Ένα (ποδοσφαιρικό και όχι μόνο) ταξίδι στον χρόνο: Η ανάκριση στην Υπερδνειστερία, ο πόλεμος και το «στολίδι»!

Πώς είναι, άραγε, οι χρονοκάψουλες; Έχετε αναρωτηθεί; Έχετε πιάσει ποτέ μία στα χέρια σας; Ομολογώ πως προσωπικά δεν έχει τύχει ποτέ να δω μία. Δεν είχε τύχει καν να ακούσω κάποια σχετική ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, με βάση τον ορισμό της, αλλά και τον «μύθο» της, είμαι, πλέον, βέβαιος πως υπάρχει μία εμπειρία που ενδέχεται να προσομοιώνει με τρόπο άκρως παραστατικό την αλληλεπίδραση ενός ανθρώπου με μία χρονοκάψουλα.

Με το διαβατήριο του Gazzetta, έχω ταξιδέψει σε πολλές γειτονιές αυτού του κόσμου, έχω επισκεφθεί γήπεδα και έχω παρακολουθήσει αγώνες σε ουκ ολίγα μέρη. Αυτό, όμως, που συνάντησα στην Υπερδνειστερία, ήταν κάτι μοναδικό.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Το πρωί της Πέμπτης με το αεροπλάνο να προσγειώνεται στο ηλιόλουστο (παραπλανητικός ο χαρακτηρισμός σε ό,τι αφορά στις καιρικές συνθήκες) Κισινάου, τίποτα δεν προμήνυε τα όσα θα συναντούσα. Ασφαλώς και δεν πρόκειται για το πιο σύγχρονο ή το μεγαλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου. Δεν θα μπορούσε να είναι, άλλωστε. Λιγοστά τα μέρη με τα οποία συνδέεται η πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Δεν πρόκειται για τουριστικό προορισμό, αλλά ούτε και για… σταυροδρόμι πολιτισμών.

«Μόνο εσύ θα κάνεις συνεντεύξεις Γιάννη;»

Κατεβαίνοντας στο αεροδρόμιο του Κισινάου και κάνοντας το… λάθος να αναφέρω πως είμαι δημοσιογράφος, χρειάστηκε να περάσω από… συνέντευξη. Στο concept θα ταίριαζε και ο όρος «ανάκριση». «Μόνο εσύ θα κάνεις συνεντεύξεις Γιάννη; Άσε και κάποιον άλλον να σου κάνει μία», σκέφτηκα. Ίσως, βέβαια, ο τόνος τους να ήταν λίγο πιο επιθετικός από αυτόν που συνηθίζω να έχω εγώ στις δικές μου συνεντεύξεις. Ποιος είμαι, όμως, εγώ για να τους κρίνω; Θα έχουν και εκείνοι, φαντάζομαι, τη δική τους εμπειρία. Μετά από ένα σεβαστό χρονικό διάστημα ολοκληρώθηκε η διαδικασία και πλέον ήμουν έτοιμος να πάρω το ταξί για το Τιράσπολ. Πρόκειται για την πρωτεύουσα της Υπερδνειστερίας, ενός ανεξάρτητου μη αναγνωρισμένου, κράτους σε έδαφος της Μολδαβίας.

Η διαδρομή διαρκεί περίπου μία ώρα με το αυτοκίνητο και για να περάσει κανείς στο έδαφος της Υπερδνειστερίας χρειάζεται νέος κύκλος ελέγχου διαβατηρίων και αποσκευών. Μάλιστα, να σημειωθεί ότι οι συνοριοφύλακες παίρνουν πολύ στα σοβαρά το έργο τους.

