Καλοί οι βαθμοί, καλύτερη η υπέροχη εικόνα!

• Η επίδειξη ωριμότητας και ο υπέροχος Κώτσιρας
• Τα ατομικά λάθη είναι μεγάλο πρόβλημα
• Ηταν φαβορί, αλλά δεν ήταν εύκολο

Πάρε τους βαθμούς και τρέχα! Κανονικά θα αρκούσε μόνο αυτό για κάθε ομάδα η οποία, προερχόμενη από ένα από τα πιο αναξιόπιστα και τοξικά ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα της Ευρώπης, μπαίνει στη διαδικασία (ομίλων κιόλας) ευρωπαϊκής διοργάνωσης και θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι φτωχός συγγενής. Αλλά, για κάποιο μυστήριο λόγο, έχουμε την τύχη να ζούμε την ευνοϊκή συγκυρία να υπηρετούν, αυτό το έρμο το ποδόσφαιρο και κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Οπότε μπορούμε να βιώνουμε περισσότερα από την απλή βαθμολογική συγκομιδή. Όπως αυτά που είδαμε το βράδυ της Πέμπτης στα τρία από τέσσερα γήπεδα όπου πάτησαν χορτάρι (έστω και πλαστικό σε μια περίπτωση) οι εκπρόσωποί μας.

Θα αδικήσω την ΑΕΚ, αλλά ευτυχώς η ίδια δεν είχε καμία διάθεση να το κάνει αυτό στον εαυτό της. Δεν πίστευα ποτέ ότι τίθεται θέμα διασυρμού της στο Μπράϊτον, γιατί –πολύ απλά- τέτοια ματς ειδικών συνθηκών είναι φτιαγμένα για να τα προσεγγίσει με το μαχαίρι στα δόντια μια ομάδα του Αλμέϊδα. Αν πίστευα ότι θα νικήσει; Ασφαλώς και όχι! Εννοώ όσον αφορά στα ποσοστά που θα της έδινα για να πάρει τι διπλό. Να ήταν 5-10%; Μην το παίζουμε και μάγκες μετά τον αγώνα! Ακόμα και αν υπολογίσεις ότι η ομάδα που εντυπωσιάζει στο κορυφαίο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν, είναι πρωτάρα στην Ευρώπη ο τρόπος παιχνιδιού της είναι… εκφοβιστικός, πολλές φορές. Αυτό βέβαια αν είσαι διατεθειμένος να φοβηθείς. Αυτή η βερσιόν της ΑΕΚ όμως, μπορεί να μπλοκαριστεί, να αποσυντονιστεί αν δεν είναι σε καλή μέρα ή αν ο αντίπαλος την έχει διαβάσει καλά, αλλά δεν τίθεται ποτέ θέμα «φόβου». Η «απάντηση στην απάντηση» εικόνα του αγώνα της Πέμπτης είναι η καλύτερη…απάντηση σε αυτό. Επαναλαμβάνω ότι οι σημαντικές απουσίες (μαζεμένες στην καρδιά της άμυνας) ήταν στα μάτια μου η εγγύηση ότι η ΑΕΚ θα μπει παραπάνω από ψυλλιασμένη και πνευματικά πανέτοιμη σε αυτό το ματς. Το ότι κατάφερε όμως να υπηρετήσει το πλάνο της 150% ακόμα και όταν θα μπορούσε να υποχωρήσει ψυχολογικά μετά τα δύο πέναλτι είναι η καλύτερη υποθήκη για το μέλλον που ξεκίνησε από πέρυσι να χτίζει ο Αργεντινός τεχνικός.

Αυτά προκύπτουν από τις κλεφτές ματιές που έριχνα στο ματς και στα (εκτενή) στιγμιότυπα που είδα. Γι αυτό και τόνισα ότι θα «αδικήσω» την ΑΕΚ. Βλέπετε οι τέσσερις αγώνες την ευρωπαϊκή Πέμπτη είναι…βάσανο αν πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου. Επέλεξα να εστιάσω σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό την πρώτη αγωνιστική και θα… επανορθώσω τη δεύτερη.

Η επίδειξη ωριμότητας και ο υπέροχος Κώτσιρας

Αν λοιπόν η εμφάνιση της ΑΕΚ στην Αγγλία είχε και την ηρωϊκή προσέγγιση (παρ’ όλο που περισσότερο είχε τακτική, σοβαρότητα και σχέδιο) για να φτάσει στην έκπληξη, στο ΟΑΚΑ είχαμε άλλου τύπου «έκπληξη», αλλά όχι όσον αφορά το αποτέλεσμα. Δεν πίστευα ότι ο Παναθηναϊκός θα χάσει από την Βιγιαρεάλ, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο εμφατικά κυριαρχικός σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Για να γίνει αυτό δεν είναι απαραίτητο να κάνεις είκοσι ευκαιρίες, να παίζεις τον αντίπαλο στο μισό γήπεδο και να… σφυρίζει η μπάλα δίπλα από τα δοκάρια του. Γίνεται και με τον τρόπο που το έκανε η ομάδα του Γοβάνοβιτς. Με ηρεμία, ωριμότητα και εικόνα «αφεντικού» και στα 90+ λεπτά. Με το βήμα παραπάνω σε σχέση με τον αγώνα με τη Μπράγκα.

