Παναθηναϊκός: Το πολλαπλό του είδωλο και η επανεξέταση του ρόστερ στις νέες απαιτήσεις

Απολύτως λογική είναι η επιλογή του 22χρονου Σερίφ Καϊούφ σε ΜVP του «τελικού» της Λεωφόρου. «Εβγαλε» πέντε ο νεαρός, κράτησε όρθια την ομάδα του όταν δεν σούταραν άουτ ο Παλάσιος με τον Αϊτόρ, θα τη θυμάται με καμάρι αυτή την ιστορική βραδιά για τη Μακάμπι Χάιφα. Ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να αποκλειστεί από μια ομάδα - «τσιγγάνα» στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της φάσης των ομίλων. Από μια ομάδα της οποίας το πρωτάθλημα είχε διακοπεί για 45 μέρες. Από μια ομάδα που μέχρι σήμερα είχε πετύχει ένα γκολ σε πέντε ματς και στη Λεωφόρο θα μπορούσε να είχε πετύχει δύο στο πρώτο 25λεπτο. Στο χειρότερο εφετινό 25λεπτο του Παναθηναϊκού, ο οποίος μπήκε σ' έναν τελικό λες και έπαιζε σε φιλικό!

Νουνού και light, αγχωμένος, νευρικός, αποσυντονισμένος από την επιθετικότητα του αντιπάλου, δεν μπορούσε να κρατήσει και να κυκλοφορήσει τη μπάλα, απειλούσε σποραδικά και μόνο σε κόντρα επιθέσεις, έδειχνε τελείως εκτός πνεύματος αγώνα μέχρι το 0-1 και ασφαλώς αυτό είναι ευθύνη και των παικτών και του προπονητικού τιμ. Από το 30' και έπειτα άρχισε να ισορροπεί κυρίως λόγω Μπερνάρ και Βαγιαννίδη και παρότι τα προβλήματα στην ανασταλτική λειτουργία και στις αντεπιθέσεις των Ισραηλινών συνεχίζονταν (κυρίως λόγω Αράο, Βιλένα, και Γεντβάι), έδειχνε ότι το «είχε» το ματς. Και όντως το είχε!

Το ημίωρο 46' – 74' είναι – δεδομένου του επιπέδου του αντιπάλου – το καλύτερο εφετινό του Τριφυλλιού που «ποδοπάτησε» τη Μακάμπι. Εχασε πέντε ευκαιρίες ψάχνοντας με κάθε τρόπο την ισοφάριση (Παλάσιος, Αϊτόρ, Ιωαννίδης, Αράο, Μαντσίνι) και από τις πτέρυγες και από τον κεντρικό άξονα και από στατικές φάσεις, μα τελικά κατάφερε να σκοράρει στο 89'. Και αποδείχθηκε ότι ήταν αργά... Διότι για πολλοστή φορά στην εφετινή ευρωπαϊκή πορεία του, πλήρωσε ακριβά τα τρομερά αμυντικά του σφάλματα.

Εχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι στη συντριπτική πλειονότητα πρωταθλητής στέφεται ο πιο παραγωγικός. Το ίδιο νόμισμα, όμως, έχει και τη δεύτερη όψη: στη συντριπτική πλειονότητα, τις «πορείες» και τις προκρίσεις στην Ευρώπη μια ελληνική ομάδα τις παίρνει χάρη στην ικανοποιητική γι' αυτό το επίπεδο αμυντική λειτουργία της. Και ο Γιοβάνοβιτς πιο κυνικά δεν μπορούσε να το πει απόψε: «Δεχθήκαμε πολλά γκολ για ομάδα που θέλει να προκριθεί». Σωστό. Ισχύει και για τον Αλμέιδα. Δέκα το όλον και μπορώ να θυμηθώ και ουκ ολίγες ευκαιρίες από Ρεν, Βιγιαρεάλ και Μακάμπι (στη Χάιφα) και δυο – τρεις σπουδαίες βραδιές του Μπρινιόλι σ΄ αυτή την πορεία...

