Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…

• Οι ήρεμες ημέρες του Παναθηναϊκού
• Ο ίδιος ή άλλος Οκτώβριος;
• Τα ταχύρυθμα του Μαρτίνεθ
• Τα συν και τα πλην του ΠΑΟΚ

Πολύ νωρίς να μιλάμε για νικητές και χαμένους στην κούρσα της Super League. Ειδικά της τρέχουσας σεζόν, με την (τουλάχιστον) τρίμηνη ευρωπαϊκή προσπάθεια στους ομίλους, για τις τέσσερις ομάδες που (θεωρητικά σίγουρα, πρακτικά θα δούμε αν ισχύει για όλες) θα κυνηγήσουν τον τίτλο και έρχεται να προστεθεί σε αυτή που ξεκίνησε τον Ιούλιο. Φτιάχνοντας έτσι ένα πεντάμηνο πολύ υψηλών απαιτήσεων, σωματικά και πνευματικά. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο πρόγραμμα των «ευρωπαίων» και στα οκτώ ματς που έχουν μέχρι και το τέλος Οκτωβρίου. Το διάστημα των 42 ημερών μπορεί αρχικά να μην μοιάζει ιδιαίτερα πιεστικό, αφού σε στενά μαθηματικό πλαίσιο αντιστοιχεί σε έναν αγώνα ανά 5,25 ημέρες, αλλά η αλήθεια είναι πως μεσολαβεί και (ακόμα) μια διακοπή για υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων, πράγμα που σημαίνει ότι αρκετοί παίκτες θα είναι μακριά από την ομάδα τους για ένα δεκαήμερο και θα έχουν ακόμα δύο ματς στα πόδια τους, μέσα σε αυτό το 40ήμερο.

Έτσι βέβαια είναι η ζωή αν θέλεις να συμμετέχεις στο υψηλό επίπεδο και αυτό είναι που ζητάνε οι ομάδες από τον εαυτό τους και εμείς από αυτές. Επίσης, όπως είδαμε στα ντέρμπι της Κυριακής αυτό είναι που παίζει μεγάλο ρόλο και στη διαχείριση των αγώνων από τον προπονητή. Καθορίζει έτσι και την ισορροπία της ομάδας μέσα στον αγώνα, αλλά όχι μόνο. Για παράδειγμα αν ο Φορτούνης «στραβώνει» (φανερά, αλλά αδικαιολόγητα) επειδή γίνεται αλλαγή στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, προφανέστατα για να προστατευθεί ενόψει του αγώνα με τη Φράϊμπουργκ, είναι κάτι που μπορεί να επηρεάσει τη λειτουργία της ομάδας και εκτός αγωνιστικού χώρου. Αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα (το παραθέτω επειδή είναι φρέσκο και σίγουρα θα εμφανιστεί και σε άλλες ομάδες) για την επιπλέον δυσκολία της διαχείρισης που έχουν και οι προπονητές σε τέτοιες καταστάσεις. Ακόμα και αν έχεις τόσο γεμάτο ρόστερ ώστε να νιώθεις ασφαλής ποσοτικά και ποιοτικά, ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος για το τι συμβαίνει στο μυαλό του παίκτη που είναι εκτός αποστολής ή στον πάγκο ή γίνεται αλλαγή ενώ θεωρεί πως πρέπει να παίξει περισσότερο.