Ανέσυρα από την μνήμη μου τα λόγια ενός ανθρώπου της Μπράγκα προ λίγων μηνών. Όταν το καλοκαίρι είχα βρεθεί στην Πορτογαλία για την αναμέτρηση της τοπικής ομάδας με τον Παναθηναϊκό για τα play off του Champions League, άνθρωπος του συλλόγου μου είχε αναφέρει την πολυπλοκότητα του ταξιδιού στην έδρα της Σέριφ Τιράσπολ, καθώς οι δύο ομάδες είχαν τεθεί αντιμέτωπες στο πλαίσιο του Europa League της περιόδου 2022/23.

Ένα και μοναδικό εμπορικό σήμα

Προσεγγίζοντας, λοιπόν, το Τιράσπολ και αφού πλέον όπου και αν κοιτούσε κάποιος μπορούσε να διακρίνει σημαίες με σφυροδρέπανα, ένα από τα πρώτα πράγματα που προκαλούν εντύπωση είναι πως στο κράτος αυτό υπάρχει ένα και μόνο εμπορικό σήμα. Sheriff δεν είναι μόνο η ποδοσφαιρική ομάδα, είναι το σούπερ μάρκετ, το βενζινάδικο και ο τοπικός κινηματογράφος. Πέραν αυτού, ουδέν.

Κάπου εκεί, σταμάτησαν όλα εκείνα που μας έκαναν να αισθανόμαστε κάπως ενθουσιασμένοι με το διαφορετικό και ξεκίνησαν τα ζητήματα που, απλά, μας έκαναν τη ζωή πιο δύσκολη. Τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας λειτουργούσαν… με το ζόρι. WiFi υπήρχε σε πολύ συγκεκριμένα σημεία, ενώ το αποκορύφωμα ήταν πως δεν γινόταν να χρησιμοποιηθούν πουθενά οι ελληνικές πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες. Όπως, ανακάλυψα στην πορεία, ο μόνος τρόπος για να πληρώσει κανείς είναι με μετρητά στο τοπικό τους νόμισμα. Ποιο είναι αυτό; Κάποια δικά τους Ρούβλια, φυσικά! Το μόνο, ίσως, καλό νέο στην ιστορία, ήταν πως ανταλλακτήρια υπήρχαν σε κάθε γωνία.

Το κρύο της… αρκούδας!

Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου ταξιδιού, επρόκειτο να παρακολουθήσω και την αναμέτρηση της τοπικής ομάδας με την Σλάβια Πράγας για την 5η αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Europa League.

Το βράδυ της Πέμπτης το γήπεδο ήταν σχεδόν άδειο. Ή αν προτιμάτε, για να το θέσουμε λίγο διαφορετικά, ακούγονταν κατά κύριο λόγο οι εκδρομείς από την Τσεχία που είχαν έρθει ως το Τιράσπολ για να υποστηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα. Ρωτήσαμε τους ανθρώπους της Σέριφ αν η εικόνα της άδειας εξέδρας είναι συνηθισμένη για εκείνους. Μας απάντησαν αρνητικά, εξηγώντας πως συνήθως το γήπεδο γεμίζει, όμως, οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες απέτρεψαν τον κόσμο από το να παρακολουθήσει από κοντά το συγκεκριμένο ματς. Την ώρα του αγώνα ο υδράργυρος ήταν κολλημένος στο όριο των αρνητικών τιμών!

Μάλιστα, ένα μικρό κοριτσάκι που έκατσε δίπλα στις θέσεις των δημοσιογράφων, είχε μαζί του και μία λούτρινη αρκούδα. Ήταν, μάλλον, για να έχω πρόχειρη απάντηση στο ερώτημα «κάνει κρύο;». «Κάνει το κρύο της αρκούδας!».

Εκτός αυτού, οι αγώνες στο πλαίσιο του εγχώριου πρωταθλήματος, που δεν διεξάγονται στην κύρια αρένα αλλά σε ένα μικρότερο γήπεδο δίπλα σε αυτήν, είναι δωρεάν για όσους θέλουν να τους παρακολουθήσουν. Σε ένα ματς Europa League, όμως, το κόστος είναι αναλογικά μεγάλο με δεδομένες τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα.

