλύτερο.

Δεν είναι λίγες οι φορές επίσης που κυκλώνει σε δηλώσεις του τα σοβαρά προβλήματα του οικονομικού συστήματος του κόσμου, συνδέοντας το ποδόσφαιρο με την κοινωνία και την πολιτική.

Πριν μερικά χρόνια ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε ποια είναι η άποψή του για τις πολλές απολύσεις προπονητών στην Bundesliga και φυσικά η απάντησή του ήταν μια χαρακτηριστική απάντηση Στράιχ, κάτι σαν διάλεξη ή σαν φιλοσοφικός μονόλογος προβληματισμού.

«Η πίεση στους προπονητές είναι τεράστια, αλλά αυτό συμβαίνει και στην κοινωνία. Τα πάντα αφορούν το άτομο, οι συνδέσεις έχουν χαθεί. Ζούμε σε έναν κόσμο μεγάλων εταιρειών, όπου οι μικροί δυσκολεύονται να επιβιώσουν, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με πνευματικά προβλήματα, πνιγμένοι, χωρίς ζεστασιά. Η κοινωνία μας περνά κρίση και αυτή αντικατοπτρίζεται στην πολιτική, την οικονομία το ποδόσφαιρο», ανέφερε μεταξύ - πολλών - άλλων.

«Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ζούμε σε αυτόν. Και ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει. Αυτή είναι μόνο η άποψή μου φυσικά. Είμαι ένας απλός προπονητής ποδοσφαίρου και αφού με ρώτησες, σου έδωσα την απάντησή μου», είπε κλείνοντας.

Και για ακόμη μια φορά, όπως αμέτρητες άλλες, κατέστησε σαφές πως όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας απλός προπονητής, ούτε ένας απλός τύπος. Ο Κρίστιαν Στράιχ είναι κάτι παραπάνω, κάτι πιο ξεχωριστό και σπουδαίο.