Οι ήρεμες ημέρες του Παναθηναϊκού

Οπότε αν πάμε πάλι στα «κέρδη» και την «ζημίες», στην παρούσα φάση είναι σίγουρα κέρδος η… νίκη (ποτέ δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο). Η ισοπαλία αν είσαι φαβορί είναι «ζημία» ανάλογα με το ποιος είναι ο αντίπαλος και όσον αφορά την ήττα είμαστε ακόμα στη φάση που μπορεί να γίνει (σχετικά) αποδεκτή μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της μεγάλης πίεσης και αν δεν είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Για παράδειγμα η δεύτερη συνεχόμενη γκέλα του ΠΑΟΚ, μετά την ήττα στην Κρήτη θα είχε φέρει μεγαλύτερη μουρμούρα αν δεν υπήρχε η πρόκριση στους ομίλους και η (επερχόμενη) συνέχεια εκεί. Για τον Δικέφαλο μάλιστα ισχύει ότι και για τον Ολυμπιακό. Η εκ βάθρων αλλαγή του ρόστερ δίνει επιπλέον πίστωση χρόνου σε Λουτσέσκου και Μαρτίνεθ, από τη στιγμή που κάνουν τη δουλειά της ενσωμάτωσης εν μέσω συνεχόμενων αγώνων. Ακόμα και το απαιτητικό ελληνικό κοινό μπορεί αυτό να το καταλάβει. Με κάποιο όριο βέβαια. Αν η απώλεια βαθμών αρχίσει να συσσωρεύται, ασφαλώς και αρχίσουν να εμφανίζονται τα παραδοσιακά… ελληνικά χαρακτηριστικά.

Άρα σε αυτή τη φάση το κέρδος έχει να κάνει σίγουρα με τη βαθμολογική συγκομιδή, αλλά σε μεγάλο βαθμό και με την «υπόσχεση» που δημιουργεί μια ομάδα με το παιχνίδι της. Σε αυτό τον τομέα είναι σαφές πως το προβάδισμα το έχει ο Παναθηναϊκός, που ξεπερνάει ομαλά, πειστικά και «καθαρά» τα εμπόδια που έχει μπροστά του. Υψηλά ή όχι το ζήτημα είναι η εικόνα, σε συνδυασμό με την όποια διαχείριση καλείται να κάνει ο Γιοβάνοβιτς. Οι Πράσινοι ξεκινούν από την Πέμπτη μια σειρά οκτώ απαιτητικών αγώνων εντός και εκτός συνόρων (με πέντε από αυτούς στο σπίτι τους) σε κλίμα ηρεμίας και με τα πρώτα δείγματα να λένε πως οι προσθήκες στο πιο βαθύ ρόστερ εντάσσονται ιδανικά στα «θέλω» του προπονητή τους. Το Τριφύλλι στην εξέλιξη της σεζόν θα έχει να αντιμετωπίσει και το «φάντασμα» με το κενό αέρος στο οποίο βρέθηκε την προηγούμενη σεζόν, οπότε η ομαλή καμπύλη την πορεία του είναι το πρώτο ζητούμενο. Κάτι που θα κριθεί αρχικά στο τέλος αυτής της σειρά των οκτώ αγώνων. Εκ των οποίων οι επτά (πρώτοι) από τους οκτώ είναι ντέρμπι (καθώς τέτοια θεωρούμε όλα τα ευρωπαϊκά ματς).

Ο ίδιος ή άλλος Οκτώβριος;