Να δώσουμε λίγο παραπάνω χρώμα στην ατμόσφαιρα; Λίγες ώρες πριν την πρώτη σέντρα, σαν άτυπο σημείο συνάντησης των Τσέχων είχε οριστεί το πιο γνωστό, ίσως, εστιατόριο του Τιράσπολ. Μπορείτε να φανταστείτε ποιο είναι το όνομά του; «Back in the USSR». Σε απλά ελληνικά, «πίσω στη Σοβιετική Ένωση».

Μία «ανάσα» από την εμπόλεμη ζώνη

Η θέση της Υπερδνειστερίας την φέρνει δεδομένα και στο προσκήνιο λόγω του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Άλλωστε, αυτή τη στιγμή αποτελεί από τη μία πλευρά το απώτατο όριο μιας ενδεχόμενης ρωσικής προέλασης στη νότια Ουκρανία, από την άλλη, ένα απομονωμένο μη αναγνωρισθέν κρατίδιο κυκλωμένο από εχθρικές δυνάμεις.

Η Ουκρανία και συγκεκριμένα η Οδησσός απέχει λιγότερο από 150 χιλιόμετρα. Όπως, μας εξηγούσαν χαρακτηριστικά από τη Σέριφ όταν βομβαρδιζόταν η ουκρανική πόλη, άπαντες στο Τιράσπολ ένιωθαν σαν να βρίσκονται στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Πολύ περισσότερο ένας Ουκρανός ποδοσφαιριστής της ομάδας. Ο λόγος για τον Μαξίμ Κοβάλ, το όνομα του οποίου έχει πρωταγωνιστήσει και σε δημοσιεύματα για φημολογούμενο ενδιαφέρον από πλευράς Ολυμπιακού.

Ο πατέρας του 35χρονου πρώην τερματοφύλακα της Ντιναμό Κιέβου, συμμετείχε στον πόλεμο, δίνοντας τη δική του μάχη προκειμένου να προστατευθεί η πατρίδα του από τη ρωσική απειλή.

Προπονητικό κέντρο «στολίδι»

Η Σέριφ είναι μία ομάδα που φροντίζει να μην λείπει τίποτα από τους ποδοσφαιριστές της. Οι πληρωμές πάντα γίνονται στην ώρα τους, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν φορέσει τη φανέλα της και αρκετοί γνωστοί Έλληνες ποδοσφαιριστές όπως ο Γιώργος Αθανασιάδης και ο Δημήτρης Κολοβός. Σήμερα, στο ρόστερ της ανήκει ο Κώστας Αποστολάκης.

Άλλωστε, πρόκειται για ένα κλαμπ στο οποίο η κατάκτηση του πρωταθλήματος θεωρείται κάθε χρόνο… δεδομένη. Ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα της Μολδαβίας δεν υφίσταται και η Σέριφ απλά… σκέφτεται από το ξεκίνημα της σεζόν τη στιγμή της στέψης.

Την επόμενη και λίγο πριν αναχωρήσω με προορισμό το Κισινάου, έκανα μία βόλτα στις αθλητικές εγκαταστάσεις του συλλόγου. Πρόκειται για ένα «στολίδι» που όμοιο του δύσκολα συναντά κάποιος στις πλέον εξελιγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Πέραν των δύο γηπέδων στα οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, υπάρχουν αρκετά ακόμα προπονητικά τόσο με συνθετικό όσο και με φυσικό χλοοτάπητα.

Ακόμα, περιλαμβάνεται ξενοδοχείο, ιατρείο και κάθε λογής εγκατάσταση που μπορεί να κάνει καλύτερη την καθημερινότητα ενός ποδοσφαιριστή. Μπόνους για το φινάλε, η παρακάτω φωτογραφία με το όχημα που χρησιμοποιεί ο kitman της ομάδας για να μεταφέρει το αθλητικό υλικό πριν και μετά την προπόνηση.