Τότε οι Πράσινοι ήταν υπομονετικοί σε σημείο που να… αποκοιμίσουν τελικά τον εαυτό τους και να μην έχουν την ενέργεια που χρειαζόταν για να χτυπήσουν στο κρίσιμο σημείο του αγώνα ώστε να κερδίσουν την παρτίδα. Βέβαια, συγκριτικά, υπήρξαν και δύο σημαντικές διαφορές. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε εις βάρος του σκορ στην πλάτη, άρα και την υποχρέωση να κυνηγάει την ανατροπή και το κυριότερο, αυτή τη φορά, ευτύχησε να πετύχει πρώτος γκολ και να ορίσει την τύχη του αγώνα. Το υποδειγματικό, άξιο υπόκλισης, τελείωμα του Φώτη Ιωαννίδη στο 39’ ήρθε στο κατάλληλο χρονικό σημείο για να φτιάξει την υπέρ του κατάσταση, που αποζητούσε ο Παναθηναϊκός. Ο οποίος έκανε ακόμα πιο σαφές το ότι έχει ωριμάσει σημαντικά, στο διάστημα που μεσολάβησε από τις αναμετρήσεις με τη Μπράγκα, στο πρώτο εικοσάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου. Όταν οι Ισπανοί μπήκαν με «αέρα», δύναμη και διάθεση να πάρουν τα ηνία του αγώνα και να δικαιολογήσουν το…μπάτζετ τους αλλά πέρα από ένα (ούτε καλά, καλά) δεκάλεπτο που πιέστηκαν οι γηπεδούχοι απάντησαν με ευκαιρίες στην επιθετικότητα του αντιπάλου τους, αναγκάζοντας τον να χάσει αρκετά μέτρα στο γήπεδο αφού κατάλαβε ότι αν δεχόταν και δεύτερο τέρμα θα είχε (από νωρίς) αποχαιρετήσει τις όποιες ελπίδες του. Τις οποίες η εξέλιξη της αναμέτρησης, έδειξε ότι ουσιαστικά δεν τις είχε. Για να το επικυρώσει αυτό το υπέροχο προσωπικό γκολ του Σπόραρ στο 78’.

Για τον Σλοβένο τα είχαμε πει μετά τα όσα βίωσε στα απόνερα του ματς στη Μπράγκα. Ήταν ένα από τα λίγα αισιόδοξα πράγματα που μπορούσε να ζήσει κάποιος η στήριξη (τότε) όχι μόνο μέσα στην ομάδα του αλλά και από την πλειοψηφία των φίλων του Παναθηναϊκού κόντρα στην βλακεία που αναδείχθηκε μετά από εκείνη τη χαμένη ευκαιρία. Οπότε μην τα λέμε πάλι. Ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του η οποία (είναι γνωστό σε όποιον βλέπει μπάλα) περιέχει και πολλές χαμένες ευκαιρίες μέχρι να γίνει. Ο φορ του 100% (ούτε καν του 60-70%) δεν έχει βρεθεί ακόμα. Και αν είχε βρεθεί δεν θα έπαιζε στην Ελλάδα. Όμως μέσα σε μια ομάδα που έκανε συνολικά εξαιρετικά τη δουλειά της σε όλες τις γραμμές της, θα ήθελα να βγάλω λίγο παραπάνω στον «αφρό» έναν παίκτη που δεν είναι από αυτούς που τραβάνε τα φώτα επάνω τους…