Αυτή φαίνεται να είναι, αυτή τη στιγμή και η διαφορά του με την ΑΕΚ, καθώς η απευθείας σύγκριση γίνεται κυρίως μεταξύ των δύο που έχουν και τις πιο δουλεμένες, σε βάθος χρόνου, ομάδες. Οι Πράσινοι «προηγούνται» κατά μια χρονιά αλλά η εξαιρετική δουλειά του Αλμέϊδα έδειξε να κλείνει αυτό το χάντικαπ, οπότε –θεωρητικά- η ΑΕΚ μπήκε στην pole position στη νέα σεζόν, ως πρωταθλήτρια αλλά υπολογίζοντας στα «συν» και τις προσθήκες που έγιναν στο δυναμικό της. Και εδώ είναι που, προς το παρόν, η κατάσταση με την Ένωση είναι μπερδεμένη. Η γκέλα με τον Πανσερραϊκό, ο αποκλεισμός από την Αντβέρπ, τα ζόρια στον Βόλο μέχρι να βγει ο «χαρακτήρας» στο χορτάρι, η υποχώρηση μετά το 25’ κόντρα στον Ολυμπιακό σε αγώνα που ήταν απόλυτα κυριαρχική στο ξεκίνημα, έχουν ανοίξει κουβέντα. Σε αυτή τη φάση η προσέγγιση είναι «Και πέρυσι κάπως έτσι ξεκίνησε η ομάδα και άρχισε να ρολάρει τον Οκτώβριο». Δεν αντιλέγω, απλά πρέπει να επισημάνω ότι, τότε ήταν νέα ομάδα και τώρα η περσινή με στοχευμένες προσθήκες, τότε δεν υπήρχε η Ευρώπη που θα υπάρχει τώρα και τότε υπήρχε ένας υγιής Παναθηναϊκός, αλλά ένας Ολυμπιακός ήδη στη δίνη μεγάλων προβλημάτων. Και για την ΑΕΚ ακολουθούν οκτώ αγώνες που θα δοκιμάσουν και την πνευματική ισορροπία του κλαμπ (εύκολα διαταράσσεται για οποιονδήποτε στην Ελλάδα) με πέντε από αυτούς εκτός έδρας και συμμετοχή σε ευρωπαϊκό όμιλο με προδιαγραφές Champions League. Δεν θα αναλύσω τώρα πόσοι βαθμοί είναι αποδεκτή συγκομιδή σε αυτό το σερί αλλά το σίγουρο είναι πως η ΑΕΚ έχει μικρότερη περίοδο χάριτος σε σχέση με πέρυσι. Από την άλλη λειτουργεί μέσα σε ένα περιβάλλον όπου όλα εκτιμώνται και συγκριτικά με το τι θα κάνουν το ίδιο διάστημα οι βασικοί της αντίπαλοι. Τόσο για αυτή, όπως και για τον Παναθηναϊκό, λοιπόν είναι ευχής έργον το προφίλ που έχουν οι προπονητές τους και στον τομέα της εμπιστοσύνης και της υπομονής.

Τα ταχύρυθμα του Μαρτίνεθ

Το προφίλ του Ντιέγκο Μαρτίνεθ, από την άλλη, τώρα το μαθαίνουμε εμείς, όπως και οι παίκτες του. Το γεγονός ότι έβγαζε εικόνα (σχετικής) ηρεμίας και επέμενε να καθοδηγεί ψύχραιμα τους παίκτες του, χωρίς υστερίες, ακόμα και στο πρώτο 25λεπτο του ντέρμπι, όταν είχε κατηφόρα προς την εστία του Πασχαλάκη, είναι 100% στα θετικά του. Ζώντας όμως στον οικοσύστημα του Ολυμπιακού δεν μπορείς να είσαι ποτέ ασφαλής. Οι Ερυθρόλευκοι σα να πάτησαν κάποιο κουμπί, άλλαξαν εντελώς εικόνα για μεγάλο διάστημα του αγώνα, αλλά και πάλι από το τέλος του ντέρμπι και μετά ήταν (πολύ) στην κουβέντα οι αλλαγές του, που οδήγησαν στο δεύτερο μέρος σε ανισορροπία την ομάδα του και έκαναν την (αιφνιδιασμένη μετά την αντίδραση του Ολυμπιακού) ΑΕΚ πολύ πιο απαιτητική. Το θέμα όμως είναι πως ακριβώς έτσι θα ζει για μεγάλο διάστημα η ομάδα. Επαναλαμβάνω πως η (σε μεγάλο διάστημα των αγώνων τους) καλή εικόνα των Ερυθρόλευκων είναι επίτευγμα, σε αυτό το χρονικό σημείο, όπως και η γρήγορη μετάβαση από την προβληματική εικόνα των αγώνων με την Γκενκ (ρεβάνς) και τον Πανσερραϊκό στην κυριαρχική, έστω και για 25-30 λεπτά κόντρα σε ομάδα σαφώς πολύ πιο έτοιμη, όπως η ΑΕΚ. Μόνο στον Ισπανό τεχνικό μπορούν να αποδοθούν τα εύσημα. Όμως και αυτός τώρα μαθαίνει όλους τους παίκτες του, όπως και το αν μπορούν να δώσουν σε κανονικές συνθήκες όσα βγάζουν στις προπονήσεις. Προφανώς δεν το κάνουν όλοι και γι αυτό δημιουργούνται και αυτά τα κενά, όταν το σχήμα που είναι κάθε στιγμή στον αγώνα δεν είναι όσο πρέπει «ομάδα». Επίσης για τον Ολυμπιακό υπάρχει (πάντα) το επιπλέον πρόβλημα με την ισορροπία ανάμεσα στο «ευ ζην» του jogo bonito, αφού έχει από τη μέση και μπροστά παίκτες που «σκοτώνουν» και την «επιβίωση» που έρχεται από την αμυντική λειτουργία. Η οποία (γνωστό) δεν αφορά μόνο την τετράδα της άμυνας και το (αν υπάρχει) «εξάρι» αλλά την ομαδική προσπάθεια. Άρα για το αν εκτέθηκε στο πρώτο ημίωρο του ντέρμπι ο Κίνι, όπως και οι κεντρικοί αμυντικοί, δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι ίδιοι αν η ΑΕΚ έφτανε έξω και μέσα στην περιοχή του Ολυμπιακού χωρίς αντιστάσεις νωρίτερα. Πάντως ο Μαρτίνεθ, έπαιξε και για το αποτέλεσμα στο δεύτερο μέρος και δεν μπορεί κάποιος να του ζητήσει (σε αυτή τη φάση) τον λόγο. Όσο η ομάδα του θα βελτιώνεται και δεν θα χάνει, μπορεί να τα διαχειρίζεται όλα πολύ καλύτερα.

