Panathinaikos is here!

Πόσο μα πόσο μας είχαν λείψει αυτές οι βραδιές. Σε ολόκληρο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Αν δεν έχεις αγαπήσει αυτή την ομάδα, αν δεν έχεις φορέσει την φανέλα της, αν δεν έχεις υπάρξει κομμάτι της, δεν μπορείς να καταλάβεις την σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στο Τριφύλλι και αυτά τα παιχνίδια της κεντρικής ευρωπαϊκής σκηνής του ποδοσφαίρου. Κατάμεστο ΟΑΚΑ, μία ομάδα αποδεδειγμένα έτοιμη για όλα, 60.000 λαός να περιμένει να ζήσει ένα πάρτι. Και το έζησε. Το άξιζε και το πήρε.

Όπως φυσικά και το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς άξιζε πέρα για πέρα και πήρε αυτό το τρίποντο, καταθέτοντας τεράστια ωριμότητα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, άρτια εκτελεσμένο σχέδιο, ποιότητα στα τελευταία μέτρα του γηπέδου, αυταπάρνηση, πάθος, συγκέντρωση στον απόλυτο βαθμό. Ανωτερότητα. Η Βιγιαρεάλ επιστρέφει στην Ισπανία έχοντας απειλήσει σοβαρά μόνο μία φορά στο 14', έχοντας δεχθεί δύο γκολ, που θα μπορούσαν να είναι και τρία και τέσσερα στο φινάλε. Χωρίς καμία υπερβολή. Panathinaikos is here. Όποιος δεν το κατάλαβε μέσα από τα καλοκαιρινά προκριματικά, λογικά θα το αντιλήφθηκε απόψε το βράδυ.

Τι έκρινε την αποψινή αναμέτρηση; Ποιά ήταν τα κομβικά σημεία; Η γκολάρα του Φώτη Ιωαννίδη που ήρθε να διαταράξει την απόλυτη ισορροπία του πρώτου μέρους. Σε ένα σημείο οριακό, σε ένα σημείο που και οι δύο ομάδες έλεγχαν ανά διαστήματα τον αγώνα μέσα από την κατοχή, ήρθε το φανταστικό τσίμπημα του Φωτάρα πάνω από το κορμί του Ρέινα να κάνει την διαφορά. Από την ασίστ του Κώτσιρα. Made in Greece γκολάρα.

Αυτό το γκολ έδωσε αυτοπεποίθηση, ψυχολογία, ώθηση λίγα λεπτά πριν το τέλος του πρώτου μέρους. Και στο δεύτερο ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε μέχρι το 65' χωρίς, όμως, να καταφέρει να... καθαρίσει το ματς. Από ένα σημείο και έπειτα ήταν λογικό η Βιγιαρεάλ να κρατήσει την μπάλα, να ψάξει την ισοφάριση, την άλλαξαν προς το καλύτερο τα βαριά χαρτιά της που ήρθαν από τον πάγκο. Ο Παρέχο, ο Μορένο, ο Σορλόθ.

Όλα έδειχναν ένα αγχωτικό τελευταίο δεκάλεπτο αλλά ο Σπόραρ είχε αντίθετη άποψη. Ο Σλοβένος από το... πουθενά, δημιούργησε χώρο στον εαυτό του, έφτιαξε την ευκαιρία και με υπέροχο αριστερό έξω από την περιοχή ''καθάρισε'' το ματς.

Αυτή η ομάδα που τόσο πολύ θέλει έναν σέντερ φορ, μπορεί και δύο, ίσως και τρείς και πέντε έξι μεταγραφές ακόμα αν πιστέψουμε τους ειδήμονες αυτής της άμπαλης χώρας, έφτασε σε νίκη σε όμιλο του Europa League, χάρη και στους δύο. Το έχουμε ξαναπεί: Ο Ιβάν ξέρει καλύτερα. Αποδεδειγμένα και με πιστοποιητικό εγκυρότητας. Και αν είχατε την ευκαιρία να ακούσετε πως μιλάει ο ένας για τον άλλον όταν κλείνουν οι κάμερες, θα καταλάβετε το πόσο υγιή είναι τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού.

Με το 2-0 στο 79' η σεμνή τελετή είχε ολοκληρωθεί, το ''τρίποντο'' είχε μπει στο σακούλι και το ξεκίνημα στον όμιλο ήταν ονειρικό. Πρώτη νίκη σε όμιλο μετά το 2012, πρώτη νίκη σε πρεμιέρα μετά από δεκαέξι χρόνια. Θέλετε κι ένα κλισέ; Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε και η ομαδάρα του Γιοβάνοβιτς επαναφέροντας τον σύλλογο εκεί που του αξίζει, τα γκρεμίζει το ένα μετά το άλλο.

Σε ατομικό επίπεδο πέρα από τους σκόρερς; Δεν υστέρησε κανείς. Κυριολεκτικά. Μεγάλο ματς από τον Κώτσιρα, ο οποίος ανασταλτικά ήταν απροσπέλαστος και έφτιαξε και το πρώτο γκολ. Μεγάλο παιχνίδι από τους δύο στόπερ, τον Σένκεφελντ και τον Μάγκνουσον, πολύ δουλειά στη μεσαία γραμμή από Ρούμπεν και ιδιαίτερα από Τσέριν. Συγκλονιστικός ο Παλάσιος. Σε αυτά που δεν φαίνονται στο μάτι, σε αυτά που δεν μπαίνουν στα βίντεο με τα highlights. Τρομακτική συνέπεια τακτικά, στο ανασταλτικό κομμάτι.

Και αν υπάρχει κάποιος που είναι ένα βήμα μπροστά; Αυτός δεν είναι άλλος από τον προπονητή. Από τον άνθρωπο που δεν σταματά να βελτιώνει το σύνολό του, δεν σταματά μέσα από τους κανόνες του ποδοσφαίρου να παρουσιάζει έναν πιο δυνατό Παναθηναϊκό, δεν σταματά να μας υπενθυμίζει, σε όλους, το πόσο μεγάλη ευλογία είναι για αυτή την ομάδα. Για αυτό και στο φινάλε το ''Γιοβάνοβιτς περομ πορομ πομ πομ'' δόνησε την Καλογρέζα από έναν λαό, από έναν κόσμο που παίρνει πίσω τα χαμένα χρόνια, τα χρόνια της υπομονής...