Ο Γιάννης Κώτσιρας πιθανολογώ ότι είχε απασχολήσει πολύ κόσμο αρχικά λόγω της (ηχητικής) συνωνυμίας του με τον διάσημο τραγουδιστή και σίγουρα δεν ήταν ο πιο γνωστός από τους δύο. Ακόμα και αν είχε γράψει τα χιλιόμετρά του στην Super League πριν πάει στο Τριφύλλι (το 2021) μπήκε σε αυτή μόλις το 2016 πηγαίνοντας στον Αστέρα από τον Παναρκαδικό, οπότε οδεύοντας στα 31 του χρόνια τρέχει μόλις οκτώ σεζόν στην κορυφαία κατηγορία. Η ασίστ του χθες στο γκολ του Ιωαννίδη ήταν αυτή που «φάνηκε» περισσότερο, αλλά η δουλειά μέσα στο γήπεδο ήταν εντυπωσιακή σε όλη τη διάρκεια του. Όχι μόνο στον τομέα της… καταστολής, αλλά και σε αυτόν της «πρόληψης». Το δεξί μπακ του Παναθηναϊκού διάβαζε όταν έπρεπε τις φάσεις και τους πιθανούς κινδύνους ήταν εκεί που έπρεπε (όχι αποκλειστικά στον άμεσο τομέα ευθύνης του) πριν φτάσει η μπάλα σε περιοχή όπου θα μπορούσε να δημιουργηθεί προβληματική κατάσταση και έδινε τις καλύψεις που έπρεπε, όταν έπρεπε χωρίς υπερβολές και ηρωϊκές ενέργειες. Η υποδειγματική συμπεριφορά του πέρα από την καλή ατομική επίδοση αντανακλά τη συνολική εξέλιξη της ομάδας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς γιατί είναι ο ίδιος πρώτα απ όλα που δεν εστιάζει στα αστέρια της. Άλλωστε αυτό είναι ομάδα.

Τα ατομικά λάθη είναι μεγάλο πρόβλημα

Αυτό που δεν είναι ακόμα ομάδα είναι σίγουρα ο Ολυμπιακός. Θα επαναλάβω ότι για το διάστημα έχει το κουμάντο ο Μαρτίνεθ, σε συνδυασμό με τον όγκο των νέων παικτών που έχουν έρθει στου Ρέντη, έχει κάνει περισσότερα (σωστά) πράγματα του αναμενομένου. Αυτά ακόμα δεν φτάνουν για να μην ζουν όλοι στον Πειραιά βραδιές όπως αυτή απέναντι στη Φράϊμπουργκ. Αυτές που με βάση της εικόνα του αγώνα δεν πρέπει να χάνεις, αλλά τελικά χάνεις και φταις εσύ. Και εδώ εντοπίζεται ένα πρόβλημα που δεν είναι ακόμα σαφές αν αφορά την ομαδική λειτουργία, την απουσία χημείας ανάμεσα στα νέα μέλη του ρόστερ ή την πληρότητα ορισμένων από αυτά.

Ο Ολυμπιακός πληγώνεται σοβαρά από ατομικά λάθη. Η «κακιά στιγμή» είναι κάτι που επικαλείται κάποιος αν του γυρίσουν τα μυαλά ανάποδα πάρει μια καραμπίνα και…όποιον πάρει ο χάρος. Το άκυρο γύρισμα της μπάλα από τον Φρέϊρε στον Πασχαλάκη που έκανε το πρώτο δώρο στους Γερμανούς είναι μεν μια κακιά (ποδοσφαρική) στιγμή, αλλά δεν έχει λογική σε τέτοιο ματς υψηλών απαιτήσεων και εδικά στο ξεκίνημα του, που δεν υπάρχει κόπωση, να κάνεις τέτοια γκέλα. Και αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά τέτοιων λαθών που γίνονται από την άμυνα του Ολυμπιακού, όπου μόνο το υπερόπλο Ροντινέϊ μοιάζει να είναι απόλυτα αξιόπιστο. Ακόμα και ο εξαιρετικός φέτος Ρέτσος είναι επιρρεπής στο ατομικό λάθος. Αυτή η εκτίμηση δεν έχει να κάνει με διαστήματα του αγώνα, όπως το πρώτο εικοσάλεπτο του ντέρμπι με την ΑΕΚ όπου π.χ. ο Κίνι είχε ζαλιστεί και τα στόπερ έπρεπε να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα γιατί η συνολική αμυντική λειτουργία ήταν χάλια, αλλά στις κρίσιμες στιγμές που η έλλειψη συγκέντρωσης και η λάθος απόφαση δίνουν (σημαντικό) πλεονέκτημα στον αντίπαλο. Για να τα λέμε όλα, σε πρώτη ανάγνωση, το ταλέντο και η αξιοπιστία που έχει ο Ολυμπιακός από τη μέση και μπροστά δεν φαίνεται να υπάρχει στην ίδια έκταση και στα μετόπισθεν. Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν είναι όντως έτσι, αλλά υπάρχουν σαφή δείγματα ότι ένα χρόνιο πρόβλημα των Ερυθρόλευκων μπορεί να τους ταλαιπωρήσει και φέτος, ειδικά στα σημαντικά ματς.