Τα συν και τα πλην του ΠΑΟΚ

Η διαχείριση θα είναι το θέμα και στον ΠΑΟΚ. Με τα ίδια θέματα με τον Ολυμπιακό, αλλά ένα συν και ένα (σημαντικό) μείον. Το «συν» είναι η παρουσία ίδιου προπονητή για πολλά χρόνια ειδικά σε μια ομάδα…έντονων συναισθημάτων. Το «μείον» αφορά το ποσοτικό σκέλος. Από τον Δικέφαλο έφυγαν αρκετοί σημαντικοί παίκτες. Αυτοί αντικαταστάθηκαν από άλλους με καλό βιογραφικό και προοπτική αλλά όχι περισσότερους. Το ρόστερ εξακολουθεί να έχει (στην καλύτερη περίπτωση) το ίδιο μέγεθος με την επιπλέον απαίτηση να ενσωματωθούν οι νέοι, σε συνθήκες πίεσης. Για να λειτουργήσει το μοντέλο, πέρα από το τι θα κάνει ο Λουτσέσκου χρειάζεται να βοηθήσουν και τα αποτελέσματα και ειδικότερα στην Ευρώπη και στα ντέρμπι. Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου έχει πέντε τέτοια ραντεβού σε οκτώ αγώνες, τους πέντε εκ των οποίων θα τους δώσει μακριά από την Τούμπα. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο ο ΠΑΟΚ να είναι καλύτερος από πέρυσι ακόμα και αν στη ροή του πρωταθλήματος δεν προκύψει ως «διεκδικητής» όπως συνέβη κάποια στιγμή την προηγούμενη σεζόν, οπότε και δεν μπόρεσε να σηκώσει αυτό το βάρος. Ακόμα και σαν ανανέωση του ρόστερ όμως, σε συνδυασμό με την παρουσία των Ελλήνων παικτών από τα σπλάχνα του είναι πολύ, πολύ ενδιαφέρον μοντέλο.

Ούτως ή άλλως, εν κατακλείδι, ζούμε ακόμα(με όλα τα δεινά γύρω, γύρω) τις…μετακαλοκαιρινές ημέρες που δικαιολογούν αισιοδοξία. Μπορεί και χωρίς λόγο γενικότερα, αλλά ειδικά αυτή τη σεζόν στο ποδόσφαιρο αυτό έχει βάση. Μόνο και μόνο που μετά τα δύο πρώτα ντέρμπι οι φωνές και οι γκρίνιες για τη διαιτησία περισσότερο δείχνουν να γίνονται από… υποχρέωση, παρά για πραγματικό λόγο κάτι γίνεται.