Το είχαμε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο, τώρα πια είναι πιο φανερό, αν γίνει με ψυχραιμία ο απολογισμός της πορείας του Τριφυλλιού στον πάντα αποκαλυπτικό καθρέφτη της Ευρώπης: η αλλαγή του αγωνιστικού στυλ του εφέτος ήταν ένα σημαντικό βήμα προόδου, αλλά στο τέλος της σεζόν θα πρέπει να επανεξετάσει με αυστηρά κριτήρια ποιοι από τους παίκτες και σε ποιο βαθμό μπορούν να υποστηρίξουν αυτό το στυλ παιχνιδιού. Ειδικά μεσοαμυντικά και... ειδικότερα στη μεσαία γραμμή. Ακόμα ειδικότερα από τη στιγμή που πλέον ο Παναθηναϊκός παίζει και στην Ευρώπη (στα περισσότερα ματς) με «δεκάρι»: είτε με Μπερνάρ, είτε με Τζούρισιτς έχεις από το πρώτο λεπτό έναν παίκτη λιγότερο ανασταλτικά. Συνεπώς, οι... πίσω απ΄ αυτούς πρέπει να είναι «σκυλιά» και... πολύ μοντέρνοι χαφ. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, από τους υπάρχοντες ο μοναδικός που «πλησιάζει» τον συνδυασμό των απαιτούμενων για το ευρωπαϊκό level χαφ είναι ο Ανταμ Τσέριν, ο οποίος σήμερα έμεινε στον πάγκο...

Είναι σκληρός, πικρός, αποκαρδιωτικός, οδυνηρός, σοκαριστικός αυτός ο αποκλεισμός για τον Παναθηναϊκό που υπέστη ότι είχε... κάνει εκείνος το 2004 μέσα στη Γλασκώβη, όταν πήγε με έναν βαθμό και έφυγε με τέσσερις, ισόβαθμος με τους Ρέιντζερς (1-3) και με την πρόκριση στο Κύπελλο UEFA. Ηταν η βραδιά που ο τεράστιος Γιάννης Διακογιάννης περίμενε στη μικτή ζώνη έναν προς έναν όλους τους «Ζουτάουτας» αυτού του κόσμου για να τους σφίξει το χέρι και να τους πει «συγχαρητήρια» σε διαφορετικές γλώσσες! «Συγχαρητήρια» αυτός ο Παναθηναϊκός δεν δικαιούται εν τέλει για την εφετινή ευρωπαϊκή του πορεία που ξεκίνησε ωραία, με Ντνίπρο, με Μαρσέιγ, με Βιγιαρεάλ, με καταπληκτική αύρα και εφηβικό ενθουσιασμό, αλλά τελείωσε με πόνο. Με 4/4 ήττες και 4 βαθμούς, όσους είχε από τη 2η αγωνιστική, όταν ήταν πρώτος στη βαθμολογία.

Το έδαφος είναι πρόσφορο σ' αυτό το timing για «ανθρωποφαγία» και το club συνολικά καλείται να αποδείξει ότι διαθέτει ισχυρά αντισώματα, παίρνοντας νίκες στο πρωτάθλημα, διότι από το «πουθενά» μπορεί η ατμόσφαιρα να επιβαρυνθεί πάρα πολύ αν πέσει και από την κορυφή μέχρι το φινάλε του 2023. Μέχρι τώρα έχει αντιδράσει υπέροχα μετά από τις «κατραπακιές» στο Europa League, όμως τώρα το πράγμα αλλάζει. Το σοκ είναι ισχυρό, η απογοήτευση τεράστια, οι απαιτήσεις μεγαλύτερες στις εγχώριες διοργανώσεις. Συνολικά, βέβαια, ο Παναθηναϊκός έκανε τεράστιο βήμα προόδου εφέτος και αυτό αναγνωρίζεται από όλους. Ομως αυτό δεν είναι δυνατόν να αποτελεί «άλλοθι» για την τελική πάρα πολύ μεγάλη αποτυχία.

Εχασε πολλά μ' αυτόν τον αποκλεισμό ο Παναθηναϊκός: Θετική ενέργεια, θέσεις στο ranking, χρήματα, κίνητρα για όλους. Αν μπορεί να αναδειχθεί και ωφελημένος; Θα φανεί σε πρώτη φάση στη μεταγραφική περίοδο, δεν το γνωρίζουμε. Και εν συνεχεία στα ντέρμπι...