Έχασε πολύτιμο έδαφος με το «καλημέρα» ο Ολυμπιακό στην ευρωπαϊκή προσπάθεια και δεν το έχασε απέναντι σε μεγαθήριο. Ωραία, τακτοποιημένη, επικίνδυνη η Φράϊμπουργκ αλλά επιβεβαιώθηκε ότι και φάσεις και γκολ δέχεται και τερματοφύλακα που φοβάται έχει. Χαμένη ευκαιρία ήταν αυτή για τρίποντο και ομολογώ πως στο «διάβασμα» του αγώνα δεν περίμενα να ηττηθεί ο Ολυμπιακός. Ναι μεν είναι σαφές ότι είναι μπόσικος να απειληθεί και δέχεται γκολ, αλλά τέτοια συνεχόμενα λάθη δεν τα περίμενα. Το jogo bonito μεσοεπιθετικά, μπορεί να κόβει εισιτήρια αλλά αν δεν υποστηρίζεται αμυντικά κόβει σίγουρα βαθμούς οπότε μετά δεν θα κόβει και εισιτήρια. Παρ’ όλα αυτά ναι η ομάδα είναι νέα, θέλει πίστωση χρόνου και υπομονή. Την ηρεμία την κερδίζει μέσα από το πρωτάθλημα. Από εκεί πρέπει να αρχίσει να μαθαίνει ο ένας τον άλλο, καθώς ακόμα και μετά τη δεύτερη αλλαγή αρχίζουν και βρίσκονται στο γήπεδο όλο και περισσότεροι παίκτες οι οποίοι δεν έχουν δοκιμαστεί τακτικά, μεταξύ τους, σε πραγματικές συνθήκες. Και ακόμα μια επισήμανση…

Το να μην βγάζεις από το γήπεδο τον (κατά τα άλλα εξαιρετικό και πολύτιμο) Φορτούνη ακόμα και όταν η κόπωση είναι πλέον παραπάνω από εμφανής επάνω του, ίσως επειδή στο προηγούμενο ματς που έγινε αλλαγή «στράβωσε» φανερά,, δεν βοηθάει ούτε την ομάδα, ούτε τον ίδιο.

Παρ’ όλα αυτά ο Ολυμπιακός είναι σαφέστατα ομάδα με άλλες προοπτικές και άλλα στάνταρ σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, όπου έμπαινε στο γήπεδο ένα συνονθύλευμα. Το αν όλα τα νέα αποκτήματα είναι του επιπέδου που έχουμε ακούσει ή στην κατάσταση που απαιτείται, θα φανεί. Αλλά ακόμα και με αυτή την παραδοχή η ομάδα πρέπει να ζητάει περισσότερα από τον εαυτό της. Μέχρι στιγμής το δείχνει αυτό κατά διαστήματα. Αυτά μπορεί να αρκούν (κατά κανόνα) εντός των συνόρων και όχι σε όλα τα ματς.

Ηταν φαβορί, αλλά δεν ήταν εύκολο

Ο ΠΑΟΚ τέλος (για τον οποίο έχω μικρή εικόνα επίσης) ήταν φαβορί, το επιβεβαίωσε σε ένα δύσκολο αγωνιστικό χώρο (η UEFA δεν αρκεί να βγάζει την υποχρέωση αλλά να ασχολείται σοβαρά με τις υποδομές και του Conference League) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν του αξίζουν πολλά μπράβο. Πρώτον δεν είμαστε στα προκριματικά, το επίπεδο έχει ανέβει και δεύτερον ακόμα και να το έχεις ξανακάνει δεν είναι εύκολο να γυρνάς το «κουμπί» μέσα στο ματς και να αλλάζεις τόσο την εικόνα σου. Ο Λουτσέσκου την ξέρει τη δουλειά και το υλικό που προστέθηκε δείχνει ποιοτικό. Τα σκαμπανεβάσματα θα είναι πάντα εδώ, αφού το ρόστερ δεν έχει το βάθος για να καλύπτει ισάξια πιθανές απουσίες, αλλά τέτοια αποτελέσματα προσφέρουν πολύτιμη ηρεμία. Στην ουσία το ματς είχε μεγάλο «πρέπει» για τον Δικέφαλο και είναι 100% θετικό ότι επιστρέφει χωρίς καμία βαθμολογική απώλεια.

Άλλωστε συνολικά πρέπει να αρχίσουν να μπαίνουν «πρέπει» για τις ομάδες μας στην Ευρώπη. Όχι ίσως σε ματς όπως της ΑΕΚ στο Μπράϊτον που ήταν υπέρβαση, αλλά στον μέσο όρο των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων. Έχουμε πει ξανά πως το θέμα δεν είναι απλά να φτάνεις στους ομίλους. Είναι σαφές ότι οι εκπρόσωποί μας αυτή τη σεζόν το ξέρουν καλά. Για εμάς είναι ευχής έργον να ζούμε τέτοιες βραδιές, ώστε να έχουν πολύ λιγότερο χρόνο οι «νταραβεριτζήδες» να πλακώνονται για θέματα όπως ο διαιτητής του (όποιου) ντέρμπι και να μας χαλάνε τη μέρα μας.